Désirée's World Désirée's World Désirée's World












design by MicroMacro
  

Bij de notaris

Mensen zijn onvoorspelbare wezens, en kinderen zeker. Je weet nooit precies óf en wannéér ze iets doen. Ik ken voorbeelden van kinderen die niets mankeren aan hun oortjes, maar die bij de gehoortest doen alsof ze niets merken van alle geluidjes, ongeacht hoe de ’testmevrouw’ ook haar best doet. Waardoor moeders soms tot drie keer toe moeten opdraven met dreumes om te demonstreren dat ze echt niet iets aan het gehoor mankeren. Een vriendin vertelde eens over een visite van een moeder met huilbaby. Normaal was haar eigen baby heel lief en vrolijk. Je raadt het al: deze avond deed de huilbaby heel gezellig en huilde haar eigen kindje aan één stuk! Zo vulde Mike al met een maand of tien het liedje Ik zag twee beren... na ons hihihi aan met hahaha. Maar als ik dat vol trots wilde demonstreren moest ik eerst het hele liedje zingen, maar dan was het zéér de vraag of Mike in de stemming was om mee te doen. Net zo onvoorspelbaar is het kleine grut in hun slaap-, spuug-, poep- en eetgedrag. Als ik net tevreden meldde dat we eindelijk een vast slaapritme hadden, dan kon je er donder opzeggen dat meneer opeens op totaal andere tijden wilde slapen. En terwijl ik op de babyreünie - naar waarheid - vertelde dat Mike bijna nooit spuugt, ging er opeens een hele gólf over Patrick heen.

Half mei hadden we een bruiloft; Patrick was getuige, dus waren we de hele dag uitgenodigd. Omdat het er informeel aan toe ging en er meerdere kinderen meegingen, mocht Mike (toen 9 maanden) ook mee. Kruipen deed hij nog niet, dus zat hij in de trouwzaal lief naast me op de vloer met blokjes te spelen. Iedereen hield z’n adem in voor het jawoord en juist dát moment koos Mike uit om z’n luier te vullen. Op zich is dat niet zo’n probleem, maar bij Mike gaat dat gepaard met een knalrood hoofd en érg nadrukkelijke kreungeluiden. Hetgeen dus een nogal hilarische situatie gaf. Mike maakt er trouwens een gewoonte van om deze bezigheid uit te oefenen op minder geschikte momenten. Zo moesten we bij de notaris het koopcontract voor ons huis gaan tekenen. Wij dachten dat het een kwestie van ’tekenen en weer weg’ zou zijn, dus Mike kon best even mee. In de wachtkamer was hij rustig en lief en ik had voldoende speeltjes en proviand mee, dus er kon niets misgaan. Nou bleek de notaris niet een zeer kindvriendelijk type; een klein gedrongen mannetje dat ons als begroeting toesnauwde: ”O, jullie hebben de hele familie maar meegenomen! Of heb je de rest thuis gelaten?” Klonk niet bijster gastvrij, maar als hij ons zoete ventje had meegemaakt zou hij vast en zeker overstag gaan!

Nou bleken we niet ’even’ een papier te moeten ondertekenen; hij ging de hele notariële akte voorlezen! Weliswaar verkort, maar toch genoeg voor drie kwartier vrijwel onverstaanbaar gemompel. Het was alsof Mike m’n ongemakkelijke gevoel aanvoelde, want na vijf minuten werd hij wat jengelig en even daarna ging hij hard kreunen. Het klonk heel overdreven, zo idioot had hij nog nooit gedaan. Maar mijn geschrokken sstt spoorde hem alleen maar aan om het nóg harder te doen. Ik probeerde hem af te leiden en zette hem op de grond met wat speelgoed. Maar het mocht niet baten. Mike had de smaak te pakken en ging steeds harder tekeer. Het gebrom van de notaris was voor ons nu een totaal onverstaanbaar achtergrondgezoem. En ja hoor, op een gegeven moment kreeg Mike een knalrood koppie en de bekende geur verspreidde zich door het sjieke kantoor. De tuinkabouter keek niet op of om en bleef stug doorprevelen. Mijn schaamte maakte langzamerhand plaats voor een borrelend gevoel achter in m’n keel van een bijna niet te stuiten gierende lachbui. ik durfde daarom niet meer op te kijken en bleef star naar de lederen placemat op het notenhouten bureau staren. Ik heb m’n handtekening in steno geplaatst en ben aan het eind van de plechtigheid met Mike op m’n arm het gebouw uitgevlucht, de tranen rolden over mijn kaken. Want ik kan je verzekeren: als je een kwartier met zo’n vieze luier in één ruimte bent, dan ruik je het heus wel. En dat zo’n man dan onverstoorbaar door al het gekreun heen mompelt en je dan met een uitgestreken gezicht de pen reikt voor een handtekening... daar moet je inderdaad notaris voor zijn, denk ik!


  




[ HOME | IVF-DAGBOEK | COLUMNS | FOTOBOEK | GEDICHTENTUIN ]
[ GEBOORTEKAARTJES | GASTENBOEK | WINKELTJE | E-MAIL | LINKS ]