design by MicroMacro

Nog meer onderbroekenlol

Ik wil nog terugkomen op het verhaal van vorige week, over die vieze luiers van Mike. Ik had de column koud geschreven of Mike werd ziek, en net wéér in het weekend. Ik wilde toch graag dat de dokter hem even bekeek. De dienstdoende huisarts had spreekuur vanaf half twaalf, dus iets na elven vertrok ik met Mike, zodat ik niet zo lang hoefde toe wachten. Dat hadden blijkbaar meer mensen bedacht! In de wachtkamer zaten, ongelogen, zeker vijfentwintig patiënten, variërend van snotterende kinderen tot een hinkelende meneer. De angst sloeg me gelijk om het hart want ik had niets bij me om Mike zoet te houden, geen speelgoed of drinken, laat staan luiers... En het was eigenlijk tijd voor z’n middagdutje! Enfin, ik zat niet erg gerust, maar ik zou wel zien waar het schip strandde. Mike vermaakte zich prima met ander kindje en had al snel een tafel met speelgoed ontdekt, alles verliep prima. Tot hij langs me liep en ik opeens een verdachte geur opsnoof. En ja hoor: toen Mike weer voorbijliep, werd het steeds duidelijker: het was mijn zoon die in een overvolle wachtkamer, waarin inmiddels zo’n dertig mensen als haringen in ton opeengepakt zaten en stonden, z’n broek had volgepoept. En ik had niets bij me, geen luiers, geen doekje, niets!

Ik zag wel dat er veelbetekenende blikken over en weer gingen, maar er werd niets over gezegd. Mike liep vrolijk tussen iedereen door en verspreidde zo de lucht eerlijk over alle aanwezigen. Ik bepaalde mijn taktiek, en zwijgen leek met het beste.

Maar toen het meisje naast me na een tijdje ging verzitten en ik woorden opving als ’...kind stinkt verschrikkelijk’ zat ik toch niet op m’n gemak. Toen Mike toch wat gammel werd door ’t lange wachten, heb ik iets gemompeld over ’moe’, ’vieze broek’, ’geen luiers’, ’zo lang wachten’, maar echt overtuigend was het vast niet. Tuurlijk weet ik wel dat ik me niet hoefde te schamen, maar het was ook dom om geen luiers mee te nemen. En als er zoveel mensen bij elkaar zijn die nauwelijks iets zeggen, dan ga ik niet gezellig converseren over het ontlastingspatroon van m’n zoontje! De geur sprak trouwens voor zich, daar was geen twijfel over mogelijk.

Daarna moesten we naar de apotheek voor zetpillen en daar wilde Mike per se boven op de balie zitten, terwijl het meisje heel vriendelijk homeopathische medicijnen voor me ging uitzoeken. Ik heb het toen toch maar even uitgelegd en tuurlijk, ze had er alle begrip voor. Ik met zoonlief naar huis en het arme kind eerst lekker verschonen en in bed leggen.

Nog erger was het afgelopen zomer. We gingen met vrienden naar een dorpsfeest aan de kust; lekker weer, bandjes die gezellig speelden en met m’n vriendin heb ik altijd wat te kletsen en te lachen. Mike vond het allemaal reuze gezellig. Omdat het erg warm en lawaaiig was, duurde het een tijdje voordat hij sliep. Aan het eind van de middag viel hij toch in slaap in de kinderwagen en zijn wij heerlijk met z’n allen op een terrasje neergestreken om wat te eten. Toen Mike na anderhalf uur wakker werd, vond ik dat eerst z’n luier maar eens verschoond moest worden. Binnen was nergens een rustig plekje te vinden, overal tafels met dinerende gasten. Die zaten vast niet te wachten op de blote billen van mijn zoon onder hun neus. Dan maar in het damestoilet. Ik liet hem tegen de muur recht staan en - niet verwacht, toch gekomen! - een enorm ’dunne’ luier. Wat heet dun: zelfs z’n rompertje en (lichtgekleurde!) korte broek zaten onder! Dit ging onmogelijk bij een beweeglijk staand kind. Dus toch maar op de vieze vloer gelegd, want ik kon zo bezwaarlijk terug door het overvolle restaurant en terras! Tot overmaat van ramp kwam er een ex-collega binnen: ”Goh, heb jij ook al een kleine?” En een andere mevrouw zei: ”Ach gut, leg je dat kind op die vieze vloer?”

Ik heb alles zo goed en zo kwaad als het ging gepoetst en geboend en ben hzowat teruggerénd naar ons plekje. Waar m’n vriendin me troostte met de woorden: ”Wij weten toch dat je een goede moeder bent en hier kennen ze je toch niet!”