Pa werd geboren op 4 januari in 1926 te Rotterdam. Hij had twee zusjes, Joke en Greet. Joke was de oudste en Greet de jongste. Tot aan de oorlog woonden zij in de Almondestraat. Na de lagere school ging hij leren op de ambachtsschool. Hij leerde over de techniek wat men toen noemde de fijnmetaal. Naderhand heeft hij geleerd voor opticien. Op latere leeftijd vond hij werk als muziekinstrumentmaker en werkte hij bij een opticien als leerling. Op muzikaal gebied zat hij ook niet stil. Hij gaf accordeonles aan de Eerste Rotterdamse Muziekschool, onderhield en repareerde instrumenten van leerlingen en bereikte daar ook nog de positie van secretaris/penningmeester binnen het bestuur. Gedurende de oorlog raakte hij dit alles kwijt. Het ouderlijk huis was met vele andere platgebombardeerd. Zijn nieuwe thuis was op de Bree in Rotterdam-zuid. Hij werd in 1943 opgeroepen voor de arbeidsdienst en verloor daardoor al zijn betrekkingen. Eenmaal ingelijfd bij deze dienst besloot hij te deserteren. Hij werd daardoor gezocht als misdadiger door de Duitse opsporingsdienst. Hij is toen in aanraking gekomen met de verzetsbeweging en ondergedoken geweest op een schuiladres in Drenthe samen met zijn zus Joke. Hij maakte zijn opleiding voor opticien af en haalde daarvoor zijn papieren. Na de oorlog was hij slechts korte tijd thuis Een tijdje was hij zelfstandig instrumentmaker. Het gevoel voor nauwkeurigheid werd optimaal benut. Hij ontmoette Marie en noemde haar Rie. Zij werd zijn vrouw en onze moeder. Hij werd opgeroepen voor militaire dienst en moest dienst gaan doen in Indonesië. Hij werd in 1947 ingescheept op de Johan van Oldebarneveld. Vlak voordat hij moest vertrekken hebben Pa en Ma zich verloofd Drie jaar moest hij in Indonesië blijven en de omstandigheden waren zwaar. Hij verloor er zijn beste vriend, zijn kameraad. Als het mogelijk was schreef hij dagelijks een brief naar ons moeder en kreeg bijna dagelijks ook luchtpost retour.

Na zijn terugkeer uit Indonesië was alles nog niet eenvoudig. Hij wilde trouwen, een huis en een baan. Zelf wilde hij bij de politie en heeft daarvoor ook behoorlijk wat moeite voor gedaan. Een familielid werkte als commissaris en zou zorgen voor een aanbeveling. Hij werd gekeurd en gewogen en letterlijk te licht bevonden. Het werd dus zoeken maar toch ook weer vinden. Hij vond werk als instrumentmaker in de fijnmetaal. Pa en Ma gingen trouwen op 1 november in 1950. Zij trouwden in Rotterdam en gingen wonen op het Noordplein in Rotterdam. Op 20 september 1951 werd Mariëtte geboren. Het leven als soldaat was nog niet voorbij. Wederom moest Pa onder de wapenen. Hij werd opgeroepen om te dienen in het noorden van het land. Hij werd dus weer gescheiden van het gezin. Ditmaal zijn eigen gezin. Toen kwam er de watersnood. Ma had haar wortels in getroffen gebied. De dankbaarheid voor het behoud van al haar dierbaren was groot. Na deze ellendige tijd werd het gezinnetje in november 1953 uitgebreid met zoon Willem. Het huis werd te klein. Zij verhuisden naar Rotterdam-zuid. Inmiddels werkte Pa naast zijn baan ook aan huis. Hij repareerde instrumenten. Hoofdzakelijk accordeons die hij ook onderhield. Maar alle andere instrumenten deed hij ook. Van trommels tot en met saxofoons en mandolines en violen. Hij had gouden handen. Zijn muzikaliteit was erfelijk, maar ook die van Ma. Zij kon mooi en goed zingen. We kregen een piano en al snel kreeg Mariëtte les. Willem kreeg een gitaar op zijn zesde en speelde maar wat graag met Pa mee terwijl Ma erbij ging zingen. Voor Pa was dat pas geluk, op die momenten was hij echt blij en tevreden.

Met de komst van Miranda in juni 1960 werd het huisje weer te klein. Toch duurde het nog een paar jaar voordat er verhuisd werd naar Charlois. Daar waren kamers genoeg. Pa speelde toen nog volop accordeon. Op bruiloften en partijen. Hij werd veel gevraagd. Vaak was hij daarvoor weg, soms wel drie avonden per week. Het bedrijf waarvoor hij ging werken groeide ook. Het ging verhuizen van Rotterdam noord naar Capelle aan de IJssel Iets verder weg en langer reizen. Als instrumentmaker had hij ook nog volop werk. In mei 1968 werd ons broertje Edo geboren. Dat was een klein beetje onverwacht. Het geluk kon niet op en Pa was trots op weer een jongen. Het stemmen van accordeons werd voorlopig wat minder gedaan om de kleine vooral niet wakker te maken.

Begin jaren 70 ging er van alles mis. Het bedrijf van zijn baas liep slecht na een reorganisatie. Pa werd gepasseerd en min of meer aan de kant gezet. Pa was geheel van slag en kon daarna niet meer werken. De ellende van vroeger spoelde nu pas -maar wel heftig- over hem heen. Inmiddels was Pa gestopt met de instrumenten en speelde hij ook geen accordeon meer. Wel begon hij op een volkstuin te werken. Groene vingers had hij aan die handen van goud. In die jaren was er ook nog blijdschap. Mariëtte trouwde met Joost, Willem trouwde met Lenie en er kwamen kleinkinderen. Miranda trouwde in 1980 met Cees en later kwamen er meer kleinkinderen.

Kort daarna werd Ma ernstig ziek. Zij overleed ten gevolge van darmkanker in mei 1982. Pa bleef achter met Edo als 14 jarige jongen nog thuis. In 1984 overleed zijn vader na een kortstondige ziekte. Een aantal jaren daarna overleed ook zijn moeder. In 1992 werd Pa getroffen door een beroerte. Hij verloor zijn spraak en kon met zijn rechterkant niet meer doen wat hij wilde. In 1995 overleed Mariëtte, zijn dochter, onze zus. Droefenis alom

In hetzelfde jaar verhuisde hij naar een seniorenwoning in Oud-Vossemeer. Daar was hij heel actief. Hij reed op zijn scootmobiel naar Tholen voor de vis, naar Steenbergen voor de markt en naar Halsteren om even weg te zijn. Deed mee aan de bingo en kreeg nieuwe kennissen rondom. Van lieverlee ging hij toch inleveren. Geholpen aan maagklachten en na een aantal jaren aan staar.

Op zijn tachtigste verjaardag heeft hij al zijn dierbaren nog ontmoet. Dat was voor hem iets om nooit meer te vergeten.

Uiteindelijk kwamen er ook nog ooglidcorrecties en ging hij regelmatig vallen. Hij zei zelf: “Zo gaat het niet meer”

Hij wilde naar “de Vossemeren” in Nieuw-Vossemeer. In september 2009 is hij daar gaan wonen en na een moeizame start heeft hij het daar goed naar zijn zin gehad. Ondanks een gebroken wervel na een valpartij in januari 2010 en een gebrekkige blaas met bijkomende ellende, hoorden we hem nauwelijks klagen.

In deze periode overleed zijn zuster Joke. Rond de Kerstdagen (2010) werd het allemaal te veel. Het lichaam raakte op en kon het niet meer aan. Hij wilde zijn bed niet meer uit en dat was voor ons kenmerkend. Als hij dat niet meer wil, dan is het einde in zicht. Dat einde is gekomen op 31 december 2010 en Pa is stilletjes heengegaan. Geen klacht kwam over zijn lippen, soms was er een stille traan. Hij werd begraven op 04-01-2011 op de dag dat hij 85 jaar zou zijn geworden.

In mijn hart, Willem jr