Over Migraine

Wat een leven!

Ik heb al jaren migraine; zelf weet ik niet eens meer precies wanneer de eerste aanval zich voordeed. Ik denk toen ik voor in de twintig was, na de geboorte van mijn dochter. Nu ben ik 49 en in totaal heb ik drie kinderen gekregen. Tijdens de zwangerschappen nooit migraine gehad, maar ervoor en erna, het was niet om uit te houden. Als kind had ik al vaak hoofdpijn of buikpijn.

Ik heb gestudeerd, wat niet vanzelfsprekend was in de zestiger jaren, maar mijn ouders waren nogal vooruitstrevend. Je moest een vak leren zodat je voor jezelf kon zorgen. Onderwijzeres ben ik geworden, wat wel een ideaal beroep is om te combineren met het moederschap. Later ben ik les gaan geven aan de Middelbare School. We zijn vrij vaak verhuisd, maar ik vond altijd vlug een andere baan. Dat was toen nog niet moeilijk. Bij elke keuring verzweeg ik, door ervaring wijs geworden, dat ik migraine had, want dan zou ik misschien niet benoemd worden. Dat is me een keer overkomen. Niet dat ik nu zo gek veel verzuimde. Meestal had ik migraine in het weekend of na school. Ik werkte bovendien parttime in verband met de kinderen. Wel stond ik vaak met knetterende hoofdpijn voor de klas, wat heus geen pretje is, want leerlingen voelen feilloos aan dat je je niet goed voelt en maken daar dan, als ze kans zien, gebruik van. Dus moest ik vaker de politieman spelen dan me lief was. Ik voelde me soms net een slechte actrice op het toneel, maar dat kost veel energie en als ik dan thuis kwam was het net of de hoofdpijn als een soort deken op me viel. Dan kon ik niets meer en moest naar bed.
Het hele huishouden plus de kinderen kwam dan op mijn man neer en dat viel voor hem niet mee. Niet dat hij het niet probeerde, maar om altijd een zieke vrouw om je heen te hebben...sommigen zouden voor minder op de vlucht slaan. Nou, dat heeft hij gelukkig niet gedaan, maar om mij óók nog op te vangen dat was een beetje te veel van het goede. Dus voelde ik me vaak erg alleen als ik daar in mijn bed tegen de pijn lag te vechten.
En dan de weekenden, dan was het ook meestal prijs. Met schitteringen voor de ogen en al. Ik héb wat Cafergot zetpillen genomen. En dikwijls moest er dan een afspraak afgezegd worden. Op het laatst maak je zo min mogelijk afspraken meer. Het is wel een goed schiftingsproces wat vriendschap betreft. Evengoed raak je tenslotte in een soort sociaal isolement.

Ik heb ook wel eens een tijd niet gewerkt, na de geboorte van mijn derde. De kinderen waren nogal vlug na elkaar gekomen, dus ik had het toch erg druk en ik wilde nooit dat ze iets te kort zouden komen door mijn werk. Ik hoopte ook dat de migraine wat minder zou worden als ik niet meer voor de klas stond maar het maakte niets uit. Helemaal niets.
Dus ben ik weer gaan werken. Ik had gelukkig een goede oppas voor de kinderen, die bleef zo nodig tot mijn man thuiskwam. En de kinderen werden groter natuurlijk, dat scheelde ook.

Maar tenslotte ging het toch mis. Ik redde het niet meer met alleen hoofdpijn- en migraine aanvallen na school en in het weekend. Ik kreeg de aanvallen steeds vaker voor de klas en toen kwamen de problemen. Eerst werd ik bij de leiding geroepen, dat ik toch wel érg veel verzuimde en hoe dat kwam, en toen ze het woord "hoofdpijn" en nog erger "migraine" hoorden, raadden ze me wat aspirine aan! Wat moet je nou met zo'n advies? Tenslotte werd het een onhoudbare zaak.

Natuurlijk heb ik in al die jaren ook diverse artsen in zowel het reguliere- als het alternatieve circuit bezocht. Ik heb van alles geprobeerd, maar niets hielp en op een gegeven moment heb ik het opgegeven. Ik zie er geen gat meer in. En diëtisten: geen kaas, geen chocolade, geen rode wijn. Hielp ook niets.
Alleen acupunctuur, dat helpt een beetje, vermindert de intensiteit van de aanval iets.
Wat me ergert, is dat praktisch iedereen altijd geneigd is te denken dat het wel stress zal zijn. Ik geloof er niet in. Ik heb zó vaak migraine gehad dat er geen vuiltje aan de lucht was, laat staan stress. Hoewel: je zou er per slot van rekening wel stress van kunnen krijgen als je altijd hoofdpijn hebt. Maar dat is een kwestie van de kip en het ei.

Om een eind aan mijn verhaal te maken. Ik ben met ziekteverlof gestuurd en ben nu sinds een paar jaar afgekeurd. Tenminste: nú ben ik afgekeurd, maar straks moet ik opnieuw gekeurd worden, door de nieuwe wet. Ik heb er een hard hoofd in. Ik heb nog steeds evenveel migraine, hoewel ik door het nieuwe medicijn Imigran wel wat eerder uit de voeten kan bij een aanval. Toch moet ik nog altijd een poos gaan liggen en de aanval komt meestal de volgende dag terug.
Maar wat als ik goedgekeurd word? Ik heb tenslotte niet altijd migraine. Er gaat soms wel eens een poos overheen voor er een nieuwe aanval komt. Dus, zo zal men redeneren, in die tijd kun je wel werken. Ja, inderdaad, maar lesgeven is niet haalbaar.
Misschien kan ik nog ergens wat postzegels gaan plakken.
Wat een leven!

Rosa Bral

Terug naar Ervaringen

Terug naar de Migrainerubriek