Op een regenachtige avond in mei 2000 reed ik (man van toen 51, docent lerarenopleiding) 's avonds na mijn werk naar huis. Ik remde vrij laat voor een stoplicht. Een mevrouw achter me dacht dat ik nog wel door oranje zou rijden en knalde, remmend en slippend, bovenop mijn trekhaak. Aan mijn auto was nauwelijks wat te zien, die van haar had flinke schade. We noteerden adressen en reden verder. Het enige wat ik voelde was een wat naar gevoel tussen mijn schouderbladen.
Een paar weken later had ik hoofdpijn. Dat had ik wel vaker, maar deze ging na drie dagen niet over. Als ik hoestte of me bukte was het of er een vuist onder tegen mijn hersens drukte. Ik begreep het niet, werd er onrustig van en begon te zoeken naar mogelijke oorzaken in de voeding. Wat is er veranderd sinds half juni?
Na een jaar sukkelen met zo nu en dan een pijnstiller werd mijn conditie zo slecht, dat ik bij de gedachte na de vakantie weer aan het werk te moeten over mijn hele lijf begon te zweten. Ik kan met zo'n kop toch niet voor de klas? Mijn huisarts zei niets meer voor me te kunnen doen. 'Je bent aan een nieuwe levensfase toe. Noem het burn-out of overspannen, meld je maar bij je bedrijfsarts.' Ik voelde me gebroken en huilde van ellende. Dat ik mijn leven niet meer onder controle had, dat ik zo oud moest worden. Nooit heb ik me zo machteloos gevoeld. Van de bedrijfsarts moest ik maar rust nemen, niet aan het werk. Maar ik wilde toch wat werk blijven doen. Een alternatieve genezer adviseerde vitamine c, ginko biloba, zinkoraat en 3 liter water daags en veel buitenlucht. Het hielp allemaal niet.
Dan begint een lange weg van reïntegratie. Er werd aan alle kanten aandacht aan me besteed. Of ik psychische hulp wilde. Ik huilde namelijk ieder keer als ik bij de bedrijfsarts was. Ik gaf toe dat ik overspannen was, maar niet burnout. Was ik maar van die hoofdpijn af. Ik kon wel denken en lezen, klusjes doen, les voorbereiden. Als ik maar niet hoestte of bukte.
Via de Arbo-dienst volgde ik de cursus 'Stress op het werk de baas'. Leuke cursus, maar mijn hoofdpijn ging er niet van over. Bij Individu & Organisatie voerde ik tien gesprekken met een therapeute. Fijn, zoveel aandacht. Ook eens meemaken waar je het in de lessen psychologie zo vaak over hebt gehad. Gesprektechnieken door een professional uitgevoerd zien worden, waar ik anderen zo vaak in heb getraind, maar mijn hoofdpijn ging niet over.
Via via kwam ik bij reiki. Ontzettend aardige man, die me eens per week in alle rust aanhoorde en me dan nog eens twintig minuten bestreek en mijn hoofd in zijn handen hield. Ik kwam tot rust, het waren fijne uurtjes waar ik zo nu en dan naar terugverlang, maar de hoofdpijn ging niet over. Op het laatst zei hij de indruk te hebben, dat mijn pijn meer uit mijn rug dan uit mijn hoofd voortkwam.
Vanaf dat moment kwam er verandering in de situatie. Ik maakte een afspraak met een atrokinesioloog. Na de eerste behandeling veranderde er niets. Weer geen succes. Een maand later (hij behandelt je hooguit drie keer per jaar, de rest moet het lichaam zelf doen) was het wel raak. Ik ging zonder pijn bij hem vandaan.
Vanaf die tijd ging het steeds beter met me. Ik ben nu al weer ruim een jaar volledig aan het werk. Toen ik laatst weer hoofdpijn kreeg, herinnerde ik me wat een collega me eens vertelde. We zaten naar een docente in opleiding te kijken, die haar leerlingen leerde masseren. Ze vertelde over de monnikskapspier die langs je achterhoofd loopt. Als je die masseert, stroomt het bloed beter door en raakt je hoofd zijn afvalstoffen beter kwijt. Samen met water drinken, kun je dan van je hoofdpijn af raken. Aan haar moest ik denken toen ik laatst weer eens hoofdpijn had.
Resumerend: Door een vakkundige, atrokinesiologische behandeling van mijn nek, raakte ik van de hoofdpijn af die veroorzaakt was door de kop-staartbotsing. Door een combinatie van gezond leven en ongeveer een liter water daags drinken, houd ik de hoofdpijn buiten de deur. Wat chronisch leek te worden, bleek gelukkig reparabel. Misschien zit er voor iemand een aanknopingspunt in dit stukje, al is het maar voor één hoofdpijnpatiënt, dan is het niet voor niets geschreven.
Hette Germeraad
Hasselt
h.germeraad@hetnet.nl
Uit het blad "Hoofdzaken" van de NVvMP
Terug naar Ervaringen
Terug naar de Migrainerubriek