design by MicroMacro

Stuitligging

Het was ook te mooi om waar te zijn, alles verliep zo mooi. Een vrijwel probleemloze zwangerschap als je de vermoeidheid, rug- en bekkenklachten niet meerekent. Mike ontwikkelt zich tot een vrolijke levensgenieter en ons huisje wordt steeds mooier door alle verbouwingen en veranderingen.

Het begon vorige week met de open dag op Patricks werk. We kregen een rondleiding in een enorm lawaaiige hal en de baby leek telkens heen en weer te schieten, zo rommelde het in m'n buik. De volgende avond golfde m'n hele buik en op een gegeven moment zei ik tegen Patrick: ”Het lijkt wel of de baby overdwars is gaan liggen.” Zowel links als rechts puilde mijn buik uit en voelde hard aan. Ik voelde ook telkens gemene steken diep van binnen. Het leken wel voorweeën, dat had ik bij Mike ook, ongeveer een week voor de bevalling. Ik voelde me er erg akelig van en wist op den duur niet meer of het nu kwam door het gerommel of door de angst dat de baby veel te vroeg zou komen.

’s Avonds op tijd naar bed gegaan, en het leek met een sisser af te lopen. Nu kwam ik vandaag op controle bij de verloskundige en die vertelde dat de baby in stuit was gedraaid. Wat een tegenvaller! Tuurlijk, het kan nog spontaan terugdraaien, maar ik heb toch meteen rampscenario’s van keizersnedes en acht dagen ziekenhuis in plaats van lekker thuis in m’n eigen huis. Ik moet er niet aan denken Mike zo lang te missen! Over twee weken moet ik terug op controle, als het dan nog niet spontaan gedraaid is maakt de verloskundige een afspraak voor me bij de gynaecoloog zodat ik daar binnen een week terecht kan. Die maakt dan op het spreekuur een echo, om precies te kunnen bepalen hoe de baby ligt en dan probeert hij uitwendig - door met zijn handen op m’n buik te duwen - de baby te draaien.

Met één hand zal hij het kontje uit het bekken duwen en met de andere hand duwt hij het hoofdje door, zodat het koppeltje duikelt. Als dit niet met een paar handgrepen lukt, wordt er een afspraak gemaakt zodat ik op de afdeling aan een CTG-apparaat wordt gelegd en er eventueel een weeënremmend infuus kan worden gegeven, zodat er nog meer kracht wordt uitgeoefend om de baby toch in hoofdligging te krijgen. Dit alles vind ik geen prettig vooruitzicht. Volgens de verloskundige lukt het in meer dan de helft van de gevallen wél. Maar als het niet lukt, moet ik zeker in het ziekenhuis bevallen. De vorige keer ging het al niet gemakkelijk, maar in stuit lijkt me helemaal geen pretje om te bevallen.

Maar goed, laten we er het beste van hopen. Het is wel speciaal dat ik nu precies het ronde hoofdje onder m’n ribben voel zitten. Bij Mike zat daar z’n kontje. Bij mijn eerste zwangerschap had ik met kerst van een goede vriendin een tinkelbelletje gekregen voor op m’n buik; het zat aan een niet zo lang koordje, dus het belletje hing iets boven m’n navel, Mike lag gewoon met z’n hoofdje naar beneden, niets aan de hand. Na Mike’s geboorte raakte het sieraad in opspraak, het zou een stuitligging kunnen veroorzaken als het boven de navel hangt, doordat de baby met z’n hoofdje naar het geluid toedraait. Dit wordt elders ook weer tegengesproken, want je stemgeluid en het kloppen van je hart komen immers ook van boven.

Ik wilde natuurlijk geen risico lopen en heb eerst een langer koord aan het belletje gedaan, zodat ik het veilig onder de navel kon dragen. En kijk nou: ligt het toch nog in stuit! Allerlei adviezen krijg ik en de meest uiteenlopende verhalen worden me verteld. Zo zou er bijvoorbeeld een boek bestaan met houdingen die je moet aannemen om het kindje terug te draaien. En met acupunctuur schijnt hetzelfde effect bereikt te kunnen worden. Verder waren er verhalen over baby’s die nog tijdens de bevalling terugdraaiden, maar ook hoorde ik dat kinderen die in stuit geboren worden vaak een gebroken sleutelbeen zouden hebben.

Ik wacht voorlopig maar even af en hoop er het beste van. Ik was juist zo happy om thuis te kunnen bevallen en het is ook heerlijk gewoon bij de verloskundige op controle te kunnen gaan, in plaats van telkens naar het ziekenhuis. Al was het alleen maar omdat je bij de verloskundige niet zo ontzettend lang hoeft te wachten. Ik heb het erg met haar getroffen, ze neemt echt de tijd voor me, legt alles duidelijk uit en staat open voor nieuwe ideeën. Ze raadde me zelf aan een baarkruk te reserveren - niet dat deze gebruikt hoeft te worden, maar het is fijn hem in huis te hebben als het nodig mocht zijn. Vooral omdat de persweeën bij m’n eerste bevalling zo moeizaam verliepen; ik had geen persdrang en moest het dus op eigen kracht doen. En dan wil de zwaartekracht nog wel eens helpen. Verder stond zij ook open om gebruik te maken van geboorte-TENS (Transcutane Electro Neuro Stimulatie), een veilige en gemakkelijke manier om pijn bij de bevalling te verminderen zonder gebruik te maken van medicijnen en zonder bijwerkingen. Maar hierover volgende week meer.

Volgende column: Dat gaan we anders doen