Het gaat eindelijk goed

Dàt mis ik namelijk in jullie blad. Diepteverhalen van hoe andere mensen hun ziekte beleven, hoe zij omgaan met hun ziekte en met hun omgeving en andersom. Want zelf weet ik het niet meer...' Zo begon de lange brief die Hoofdzaken in januari 1997 van Eline van Haren plaatste. Kortgeleden stuurde zij Hoofdzaken een vervolg, positiever en zonniger dan het eerste. 'Maar nu gaat het allemaal heel erg lekker en ben ik een heel tevreden, gelukkig mens.'

Eline van Haren

"Hoe gaat het nu met me? Toen ik mijn brief in 1997 schreef, had ik een compleet leger aan hulpverleners afgewerkt. Ik was onder behandeling van een fysiotherapeut en een homeopaat en ik twijfelde sterk of ik wel geschikt was voor kinderen. Het bezoek aan de fysiotherapeut werd abrupt afgebroken, toen zij in plaats van een bindweefselmassage besloot het oprekken van mijn nekspieren in het behandelplan op te nemen. Ik had nog nooit eerder zo'n pijn gehad! Jankend ben ik vanuit mijn werk naar haar praktijk teruggegaan, smekend om een massage die de pijn zou verlichten. Pas de dag daarop had ik een nieuwe afspraak. En natuurlijk kreeg ik die massage niet, want in Nederland is men niet zo spontaan in het verlenen van hulp.

Ik ben linea recta doorgegaan naar mijn huisarts. Compleet overstuur. Gelukkig werd ik daar door de assistente wel zorgzaam opgevangen. De huisarts gaf me pijnstillers mee en de volgende dag ging ik terug naar de fysiotherapeut. Die concludeerde niets voor mij te kunnen betekenen. 'Ik moest maar eens nadenken over psychische hulp.' Psychische hulp, nota bene! Het was zomer 1996. Mijn werkgever vond ook dat ik, nu ik het hele hulpverlenerscircuit had doorlopen, maar eens die laatste stap naar psychische hulp moest zetten. Voor een goed begrip: hij was wel begaan met mijn welzijn. In augustus 1996 meldde ik me bij de afdeling psychiatrie van een academisch ziekenhuis. Pas in januari 1997 had ik mijn eerste intake gesprek. Intussen was het luik definitief dicht: depressie. Alles leek nog zwarter en somberder dan ik het al vond. De behandelend arts-assistent wilde dat ik eerst een neurologisch onderzoek zou ondergaan om alle lichamelijke oorzaken uit te sluiten. Dat gebeurde. In mei 1997 (dan pas? Ja toen pas!) ging definitief de psychotherapie van start. Met de derde arts-assistent heb ik het mogen uitzingen tot februari 1999. Toen had hij een andere baan en was voor mij de therapie afgelopen.

Tja, die kinderwens. Heel lang over gedubd. Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde, maar sinds die migraine nooit zeker geweten of ik het ook aan zou kunnen. De depressie maakte één ding duidelijk: ik wilde kinderen. Ik had de uitvoering altijd naar achteren geschoven: studie, nog niet de ideale man, carrière, migraine. Na lang wikken en wegen besloten we om het dan ook maar te gaan proberen. In september 1997 werd ik zwanger.

Ik was inmiddels ook weer aan het werk. Dat werd heel voorzichtig opgebouwd, van 4 uur per dag naar 6 uur per dag tot uiteindelijk 4 dagen per week. In een week tijd gebeurde ontzettend veel: fusiebesprekingen, een dodelijk ongeluk in de familie, migraine-aanvallen, twijfel over mijn werk als vakbondsbestuurder, alles. Toen heb ik een keus gemaakt. De keus voor de kwaliteit van leven. Een stap terug op de carrièreladder. Wetend dat ik 's avonds meer thuis zou zijn. Minder druk op de ketel. Wetend ook, dat ik altijd migraine zou blijven houden en dat ik dus niet alles kan. Want de illusie dat het ooit minder zal worden, die heb ik niet meer. Ik heb migraine. Het gaat soms beter en soms slechter, maar ik heb en houd migraine.

Eind mei 1998 is mijn zoontje geboren. De eerste helft van de zwangerschap buitelden de aanvallen over elkaar heen. De tweede helft van de zwangerschap had ik nergens last van. Ook de eerste maanden na zijn geboorte ging het goed. Daarna kwamen de aanvallen weer terug.

Hoe gaat het nu? Ik ben weer zwanger, dus medicijnen zijn taboe. Ik ben vaak hartstikke ziek, maar heb wel de hoop dat het de tweede helft van de zwangerschap beter zal gaan. Straks mag ik weer aan de Depakine. Nee, met mij gaat het eindelijk echt goed. Ik ben een heel tevreden en gelukkig mens. En dat wilde ik jullie ook laten weten."

Uit het blad "Hoofdzaken" van de NVvMP