Désirée's World Désirée's World Désirée's World












design by MicroMacro
  

Je bent kwetsbaar in je kind

Het kamertje is een droom geworden. Een prachtige rieten wieg met champagne-kleurige bekleding, twee tinten behang (crème met warm geel), een behangrand met zonnetjes en maantjes en accessoires in bijbehorende stof. Alles in dezelfde stijl - van optrekgordijntjes tot stoffen wasmandzak van crème stof met goudgele zonnen erop - geeft een mooi effect. Ik heb er een grote plakzon voor op het raam bij gevonden, die bij zonnig weer een grote schaduw op de muur geeft. Alle kleertjes zijn gewassen en gestreken en de eerste mini-luiers liggen klaar.

Heel raar om dat allemaal weer in m’n handen te hebben; eigenlijk leek het een droom waaruit ik langzamerhand wakker word. Sinds de baby ging schoppen werd het steeds echter, maar toch... voor m’n gevoel kan het eigenlijk niet waar zijn. Als je je eerste kindje nog moet dragen en een flesje melk geeft, kan er toch niet al een tweede in je groeien? En toen opeens, ik was in het doodstille nieuwe kamertje bezig het wiegje op te dekken, Mike lag al in bed, besefte ik opeens: er komt écht nog zo’n afhankelijk hoopje mens. En ineens verlangde ik er ontzettend naar dat het er al zou zijn. Dat ik het kon vasthouden en net zoveel liefde geven als z’n broertje. Wat heerlijk dat we ons straks wéér kunnen verbazen over het tempo waarin zo’n hummeltje zich ontwikkelt tot een echt mensje. Weer vertederd kijken hoe lief het slaapt en verliefd zijn op het eerste lachje. Dat trotse gevoel je kind met je eigen lichaam te kunnen voeden en die schattige geluidjes als het tevreden drinkt! En ik was opeens zo ontzettend dankbaar dat ik bijna barstte van geluk. Waar heb ik dat allemaal aan verdiend?

Sinds Mike m’n dagen vult met z’n behoefte aan aandacht, eten, verzorging en heel veel liefde kan ik me nauwelijks meer voorstellen hoe het zónder hem was, hoe ik toen inhoud aan mijn leven gaf. Nu is hij de zin van mijn leven, hij is het doel, zonder hem zou ik niet verder kunnen en willen leven, denk ik. Vreemd dat er binnenkort nog een mensje is dat dezelfde gevoelens bij me zal oproepen en waar ik weer meer van houd dan van mezelf. Je bent kwetsbaar in je kind hoorde ik eens zeggen en niets is meer waar dan dat.

Om een voorbeeld te geven, ik ben zelf al weken aan het hoesten en snotteren, hartstikke lastig maar niks om je druk over te maken. En als ik er koorts bij zou krijgen zou ik denken: ach, een griepje te pakken. Maar nu is Mike ook aan het snotteren en hoesten, en dan zet ik meteen een gesneden ui op de salontafel (en niet op de slaapkamer, want dan zou hij er steeds wakker van worden). Patrick wordt eropuit gestuurd om Otrivin te halen en zelf ga ik op zoek naar dat nieuwe babyschuim voor verkouden kindjes. En ik geef hem gelijk een homeopathisch weerstandspilletje extra. En als hij dan, zoals gisteren, opeens ’s nachts wakker wordt en zielig ’mama’ snikt - helemaal heet, zwetend en met steroogjes en hoge koorts - dan vliegen meteen aan allerlei enge virusinfecties door m’n gedachten. Nou gebeuren zulke dingen meestal in het weekend, als er een onbekende of onbeminde huisarts dienst heeft. En als het - zoals deze keer - toch doordeweeks gebeurt, dan is m’n eigen arts steevast op bijscholingscursus of op wintersport.

Goed, de volgende ochtend toch maar de vervanger gebeld. ”Is het een spoedgeval, anders moet u wachten tot maandagmorgen, als uw eigen arts terug is.”
”Nou spoedgeval... het is nu donderdagmorgen en m’n kind is ziek, heeft hoge koorts en doet niets anders dan slapen en af een toe een half uurtje suf op schoot hangen...”
”Ja mevrouw, dat heerst!”

Weer zoiets, altijd als ik bel héérst het. Maar hoe weet je door de telefoon dat het niet iets veel érnstigers is met dezelfde symptomen? ’Nog even afwachten en als het morgen nog zo is, dan langskomen’ is het advies. Goed, dat volgde ik dus maar op en inderdaad, het gaat alweer een stukje beter. Gelukkig! Met een vriendin kwam ik tot de conclusie dat dat bezorgde bij je instinct hoort en nog van nut is ook. Zonder dat instinct, dat je al die overbezorgde gevoelens bezorgt, zou je niet zo gigantisch veel voor je kind overhebben. Je zou al die slapeloosheid en gebroken nachten niet overleven zónder je kind achter het behang te plakken. En dat laatste is nou ook niet echt gezond. Laat mij dan maar een bezorgde tuttebel zijn, dat is voor mijn kind vast beter!


  




[ HOME | IVF-DAGBOEK | COLUMNS | FOTOBOEK | GEDICHTENTUIN ]
[ GEBOORTEKAARTJES | GASTENBOEK | WINKELTJE | E-MAIL | LINKS ]