design by MicroMacro

Reacties

Nu ik onder mijn eigen naam schrijf (met foto erbij), reageren steeds meer mensen op mijn anonieme dagboekaantekeningen die indertijd in Mijn Geheim verschenen. Ik schreef toen over mijn IVF- en ICSI-behandelingen, omdat ik zelf voor ik aan de behandeling begon graag zo’n soort verhaal had willen lezen. Je hebt geen idee wat je te wachten staat. En ik merk nu dus dat er inderdaad veel mensen wat aan gehad hebben. Vooral mensen die in hun omgeving iemand kennen met deze problemen, zeggen het nu beter te begrijpen. Toen wij met de behandelingen bezig waren spraken we er met bijna niemand over. Niet zozeer uit schaamte, maar het was zo gevoelig, pijnlijk, privé... daar kon ik niet over praten. Dankzij de gelukkige afloop kon ik dat wel en nu pas merk ik hoeveel mensen dezelfde pijn doormaken. Het lijkt wel of iedereen een zus, vriendin, schoonzus of collega heeft die met vruchtbaarheidsproblemen kampt.

Terwijl ik toentertijd dacht dat wij vrijwel de enigen in onze omgeving waren. Ik denk wel eens: ’alles heeft een doel, maar vaak duurt het een tijd voordat je het nut ziet van een bepaalde gebeurtenis’. Het gaat wat ver om te zeggen dat ons verdriet nu zin heeft gehad, maar ik vind dat er toch iets positiefs uit voortgekomen is, nu blijkt dat andere mensen iets hebben aan onze ervaringen. Zo kwam ik in contact met een vrouw die vertelde over een collega met een grote kinderwens. Maar zowel bij haar als bij haar man waren er problemen waardoor het niet lukte. Vooral haar man was erg angstig en onzeker over de toekomstige onderzoeken en behandelingen. Ze wilden graag eens met ons komen praten, dus heb ik haar het verhaal laten lezen en hen uitgenodigd om langs te komen.

Het werd een gezellige avond. Zij vonden het fijn hun vragen te stellen aan ’ervaringsdeskundigen’. Zij hadden echt het gevoel dat ze iets aan ons gesprek gehad hadden, want je voelt je tegenover artsen toch minder onzeker als je weet welke vragen je wilt stellen. Ik vind het echt heel speciaal om iemand echt te kunnen helpen; je weet hoe het is om in dezelfde ellendige medische molen te zitten. Ik weet als geen ander hoe angstig en onzeker je je kunt voelen. Al die verschillende verhalen hebben één ding gemeen: die rottige onzekerheid. De behandelingen, de onderzoeken, de hormonen... oké, het is alles behalve een pretje. Maar als je nu maar zéker wist dat je binnen die-en-die termijn zwanger raakt, dan zou het beter te verdragen zijn. De kans dat het misschien wel nooit lukt en de onwetendheid over de afloop zijn zó slopend! Want stel dat al die ellende voor niets is geweest...

Tegelijkertijd besefte ik indertijd: ’Als ik het niet doe vergeef ik het mezelf nooit’. Sommige mensen vinden al die onderzoeken en behandelingen te ver gaan, maar wij zagen het als enige strohalm en mogelijkheid. Bij mij was er zo’n enorme drang naar een kindje dat ik echt dacht niet verder te willen leven als het nooit zou lukken. En daarom wilden we alles geprobeerd hebben. En geloof me: ik zou nog honderd keer ergere pijn en onzekerheid kunnen doorstaan, als ik alleen daardoor Mike zou kunnen krijgen. Maar dat is achteraf; als je er middenin zit weet je niet of het lukt!

Ik ben ook ontzettend blij met de reacties die in Postbus 77 geplaatst werden. Toen ik onder mijn eigen naam wilde gaan schrijven over de tweede zwangerschap, heb ik het m’n moeder van tevoren heel kritisch laten lezen of ze het niet te negatief vond overkomen. Zouden mensen me niet ondankbaar vinden, dat ik erg aan de tweede zwangerschap moest wennen? Zouden ze denken dat ik niet blij was met de tweede zwangerschap?

Gelukkig bleek dat niet het geval! Een mevrouw schreef dat haar hetzelfde was overkomen; op het eerste kindje had ze twee jaar gewacht en daarna was ze volkomen onverwacht binnen drie maanden weer zwanger. Twee kindjes binnen een jaar tijd! Een andere vrouw herinnerde zich mijn ’IVF-dagboek’ nog goed, omdat haar zusje in die tijd ook bezig was met IVF. Haar zusje raakte zwanger, ze vond het zo sneu dat het bij mij mislukte. Terwijl ze nu op datzelfde kindje paste ontdekte ze mijn success-story in Mijn Geheim. Leuk hè! Ik vind het echt speciaal dat mensen zo meeleven en de moeite nemen te schrijven. Fijn dat het mensen echt interesseert wat ik schrijf!

Volgende column: Je bent kwetsbaar in je kind