design by MicroMacro

Maar wat als... ?

Eerder schreef ik dat de baby in stuitligging was gedraaid. Omdat ik me hier toch wel ongerust over maakte heb ik voor volgende week weer een afspraak bij de verloskundige gemaakt, veel eerder dan normaal. Ik heb de baby precies voelen draaien toen het in stuit ging liggen. En doordat ik nu een hele dag bezig ben met de vraag ’Voel ik het nu of niet?’, weet ik niet meer wat ik wél of niet voel of gevoeld heb. Ik wil zo graag dat het terug gaat liggen, zodat ik voorlopig niet meer hoef te denken aan het draaien door de gynaecoloog en het gevaar van ziekenhuisbevalling en/of keizersnede. Is de wens de vader van de gedachte of voel ik nu écht weer het kontje van boven?

Vannacht droomde ik dat de baby met veel geschop en geduw in m’n buik terugdraaide naar hoofdligging, en Patrick zei dat de baby enorm beweeglijk was toen hij in bed kwam (ik sliep al), dus wie weet! Ik baal van mezelf dat ik niet positief kan blijven denken en me meteen allerlei rampscenario’s in m’n hoofd haal. Ik heb eens gelezen: een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest, en dat is waar. En niet alleen in dit geval.

Toen Mike kleiner was en we een verjaardag hadden of eens een dagje of weekend weggingen, had ik al honderd rampzalige ’babysituaties’ bedacht waardoor ik eerder opzag tegen zulke evenementen. Achteraf viel het bijna altijd reuze mee en was Mike lief, gezellig en goedlachs.

Het is vooral omdat ik het niet helemaal zelf in de hand heb, denk ik. Op de stuitligging heb ik totaal geen controle of invloed en dat geeft me een akelig gevoel van overgeleverd zijn aan anderen. Ook het humeur, gedrag en slaapritme van een kind zijn natuurlijk niet geheel te regelen. Zo heb ik ook al allerhande angsten gehad over straks als de baby er is. Hoe moet het nou als Mike (die ontzettend licht slaapt) telkens wakker wordt en ook gaat huilen als hij de baby hoort. Bovendien trekt hij ontzettend naar mij, ik moet z’n luier aandoen en hem naar bed brengen. Wat als hij nou straks weigert geholpen te worden door de kraamhulp of door z’n papa?

Ach, op het moment zelf zal overal best een oplossing voor zijn en langzamerhand zijn we hem eraan laten wennen om af en toe door papa geholpen te worden. Maar dat neemt niet weg dat die angsten (té) vaak door m’n hoofd spoken. Ik maak me serieus zorgen of ik het wel aankan, de zorg van twee van die kleintjes. Ik weet van mezelf dat ik een lieve moeder ben, maar de zorg voor Mike vind ik heel vermoeiend en zeg maar gerust redelijk zwaar. Hoe kan ik ze straks allebei genoeg liefde, aandacht, knuffels en genegenheid geven zodat ze opgroeien tot redelijk opgevoede kinderen?

Tuurlijk, iedereen roept dat ze zoveel aan elkaar zullen hebben door de amper 17 maanden leeftijdsverschil. Maar misschien liggen de karakters elkaar wel niet. En bovendien, aandacht van je broertje of zusje is niet hetzelfde als van een ouder! Neem daarbij de gebroken nachten die mij snel opbreken omdat ik pas bij acht (liefst negen) uur slaap een beetje redelijk functioneer, en je begrijpt misschien mijn zorgen. Maar goed, er zijn vele mensen die het ook gelukt is. En zo niet, dan tóch, want de liefde voor mijn kind is groter dan de liefde voor mezelf. Voor hem zal ik alles doen en laten en aangezien het nu nog onbekende wezentje in m’n buik zal naar alle waarschijnlijkheid diezelfde gevoelens oproepen; mijn moederinstinct is zeer sterk ontwikkeld en er is genoeg ruimte in m’n hart, dus zal het allemaal wel loslopen.

Ik ga zeker proberen er zoveel mogelijk van te genieten. Het kan haast niet anders of de ervaring die we nu hebben en het besef dat het allemaal betrekkelijk korte periodes zijn, zullen de last lichter maken. En natuurlijk het geweldige besef dat twee unieke wezentjes op de aardbol rondlopen die uit ons zijn voortgekomen. Want laten we wel wezen: het is en blijft natuurlijk het mooiste en ontroerendste wat er is om je eigen kind te kunnen liefhebben.

Volgende column: Het wordt steeds leuker