design by MicroMacro

Babyborrel

Zo langzamerhand ben ik opgezwollen tot een flinke Teletubbie; alle ruimtes lijken te krimpen zodra ik er binnen stap. Ik voel me op z’n zachtst gezegd erg groot en onhandig. Omdraaien in bed ging al tijden moeizaam door de last van mijn rug en bekken, maar nu is het ronduit pijnlijk en lijkt het of alle botjes in m’n onderlichaam maar wat losjes door elkaar rammelen. Mike de trap aftillen lukt nét, maar veel verder dan dat kom ik niet met hem op de arm. Gelukkig loopt hij graag en goed.

Eerder vertelde ik dat ik deze keer gelukkig geen last van mijn hand had. Bij mijn eerste zwangerschap had ik vanaf de vierde maand een verdoofd gevoel in mijn rechterhand. Op ’t laatst kon ik ’m nauwelijks nog buigen, laat staan gebruiken. Nou, ik heb te vroeg gejuicht, want het is weer terug! Van het ene op het andere moment zijn m’n ring- en middelvinger gevoelloos. Het schijnt te komen doordat het vocht een tunneltje dichtduwt in de pols. Het heet carpale-tunnelsyndroom. Bij Mike duurde het tien maanden (vijf maanden vóór en vijf na de bevalling). Gelukkig is het nu veel later begonnen, dus hopelijk trekt het ook eerder weg. Het is allemaal tijdelijk, dus laat ik niet te veel klagen.

Ik had vandaag een doe-dagje, er zat van alles in m’n hoofd en dat moet dan eerst gebeuren zodat m’n hoofd weer lekker ’leeg’ is. Allereerst moest er nog het een en ander weggewassen en -gestreken worden. Dit kon mooi tijdens Mike z’n middagslaapje. Kon ik meteen nog wat veranderen en verleggen op de babykamer. Als Patrick de gordijnrails en de lamp heeft opgehangen is het zo goed als klaar. Heerlijk!

’s Middags met man en kind even uitwaaien. Mike trots en stoer op z’n nieuwe laarsjes door de plassen! Eenmaal thuis besluit ik na het eten appelcake te bakken. Ik begin aan dit soort dingen altijd (te) impulsief zodat ik al een eindje op weg ben als ik erachter kom dat ik geen margarine meer heb. Ach, met bakboter en wat halvarine is het vast ook lekker. Tegen dat ik klaar ben met het deeg ontdek ik dat ik taartdeeg in plaats van cakemix gebruikt heb, ook heerlijk ware het niet dat m’n bakvormen nog ergens achter op zolder staan (nog niet ingeruimd na de verbouwing van de keuken). Helaas! Deeg in folie gerold en in de koelkast blijft ’t wel goed tot morgen.

De volgende dag opnieuw beginnen met bakvormen en taart. Met een restje Croma en wat halvarine gaan we aan de slag en het wordt zowaar nog lekker ook. Onder het genot van een nog warm stuk cake met lekker veel appel, kaneel en rozijntjes ga ik verder met het volgende ’project’; een draaiboek voor de kraamreceptie. En mijn hemel, wat is dat moeilijk. Het is net of ik een surprise-party moet organiseren voor iemand die ik niet ken. Je weet nog niet wanneer de baby komt, dus ook niet wanneer de receptie is. In elk geval op een zondag, een week of drie na de geboorte.

We hebben voor een kraamreceptie gekozen omdat het me de eerste keer ondanks alle gezelligheid toch zwaar viel, zoveel visite in de eerste maanden. En vooral voor Mike leek het ons beter het nu wat rustiger aan te doen. We hebben gelukkig veel hulp van familie en vrienden, dus als ik alles van tevoren nou goed op papier krijg, kunnen we het met een gerust hart over ons heen laten komen! We maken er een babyborrel van, van 16.00 tot 18.00 uur. Op deze manier omzeilen we het koffieschenkgebeuren. We willen het namelijk in het buurtgebouw houden en met circa honderd bezoekers moeten we dan óf oude koffie schenken (er staat daar één toestelletje) óf enorm gaan sjouwen met koffiezetapparaten van anderen. Enfin, dit leek ons ’t handigst. Om 16.00 uur is prima, dan hebben de gasten nog iets aan hun dag.

Dan rest mij alleen nog de taak een boodschappenlijst te maken en het verdelen van alle taken, zoals drank schenken, beschuiten smeren/uitdelen, hapjes maken/uitdelen, ruimte versieren, foto’s maken, filmen, enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts. Nou nog ’even’ statafels en glasservies reserveren, met de plaatselijke drankhandel regelen of zij voor zo’n honderd personen drank kunnen afleveren, een lijstje maken voor wat er allemaal mee moet (van kraamcadeautjes tot luiers voor onze ukkies) en dan is het al zo’n beetje rond. Ach, het valt allemaal best mee! En voor je het weet is het al zo ver...

Volgende column: Bij de notaris