| De lijfspreuk van “PLUSFOUR” is: “Jazzy muziek van toen voor mensen van nu”. Reeds twintig jaar musiceert het orkest er lustig op los, zich weinig aantrekkend van modieuze muzikale uitingen en pseudo-intellectuele benadering van de muziek en gaat haar eigen gangetje. De belangstelling voor de band blijft onverminderd groot, vooral omdat het trouw blijft aan het stijltje waar de muzikanten zich al twintig jaar lang in kunnen vinden. Met “muziek van toen” wordt ruwweg de periode tussen de jaren ’20 en ’50 bedoeld. “PLUSFOUR” gaat er van uit dat een melodie niet persé tot het alom geaccepteerde jazzrepertoire hoeft te worden gerekend om er een leuk nummer van te maken. “PLUSFOUR” laat zich |
|
weinig gelegen liggen aan arrangementen en vaste afspraken, maar zorgt gewoon voor een lichtvoetige, swingende benadering van melodieën die de bandleden interessant vinden. Met “PLUSFOUR” ga je op reis naar een tijdvak waarin ongelooflijk veel mooie muziek werd geschreven. Een onvervalste sentimental journey.
De muzikanten zijn door de wol geverfd, hebben een groot repertoire als uitgangspunt, maar voelen zich toch het prettigst wanneer ze mogen zorgen voor een aantrekkelijke muzikale achtergrond. Gebruik van veel geluidsapparatuur wordt angstvallig gemeden, onder het motto:
“Er is al herrie genoeg in de wereld”.
|
