design by MicroMacro

Een wieg of een ledikantje?

Zoals beloofd het vervolg over de babykamer. Omdat Mike nog zo klein is hebben we lang zitten dubben hoe we het zouden doen. Er waren zoveel mogelijkheden. De baby op Mike z’n kamer en Mike op een nieuwe kamer? Maar Mike is amper zeventien maanden als de baby komt, dus die kan toch nog niet in een groot bed. En de commode gebruiken we ook nog voor hem natuurlijk. En er staan al zoveel veranderingen voor hem op stapel; dat stukje veiligheid van zijn eigen kamertje willen we hem niet ontnemen. Dus plan één viel snel af. Dus dat wordt een nieuwe babykamer. Maar wordt ’t dan een wieg of een ledikantje en wel of geen commode?

Voor Mike hebben we een mooi grenen kamertje met blauw en geel. Nou adviseerde een vriend van ons (die een babyspeciaalzaak heeft) een doorgroeikamertje en dat is in ons geval inderdaad ideaal. Van het ledikantje kun je een groot bed maken en van de commode een bureau. Heel handig, dan hebben we straks niet alles dubbel over als ze er uitgegroeid zijn. Nu is er in doorgroeikamers erg weinig keus, gelukkig stond er een heel mooie opgesteld in de winkel. Heel anders dan bij Mike, nu crème met beuken. Echt een uitdaging om daar weer een koninkrijkje van te maken. We hebben er een prachtige wieg bij gekozen van riet met crème bekleding. Toen ik nét zwanger was, paste Mike daar met z’n acht maanden nog in, dus voorlopig zetten we ’t ledikantje dan nog niet op. Eerst moet de logeerkamer (want dat is ’t nu nog) ontruimd worden, het behang eraf, nieuw behang erop. Kozijnen en plinten verven, enzovoorts.

Ik krijg het al spaans benauwd als ik daar aan denk, want dan moet er ook nog éven een kraamreceptie geregeld worden, kaartjes besteld, kleertjes uitgezocht en gewassen worden en zo nog van die ’kleinigheidjes’ en dan moet er tussendoor ook nog voor Mike gezorgd en gewerkt worden. En sporten, zwangerschapsgym en sociale contacten onderhouden. Rustig leventje leiden wij dus! Maar ’t is allemaal leuk om te doen.

Mike begint met wat uitbreiding van z’n woordjes. Het eerste - papa - was er al lang, na voor mijn gevoel eindeloos wachten gevolgd door mama. Opa werd obah en oma kwam eruit als mma. Nu is er ook toto (auto) en kroe (koe). Ik verbaas me er elke dag over dat zo’n klein hummeltje van net een jaar al zoveel begrijpt. Hij zegt baby na (peepie) en klopt op m’n buik als we vragen waar de baby is. Dit natuurlijk alleen als hij er zin in heeft en vooral niet als ik het wil showen. Als ik zeg dat hij een vieze broek heeft is hij voor ik uitgesproken ben al op pad naar de kast om de luiers en doekjes te pakken en op verzoek haalt hij ook z’n sloffen, schoenen of jas en ruimt deze na aanvraag ook weer op. Opruimen doet hij trouwens heel secuur: alles in de daarvoor bestemde mand en waag het niet om per ongeluk een blokje in de mand met boekjes te leggen, want met een eigenwijs tà wordt het op de juiste plek gedeponeerd.

Mijn buik groeit gestaag en op dit moment worstelen we ons door het namenprobleem. Een meisjesnaam, daar zijn we uit, maar nu de jongensnaam nog. We willen graag een Engelse naam en het moet wel klinken bij Mike natuurlijk, dus een vrij korte stoere naam. Bij elke naam die één van ons leuk vindt, heeft de ander wel een akelig klasgenootje of een rottig buurjochie gehad dat zo heette. Zodoende wordt het steeds moeilijker. Even dachten we er uit te zijn. Ik had een mooie naam gehoord die ook bij Patrick in de smaak viel, maar na een paar weken begon ik te twijfelen of hij toch niet te lang was. Toen we bij McDonald’s zaten en een jochie met die naam geroepen werd, wist ik: het paste toch niet bij ons, eigenlijk was Patrick het er ook wel mee eens, dus we zijn weer terug bij af.

Ik kan me niet meer herinneren of we bij Mike ook zo moeilijk deden. Mij lijkt nu dat dit één van de mooiste namen is die er is, dus kan ik me niet voorstellen daar ooit over getwijfeld te hebben. Als ik teruglees in m’n zwangerschapsdagboek zie ik dat we toen met hetzelfde probleem worstelden, we zullen er dus wel weer uitkomen. Hoe dan ook, het ’beestje’ moet een naam hebben, dus die naam móet er komen.

Volgende column: Een jongen of een meisje?