design by MicroMacro

Een jongen of een meisje?

Als mensen zien dat je zwanger bent wordt er vaak gevraagd of ’t je eerste is. Zo ja, dan is ’t ’Oh... spannend!’, want alles is nog zo nieuw en onbekend. Bij de tweede gaan ze vergelijken. Ben je nu net zo misselijk als vorige keer, ben je dikker of juist niet, en word je sneller dik? Heb je nu voorkeur voor een meisje of juist niet?

Als ik vertel dat het een totaal andere zwangerschap is dan de eerste keer wordt er vaak gezegd: ’O, dan is het nu vast een meisje!’

Wat dat laatste betreft: tijdens mijn eerste zwangerschap had ik stiekem een lichte voorkeur voor een meisje, ook al kon je je dat natuurlijk eigenlijk niet permitteren: we mochten verdorie blij zijn dát we een kind kregen! Ik vond mezelf een echte meidenmoeder, ik zag mijn dochter al op zo’n schattig kleuterballetklasje. Maar toen ik bij 20 weken de zoveelste echo kreeg en aan de gynaecoloog vroeg of hij kon zien wat het was, kreeg ik te horen dat het een jongen was. Zodra ik dat wist vond ik het ook prima. En nu ik zie hoe leuk ’t is om zo’n knulletje te hebben is mijn voorkeur van toen ook weg. Een jongen is waarschijnlijk voor een moeder wel makkelijker omdat je bij een dochter misschien toch meer je eigen gevoelens op haar gaat projecteren. Aan de andere kant lijkt het me dat je bij trouwen en kleinkinderen krijgen (waar denk ik aan, Mike is net een jaar!) dichter bij een dochter staat dan bij een zoon. Alhoewel een collega pas opmerkte dat je ook een dochter kunt treffen die in stilte trouwt en absoluut geen kinderen wil...

En wat gezellig samen winkelen betreft, daar heb je vriendinnen voor, dus ook daar is een dochter niet per se voor nodig. Trouwens, ik moet bekennen dat ik bijna nooit ga winkelen met m’n moeder.

Alles bij elkaar denk ik nu eigenlijk dat ’t voor Mike leuker zou zijn als het een jongetje is. Een meisje is ook heel leuk, maar dan hebben we al zo’n afgesloten ideaal gezinnetje; man, vrouw, zoon, dochter, klaar! En het klinkt ontzettend verwend als je eerst onvruchtbaar leek, maar ik wil de mogelijkheid graag openhouden om dit ooit allemaal nóg eens te mogen meemaken. Het is zo’n geweldig leuke tijd. En zo speciaal, zo’n klein mensje in je buik. En ook daarna is het, ondanks dat het druk en vermoeiend is, geweldig om al die vorderingen te volgen en je te verbazen over de razendsnelle ontwikkeling die zo’n kind doormaakt.

Omdat Mike nog zo klein is gaat het nu allemaal zo hard, de tijd vliegt voorbij en ik moet af en toe bewust de tijd nemen om ervan te genieten dat ’t kindje schopt. Want voor je ’t weet is het allemaal weer voorbij. Deze zwangerschap verloopt dan ook totaal anders als de eerste keer. Toen was ik de eerste vier maanden echt ziek, zwak en misselijk; net of ik constant de griep had. Deze keer was ik wel ontzettend moe en af en toe flink misselijk, maar toch veel minder. ik ben nu ook lang zo bang niet dat het niet goed gaat en heb veel meer vertrouwen in m’n eigen lichaam. Bij Mike was ik er haast van overtuigd dat ’t een miskraam zou worden, zó bang was ik. Toen hield ik ook ontzettend veel vocht vast (was 25 kilo aangekomen) en had het carpale-tunnelsyndroom; dan drukt het vocht een bepaald ’tunneltje’ dicht in je pols waardoor je tintelende vingers hebt wat in het ergste geval leidt tot een (tijdelijk) totaal verlamd gevoel in je hand. Dit begon bij mij al na vier maanden zwangerschap en langzamerhand kon ik inderdaad m’n hand totaal niet meer gebruiken. Dit heeft geduurd tot Mike vijf maanden oud was. Nu heb ik daar gelukkig totaal geen last van, wel heb ik meer last van m’n bekken en rug. Toch kan ik over het algemeen zeggen dat ik me ondanks constante vermoeidheid hartstikke goed voel!

Het is en blijft een geweldige, unieke tijd, en ik ben ontzettend dankbaar dat ik het nog eens mag meemaken.

De kleur van de kastjes + blad + spoelbak, hoeveel kastjes, welke kastjes waar, wat voor tegeltjes, plavuizen, enzovoorts. Er was maar één ding dat stond als een huis: er moest en zou een vaatwasser komen. Zoals een bewoner in het verpleeghuis sarcastisch zei toen hij ’t gesprek opving: een luie-wijven-apparaat. Nou laat dat dan zo zijn, het scheelt zeeën van tijd! Maar goed, op wat kleine dingetjes na ik de keuken klaar. Maar nu de babykamer nog! Daarover de volgende keer meer.

Volgende column: Een relatie, kinderen, veel fijne vriendinnen en een leuke job