design by MicroMacro

Een bijzondere vriendin

Het jaar 2000, het klinkt zo ver weg, maar we hebben het eerste stapje in 1999 al gezet. De naalden zijn al aan het uitvallen en het vuurwerk is de lucht in geschoten. Voor je het weet zitten we in de volgende eeuw! Een heel nieuw blanco jaar is aangebroken vol met wensen en verlangens. Op oudejaarsavond kan ik nooit de vraag van me afzetten hoe het volgend jaar rond deze tijd zal zijn. Hoe zitten we er dan voor, wat hebben we in dat jaar allemaal meegemaakt? We wensen elkaar een gelukkig en voorspoedig nieuwjaar, maar wat komt daar van uit?

Volgend jaar hebben wij als het goed is een peuter van ruim twee en een bijna baby-af dreumesje van bijna een jaar. We zullen een druk jaar achter de rug hebben met een bevalling, de verwondering van nog zo'n schattig klein wezentje dat uit ons is voortgekomen en bovenal een jaar met véél voedingen, luiers, slaapjes, liedjes, speeltjes, stapjes, verdrietjes, prikjes, ruzietjes en schaterlachjes. Graag zou ik vanaf deze plek iedereen die dit leest een heel fijn en gezellig jaar toewensen en één iemand in het bijzonder.

Ik heb haar in december ’95 leren kennen via de stichting Freya, dat is een stichting voor mensen met vruchtbaarheidsproblematiek. Ik heb haar nooit persoonlijk ontmoet, maar er zijn tientallen brieven over en weer gegaan. Zij en haar man kampten met dezelfde ’mankementen’ als wij. We hadden veel steun aan elkaar en leefden ontzettend met elkaar mee; soms schreven we elkaar om de dag! We begrepen elkaar precies als we klaagden over gewichtstoename, karakterveranderingen en pijnlijke plekken door de hormooninjecties. Over het onbegrip (soms) van de buitenwereld en de jaloezie naar dikke buiken en kinderwagens, en we huilden bij elkaar uit als er wéér een collega zwanger was of een baby had gekregen. Niet omdat we het hen misgunden, maar omdat het ons met de neus op het feit drukte dat dit grote geluk voor ons waarschijnlijk nooit was weggelegd.

Tot zij op een avond belde dat ze zwanger was! Ik was ontzettend gelukkig voor hen, niemand had het zó verdiend als zij en haar man.... Maar ik was m’n maatje kwijt, voor m’n gevoel dan want ik wilde haar niet meer met m’n problemen opzadelen, die juist zij zo goed begreep. We bleven wel contact houden, want voor haar was deze periode nog erg onzeker en spannend.

Het deed mij dan ook ontzettend veel verdriet toen het misging, ik voelde bijna lijfelijk haar pijn en wanhoop. Wat intens geméén als je na al die jaren eindelijk zwanger bent en het wordt alsnog afgepakt. En het afschuwelijke is dat het niet bij één keer bleef. Ditzelfde overkwam hen verschillende keren. Zoveel pijn en verdriet en ook kwaadheid waarom, waarom in godsnaam? Toch was ze heel meelevend toen ik zwanger raakte en toen ik op kerstavond een bloeding kreeg heb ik haar gelijk gebeld, ze leefde ontzettend mee en zei dat ze sterk het gevoel had dat het goed zou komen. Ze had al vaak gezegd dat ze het idee had dat ik eerder een kindje zou hebben. Maar dat zij daarna ook aan de beurt zou zijn. Toen ik vijf maanden zwanger was van Mike bleek zij ook weer zwanger. Wat een geluk: samen zwanger! We maakten grootse plannen om elkaar in het echt te ontmoeten als allebei de baby’s er waren.

Maar toen, eind juni, belde ze dat het vruchtje al twee weken niet meer bleek te leven, na veertien weken zwangerschap. Zo ontzettend oneerlijk, nu was ze al zó ver. Was het hun dan echt niet gegund? Het was voor haar natuurlijk ook heel pijnlijk toen ik een paar weken later een gezonde zoon kreeg; als je dan zelf net zoiets vreselijks hebt meegemaakt is het extra pijnlijk om te zien hoe het ook had kunnen gaan. Heel begrijpelijk dat het contact langzamerhand verwaterd is. We hebben geprobeerd te blijven schrijven, maar ik vond het zo rot voor haar om over mijn eigen geluk te schrijven en tegelijkertijd is het niet allemaal rozengeur en maneschijn als je net moeder bent. Ik was doodmoe, bezorgd voor elk huiltje en vlekje, in de ban van vragen als ’Drinkt hij wel genoeg?’ enzovoort, enzovoort. Maar ook daar durfde ik niet over te schrijven, uit angst dat ze me ondankbaar vond. Nu had ik eindelijk een kind en liep ik nog te zeuren. En door alle chaos en drukte kon ik ook niet meer bijhouden hoe ver zij waren met welke behandeling.

Kortom: er is afstand ontstaan en er is nauwelijks meer contact. Het laatste bericht was dat ze bezig zijn voor adoptie omdat er weer een IVF-poging mislukt was. Daarom wil ik speciaal hen (ik weet dat mijn vriendin dit leest) een heel goed en heel gelukkig 1999 toewensen, waarin ze hopelijk eindelijk een kindje in hun gezin mogen opnemen.

Volgende column: Een klein dipje