Désirée's World Désirée's World Désirée's World












design by MicroMacro
  

Samen dromen

Vandaag is een dag met een gouden randje. Zo af en toe heb je dat eens, en dat maakt het leven mooier en geeft het glans. Eerlijk gezegd zag het er vanmorgen nog niet naar uit. Mike heeft vorige week z’n BMR-prik (tegen bof, mazelen, rode hond) gehad. Deze inenting krijgen de hummels met veertien maanden en daarbij meteen de mededeling dat ze een à twee weken verschijnselen kunnen krijgen van deze ziektes. Geweldig, want bij elk huiltje of warm bolletje denk ik: o jee, nou gaan we het krijgen. Bij elke inenting is Mike minstens drie dagen en nachten flink ziek, hetgeen zich uit in veel huilen, hoge koorts, weinig eten en slecht slapen. Bij mama op schoot hangen met de Teletubbies-video aan is het enige dat hem even kan vermaken. Knus voor even, maar moeilijk om dit enkele dagen vol te houden. Hij is dan een zielig hoopje en ’t liefst zou ik al z’n ellende van hem overnemen. Maar goed, die inentingen zijn een noodzakelijk kwaad, en natuurlijk zijn we blij dat ze er zijn!

En vandaag, precies acht dagen na zijn prikken, bleef Mike bij ’t opstaan inderdaad hangerig, huilerig, wilde hij niet eten, voelde warm aan, kortom: hij voldeed aan alle eerder beschreven symptomen. Dat beloofde wat!

Daarbij kwam dat ik door toenemende pijn in m’n bekken ook niet meer kan gaan sporten vanochtend, terwijl dit altijd een gezellig uurtje is met één van m’n beste vriendinnen, die ik door ons beider drukke leven verder niet vaak zie, daar baalde ik ook van.

Gelukkig belde mijn andere vriendin ’s middags dat ze in haar lunchpauze langskwam, dat is altijd gezellig. We zijn al sinds de brugklas bevriend en hebben altijd contact gehouden. Ze was getuige bij mijn huwelijk en woont sinds kort weer in de buurt, zodat we elkaar weer vaak zien. Zij leeft met haar vriend en fulltime baan wel in een ander wereldje dan ik met m’n kleintje en dikke buik, maar we hebben altijd veel te kletsen en lachen en kennen elkaar door en door.

En toen, opeens, tussen de thee en de boterham, vertelde ze dat ze zwanger is! En wat is er nou leuker om te horen als je zelf zwanger bent? Want hoe goed ik zelf altijd dacht te begrijpen hoe geweldig het voelde als je baby voor het eerst naar je lacht of hoe mooi het is als je kind los gaat lopen of hoe belabberd je je zelf gaat voelen als je kind ziek is, écht begrijpen doe ik het pas nu ik het zelf heb meegemaakt. Moedergevoelens moet je meemaken om ze echt te begrijpen. Wat heerlijk dat zij dat ook allemaal kan meemaken en dan ook nog tegelijkertijd met mij. Wie had dat ooit gedacht?

We schelen precies twintig weken, dus onze kindjes gaan circa vijf maanden schelen. Samen zitten we te dromen over zwangerschapsverlof, en een warme zomer zodat we met onze kinderwagens samen gaan wandelen. Ik ben helemaal vol van het goede nieuws. Onze band was al beresterk door alle jaren van vriendschap, maar dit wordt vast een gouden randje, niet alleen voor deze dag, maar ook voor onze vriendschap. Extra speciaal is het idee omdat bijna niemand het nog weet, ik moet het voorlopig dan ook strikt geheim houden. Heel moeilijk, maar ’t moet. Ik kan het wel opschrijven, want tussen het schrijven en het publiceren zit altijd een aantal weken. Ik heb meteen een Negen Maanden-dagboek voor haar gekocht, dat is zo leuk om bij te houden en daarna weer terug te lezen. Dat merk ik nu bij een tweede zwangerschap hoe leuk het is om per week te kijken hoe je je toen voelde en hoever je was met alles te regelen!

Over dit laatste: we zijn eindelijk begonnen met ’t kamertje. Dit was logeerkamer en moest dus ontruimd worden. Dit was op zich al een heel karwei, er stonden namelijk twee grote gevulde kledingkasten in, en we hebben maar plek voor één kast om te ’herplaatsen’. De andere moest ’t veld ruimen. Waar laat je die inhoud?! Mike wist er wel raad mee, bracht alles wat wij zolang op de grond of op bed parkeerden naar de badkamer, wat alles behoorlijk vertraagde. Zulke klusjes moet je ook doen als hij slaapt, denken jullie nu misschien, maar hij slaapt zo ontzettend licht dat we boven niet kunnen rommelen als meneertje slaapt. Nou, we hebben net zolang uitgezocht en weggegooid tot alles op behoorlijke stapels in één kast paste. Volgende klus was behang en zeil eruit en aan mij de leukere taak om behang en laminaat uit te gaan zoeken. Nog vier weken, dan komen de meubeltjes.

Dat is weer zo’n mijlpaaltje in je zwangerschap.


  




[ HOME | IVF-DAGBOEK | COLUMNS | FOTOBOEK | GEDICHTENTUIN ]
[ GEBOORTEKAARTJES | GASTENBOEK | WINKELTJE | E-MAIL | LINKS ]