design by MicroMacro

Een klein dipje

Ik heb vandaag een dipje; zulke dagen zitten er ook tussen de dagen van glorie en geluk. Of het ligt aan de vermoeidheid, de drukte, m’n hormonen of alle pijnen en pijntjes in rug, buik en bekken, ik weet ik niet. Maar m’n tranen zitten hoog. Ik voel me zielig en ondergewaardeerd en heb een flinke dosis medelijden met mezelf.

Mike slaapt al een tijd slecht en doet dat natuurlijk niet in stilte. Ik geniet er gezellig van mee, waardoor ik me overdag niet erg fit voel. Patrick en m’n schoonvader zijn druk met keuken en babykamer wat ook de nodige rompslomp geeft. De tijd die Mike slaapt gebruik ik meestal voor huishouden, boodschappen en dergelijke, dus veel rusttijd is er ook niet. En vandaag voel ik me gewoon rot. Moe en zielig en ondergewaardeerd als zwangere, zonder aanwijsbare reden.

Toen ik zwanger was van Mike leek iedereen veel meer mee te leven en was er veel belangstelling voor mijn welvaren. en nu, nu doet iedereen alsof het de normaalste zaak van de wereld is om met een dertig weken zwangere buik een dreumes te verzorgen en tussen verbouwing, verf- en behangwerkzaamheden een huishouden draaiende te houden, waarbij ik tussendoor heen en weer ren naar babyzwemmen, zwangerschapsgym, de supermarkt, m’n werk, bouwmarkt, zwangerschapszwemmen en ook de sociale contacten op peil houd! Ik vind dat allemaal prima, maar op een enkeling na heeft nog niemand gevraagd de baby te mogen voelen schoppen en of ik het wel red allemaal!

Nou ben ik niet bepaald een hulpvragend type en zou ik waarschijnlijk toch antwoorden dat het allemaal prima gaat, maar dan zouden ze er toch aan dénken. Het is natuurlijk heel begrijpelijk dat alle aandacht nu naar Mike uitgaat. Eigenlijk zou ik ook niet anders willen, maar janken doe ik toch, dus dan moet ik wel een reden hebben. Feit blijft dat ik de vorige keer verwend werd met hier een kaartje, daar een cadeautje of belangstellend telefoontje. En dat is nu natuurlijk minder. Toen was ik na lang wachten eindelijk een bange, onzekere zwangere vrouw en nu ben ik een ervaren moeder die zwanger is van haar tweede kindje, terwijl ze nog erg druk is met de oudste.

Mike vindt alle drukte in huis geweldig, probeert erg mee te helpen op zijn manier en doet het ’s avonds nog eens dunnetjes over: hij gaat met een houten stokje op de vloer tikken in de keuken, net als opa deed bij het plavuizen eruit halen. De werkzaamheden in de babykamer zijn ook reuze interessant, hij probeerde koppeltje te duikelen over de rol ondertapijt, veegt met doeken over de muur om de luchtbellen onder het behang vandaan te halen en rent gierend van de lach met blote voetjes over het heerlijk gladde laminaat. Het is heerlijk om te zien hoe hij kan genieten van kleine dingen en hij voelt zich heel belangrijk als hij mag helpen. Is het niet bij papa en opa, dan helpt hij mij wel met stofzuigen (door er bovenop te gaan zitten of mee te duwen) of gaat met zijn doekje de grond en kasten te lijf. om daarna te doen alsof het een washandje is en zijn gezicht te ’reinigen’. Waarna hij eindigt met het afnemen van de salontafel.

Helpen, zo noemen liefhebbende moeders dat als hun kroost de gedane arbeid in no-time weer ongedaan maakt. Als ik de was opvouw op ons bed probeert hij alles weer zo snel mogelijk in de wasmand in de badkamer te gooien. Als ik de badkamer sop gooit hij z’n speelgoed voor een flinke schoonmaakbeurt in het toilet als ik even niet oplet. Zo gaat het niet alleen bij ons, hoor. Pas kwamen we bij kennissen met een zoontje van tweeëneenhalf. Toen de voordeur openging stond ’t manneke met laarzen aan in een laag water van minstens een centimeter in de gang. Wij vroegen bezorgd of ze een lekkage hadden, maar nee hoor; ’t jochie ’hielp’ met dweilen en had de emmer leeggekiept.

Ach, zie je wel, ik maak me druk om niets. Nadat ik buiten ben gaan wandelen met Mike voel ik me al een stuk beter en kan ik de wereld weer aan!

Volgende column: "Even" naar de bakker