design by MicroMacro

Dat gaan we anders doen

Wat moet een mens toch een hoop leren in zijn leven! Soms modder je aan, terwijl de oplossing zo voor de hand ligt. Als ik alleen al kijk wat ik van het moederschap geleerd heb het afgelopen jaar, dan kan het haast niet anders of bij de tweede wordt alles eenvoudiger en heb je sneller een oplossing bij problemen. Ondanks het lezen van alle tijdschriften en boeken, het volgen van zwangerschapsgym inclusief ouderschapscursus en de onuitputtelijke hoeveelheid tips van collega-moeders blijft je eerste kind toch een soort experiment, oneerbiedig gezegd een broddellapje. Bij Mike heb ik geleerd hoe ik het bij een tweede het beste kan doen; soms hetzelfde, soms ook anders.

Neem bijvoorbeeld borstvoeding. Bij Mike voedde ik op aanvraag en hij mocht zolang drinken als hij wilde. Nou, dat heb ik geweten. Na zes weken ben ik, totaal uitgeput, overgestapt op flesvoeding omdat Mike anderhalf uur achter elkaar dronk. Als je dan elke drie uur moet voeden blijft er bar weinig tijd over! Tussendoor kolfde ik dan ook nog zodat Patrick ’s avonds om elf uur een flesje gekolfde voeding kon geven en ik vast wat kon slapen.

Mike groeide uiteraard enorm met zoveel eten. Als ik hem eerder van de borst haalde huilde hij, dus dacht ik dat hij nog honger had en legde hem weer aan. Toen ik eenmaal de fles gaf merkte ik dat hij óók huilde als z’n flesje op was, maar dan gaf ik z’n tuutje en dan was het goed; het was dus gewoon zuigbehoefte. Nu ga ik proberen veel flexibeler om te gaan met de borstvoeding; één borst per voeding en als het echt nog honger heeft, dan gewoon wat flesvoeding erbij. Ook lijkt het me ideaal als ik na een paar weken bijvoorbeeld borst- en flesvoeding om en om doe. Natuurlijk hangt het van het kindje en van m’n voeding af of dat lukt, maar dat lijkt me ideaal. Enerzijds omdat je dan wat eerder opknapt; als je steeds borstvoeding geeft, blijf je toch langer moe doordat alle energie uit je gezogen wordt. En anderzijds kan Patrick dan eens de fles geven, en dat is toch ook fijn voor de vader in kwestie. Kan ik ook wat tijd voor Mike reserveren, als ik niet telkens zelf hoef te voeden.

Hopelijk ben ik nu zekerder en flexibeler door de ervaring. Laatst hadden we ook weer zoiets. Nadat Mike twee maanden geleden een virusinfectie in z’n mondje gehad had - twee grote blaren op z’n tong - bleef hij slecht eten. Hij wilde geen warm eten meer. Alles geprobeerd: zelf eten, Teletubbies op tv ter afleiding, z’n lievelingsmaaltjes, niks meer tussendoor geven... Mike deed het gewoon niet. Dus later op de avond dan maar wat yoghurt en pap, want met honger naar bed is ook zielig en je leest en hoort overal dat je er geen strijd van moet maken, want je kunt eten niet dwingen. Nou dronk hij ook steeds slechter sap, alleen melk vond hij heerlijk. Goed, dan tussendoor weer melk in plaats van diksap. Maar van lieverlee at hij ook nauwelijks nog brood. Op den duur dronk hij bijna een liter melk per dag en toen las ik dat een kind van zijn leeftijd maar zo’n 300 cc mag hebben, anders vult het te veel; ja logisch, als je het zo leest. Maar wij zaten mooi in een vicieuze cirkel.

In drie dagen onder protest van Mike - hij liep telkens met z’n beker naar de koelkast - de melk afgebouwd en... hij is weer gaan eten! En hij slaapt ook beter nu. Het klinkt eenvoudig en achteraf was het dat ook, maar als je er midden in zit zie je dat niet zo. Maar goed, weer wat geleerd.

O ja, nog even iets over pijnvermindering bij de bevalling met geboorte-TENS, Transcutane Electro Neuro Stimulatie. Het wordt al jaren bij fysiotherapie gebruikt. Ik heb er in verschillende bladen over gelezen en de verloskundige vertelde dat ze het in vakbladen ook gelezen had en dat er ook collega’s waren die het al gebruikten. Het is een apparaatje wat je kunt huren en dus zowel thuis als in het ziekenhuis kunt gebruiken; het is volkomen onschadelijk voor jezelf en de baby. Zo kun je de pijn bij de bevalling verminderen, zonder medicijnen, injecties of bijwerkingen. Het wordt wereldwijd gebruikt en sinds kort in Nederland. TENS beïnvloedt de pijnprikkels die het lichaam naar de hersenen stuurt door middel van stroomstootjes, en stimuleert de afgifte van lichaamseigen stoffen (endorfinen) die de pijndrempel verhogen. Het is een doosje ter grootte van een walkman. Hieraan zijn vier elektroden verbonden die aan de onderkant van de rug geplakt worden. Het zou in 80% van de gevallen de pijn met de helft verminderen. Nou, baat het niet, dan schaadt het niet. De verloskundige wil er wel aan meewerken, dus we proberen het gewoon.

Volgende column: Maar wat als... ?