design by MicroMacro

Met een bolle buik op Mike's verjaardag

Het is soms net of ik droom. Mike werd deze week een jaar en ik heb al een bolle buik van ons volgende kindje. Ik vind het ook zo leuk om te zeggen: ”Vorig jaar om deze tijd was ik ook zwanger...” Toen was ik hoogzwanger, en nu vier maanden.

Vooral op Mike z’n verjaardag dacht ik vaak terug aan alles rond de bevalling en alle aandacht, de eerste borstvoeding. De kennismaking met je kindje, alles was nog zo klein en nieuw. En zie hem nou: hij loopt al los als een tuinkabouter en weet precies wat hij wil. Ik kan inmiddels makkelijker afstand doen van Mike z’n babytijd, in ’t besef dat we het nog eens mogen meemaken. Eerst was dat moeilijk. Mike was al zes maanden maanden toen z’n kleinste kleertjes nog in de kast lagen. Ik kon het niet over m’n hart verkrijgen dat schattige kleine spul op te ruimen; stel je voor dat ’het’ nooit meer lukte, dan mocht ik ’t nooit meer gebruiken! Zo lag Mike ook tot zeven maanden in de kinderwagenbak; het was eigenlijk belachelijk, hij lag haast klem! Maar anders was hij voor m’n gevoel nog maar zo weinig ’baby’.

De ommekeer kwam met de wetenschap dat ik zwanger was: hup, meteen alles naar zolder toe, want dan is ’t straks weer ’n beetje nieuw als de nieuwe baby wordt geboren.

Het is heel bijzonder om deze mijlpaal - want dat is het toch als je baby een jaar en dus baby-af is - te vieren met een nieuw mensje in je buik. Ik, die altijd dacht dat ’t voor ons niet weggelegd was om kinderren te krijgen, geniet er met volle teugen van. Er gaat ook zo’n wereld voor je open als je een keer moeder bent.

’Vroeger’ (ook zo iets: alles van voor Mike z’n geboorte is opeens ’vroeger’) kon ik het soms niet begrijpen dat iemand zoveel van een kind verdragen kon. Ik was zelf ook dol op kinderen, maar soms dacht ik: ’Laat ze toch ’ns ophouden met die herrie!’ of ’Wat zonde dat die schattige kleertjes vies worden, waarom geef je dat kind nou zo’n Liga?’ Terwijl ik me nu over die houding verbaas, want m’n kind is m’n alles, als hij geniet ben ik ook gelukkig. Als zijn koppie gaat stralen en hij kraait van plezier omdat hij met een lepel op een pan ramt, dan hoor ik de herrie niet eens meer.

Dit is een jaar geweest waarin ik mezelf goed heb leren kennen. Er zijn veel kanten naar voren gekomen die ik niet eens van mezelf kende!

Ik dacht altijd dat ik vrij egoïstisch was, maar als het om m’n kind gaat valt dat reuze mee. Hij komt altijd op de eerste plaats als ik even rustig met een tijdschrift op de bank zit en Mike komt met z’n Nijntje- plakboek aan drentelen en hij legt dan heel schattig z’n koppie op de bank ten teken dat hij erbij wil zitten, tja... dan ben ik verkocht en lezen we knus het hele boek nog ’ns uit. Vroeger ging ik pas de deur uit als alles tiptop in orde was; mijn haar, make-up en kleding zaten goed. Tegenwoordig veeg ik in de auto Mike’s kwijl van m’n wang (dat kwijlen blijft hij namelijk doen) en ontdek dan ook pas de spinazie, Liga of Roosvicee-plekken op m’n schouder of om ’t even waar. Lippenstift ligt voor het gemak maar in het dashboardkastje, want dat doe ik thuis nooit op. Met al dat gekroel zou dat erg onpraktisch zijn, dus dan maar vlug-vlug in de auto.

Het gebeurt trouwens nog maar zelden dat we ’in vol ornaat’ weggaan. Het liefst ben ik lekker samen met man en kind thuis, ik hoef niet meer zo nodig de bloemetjes buiten te zetten. Alhoewel het zo af en toe heerlijk is even lekker onbezorgd te genieten van een gezellig etentje met vrienden of lekker door te zakken tot de vroege uurtjes. Maar die keertjes zijn vanaf Mike z’n geboorte op een paar vingers te tellen. Die enkele keer dat hij uit logeren ging stond ik ’s morgens om negen uur al op de stoep (ook al waren we pas om zes uur thuis) om te kijken hoe ’t met hem was. Ik heb dan echt heimwee en wil naar hem toe. Gelukkig hebben oma’s daar alle begrip voor, die zijn namelijk zelf ook moeder!

Volgende column: Zal ik dit... of toch maar dat?