design by MicroMacro

Het wordt steeds leuker

Yes!! Goed nieuws, het kindje is terug naar hoofdligging gedraaid en ligt dus gelukkig niet meer in stuit. Jemig, wat ben ik opgelucht dat dat gevaar is voorlopig geweken! Het lijkt trouwens wel een trend te zijn, die stuitligging. Op de zwangerschapsgym was ik de derde en bij het zwemmen waren er ook drie of vier. Hebben die kleine prutsjes zeker onderling afgesproken de wereld gezellig eens rechtop te bekijken in plaats van ondersteboven. We zijn echt ontzettend blij nu en volgens de verloskundige is de kans dat het nu nog terugdraait in stuitligging minimaal. Dit schijnt namelijk veel moeilijker te zijn omdat ze niet goed kunnen afzetten op de baarmoederwand en omdat het hoofdje al in het bekken zit. Vandaar dat ik dat zo goed gevoeld heb.

Ik ben nu toe aan de laatste loodjes en die worden inderdaad letterlijk zwaar. En niet alleen die loodjes, maar bovenal ikzelf. Ik voel me zo groot en breed. Patrick had Mike en mij met de videocamera opgenomen op het peuterzwemmen en ik vond mezelf er zo enorm uitzien! Zelf vind ik andere zwangere vrouwen altijd prachtig, maar ik ben nu overál zo dik, niet alleen m’n buik. Ik word erg kortademig en ben snel moe. Als ik Mike gebadderd heb ben ik al uitgeput en moet weer even krachten verzamelen om hem naar beneden te tillen.

Mike wordt steeds leuker nu. Sommige moeders zijn echt babymoeders, die vinden dat getuttel en geknuffel heerlijk. Ik ook, zeker met m’n eigen kind, maar ik voelde me ook erg afhankelijk en beperkt en dacht soms echt: ’Waarom wil je nu niet even in de box of in je eigen bed in plaats van bovenop mij?’ Alhoewel... als ik met hem liep te wandelen in de kinderwagen dacht ik: ’Wat zielig, dat kindje is al veel groter, die moeder zal wel jaloers op mij zijn met zo’n kleintje.’ Eigenlijk vond ik Mike z’n leeftijd altijd het leukst, of het nou twee of twaalf maanden was. Pas achteraf zeg ik: het wordt nu steeds leuker.

Toen me dat net na z’n geboorte al werd voorspeld dacht ik: ’Hoe kan dat nou, het is nu al zo leuk!’ Hij gaat nu alles nazeggen in z’n grappige babytaaltje. Bij het weggaan zegt hij nu ’Doeoe’ met een eigenwijs smoeltje. En hij is reuzetrots op z’n nieuwe Jip en Janneke-laarsjes maat Ieniemienie; buiten loopt hij alsmaar naar z’n voetjes te kijken en te wijzen en binnen banjert hij er ook het liefst op rond. En sinds de verbouwing is hij gek op gereedschap, dus de Sint was zo goed niet of hij bracht een gevuld gereedschapskistje mee uit Spanje. Zodra hij uit z’n bed komt is het ’boem boem’ (dit zegt hij erbij, voor het geval je z’n gebonk nog niet had opgemerkt) op het hamerbankje. Vanmorgen werd hij wakker en riep met een heel lief stemmetje: ’Maamaah’. Ik riep terug: ’Jaahaa.’ Dat is zo leuk dat zo’n klein mensje echt reageert en al communiceert, daar verwonder ik me de hele dag over.

Een jaar geleden ontdekte hij net zijn handjes en nu loopt hij parmantig met z’n bordje met boterhammen in diezelfde handjes om mama te helpen met tafeldekken. En die zachte mollige voetjes, waarvan ik nauwelijks kon geloven dat ze ooit dat dikke lijfje konden dragen, die klauteren nu via de speelgoedkist zo op z’n tafeltje en de vensterbank als je niet oplet. En diezelfde voetjes stampen van woede als hij niet nóg een ’hgoeke’ krijgt. Ik blijf het wonderlijk vinden zo’n piepklein mensje dat al zoveel weet, kan en begrijpt. Zodra hij geboren was vroeg ik me al af hoe zoiets moois nou in je kan groeien en zo compleet en volmaakt geboren kan worden; ik snapte niet dat hij er echt ingezeten had.

Ik begin ook zo benieuwd te worden naar de nieuwe baby, is het een jongen of een meisje, lijkt het op ons, op Mike, is het net zo’n lieve knuffelbaby als Mike en is dit een wat betere slaper? Het valt me op dat veel mensen met twee kinderen vertellen dat de oudste rustig, gehoorzaam en meegaand is (dat is Mike over het algemeen ook) en dat de tweede veel drukker en ondeugender is. Dat belooft wat!

Volgende column: Reacties