Dag 1 dinsdag 04-10-2005 en
dag 2 woensdag 05-10-2005 (L)
Amsterdam-Bangkok (11.000 km)

Het was een strak uitgevoerde planning de laatste dag, maar we waren zeer vroeg op schiphol (volgens planning!) Met het uitzwaaiteam de wachturen nuttig besteed met wat drinken en eten en vliegtuigjes kijken. Daarna werd het tijd voor het afscheid, zeven maanden reizen is natuurlijk fantastisch maar dat doe je wel zeven maanden zonder familie en vrienden.
Het inchecken ging gelukkig soepel, het totaalgewicht van de de fietsen plus gereedschaptas bleef onder de betaalgrens en mijn twee grote fietstassen a 7 kilo per stuk en de giga-toptas van Floris waren gelukkig ook geen probleem. Het enige probleem waar ik mee zat was dat ik me in het vliegtuig van meerdere lagen moest ontdoen om weer een beetje op normale lichaamstemperatuur te komen…maar wie weet heeft het geholpen!
Best een vreemde gewaarwording, tot het inchecken ben je met van alles en nog wat bezig en daarna ben je eigenlijk al weg, je kunt niets meer regelen. Die gewaarwording had in ieder geval een heerlijke eerste uitwerking; je slaapt bijna de hele vlucht! Hoe het over een half jaar voelt weten we nog niet, maar dat zien we dan wel weer (de ultieme reisinstelling-uitdrukking toch?)

Bij aankomst waren we erg benieuwd of de reis voor de fietsen ook soepeltjes was verlopen. Voordat we naar de bagage mochten, moest er eerst een meneer een foto van ons maken en nog meer stempeltjes in ons paspoort zetten. Onze fietsen werden naast de bagage keurig bewaakt door een hele vriendelijke meneer, en de dozen stonden zelfs met de goede kant boven. Een zeer geslaagde vlucht dus!

Bij de uitgang stond een Thaise dame met Thaise glimlach ons op te wachten om ons naar het hotel te brengen. Even gepuzzeld hoe we de fietsen het beste in het busje konden krijgen en vervolgens ook zelf ingesptapt en nieuwsgierig uit het raampje gekeken hoe Thailand er nou in het echt uitziet. Enige steekwoorden: bewolkt en motregen, veel langzaamrijdende auto’s op goed geasfalteerde wegen, Heineken-, Philips- en Coca cola billboards, onder en langs de snelweg veel golfplaten huisjes, onleesbaar schrift en overal heel veel mensen.

Eenmaal bij het Royal Hotel (op zijn Thais uitgesproken als Loyal Hotel) aangekomen zien we de luxe waarin we beland zijn; een hotellobby rechtstreeks afkomstig uit het koloniale tijdperk en een ruime aircon room met maar liefst twee tweepersoonsbedden. Amy (onze Thaise ‘gids’) probeert ons nog warm te maken voor enkele toeristische attracties maar we besluiten de komende dagen zelf door Bangkok te struinen met wellicht de LP als gids.

Dag 3 donderdag 07-10-2005 (L)
Bangkok in te fiets (20 km)

Op eigen houtje Bangkok te verkennen met de fiets leek ons niet zo slim. Gelukkig is er in Bangkok iemand die fietstochten organiseert (een Nederlander natuurlijk). Michiel Hoes heeft ons begeleid door het ‘echte Bangkok’, niet bestaande uit goed geasfalteerde wegen maar uit smalle steegjes door zelfgebouwde dorpjes en uit marktjes waar van alles te koop is. De lucht van kruiden, geroosterd vlees en minder lekkere luchten vormen een merkwaardig geurboeket, die je niet in de winkel kunt kopen om in de kledingkast te hangen ;-)

Zo af en toe eten we een hapje bij een ministentje, o.a. een soort eipoffertje met bosui en een groen cocospannenkoekje. Vervolgens met een longtailboot naar de andere kant van Bangkok; een groen en verlaten gebied met typische smalle betonnen weggetjes op poten. Ooit stonden hier de bananen en papayabomen, nu liggen de legakkers er verlaten bij. Voor de mensen die hier wonen is deze teelt niet meer rendabel en veel bewoners forensen nu naar Bangkok City voor ander werk. Na een tijdje door dit doolhof te hebben gefietst is het tijd voor de lunch. Heerlijke fried rice in een huiskamerrestaurant. Opa zit in zijn luie stoel en als wij falangs binnenkomen zet hij de volumeknop van de tv maar op maximaal. Na de lunch weer terug met de boot. Weer in Bangkok city genoten van de drukke marktjes met culinaire hoogstandjes en van de aandacht die we kregen. Floris werd ter loops nog ten huwelijk gevraagd, ik kon het niet verstaan natuurlijk maar de jongedame bedoelde wel duidelijk iets in die richting (en ik fietste daar dus vrolijk achter met roodverbrande armen, waar ik ook weer om uitgelachen werd...zij hebben natuurlijk nooit ervaren hoe dat voelt...)

Na de fietstocht werd het tijd voor de boodschappen. Het is toch wel weer fijn deo en tandenpasta te hebben! We belanden zo ongeveer in het duurste winkelcentrum van Bangkok: het Emporium. Groter kan het contrast met de fietstocht bijna niet zijn. Overal loopt personeel, strak in het pak in een bijna volledige witte omgeving. Daarna weer terug naar het hotel via het Centraal Station waar we alvast een ticket willen kopen om naar Udon Thani te gaan. Leuk om de skytrain en de metro hier eens uit te proberen! Een man op het Centraal station kijkt ons ongelovig aan als we vertellen van UdonThani naar Chiang Mai te willen fietsen. Volgens hem is dat niet nodig, er gaan bussen, treinen en zelfs vliegtuigen!

Dag 4 vrijdag 07-10-2005 (L)
Toeristisch Bangkok

Dit extra dagje Bangkok gaf ons de mogelijkheid om hetgeen te bekijken waar Bangkok o.a. bekend om is. We besloten een wandeling te maken door de toeristische wijk van Bangkok en The Royal Palace te vereren met een bezoekje. Ondanks de bewolking heb ik nog nooit zo gigantisch veel glitterend goud zien schitteren. Overal bladgoud en vrolijk gekleurde mozaieken, een goede omgeving om het nieuwe fototoestel eens uit te proberen! Na het het schitterende baldgoud van de oude kunst staken we over naar de kunstacademie om de moderne Thaise studentenkunst eens te bekijken. Dit werk deed verbazend westers aan.
Vervolgens zin gekregen om het dagelijks leven te bekijken, dus gewandeld door minidorpjes van glofplaat en hout (bijna in het toilet gestapt dwz een gat in een plank aan het einde van het straatje) en over een grappig marktje met minder leuke luchten en daarna een paar keer de Thaise veerpontjes uitgeprobeerd. Dit is overigens overduidelijk het vervoer voor de Thai, niet voor falangs. We snapten er niets van en zijn uiteindelijk te laat uitgestapt, en hebben toen maar voor de benenwagen terug gekozen. Op de terugweg nog door een aantal overduidelijke toeristenmeelokkers aangesproken waar we natuurlijk niet op ingingen, later bleken het vriendjes van elkaar te zijn want ze reden ons gezamenlijk voorbij in de tuktuk!

Na twee dagen lekker om ons heen gekeken te hebben zijn we voor ons gevoel al aardig gewend aan de metropool Bangkok. Bangkok is de stad van 8 miljoen inwoners, (met waarschijnlijk daarbij een groot aantal illegalen) op een totaal van 65 miljoen inwoners van Thailand. Bij vrijwel iedere wereldstad horen uitersten, ook hier zijn deze zeker zichtbaar. Villawijken versus golfplaatwijken, gloednieuwe Mercedessen versus 30 jaar oude Mitsubishi’s, enz

Wie geen auto kan betalen heeft een brommer. Heb je geen brommer dan laat je je brengen door een taxi, tuktuk of taxibrommer. Ben je echt arm dan moet je lopen, fietsen zijn hier onvindbaar en dus ook geen optie. Het is opvallend hoe westers georienteerd de stad is. Gelijk al vanaf het vliegveld vielen ons de vele billboards van de westerse bedrijven op, de hoge flatgebouwen en de goede (tol)wegen. Verder zijn er hier ook kliko’s in de betere wijken en onnnoemelijk veel hoorbare mobiele telefoons (blijkbaar moet je laten horen dat je er een hebt…lang leven de trilstand!) en veel jongeren in hippe westerse kleding die ook nog aardig Engels spreken. Gelukkig voor ons zijn er ook nog veel Oosterse dingen te zien. Zo kom je bijvoorbeeld overal de koninnklijke familie tegen, of je het nou wilt of niet. In het hotel, in de restaurants, langs de weg, in iedere huiskamer, kortom overal hangt wel een portet van ZKH Bhumibol (en niet gewoon koning Bhumibol, zo werden we verbeterd door onze gids…) en wij maar grapjes maken over Koning Bamibal en Prinses Nasischijf. Fijn dat het Nederlands zo’n weinig gesproken taal is…

Verder natuurlijk de vele Wats, de in oranje gewikkelde monniken, de hanen die geliefkoosd worden voor de gevechten en natuurlijk de vele boksringen voor het echte werk: het Thaiboksen. Het is ons meerdere keren aangeraden om dat te beijken maar daar hadden we toch niet zo’n zin in. Hetzelfde geldt voor de gogo bars, die overigens gewoon op de plattegrond aangegeven staan. En waar Thailand vooral om bekend staat is de Thaise glimlach, en ook in Bangkok kom je die onnoemelijk vaak tegen. Altijd knikken, zwaaien en glimlachen naar elkaar en naar alle falangs. Ze gaan dus ook met een glimlach en een knikje voor je in de rij staan, en als je diegene er dan op wijst dat dat niet de bedoeling is, dan krijg je gewoon nog een glimlach en een knikje….tsja, wat kun je dan nog doen…glimlachen?

Dag 5 zaterdag 0810-2005 (L)
Bangkok – Udon Thani

Ons Bangkok-avontuur zit erop, tijd om Thailand te fiets te gaan verkennen! Maar voordat we dat kunnen doen eerst de treinen eens uitproberen. We moesten met de dagtrein omdat alleen deze trein een laadruimte heeft voor fietsen en andere grote spullen. Nadeel is dus dat de trein langzamer rijdt, langer stopt en geen airco heeft...we zijn benieuwd hoe we deze 11 uur zitten doorkomen...

Omdat de trein erg vroeg vertrok, moesten wij helemaal vroeg ons bed uit (3.45 wekker!) Een klein hal uurtje later checken we uit. Het personeel kijkt ons glazig na als we met onze volbepakte fietsen de rolstoelhelling van 25% uitproberen (hoezo rolstoelvriendelijk?). De fietstocht naar het Centraal Station was een mooie tocht. We zagen toeristen die zich door een tuktuk naar het hotel lieten brengen, andere tuktuks stonden stil aan de kant van de weg met een een slapende bestuurder, mensen slapend op straat, mensen die op straat nog steeds of alweer eten probeerden te verkopen. Vervolgens door Chinatown, en ja, daar is het altijd druk dus ook nu. We komen erachter dat linksrijden nog geen automatiscme is!
Het Hualamphong station (CS) zit al helemaal vol met wachtende mensen, maar er is nog niemand van het stationspersoneel. Maar even wachten...en wachten...en om 5.45 komt er dan een trein! Snel alles in laden en de stoel zoeken. Als we onze stoelen hebben gevonden vrezen we het ergste, we zitten naast toiletten die al behoorlijk ruiken terwijl de reis nog moet beginnen. En de banken zijn behoorlijk smal en hard...oef...best bikkelen dus. Maar gelukkig komt een medereiziger ons uit een nachtmerrie halen en brengt ons naar een droom van een wagon met ruime, zachte stoelen die je ook nog naar achteren kunt klappen. Dag 3e klas en welkom 2e klas, wat een verschil! De stoelen gelijk in de meest relaxte stand gezet en vervolgens heerlijk om ons heen gekeken. Om de stad uit te komen rijden we lngs een gigantische lintbebeouwing van golfplaat. Kinderen spelen gewoon tussen de rails. We vinden het er dieptriest uitzien maar de mensen zien er niet ongelukkig uit. Aan de vele vuurtjes te zien hebben ze genoeg te eten, van 3 maal per dag warm eten word je misschien ook al gelukkig. Langzaam wordt de bebouwing minder en wordt het voor ons tijd om de nacht nog een paar uurtjes voort te zetten. Dan worden we wakker van een man met een emmer met heel veel ijsklontjes en blikjes bier en fris met heupflacon whiskey in zijn achterzak. Na deze meneer komen er nog veel andere mensen met van alles en nog wat langs, de betere Albron! Op ieder stationnetje wordt er op de ramen geklopt en zie je op het perron mensen met manden eten en drinken staan. Door de klapraampjes wordt er goed verkocht., gepast betalen lijkt me handig mocht de trein vertrekken. Het landschap lijkt in het begin enigszins op Nederland, vlak landschap, groene polders met bomen. Maar als je iets beter kijkt zie je dat de polders niet uit gras bestaan maar uit rijstvelden en dat de bomen geen knotwilgen en populieren zijn maar bananen-en tabaksbomen. Langzaamaan beginnen we wat heuveltjes te zien maar we schrikken er niet van, het heeft meer iets weg van een lieflijk teletubbie-landschap. Precies volgens de dienstregeling komen we aan, en dat terwijl we 45 minuten later vertrokken, dat hadden we niet verwacht! Mooi meegenomen, nu hoeven we niet in het donker naar het hotel te fietsen. Ook al is het 17.00 en hoeven we maar 3 km te fietsen, het is heerlijk om weer op de fiets te zitten. Alles bij je en lekker om je heen kijken. Wij worden ook overduidelijk bekeken, mensen kijken verbaasd op en knikken vriendelijk of roepen iets naar ons. Soms halen ze er kinderen bij (kijk, dat is nou een falang) en regelmatig krijgen we een bemoediginde duim te zien. In het Charoenski Palace (?) Hotel krijgen we voor het eerst te maken met typisch Thaise bedden: een pallet met een lap stof eromheen…eerst maar even lekker wat eten en flink moe worden, dan kun je overal slapen. UdonThani is een vriendelijk, rustig en net stadje. Compleet met een park waar mensen joggen en honden uitlaten op een geasfalteerd looppad! En een meer waar mensen kunnen vissen en met daaromheen meerdere design picknickbankjes waar mensen gezellig aan het kletsen zijn. We hadden ons Oost-Thailand toch iets anders (armer) voorgesteld, maar genieten nu wel onverwachts van heerlijk eten in het zeer gezellige parkrestaurant!

Dag 6 zondag 09-10-2005 (L)
Udon Thani – Nong Khai (70 km)

De pallet sliep fantastisch, pas om 11.00 werden we wakker. En wij maar denken dat het met zo’n bed niet nodig is om de wekker te zetten...maar goed, snel alles ingepakt en de warmte ingegaan. Dan komen we erachter dat de fietspomp foetsie is, die hebben we per ongeluk weggegooid in alle drukte toen we met de trein in Udon Thani aankwamen en in no time de fietsen uit de cargowagon moesten worden gehaald. Voor de zekerheid nog teruggefietst en in de betreffende prullenbak gekeken maar die was al keurig geleegd. Gelukkig hebben we een klein reservepompje mee genomen, we hopen in Chiang Mai weer een goede te kunnen kopen. Wel een stunt dat we voor de eerste fietsdag de pomp al kwijt zijn.
We fietsen de stad uit en komen op een aantal rustige onverharde wegen die overigens wel goed befietsbaar zijn. Het is erg grappig hoe de mensen op je reageren. Vrijwel iedereen geeft een reactie, vaak roepen ze wat en anders lachen ze of krijg je een duim. Een paar voorbeelden wat we te horen krijgen: ‘Falang, falang, falaaaang!’ (dat roepen ze of naar ons of naar andere mensen om die erop attent te maken dat wij langsfietsen) of ‘hello’ of ‘where you go’ of ‘you, you, you!’ of ‘sawadiiiii!’ veel kinderen roepen hun hele Engelse vocabulaire naar ons toe, dat bestaat over het algemeen uit bovenstaande kreten ;-) Ze vinden het helemaal geweldig als je iets terugroept, we zijn er nog niet uit of we dan vervolgens toegelachen of uitgelachen worden...maar wij hebben in ieder geval wel lol en zij des te meer!
Deze eerste etappe krijgen we al te maken met de eerste uitdaging, een ingestorte brug. We hadden al in Bangkok gehoord dat in het oosten en noorden behoorlijke wateroverlast was geweest. Dit bruggetje was waarschijnlijk ook niet tegen al dat water bestand. Er was nog een smal richeltje waar we overheen konden lopen, en natuurlijk was ik de held die het richeltje het eerste uitprobeerde (met de allerkleinste fietstas, dat dan weer wel ;-) De rest van de etappe verliep bijzonder soepel en vlak. Het laatste stuk fietsten over de snelweg, niet erg interessant maar het fietst wel lekker weg zodat we ruim voor het donker in Nong Khai aankwamen. In de tuin aan de Mekong nog een aantal malen geproost op de geslaagde eerste dag!

Dag 7 maandag 10-10-2005 (L)
Non Khai – Si Chang Mai (43 km)

’s Ochtends heerlijk uitgebreid ontbeten op het mooie terras, zo ongeveer energie genoeg tot ons genomen voor de hele etappe. Daar raakten we in gesprek met Janet en Edwin, die de fietstocht door Laos net achter de rug hadden. Aangezien wij van plan waren deze route ook te fietsen waren we blij dat we het boekje van ze kregen (bedankt!). Daarna snel op weg, het plan was om voor de middaghitte in Si Chaing Mai te zijn. De gehele etappe fietsten we over de ‘scenic route’ een rustige, goed geasfalteerde weg die langs de Mekong loopt zodat je steeds mooi op de rivier kijkt. Aan de overkant krijgen we alvast een glimp van Laos te zien. Om ons heen zien we bananenbomen, kleine rijstveldjes en in de loop van de etappe steeds meer loempiavellen die in de zon liggen te drogen. Het ieniminiplaatsje Si Chiang Mai blijkt het centrum van deze industrie te zijn, dan weet je ook weer waar je Vietnamese loempia’s vandaan komen ;-). Volgens de LP heb je hier niets te zoeken tenzij je handelaar bent in dit deegwaar of spion. Dit laatste omdat je de hoofdstad van Laos (Vientane) goed kunt zien aan de overkant van de Mekong. Kortom, wij hebben hier niets te zoeken en genieten van de rust en het mooie uitzicht. ’s Avonds kregen we voor het eerst te maken met een menukaart in het Thais zonder Engelse vertaling en bediening die ons ook niet verder konden helpen. Gelukkig hadden we een klein woordenboekje bij ons waar een aantal Thaise standaard gerechten in genoemd staan, heel handig voor dit soort situaties! Ook werd de hulp ingeroepen van een Thais advocatengezin, de twee oudste dochters konden zo hun Engels met ons oefenen. Uiteindelijk verhuisde het hele gezin, de kokkin en bediening naar onze tafel en hebben we gezellig met boekje en handen en voeten verder gepraat. Hier het eerste klompje weggegeven en het eerste cadeau gehad, een roos gemaakt van vissenschubben. Eens kijken hoelang de roos het volhoudt op reis!

Dag 8 dinsdag 11-10-2005 (L)
Si Chiang Mai – Sangkhom (37 km)

Vanochtend veel te lang getreuzeld, en ja, dan zit je 9.00 op de fiets. Na de eerste 100 m zijn we vastbesloten om voortaan voor 7.00 te vertekken! Het is een erg warme dag en de eerste km’s bestonden uit een zandpad vol met kuilen. Kortom, rood van het zand (ja, dat is hier rood) en de zon kwamen we aan in Sangkhom. Daar een bungalow geregeld MET veranda MET luierstoel MET uitzicht op de Mekong! Klinkt perfect en dat was het dan ook bijna...de 20 meter tussen onze veranda en Mekong bestond helaas uit een bouwput. Wel grappig om te zien hoe de bouwvakkers hier werken, voor zover ik er verstand van heb denk ik dat er nog geen arbowet bestaat, of niet gecontroleerd wordt. Tenmiste, een bamboestok in een boom met drie mand erop ziet er niet erg veilig uit. Maar de lichte Thaise mannetjes zijn erg lenig en handig en wonder boven wonder gaat alles goed. Rond een uur of 17.00 hebben we genoten van de dorpsjeugd en –mannen die aan het trainen waren voor de dragonbootraces. Bij zo’n training loopt het hele dorp uit, leuk om te zien hoe dit leeft onder de bevolking. Het grappige is dat ze in Laos dezelfde traditie hebben, dus aan de overkant zagen ook dragonboten onder luide strijdkreten heen en weer varen. De stroming is overigens niet mis in de Mekong, het ziet er als uit als een intensieve sport (dit schrijf ik op vanuit die heerlijke luie stoel). Ergens eind oktober/begin november schijnt er een dragonbootracefestival te zijn, de Laotianen tegen de Thai...we zijn benieuwd!

Dag 9 woensdag12-10-2005 (L)
Sangkhom (rustdag)

We moeten allebei een beetje wennen aan het andere eten en klimaat e.d. Kortom, een dagje rust voor onze lichamen leek ons wel wat.
Dus de twee luie toeristen keken al zittend en zwetend in de schaduw toe hoe de Thaise bouwvakkers aan het werk waren in de brandende zon...hmmm. Aan het einde van de dag konden de eerste dakpannen erop en werd het voor ons tijd om iets te gaan eten terwijl we opnieuw live van de dragonboottrainig konden genieten.

Dag 10 donderdag 13-10-2005 (L)
Sangkhom – Chiang Khan (105)

Tijdens het ontbijt vanmorgen genoten van de mooie zonsopgang boven de Mekong. En jawel, we zaten voor 7.00 op de fiets, dubbel genieten dus! Rond dit tijdstip zie je de mensen naar het werk gaan met de pick-up of met de brommer, iedereen vrolijk en allemaal fanatiek zwaaien en roepen natuurlijk. Het landschap wordt iets heuvelachtiger maar de schitterende uitzichten op de rode Mekong blijven. Het gaat lekker, al om 10.45 hebben we er ruim 70 km opzitten en kunnen we naar een guesthouse. Het dorpje ziet er niet heel erg levendig uit en eigenlijk hebebn we wel zin om door te fietsen. Zo’n 40 km verder is alweer een guesthouse, we besluiten om de ‘rustdag’ in te halen met een dubbele etappe. Chiang Khan is een grotere plaats en erg levendig, er is een festival aan de gang. Precies naast ons guesthouse begint de markt met muziek en vele eetkraampjes. Dat moet ontdekt worden natuurlijk! We lopen langs een kapper en dat wil Floris eens uitproberen. De kapster begrijpt ons niet helemaal (of natuurlijk wij de kapster niet), want ze begint Floris’ net gewassen haar te fohnen ipv te knippen. Floris maakt een knipgebaar bij zijn voorhoofd en dat maakt het wel duidelijk denken we. Ze knipt keurig de pony van Floris kort en houdt de rest prachtig lang…Floris besluit het maar zo te laten en loopt met een Engelse coupe de kapperszaak uit. Dan valt het kwartje…het was een dameskapper en natuurlijk niet in het bezit van een tondeuze! Even later lopen we over de markt op zoek naar iets lekkers, en jawel hoor, we mogen krekels eten. Je mag eerst een mooi exemplaar (of exemplaren) uitzoeken en vervolgens verlekkerd toekijken hoe ze gegrild worden…hmm…de darmen voelen zich net weer een beetje ok, wellicht verstandig om die niet nog een keer uit te dagen (prima smoesje toch?) Uiteindelijk komen we in een grappig restaurantje terecht met een stevige Thaise dame die vloeiend Frans spreekt. Ben je inThailand, wordt er Frans tegen je gepraat en antwoord je in het Engels terug! Iedere keer als we iets bestelde sprong er een jongetje op de brommer om de ingredienten te halen, waarna ze het heerlijk door elkaar mikte en wij super gegeten hebben.

In het hotel ontmoetten we nog een Amerikaan van Laotiaanse komaf die voor het eerst sinds zijn vlucht voor de communisten in 1977 weer teruggaat naar zijn geboorteland. Hij moet erg wennen aan Azie.

Dag 11 vrijdag 14-10-2005 (L)
Chiang Khan – Ban Pak Huay (52 km)

Vandaag de eerste pech, een lekke band. Een bandje wisselen is geen probleem, maar een band oppompen met een idioot klein pompje doet je lichtamstemperatuur geen goed in Thailand! Maar de omgeving maakt alles weer goed, het landschap wordt al enigszins heuvelachtig. We fietsen door rijstvelden met hier een daar een rieten lunchhutje, bananenbomen en bergen op de achtergrond, prachtig! Vandaag zagen we vrij veel mensen aan het werk in de rijstvelden (echt geen pretje) of, zo rond het middaguur, aan het lunchen en relaxen in de hutjes en hangmatten. Bergen zijn natuurlijk heel mooi, maar op een gegeven moment moet je er ook overheen, daar bestond het tweede gedeelte van de dag uit. Een ontzettende uithoek van Thailand, we kwamen weinig mensen tegen, enkele bamboekappers maar dat was het dan ook echt. In Ban Pak Huay aangkomen was het lastig het guesthouse te vinden. Alle borden die we zagen waren in het Thais en werkelijk niemand sprak Engels en wij nog maar vier woorden Thais natuurlijk. Met handen-en-voeten-praat gelukkig wel bij een gezellig guesthouse terecht gekomen. Aan de rand van het dorpje had een boer (dat is volgens mij hier iedereen) zelf een paar huisjes gebouwd langs de Heuang (een zijrivier van de Mekong). Compleet paradijselijk gemaakt met rusthutje en hangmat. Dat is even lekker bijkomen van het klimmen!

De boer was een grappige man, sprak vrijwel geen woord Engels maar kon goed uit de voeten met ons hoe-red-je-je-in-Thailand-boekje. Hij was vooral geinteresseerd in Floris, hoeveel hij verdiende, hoeveel de fiets kostte en dat soort mannenpraat. Later liet hij ons het dorpje zien. Eerst bij een weverijtje langs de weg gestopt om te kijken hoe ze met een paar bamboeweefgevallen prachtige lappen stof maken. Vrijwel alle vrouwen doen dat in het dorpje. Daarna naar zijn nichtje die ook ondewijzeres was. Ze bleek er niet te zijn, dus werden er gelijk een aantal mensen erop uit gestuurd om haar op te trommelen om een stel falangs te ontvangen. En dat lukte binnen niet al te lange tijd, ik heb gezellig even met haar over het onderwijs zitten kletsen. Inmiddels was onze gastheer onopvallend vertrokken om aan de overkant een biertje te gaan drinken, Floris was natuurlijk ook welkom (hoezo mannetje!)

Dag 12 zaterdag 15-10-2005 (L)
Ban Pak Huay – Dan Sai

We krijgen van de eigenaar nog snel een bamboestaaf zoete kleefrijst en een trosje bananen mee voor onderweg als we vertekken. De ideale fietslunch blijkt achteraf! Langzaam komen we de bewoonde wereld weer in, we zien weer wat meer mensen op de weg en de huizen worden steeds mooier. We gaan duidelijk richting een groter en welvarend dorpje. In het dorpje schijnt een internetcafe te zijn maar dat kunnen we niet vinden. Wel een kapper voor Floris. Die heeft een halfuur genoten van een uitgebreide knip-en scheerbeurt met een massage toe (en dat kost dan omgerekend 1 euro) Daarna ontdekten we een heuse koffie, thee en ijssalon, die moest natuurlijk getest worden!

Deze avond een curry uitgeprobeerd; extreem heet en niet te blussen met extra rijst en bier…met verschroeide slokdramen teruggefietst naar het guesthouse en ik heb me voorgenomen om nooooooit meer een rode curry te bestellen…

Dag 13, zondag 16-10-05 (F)
Dan Sai – Phu Hin Ronkla National Park (71 km)

Vandaag is het zondag, dat merken we alleen als we in het dagboek kijken. Hier is vrijwel geen verschil te merken met een doordeweekse dag. Alle huiskamerwinkeltjes zijn open en er is veel bedrijvigheid, veel mensen werken bijvoorbeeld gewooon de hele dag op het land. Gisteravond hebben we de huisjeseigenaar al betaald en dat komt nu goed van pas. Terwijl we wegfietsen zien we dat hij een op bankje voor het guesthouse nog diep ligt te slapen onder een stapel dekens.
De etappe naar het Phu Hin Ronkla park is mooi heuvelachtig en gigantisch groen. Het park is tot begin jaren tachtig het hoofdkwartier geweest van de Thaise communisten. Het is de Thaise troepen nooit gelukt om deze rebellen de genadeslag toe te brengen vanwege het onherbergzame terrein (tot 1100 meter) en de guerillatactiek van de communisten. Pas toen er een amnestieregeling kwam voor de strijders en de Thaise regering een milder beleid ging voeren, werd het verzet opgegeven. Nu is het een historisch natuurpark en voor ons de ideale plek om Thaise kampeerders te bekijken.
Rond 12:00 zijn we bij de ingang van het park en wacht ons een klim van bijna 1000 hoogtemeters in maar liefst 10 km!!! (Steiler dan de Mont Ventoux!!!) Bij 37C hebben we hier niet zoveel zin in en we regelen een lift bij de boswachter (foto). In no time staan we boven en hebben een mooie vakantiebungalow geboekt.
Het plan was om het park te gaan bekijken maar na een douche en een overdadige middagmaaltijd zijn we in slaap gesukkeld bij het schoenen aantrekken. Als we wakker worden genieten we van de koelte in de heuvels. We besluiten hier een rustdag te houden.
’s Avonds in het restaurant beseffen we dat de middleclass Thaise mensen die hier komen niet al te vaak een farang (westerling) zien. We zijn overigens ook de enige westerse toeristen hier. De bediening stond te kibbelen wie ons moest gaan bedienen (geen woord engels, erg charmant) en tijdens het eten werden er stiekem foto’s van ons gemaakt door de mensen van een tafel verder!

Dag 14, maandag 17-10-05 (F)
Rustdag in het park.

Uitgeslapen tot een uurtje of negen. Vervolgens ontbeten en de was gedaan. Wat gelezen en aan de fiets gesleuteld en ‘s middags naar het communistische hoofdkwartier gefietst en genoten van de mooie uitzichten vanaf een speciaal rotsenveld (zie foto’s) . Hier lagen vroeger de gewonde communistische strijders te genezen van hun wonden.
De hele dag een beetje een sloom rustdaggevoel gehad, het wordt weer tijd om te fietsen!

Dag 15, dinsdag 18-10-05 (F)
Phu Hin Ronkla National Park – Chat Trakan, 64 km

We begonnen met een heftige afdaling van maar liefst 10 km (de klim van gisteren, nu durfden we het wel aan!), flink in de remmen om de oplopende snelheden (tegen de 70km/u) onder controle te houden. Naarmate we verder daalden viel de klamme ochtendlucht als een warme deken om ons heen. Terwijl Floris beneden in het dorp zijn beenstukken uittrok werden we in het Thais aangesproken door een man op een mountainbike. Hij bleef maar praten en onbegrijpelijke vragen stellen in het Thais terwijl wij in het Engels en later in het Nederlands maar vriendelijk terug gingen praten.
Eenmaal weer op de fiets bleef hij bij ons in de buurt. Eerlijk gezegd dachten we met de lokale dorpsgek te maken te hebben totdat bleek dat hij wel een paar woorden Engels sprak. Marathon, cycling club en whiskey. Het werd een leuk fietsend “gesprek”. Onze nieuwe vriend bleek een marathonloper te zijn die iedere dag op de fiets naar zijn werk in het ziekenhuis van Nakhon Thai gaat en volgens ons hiermee de enige fietsforens van Thailand moet zijn. Ik heb hem (Jon) op zijn Chinese 7 versnellingsfiets nog even op de foto gezet.

De route ging erg voorspoedig zodat we al om 09:30 op de plaats van bestemming aankwamen. Na een douche zijn we het dorpje Chat Trakan ingefietst en hebben daar een internetcafe gevonden waar we al jullie mailtjes hebben kunnen lezen. Erg leuk om weer even contact te hebben!
s’ Avonds in een bamboerestaurant gegeten in het centrum van het dorpje (waar iedereen ons aanstaarde). De bediening was erg vriendelijk en de gasten ook. Floris kreeg van een local bij binnenkomst al een slok bier aangeboden. De Engelse menukaart (formaat van een visitekaartje) stelde niet veel voor, van de 6 gerechten waren vier niet mogelijk... Na 20 fritjes en een paar anorexia kuikenvleugeltjes met te veel vlieguren besloten we om rijst en groenten te bestellen (dat niet op de kaart stond!). Een groep dorpsjeugd zat ons continu te bespieden en wij keken vrolijk terug. Opmerkelijk om te zien hoe beleefd ze bleven ondanks de vele liters bier die er door hen besteld en genuttigd werden. Toen de groep vertrok kregen we nog een wai (traditionele thaise groet), ook al was ik niet ingegaan op hun uitnodiging om een liedje te zingen. Met een licht hongerig gevoel fietsen we terug naar de guesthouse waar een zak chips uitkomst bood.

E-mail - 18 oktober 2005 - Mail uit Thailand
Heerlijk, de site ligt eruit en wij konden maar geen internetcafeetje vinden...als ze in de reisgids stonden dan bestonden ze niet meer of er was geen internetverbinding...in dit dorpje (chat trakan) was er ook een maar die was niet te vinden. gevraagd aan een jongen en die zei dat er geen was, voor de zekerheid iemand anders gevraagd en die zei dat het bij de politiepost was (niet dus) en vervolgens zei iemand dat het aan de andere kant van het dorp was , weer terug natuurlijk. We geloofden het niet meer en hebben hem gevraagd of hij ons er naar toe kon brengen. Vond hij geen probleem, waarschijnlijk wel leuk zelfs. En nu is het dus gelukt! Dit soort dingen maken we regelematig mee, fijn dat we alle tijd hebben!

De dagen in Bangkok waren heel luxe en leuk. mooie dingen gezien en heerlijk gegeten. Daarna met de trein naar het noordoosten van thailand (Udon Thani) en van daar uit gaan fietsen. Het was heel erg warm, daar moesten we nog wel aan wennen, ben al een beetje ziekjes geweest natuurlijk...al die pepers in het eten (ook 'sochtends!) en de temperatuur daar nog eens bij ('s nachts net onder de 30 graden) een rustdagje doet dan wonderen!
de laatste dagen staat de wekker op 5.00, dan is het nog donker, maar om 6.00 komt de zon op en gaan we gelijk fietsen. Dan zijn we tenminste voor de middaghitte in het guesthouse. Dan lekker douchen, dagboek schrijven, door het dorpje wandelen en met mensen praten en een winkeltje en restaurantje zoeken.

Het fietsen is weer heel anders dan Bangkok, Bangkok is de stad van de blanke Thaise mensen en het noorden en het oosten van de getinte minderheden. Eigenlijk heb je maar een (westerse) stad en dat is Bangkok, de rest is platteland. Je kunt duidelijk zien dat het een heel ander volk is. De mensen in Bangkok lijken op de Chinezen en de mensen hier meer op de Lao's en Birmezen. De (soms gevluchte) minderheden hier, veel bergvokeren. Vrijwel iedereen is boer met nog iets ernaast als een winkeltje, weverij, gusthouse, tuktuk oid.

Het is trouwens wel een hele ervaring om hier te fietsen. Als je iemand tegekomt dan roepen ze vrijwel altijd wat, vaak hello of sawadi (groet) of what you name? of where you go? vaak falang (vreemdeling) en altijd een glimlach. Zo oaf en toe roepen ze naar FLoris you King! en naar mij een ander variant I love you...Als je dan wat terug zegt moeten ze daar altij erg om lachen, een witte vreemdeling die ook nog eens wat zegt...
Tot nu toe zijn we eigenlijk ook nog geen andere fietsers of backpackers tegengekomen, je voelt je hier dus behoorlijk een vreemde eend in de bijt. Gisteren aten we wat in een restaurantje, werd er een klein kindje voor onze tafel gezet en een foto gemaakt. Net iets te duidelijk dat wij er dan ook op staan, zijn wel grappige situaties.
De taal en schrift is nog wel eens een probleem, de jeugd spreekt over het algemeen 10 woorden engels maar dan houdt het dan ook echt op. Dan krijg je dus situatie dat ze maar iets zeggen om er van af te zijn (no internet bijv) Ouderen spreken werkelijk niets en als we dan iets vragen praten ze vrolijk in het Thais terug. Meestal springen wij dan over in het Nederlands, spreken netjes met twee woorden en gaan weer op zoek naar iemand anders!
Op menukaarten in grote steden staat vaak een Engelse vertaling ( klopt niet altijd en de spelling klopt nooit) dat is wel fijn, maar in de dorpjes zijn we blij met ons woordenboekje. VaaK 'pakken' ze het boekje af en gaan dan lachend lezen wat erin staat.

De komende dagen fietsen we nog een beetje heuvelachtig door groene rijstvelden met bergen op de achtergrond, veel bananenbomen en houten huisjes. Het gebied van de vele natuurparken van Thailand (Thaland heeft er iets van 48!) Gisteren zijn we er in een geweest (waar het oude communistische bolwerk een aantal decennia heeft gehuisd) en morgen gaan we een historisch park bezoeken (ruines van de oude hoofdstad van Thailand) Daarna zijn we al snel in Chiang Mai, de tweede grote stad van Thailand. Daar regelen we het visum voor Laos en misschien ook cambodja en gaan we genieten van het westerse eten (want dat mis ik wel een beetje hoor, vooral 's ochtends!)

Al rijdend door de mistige rijstvelden denken we aan jullie!

grtz Floes

Dag 16, woensdag 19-10-05 (F)
Chat Trakan - Uttaradit, 96 km

In de koelte van de morgen weggereden, het is leuk om te zien hoe de mensen hier hun dag indelen.Gaandeweg het fietsen zien we alle stadia. Eerst rijden we langs verranda’s waar hele gezinnen zitten te ontbijten (kleefrijst met kip en of groenten). Dan wordt het steeds drukker op de weg. We worden ingehaald door overvol beladen pick-ups met soms wel meer dan 15 man in de achterbak. Allemaal op weg naar de rijstvelden om daar de hele dag te werken. Ook zien we veel brommertjes. Het lijkt hier de sport om met zoveel mogelijk mensen op een brommer te zitten. Het absolute record tot nu toe is zes, een man vrouw en vier (kleine) kinderen, ongelofelijk!!

Allemaal kijken ze even verbaasd naar ons en schieten vervolgens altijd in de lach! Vaak moeten wij nog harder lachen om alle gekke dingen die we zien. Toch is het contact heel positief, een duimpje omhoog of zwaaien. Als je even langs de kant staat om de kaart om te slaan of om wat te eten wordt er vaak gestopt en gevraagd of alles goed is. Lieve mensen.
Iets later wordt het meestal een stuk rustiger op de wegen. We zien dan vooral veel spelende kinderen en bejaarden die met stapelpannen lopen. Tussen acht en negen zien we veel tieners op brommers, op weg naar highschool, te herkennen aan hun kreten: “HEY YOU WERE YOU GO??” en “WHAT YOU NAME??”. Erg leuk!
Na tienen is de weg vooral het bezit van het zakelijk verkeer. Dure airco pick-ups en af en toe een Mercedes. Goed verdienende aannemers op weg naar een nieuwe opdracht? Er wordt veel gebouwd in Thailand en het is duidelijk dat deze groep hier flink van profiteert! Tegen deze tijd wordt de weg erg rustig en wordt het voor ons al snel te warm om nog lekker te fietsen (+37C is geen lolletje). We pauzeren bij een soepstalletje en vullen onze zouttekorten aan.
Na de pauze geeft de thermometer van mijn mobiele telefoon 54C aan!!! (De temperatuur in het kaartenhoesje van mijn stuurtas). Voortaan bewaar ik de telefoon maar ergens anders, dit doet de telefoon waarschijnlijk geen goed. We drinken veel water en fietsen met een stabiele 20km/u langs immense rijstvelden met op de achtergrond de glooiende heuvels en daarboven de brandende zon.
Rond het middaguur bereiken we Uttaradit, een provinciehoofdstadje met een grote Aircon supermarkt naar Amerikaans/Frans. Nu even geen rijst dus we happen in een Kentucky Fried Chicken burger en spoelen de smaak weg met een liter ijskoude cola. Onze magen trekken het goed! We slaan yoghurt, bruinbrood en nutella in (het lijkt wel Nederland) en fietsen naar het Vivat Hotel. Vergane glorie ten top, wij zijn vrijwel de enige gasten. Vanaf de vijfde verdieping van deze jaren ‘70 betonkolos hebben we een aardig uitzicht over de stad (zie foto’s)

Dag 17, donderdag 20-10-05 (F)
Uttaradit – Sawankhalok, (70km)

Vanuit het hotel de drukke weg op. We zitten midden in de ochtendspits en kunnen alleen achter elkaar rijden. De herrie overstemt alles en praten is er dus niet bij, dan maar doormalen richting het Si Satchanalai Historical Park, onze bestemming voor vanmiddag. Voor de grote warmte fietsen we het historische park in en genieten daar van vele schitterende Wats (tempels) uit de 13e en 14 eeuw. De fiets is het ideale vervoermiddel om op je gemak dit grote park (was vroeger een complete stad) te bekijken. Af en toe slalommen we om een toeristentreintje heen (we horen voor het eerst weer Nederlands) of wijken we uit voor een verdwaalde Wat-olifant.(zie foto)
Binnen de oude stadsmuren van dit tempelcomplex zijn we, tussen de andere toeristen, opeens geen bezienswaardigheid meer. Het is even wennen!
Na de middagwarmte fietsen we langs een klein riviertje, (de Yom) en beseffen dat dit voor ons het Thailand is dat we willen zien, alsof wij de ontdekkers zijn! Armoedige en luxueuze huizen wisselen elkaar af (de laatste in de minderheid) en we zien veel lachende en roepende mensen.
In Sawankhalok aangekomen checken we in bij een mooi hotel. ‘s Avonds fietsen we een rondje door de neonverlichte stad. Terwijl we zitten te eten langs de straat zoeven de brommertjes langs, we horen de klanken van Thaise muziek en ruiken het stof, de benzinedampen, de kruidige lucht van gebakken vlees en we genieten van Azie!

Dag 18, vrijdag 21-10-05 (F)
Sawankhalok – Old Sukhotai, (70km)

We fietsen verder langs de Yom. Nu een rustig kabbelend riviertje maar nog niet zo lang geleden een kolkende watermassa. Sommige stukken dijk zijn vrijwel helemaal weggeslagen, de restanten worden met bamboehout en stukken ijzerdraad bijeen gehouden. Op sommige plaatsen is het zand onder het wegdek weggeslagen en zweven de betonplaten gevaarlijk hoog boven de rivier. Op een gegeven moment is de weg geheel weggeslagen en besluiten we toch maar de grote doorgaande weg te nemen. We laten de arme vissers en rijstplukkers achter ons en mengen ons in het verkeer. Na een lunch/ internetstop in het moderne Sukhotai loggen we uit en klikken we in op de pedalen. In de hitte fietsen we naar het oude Sukhotai, een tempelcomplex uit de twaalfde eeuw en ooit een grote stad van waaruit de koning van Sukhotai zijn hervormingen doorvoerde. Hij maakte Thailand (toen nog Siam) een stuk groter en voerde een aantal belangrijke hervormingen door zoals het brahmaanse (indiase) schrift. De vorst is nog steeds razend populair onder de Thai. Bij zijn monument wordt veel geknield en gebeden, dit alles met wierrook en bloemen. Voor ons een raar gezicht om mensen zo devoot te zien bij het beeld van een oude vorst. Het tempelcomplex was zeer de moeite waard. We zagen hier een mooie zonsondergang (een paar mooie foto’s gemaakt) en fietsten vervolgens naar het “falangrijke” guesthouse waar ze ook ECHTE koffie schonken. Genieten voor deze (Floris)koffiejunk!!!

Dag 19, zaterdag 22-10-05 (F)
Old Sukhotai – Thung Saliam, (60km)

Een behoorlijk oninteressante etappe over een vrij drukke weg. We zijn duidelijk op weg naar een nieuw gebied en moeten nu de tussenliggende kilometers overbruggen. Eind van de morgen komen we aan bij het eenvoudige en typische Thara guesthouse. De eigenaar heeft een grote klodder gele verf op zijn bovenlip en gedraagt zich een beetje vreemd, wel vriendelijk overigens. We houden een uitgebreide siesta en ‘s avonds doen we boodschappen in het dorpje. We eten in een zelfwok restaurant, (erg populair in Thailand) waarbij je naast het grillen/ bakken ook zelf soep kan maken in een waterreservoir aan de rand van de pan. Het resultaat is een smakeloze maaltijd (waar zijn de kruiden?), maar het is wel erg leuk om te doen…Het is vooral moeilijk om de gril vleesjes mbv twee eetstokjes uit de soep te houden. Boeiend he? Hahahaha!

Dag 20, zondag 23-10-05 (F)
Thung Saliam – Thoen, (62km)

Na 8 km door de rijstvelden te hebben gefietst doemden daar opeens de eerste grillige rotsformaties op. We klimmen langzaam naar het heuvelachtige noorden van Thailand. Rond 10:00 houden we een energierijke bananenstop bij een kraampje langs de weg. Ik heb vandaag het gevoel wel drie meter gebakken banaan aan te kunnen! Heerlijk!
We fietsen door en komen bij een klim van vijf kilometer. Langs de weg staan verschillende geesteshuisjes. Rijkversierde altaartjes met een bonte verzameling offeringen. Van borden rijst krioelend van de mieren tot (in onze ogen) kitscherige beeldjes van paarden en olifanten. (zie foto) Er hangt een bijzondere sfeer…

We krijgen een mooie afdaling en worden in het hierop volgende glooiende stuk nog aangevallen door een paar honden. Snel halen we de DogDazzer tevoorschijn die het prima doet! Dankzij de (voor honden) ijzige pieptoon worden we verder met rust gelaten en fietsen we ongeschonden verder.
We belanden in een groot motel langs de snelweg van Bangkok naar Chiang Mai. Na een uitgebreide lunch en een middagslaapje belanden we op het uitgestorven terras. Later op de avond is er nog live muziek en maken we kennis met een van de gitaristen. Een economiestudent die zo wat bijverdient en met de gasten zijn Engels wat kan bijspijkeren!

Dag 21, maandag 24-10-05 (F)
Thoen - Li, (60km)

We steken de hoofdweg over, (grappig, ik zie mezelf in NL nog niet zo snel de A2 oversteken tijdens de ochtendspits!!!) en slaan een mistig weggetje in. Er is weinig verkeer en de omgeving wordt steeds mooier en heuvelachtig met een klim van ongeveer 16 kilometer. We worden gepasseerd door een enkele vrachtwagen zonder roetfilter. Ook zien we pick-ups met mijnwerkers. Verweerde grauwe gezichten. We beginnen ons een beetje schuldig te voelen, terwijl zij hun levenlang rotwerk moeten doen in de bruinkoolmijn zitten we hier vakantie te houden op de fiets…
Begin van de middag komen we aan bij een vervallen bungalowparkje waar we onze intrek nemen in huisje vijf. We zetten onze klamboe op boven een doorgezakt Thais matras ter bescherming voor de vele muggen e.a. ongedierte...

Dag 22, dinsdag 25-10-05 (F)
Rustdag Li

’s Morgens doen we de was en terwijl deze hangt te drogen aan de waslijn, komt er een mieren invasie op gang (zie foto). Overal zitten beestjes, ook in het huisje waar Loes een (ratten?) keutels aantrof op haar kleding. Sindsdien horen we van alles lopen over het tussenplafond. In het kleine badkamertje woont een dikke pad, kortom een gezellige boel!
We hebben de fietsen even onder de douche gezet om de lagen rood stof ervanaf te spoelen, vervolgens de draaiende onderdelen van een laagje olie voorzien. Daarna in het dorpje gaan eten en internetten. De eerste lading foto’s doorgestuurd.

Dag 23, woensdag 26-10-05
Li – Lamphun, 115km (F)

We rijden Li uit begeleid door het gong geluid van bedelende monniken, een mooi gezicht, die oranje gewaden zo in de vroege morgen. Ook weer vele verbaasde gezichten als we voorbij fietsen. We verlaten de bewoonde wereld en fietsen de heuvels in. Het is nog fris en een beetje mistig. Door de wolken zien we mooie vergezichten, dit is voor ons het ultieme fietsen, zeker na een aantal minder interessante vlakke “rijstetappes”.
In een dorpje kopen we wat fruit en pindakoeken. De eigenaar van de uitspanning vertelt ons dat het schoolvakantie is en wij maar denken dat niemand hier naar school gaat! Hij is zeer onder de indruk van het comfortabele gel-zadel van Loes. Als hij vervlgens mijn leren zadel probeert in te drukken verschijnt er een pijnlijke grimas op zijn gezicht gevolgd door een (voor Thaise begrippen) uitbundige lach.

We fietsen verder door de heuvels bij een aangename temperatuur van 26C. Zo rond de 80km krijg ik een spontane hongerklop. Vreemd aangezien we net soep hebben gegeten... Het lijkt de omgekeerde wereld maar toch gebeurt het. Gelukkig hebben we nog brood met paprikachips (een perfecte combinatie zo blijkt). Na 115 km knijpen we de remmen dicht voor het op het eerste gezich luxe Supamit Holiday-inn hotel in Lamphun.

Dag 24, donderdag 27-10-2005 (FL)
Lamphun - Chiang Mai (35 km)

Dit was de eerste keer dat we echt chagerijnig werden van het eten en de mensen. We gingen naar het restaurant om te ontbijten maar er was niemand te bekennen. Na even wachten een verdwaalde schoonmaakster die geen woord engels sprak. Ze liep weg om iemand te halen (hoopten wij) dus wij maar wachten en wachten en wachten... Na drie kwartier konden we bestellen, vervolgens kwam er een groep Thai die wel meteen werd geholpen en zelfs ruimschoots eerder het ontbijt kreeg dan wij (terwijl wij toch echt veel eerder hadden besteld), nouja dat soort dingen zijn 's morgens vroeg soms moeilijk te verdragen als je nog geen koffie op hebt en als je toch vriendelijk moet blijven lachen. Uiteindelijk werd het ontbijt toch in rekening gebracht ook al hadden ze bij het inchecken gezegd dat het inclusief breakfast was.... De kleine beproevingen zullen we maar zeggen. Uiteindelijk verdween ons slechte humeur al vrij snel op de fiets. Het ws een korte drukbewoonde etappeover een smal weggetje langs de Ping rivier. Ook deze rivier was nog niet zo lang geleden buiten haar oevers getreden. Op een aantal plaatsen werd de dijk alweer opgeknapt, maar de schade was nog goed te zien. Stukken weggespoeld overal opgedroogde modder en zandzakken. Het opvallendste van deze dag was dat vrijwel niemand ons groette of verbaasd aankeek! Deze mensen zijn duidelijk falangs gewend. Zeker na een etappe als die van gisteren was dat wel even wennen. Als we Chiang Mai binnenfietsen valt het ons meteen op hoeveel westerlingen hier rondlopen. We fietsen door het drukke verkeer naar het Chiang Mai gate hotel met zwembad, heerlijk!
Helemaal fris en fruitig na een duik en douche gaan we door de oude stadspoort om dit beroemde deel van Chiang Mai eens te bekijken. Maar bij het eerste sandwich, shake en koffie tentje schuiven we dit idee door naar de volgende dag en bestellen we een aantal lekkere dingen. Heerlijk op het terras gezeten, al kaarten schrijvend en om ons heen kijkend naar alle falangs en monikken. Floris helemaal in zijn sas met de papperazzi-telelens.
Nog net op tijd bedenken we dat we het visum voor Laos nog moeten regelen, snel pasfoto's laten maken en formuliertjes ingevuld. Dinsdag kunnen we het ophalen dus tot die tijd moeten we in Chiang Mai blijven. Wat vervelend nou, iedere dag een fruitshake en koffie ;-)
Het leuke van een stad is dat er ook 's avonds wat te doen is en je dus niet om 20.00 naar bed hoeft. Je hebt hier zelfs een night bazar, heel typisch om als rijke westerling af te dingen bij de Thaise middenstand. Wel heel leuk om te zien wat er allemaal te koop is, het ene product nog duidelijker nep dan het andere. Met een aantal Lacoste shirtjes rijker drinken we een echte Mc Donalds-cola en bekijken we de Wai-houding van clown Ronald. Bijna net als thuis...

Dag 25 t/m 29 27-10-2005 t/m 1-11-2005 (L)
Chiang Mai (rustdagen)

Heerlijk een aantal dagen de luxe toerist gespeeld; aardig wat Wats bekeken, lekker gegeten, veel gemaild en nog wat gezwommen en gelezen. Best uit te houden dus!
De eerste rustdag een aanbieding aangenomen van een tuk-tuk driver die ons de stad wilde laten zien. We vermoedden dat we nog wel een aapje tegen zouden komen maar dat zien we dan wel weer. Eerst vrijwel de hele stad doorgereden naar twee mooie wats en vervolgens naar een umbrella factory. Floris heeft hier een dragon op zijn fiestas laten schilderen, ziet er indrukwekkend uit! Vervolgens werden we bij een tapijtverkoper afgezet maar daar hadden we niet om gevraagd. Toen werd ons duidelijk wat er van ons verwacht werd: vooral veel kopen! Het lukte ons maar moeilijk Uthai te overtuigen dat een tapijt en andere 'koopspullen' niet heel praktisch is als je nog een half jaartje aan het fietsen bent. Het uiteindelijke compromis werd kijken en zo'n tien minuten binnen blijven, dan verdiende hij toch ook nog wat. Dus we hebben braaf naar protserige sieraden gekeken. We konden overigens ook de werkplaats bekijken, imponerend precisiewerk! En toen vonden wij en Uthai het wel weer genoeg. We hebben ons af laten zetten bij de moskee (!) van Chiang Mai en genoten van Starbucks coffee en subway broodjes. En toen begon het te regenen...en ja, wat is er dan leuker dan slapen, lezen, slapen en lekker eten...
Zondag zag het er dreigend bewolkt uit maar we wilden toch graag met de Chiang Mai bicycle club meefietsen. Bij het verzamelpunt waren we verast over het aantal deelnemers. Na wat rondvragen komen we erachter dat Chiang Mai twee fietsclubs heeft en precies op deze zondag fietsen ze voor het eerst samen. En daarbij blijkt het een themafietstocht te zijn, dus dubbel mazzel ;-) Het is leuk om te zien dat het fietsen hier toch nog leeft in Thailand. Zo af en toe in een arm dorpje zie je een klein kind of een bejaarde op een gammele fiets, maar verder heeft ieder gezin minimaal een brommer. Fietsen is dus echt iets van vroeger of voor de armen. Dat zie je wel terug in de bicycle club, veel 50 plussers! We fietsen tussen de bamboefietsers en Giantfietsers het rondje om de oude stadsmuur (ong 3km) na iedere km is er wel een plas-of drinkstop, we worden er niet moe van maar het is wel gezellig! Vervolgens fietsen we naar het huis van de laatste Lana prins van Chiang Mai. Een prachtig houtsnijwerkhuis. Daarnaast een Hollywood jaren 70 villa, een bizarre tegenstelling. De excusie blijkt zich voornamelijk op dit laatste huis te richten, dat is voor de Thai natuurlijk het meest exotische. Een professor in de geschiedenis vertelt iets over het huis. Voor ons natuurlijk niet te volgen maar gelukkig is de man van de Amerikaanse ambassadrice zo virendelijk om het een en ander te vertalen. Daarna een rondleiding door het huis waarbij uitleg aan onze vertaler wordt gevraagd. De fietsers zijn erg benieuwd waarom de slaapkamers zich op de bovenste verdieping bevinden en waarom er uberhaupt meerdere verdiepingen zijn. En wat is eigenlijk het nut van vloerbedekking en lambrisering? Verzin daar maar eens een geloofwaardig antwoord op (en een antwoord moet je hebben natuurlijk!) Vervolgens fietsten we door de regen naar de Amerikaanse ambassade, dat gehuisvest is in een oud prinselijk huis. Ook hier een lezing van de professor over de geschiedenis van de gebouwen. Bleek dat een bejaarde Thaise medefietser in dit huis/paleis ooit danseres was geweest voor de prinselijke familie. Je begrijpt het al, we zijn dus getrakteerd op een traditionele Thaise dansvoorstelling! Nog gezellig nagepraat tot het weer droog was en daarna de LP wandeling door Chiang Mai gemaakt. Verzeild geraakt op de zondagmarkt en genoten van een Thaise massage en van allerlei lokale hapjes.
Tsja, en toen hadden we alles geregeld wat we moesten regelen, alles gekocht wat we moesten kopen en alles gezien wat we wilden zien...en dan regent het ook nog...en dan moet je de dingen doen die je moet doen (maar stiekem steeds uitstelt) De laatste dag dus doorgebracht in het internetcafe om het dagboek uit te tikken. Maar na zo'n 30 dagen uitgetikt te hebben, geeft het wel weer een goed gevoel (leuk voor later, thuisfront e.d.)

Dag 30 woensdag 02-11-2005 (F)
Chiang Mai – Chiang Dao (104 km)

In de drukke ochtendspits van Chiang Mai (zo rond een uurtje of zes) vertrekken we voor het tweede deel van de reis. Een goed gevoel om weer “On the road” te zijn. We laten al snel de ergste drukte achter ons en rijden over vlakke landelijke weggetjes en door kleine dorpjes waar de rook van het gegrilde vlees ons tegemoet komt. De mensen beginnen ons na zo’n 20km weer af en toe te groeten. Grappig dat verschil tussen stad en platteland. Weer 10 km verder is het ouderwets raak met de reacties. FAALAAANGGG, HELLOOO!!! We wennen er snel aan. De heuvels komen steeds dichterbij en het landschap begint te glooien. Mijn rechter knie is hier minder blij mee en begint een beetje te zeuren, een oude blessure. Niet te veel kracht zetten en vooral met links fietsen wat goed mogelijk is met de klik-schoenen waarmee ik vast zit aan de trapper. Verassend veel tamme olifanten langs de weg vandaag (3 stuks met berijders). We pauzeren bij een klein restaurantje langs de weg. “Home made style” duidelijk ingericht op georganiseerde busreizen met een tweetalige westerse menukaart. Een sterke espresso dus!!! De muziek is die van onze ouders, Simon and Garfunkel, dat soort werk.
Later in de middag als de ergste warmte voorbij is fietsen we door en passeren een olifanten trainingscentrum. De beesten worden hier nog gebruikt om boomstammen en andere zware voorwerpen mee te verslepen, oja en natuurlijk ook voor de toeristen! Het valt ons trouwens sowieso op dat het noorden van Thailand erg op toerisme is gericht en dat heeft zo zijn voordelen (lekker en volop eten overal). Het nadeel is echter dat het reizen zo wel erg makkelijk wordt en het avontuurlijke gevoel een beetje verdwijnt. We tellen af tot Laos! (nog een krappe week)
Rond een uurtje of vier komen we aan in Chiang Dao, een plaatsje bekend vanwege zijn mooie grotten en een boedistiche tempel op een heuveltop. De grotten laten we voor wat ze zijn en nadat we een leuke bungalow hebben geregeld bij het Malee Guesthouse beklimmen we de heuveltop. Een sprookjesachtige omgeving. De tempel op de top is gebouwd om een rotspunt heen en de centrale ruimte bestaat uit een grot. Cultuur en natuur volledig zen? De oude gerimpelde monnik die ons aanspreekt weet dat Nederlanders goed kunnen voetballen, “Holland, World Champion” Zijn duim gaat omhoog…was het maar waar.
’s Avonds ontmoeten we aan de gemeenschappelijke tafel een Frans echtpaar. Ze doen Noord Thailand met de bus en zijn nu op weg naar de stranden van het zuiden. De term Falang hadden ze nog nooit gehoord, onbegrijpelijk voor ons.

Dag 31 , donderdag 03-11-2005 (L)
Chiang Dao - Fang (80 km)

’s Ochtends heel vroeg gewekt door een bijzonder sms’je; ik ben tante geworden! En Floris een beetje oom natuurlijk ;-) We weten niet veel meer dat alles goed is gegaan en dat ons neefje Maarten heet, maar dat is genoeg om het te vieren met blauwe muisjes! De eigenaresse snapt werkelijk niets van ons. Eerst vragen we of we om 6.00 kunnen ontbijten omdat we vroeg weg willen en vervolgens is er keurig ontbijt om 6.00, zitten wij te treuzelen en moelijk te doen met een fototoestel en muisjes die niet op de boterham willen blijven liggen. Maar we hebben brood (bijna net zo hard als beschuit, maar veeeel beter dan kleefrijst) met muisjes op en daar hadden we ons al lang op verheugd! Na de blauwe muisjes ook maar de roze muisjes opgegeten, deze waren natuurlijk net iets minder lekker ;-)

Door de wolken daalden we vervolgens eerst af naar de doorgaande weg en daar gaan we langzaam aan steeds meer omhoog. we fietsen richting de grens van Myanmar, een gebiedje dunbevolkt door mensen en dichtbevolkt door bomen, heerlijk fietsen dus! Maar iets minder eten te vinden en daar waren we vandaag niet zo goed op voorbereid, gelukkig kwamen we tijdens een klim een man tegen die bamboekleefrijststaven verkocht. Lekker voedzaam en lekker veel! We hebben begrepen dat ze deze rijst met zetmeel koken, dan is het voedzaam en plakkerig en dus handig. Het laatste stuk fietsen we langs een riviertje en over de vlakke weg fietsen we vervolgens Fang binnen. We overnachten in een groot hotel met een enkele verdwaalde gast (wij) en dus hele muffe kamers. Deze avond de eerste aanrijding in Thailand meegemaakt, een auto achteruit tegen een al krakkemikkige fietsriskja. Dat zal geen verkeringswerk zijn...

Dag 32 Vrijdag 04-11-2005 (F)
Fang – Mae Chan (90 km)

Het ontbijt bestaat vandaag uit kleffe witte casino-boterhammetjes met zoete aardbijenjam en 2 pakjes chokomelk pp. Na nog wat laatste boodschappen bij de SevenEleven-supermarkt fietsen we Fang uit en slaan rechtsaf een iets rustiger landelijke weg in. Het gras en de struiken groeien hier anderhalve meter hoog waar het asfalt ophoudt. De weg is verder behoorlijk bochtig dus als er een tegenligger aankomt wordt er vaak pas op het laatste moment gereageerd. Gelukkig gaat alles goed en bereiken we de eerste serieuze klimmetjes van onze tocht. In het kleinste verzet kruipen we omhoog tegen een helling van af en toe 15%. Zweten geblazen, gelukkig is het een beetje bewolkt en waait het bovenop wat meer. De locals kijken ons af en toe meewarig aan. Veel bergvolkeren in dit gebied. We zien het aan de gezichten die eerder tibetaans dan chinees/ thais aandoen en natuurlijk aan de zelfgemaakte kleding. Na 60 km kunnen we het guesthouse niet vinden, het zou ergens in een van de bergdorpjes moeten zijn, zeer primitief, wat ons wel leuk leek. We rijden verder, misschien is het nog een paar km verderop? Niet dus, na een korte drinkpauze besluiten we door te klimmen, het gaat immers best lekker! Bovenop zien we een groot bord: “LONGNECKVILLAGE” met een pijl naar rechts. Alsof het hier over een bepaalde apensoort in de dierentuin gaat in plaats van een bergvolk. We moeten er een beetje om lachen.
Een lange afdaling volgt, met zo’n 60km/u vliegen we over de heuvels omlaag, dwars door primitieve dorpjes waar de kinderen ons hard naroepen en groeten.
We laten de heuvels achter ons en rijden een warme vlakte op. Weer zou er een leuk guesthouse moeten zitten en weer missen we het volledig! Dan maar weer verder fietsen… Uiteindelijk knijpen we in de schemering de remmen dicht bij het bungalowparkje van Mae Chan. Voor het eten hebben we de keuze uit een grill restaurant, of een grill restaurant. Terwijl we zitten te grillen bedenken we dat het kopieren van elkaars idée misschien wel eigen is aan de Thai. Heeft een grill restaurant succes, dan wordt er meteen een tweede geopend door een ander. Variatie is een onbekend begrip lijkt het wel.

Dag 33 , zaterdag 05-11-2005 (L)
Mae Chan – Chiang Saen / Gouden driehoek (95 km)

We zitten nu echt in het toeristische deel van Thailand. Veel rondreisbussen gaan eerst naar de bergdorpjes en vervolgens naar de gouden driehoek. Op de doorgaande en vrijwel vlakke weg daardoor veel verkeer en daarom niet echt leuk om te fietsen. Gelukkig hebben we een route over landweggetjes, deze lijken wel enigszins op de polderwegen van Nederland. Tenminste, in zoverre dat ze vreselijk op elkaar lijken en dat je makkelijk verdwaald...we hebben dus over prachtige, rustige weggetjes gefietst en geen toerist gezien maar wel behoorlijk omgefietst! Uiteindelijk komen we op de grote weg uit waar gelukkig borden staan met ook nog Engels onderschrift zodat we weer weten waar we zijn. Het laatste stuk toch maar gekozen voor die doorgaande weg, dan weten we tenminste zeker dat we voor het donker aankomen ;-) hier beginnen de heveltjes weer te komen en ook de mooie uitzichten die daarbij horen. Het wordt steeds drukker en opeens zijn we dan in de gouden driehoek. We vinden het eigenlijk niet meer dan een grote commerciele grap. De gouden driehoek is namelijk een gebied dat zich uitstrekt over meerdere landen en niet een aangewezen/aangemaakt dorpje in Thailand. Maar desondanks wel grappig om weer in het drukke, toeristische gebeuren te zitten. En lekker, want op die plaatsen kun je weer kiezen uit meerdere gerechten! We hebben heerlijk gebunkerd aan een Thais, Birmees, Indiaas buffet. Ieder half uur reed er wel een bus voor met westerse en Thaise toeristen die ook een hapje kwamen eten. Al die mensen liepen langs onze fietsen, die werden goed bekeken en de bel, het schakelsysteem en remmen moesten natuurlijk worden uitgeprobeerd. Aan onze kleding en rode, bezwete hoofden zagen ze wel dat wij erbij hoorden, veel leuke en grappige reacties gehad! Nog even langzaam door de drukke, boeddistische efteling gefietst en net voorbij de drukte een leuk bamboebungalowtje uitgezocht. Bij nader inzien is het beter omschreven als bamboehut...maar wel prachtig uitzicht over de Mekong! Om eten geregeld te krijgen was weer een heel gedoe, het is natuurlijk ook doodeng om als 15-jarige jongen twee falangs te moeten bedienen, dus dan loop je gewoon weg. De we kleine puppy’s die rondstruinden maakten alles goed, ze waren overduidelijk op zoek naar een nieuw baasje want ze heben de hele nacht voor onze deur geslapen (wishfull thinking).

Dag 34 Zondag 06-11-2005 (F)
Gouden driehoek – Chiang Khong (73 km)

We verlaten het slecht gerunde bungalowpark als het net licht is en kopen ontbijt in het eerste dorpje dat we tegenkomen. Het is nog mistig en zelfs een beetje koud, lekkere fietsomstandigheden dus! De hele dag volgen we de Mekong. Het is een groene licht glooiende etappe. Het valt ons op dat iedereen ook op zondag hier op het land werkt. We worden vriendelijk begroet door de ons tegemoet fietsende landwerkers. Tussen de middag pauzeren we in een werkershutje langs de weg. Bamboe constructie met rietendak. Uitzicht op de rivier. Af en toe het gelach en de verbaasde blikken van passerende mensen, verder … witte boterhammetjes met aarbijenjam en rust.
In Chiangkong nemen we een bamboehut met veranda en hangmat aan het water pal naast het restaurant. De eigenaar, een Thaisehippie (ze bestaan echt!) met voorliefde voor de mexicaanse keuken en gitaar muziek van Neil Young, ontfermt zich over ons. Super goed eten en een bollebuik zijn het resultaat. We merken dat we helemaal gefocust zijn op eten, eten en nog eens eten. Het smaakt allemaal geweldig en we besluiten hier nog een paar dagen te blijven voor het eten (uiteraard), de vieze was en om plannen te maken voor Laos, aan de andere kant van de rivier.

Dag 35 , zondag 07-11-2005 (L)
Chiang Khong (rustdag)

Gisteren zo ontzettend genoten van het bruine brood zonder suiker en onze hangmat voor de deur (alhoewel, zorgde ook voor enige discussie omdat er maar een hangmat hing) dat we besloten een rustige rustdag te houden. ’s Ochtends op ons gemak aan de Mekong gegeten, de was (laten!) doen en vervolgens met de route door Laos aan de gang gegaan. Een gepensionneerde Amerikaan a la Jack Nicholson zag ons puzzelen en had wel eeen paar tips voor ons. Hij struinde al zo’n drie jaar door ZO Azie en was vaak naar het noorden van Laos geweest. Wanneer hij weer naar Amerika zou gaan wist hij nog niet. Dat is nog eens leuk gepensionneerd zijn! Met zijn routetips waren we snel klaar en werd het tijd om eens even goed in te slaan. Vrijwel alle reisverslagen over Laos hebben titels als ‘bananen en kleefrijst’ of ‘ kippen en kleefrijst’. Die fase proberen we zo lang mogelijk uit te stellen!