design by MicroMacro

Een relatie, kinderen, veel fijne vriendinnen en een leuke job

Ik werk nog steeds regelmatig als oproepkracht in het bejaardenhuis en het verpleeghuis. In het verpleeghuis werk ik alleen op de somatische afdelingen, waar dus mensen met een lichamelijke aandoening verblijven. Op een avond ving ik een gesprek op tussen drie dames die het onder de koffie hadden over vroeger. “Vroeger was het veel gezelliger en dat komt nooit meer terug”, bromde de oudste van het gezelschap, vierennegentig jaar oud.
”Ja, en de jongelui begrijpt dat niet”, antwoordde haar buurvrouw. ”Vroeger werkten we van zes tot zes op het land en m’n schoonmoeder zorgde voor de kinders!”.
”Ik had werkhuizen”, vertelde de derde, ”en nam m’n kind daar mee naar toe.”

Nou zal het er waarschijnlijk aan liggen dat ik tot de jongelui behoor, maar ik prijs mezelf elke dag gelukkig dat ik in het ’nu’ leef. Ik bedoel: ik heb een baan (als ziekenverzorgster) waarin ik het geluk heb als oproepkracht te kunnen werken, zodat ik de zorg voor m’n kind perfect kan combineren met het ’toch iets kunnen betekenen in de maatschappij’. Ik vind het contact met bewoners en collega’s hartstikke leuk en ben ook blij als ik thuis Mike weer een dikke knuffel kan geven. Als ik wil kan ik elke week wel veertig uur werken, maar ik hou het voorlopig bij tien à vijftien uur en dat is heerlijk. Ik moet er niet aan denken om, net als deze dames van het begin van deze eeuw, de hele dag te moeten werken om het hoofd boven water te houden en m’n kind bij een ander achter te moeten laten. Nou weet ik best dat er tegenwoordig óók genoeg gezinnen zijn waarin de vrouw móét werken om rond te kunnen komen, terwijl die ook liever thuis zou zijn. Maar deze dames vonden vroeger tijden beter en gezelliger en dus waren ze er blijkbaar tevreden mee. En daarna kwamen de tijden dat vrouwen ontslagen werden als ze trouwden en kinderen kregen; daarin zou ik ook niet willen leven.

Ik ben de eerste zes maanden na Mike z’n geboorte thuis geweest, maar vond ’t soms ontzettend zwaar. Mijn wereldje werd zo klein, ik had behoefte om er af en toe even - al was het maar een paar uur - tussenuit te gaan. Dan kon ik het thuis ook veel beter aan! Daarom ben ik ook vast van plan na de tweede ook te blijven werken. Ik ga alleen werken als Patrick thuis is, dus hebben we geen oppas nodig. Nou, om een lang verhaal nog langer te maken: ik ben ontzettend blij met m’n leventje zoals het nu is. De combinatie relatie, kinderen, veel fijne vriendinnen en een leuke job is voor mij perfect!

Ik wilde nog even het volgende met jullie delen. Met Mike z’n geboorte hebben we ontzettend veel mooie cadeaus gehad, maar één ding sprong eruit, daar heb ik zoveel plezier van gehad. Een babykalender. Het is een grote kalender waarop alle maanden in vierkante vakjes zijn verdeeld. Per dag kun je daar iets opschrijven. Die kun je op de babykamer hangen of zo, het is een perfecte manier om vooral in die eerste hectische tijd toch de belangrijke dingen bij te houden. Er zitten ook plakkaartjes bij van ’eerste tandje’, ’zit recht’, ’loopt los’ en ga zo maar door. Elke dag schrijf ik er wat op, al is het maar een snelle krabbel. Je krijgt zo een heel leuk overzicht van wat hij wanneer precies kon, maar ook wat we die dag gedaan hebben, waar we zijn geweest of wat hij voor grappigs deed. Per maand is er ook ruimte om de vorderingen lengte, gewicht en ’t dagritme bij te houden. Ik heb dat voor Mike het hele jaar gedaan en ben nu in september vrolijk aan de volgende begonnen. Als de baby geboren is, kunnen de gegevens van allebei de kinderen erop en ’t lijkt me leuk straks te vergelijken: wat deed Mike ook alweer toen hij zo oud was? En ’t is een prima geheugensteuntje bij ’t invullen van de babyboeken, want ’t gaat zo snel en dan ben je al gauw vergeten hoe het ook alweer zat.

Volgende column: Samen dromen