Camino Portuguese

Hier volgt een dagverslag van onze camino. Ik heb deze samen gelopen met Jean Pierre Winne. In het verhaal wordt hij verder aangeduid als JP.
Het verhaal is ook te volgen op onze website http://joopenjp.waarbenjij.nu

Home 
 

Aankomst Porto 13 mei 2007

Wat een trip twee maal vliegen om eindelijk aan te komen in Portugal. Wel vermoeiend maar wij zijn er. Ik ga je daarom niet vermoeien met de reis details maar wel met het feit dat we voor we vertrokken uit Barcelona een reusachtige biertje hebben gedronken de foto laat het wel zien.
Dan de vlucht naar Porto, blijkt dat het flink heeft geregend maar de zon schijnt als we aankomen. Een grote glimlach verschijnt er op ons gezicht, we zijn er en gaan morgen starten aan onze tocht. Nu op zoek naar ons hotel dat JP reeds heeft geboekt. Het ligt niet al te ver van het vliegveld volgens de beschrijving. We lopen er eerst aan voorbij omdat wij er zeker van zijn dat dit niet het goede hotel kan zijn. Het is donker en wel zeer afgelegen van de hoofdweg. Dus wij navragen bij een plaatselijke bewoner, laat die nu alleen Portugees spreken dat schiet dus lekker op. Maar met handen en voeten komen we toch een heel eind. Wij worden terug gestuurd en blijkt het hotel toch te liggen op de plaats waar wij het niet hadden verwacht.
Wij komen binnen om 20.45 en het restaurant sluit om 21.00 uur het is zondag en in dit katholieke land, blijkt na navraag, dat op zondag het heel normaal is dat men in Portugal thuis blijft bij familie. Weer wat geleerd. Maar wij worden wel als laatste geholpen en hoe! Alleen zittend in dit restaurant met wijn, water, olijven, kleine hapjes, kaas enz te veel om op te noemen en dat allemaal voor 33 euro. (alleen voor ons tweetjes).
Op dat moment denk ik wat zijn wij toch arme caminogangers, sorry, jullie zullen wel iets anders hebben gedacht. Wij denken dat dit onze laatste verwennerij is voor Santiago en daarom hebben we het er even van genomen. Voor wij gaan slapen tracht JP via een geleende computer van het hotel nog wat zaken op het web te plaatsen. Ik heb zelden iemand zo horen mopperen, niks lukt het ding is te traag en ga zo maar door. Toch krijgen wij ons eerste bericht op het web.
Het is nu rond 23.30 en we gaan daarom maar vlug slapen en ik denk aan jullie ver weg van hier.
 

1e Dag Auberge in Rates 14 mei 2007

Zo, vandaag zijn we wat eerder met de berichtgeving.
Jullie zullen gisteren wel gedacht hebben JP heeft niet veel te melden!
Het was hier reeds 23.30 uur toen we de laatste poging deden om wat tekst op het web te krijgen. Het is bij jullie dan reeds een uurtje later. Na het biertje en de wijn knikkerde ik zowat van het krukje af. Daar komt nog bij dat de Laptop die ik van de receptie had meegekregen elke 10 minuten uitviel. Na zo´n keer of 5 krijgt zelfs een zeer rustig persoon als ik, neigingen zo'n ding uit het raam te knikkeren.
Vanochtend op tijd uit bed, om 8 uur op pad na een heerlijk ontbijt.
Het hotel uit en op weg en op zoek naar de eerste gele pijl. Na een kleine 2 Km. kwam de eerste pijl al in zicht en ze volgden elkaar elke 200 meter. Er zijn er te veel. Daar waar we destijds in Frankrijk, zie mijn gehouden fietstocht naar Santiago, ons te pletter zochten naar een zielig pijltje worden we er hier mee doodgegooid.
Afgelegde weg vandaag 27 Km. aankomst 15:00 uur in een mooie Auberge in Rades.
Het eerste deel van de route was over vrij drukke wegen, niet leuk en zeer vervelend, die Portugezen denken dat ze alleen op de wereld zijn! Het laatste deel van de route was prachtig, over oude Romeinse wegen,precies zoals we het ons hadden voorgesteld. Ik ga nu wat prentjes op het web trachten te zetten want Joop krijgt dezelfde neigingen als ik gisteren  het lukt hem niet ze van onderschriften te voorzien dus ruilen we van plaats.
Ik mag nu het verhaal verder overnemen van JP. Mijn verhaal zou vandaag de kop meekrijgen als ik was begonnen, de paal van Jean Pierre, dat verdient wel enige uitleg. De gehele dag had hij het over de palen die hij telkens waarnam rondom de akkers in het veld. Het waren granieten palen die rondom de akkers waren geplaatst en waarop de druivenranken waren gegroeid. In het midden van het omheinde veld vond gewoon akkerbouw plaats, vreemd gezicht maar als je er wat meer over nadacht was het eigenlijk heel praktisch. Waarom was JP hier steeds over bezig hij zag dat wel zitten om dat ook bij hem thuis aan te brengen, alleen het transport stelde hem voor problemen. Als je loopt kan soms een onderwerp tot in het oneindige worden doorgetrokken dat wat bij andere mensen waarschijnlijk vreemd overkomt.(zij noemen het "gezever") Een ding is zeker als je loopt veranderd er iets met je. Alles gaat trager en je wordt rustig je relativeert wat meer, waardoor je soms aan vreemde gesprekken begint.
Naast mij zit nu JP driftig de teksten bij de plaatsjes te typen, en het lukt hem verd.. ook nog, zodat jullie een mooie indruk gaan krijgen wat er vandaag allemaal via onze ogen is waargenomen.

2e dag, Barcelos 15mei 2007

Vanochtend om half acht vertrokken richting Barcelos, een tocht van 18Km. Aankomst om 14:00 uur. Een korte maar toch wel heftige tocht met diverse steile klimmen.
Voor Joop was een speciaal parkoers uitgezet . Hij heeft 22 KM. gelopen, een echte marinier.
Na 2 Km. kwamen we op een steil stuk met een ruw pad. Ik zeg : neem daar eens een foto van! Ah ja das mooi, shit waar is mijn fototoestel ?? ÇÇ%$&/#"$ !! Vergeten Dus Jopie rugzakje af en terug naar de auberge, 2 Km retour(enkele reis) Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om een beetje in de zon te liggen bruinen, lekker toch! Verder een zorgeloze tocht over mooie oude wegen. In Barcelos is geen auberge. Dus we hebben hier een Recidencial, een soort pension, gevonden.
We kwamen hier een Franse pelgrim tegen dus besloten een kamer te nemen voor 3 is goedkoper. Wat toen volgde was iets wat leek op een stukje uit een van de Andre van Duin shows.
De gastvrouw vond dat we €20 per persoon moesten betalen. No No Sinjora, in het boekje staat €15,- No No Sinjor dat is een oud boekje de prijs is nu € 60.-
Maar meske toch wij zijn zeer arme pelgrims maak er €50 van. OK maar dan zonder ontbijt! No, No Sinjora laat ik er 55 van maken met ontbijt. No, No Sinjor! Ik zal het nog 1 X voor je uitrekenen, € 46,50 met ontbijt!!
OK sinjora laat ons er verder geen woorden over vuilmaken , alstublieft uw geld, voordat ze nog eens gaat rekenen.
Hierna onze spullen uitgepakt wasje gedaan en te drogen gehangen en op naar een internetcafé of iets dergelijks.

Als je als tweede persoon je verhaal gaat maken ga je eerst het verhaal doornemen van je stapmaat en heb je die dag weer plezier omdat je alles nog eens gaat bekijken via zijn waarneming. Tevens kan ik mijn verhaal aanpassen om te voorkomen dat je alles dubbel vertelt.
In Rades hebben we gisteren inkopen gedaan waar je steil van achterover slaat, geen geld als je bedenkt dat je voor 6 broodjes 0.60 euro cent betaalt. Met ons salaris ben je spekkoper daar.
Gisteren vertelde ik dat JP alles wil meenemen wat hij ziet dus heb ik maar een camion gevorderd om alles thuis te laten bezorgen. Gisteren de palen vandaag de andere zaken het wordt steeds gekker. We hebben vandaag eens een alternatieve route gevolgd omdat wij vonden dat het veel te vlak was daarom geklommen naar 290 meter over een kleine 3 km. Maar boven een prachtig uitzicht richting Atlantische oceaan.
Daarna afdalen richting Barcelos wat een prachtige aanblik heeft.
Daarna richting VVV waar wij in het Nederlands te woord werden gestaan, wat een surprise. Nu even internetten dan krijg je even het gevoel dichtbij te zijn.

3e Dag Ponta de Lima 16 mei 2007

Vandaag een tocht van 33 km minimaal, dat dachten wij maar wat blijkt weer verkeerd gelopen het waren er ongeveer 40. Zo langzamerhand lijkt het wel of wij ergens voor worden gestraft of is het domheid van ons of kletsen we teveel onderweg waardoor verkeerd gaan gewoon dreigt te worden. Hou het maar op het laatste of jullie moeten ondertussen een eigen mening hebben. De temperatuur is opgelopen tot een kleine 27 graden als het niet meer is. In de maanden juni-augustus moet je hier zeker niet lopen. Vandaag diep gegaan, vertrokken om pakweg 08.00 uur en aangekomen om 18.00 uur. De schoenen sopten van het zweet en ik denk en weet het haast zeker dat ik te dikke sokken bij me heb. Ik merk dat ik kleine brandplekken op mijn enkels krijg en vrees met grote vrezen dat dit blaren gaan worden. De schoenen op het balkon gezet om ze te laten drogen in de jeugdherberg. Wij zijn zojuist wezen eten in een restaurant waar we weer uitgebreid hebben gegeten. Dit alles voor de prijs van een frites met, in Nederland. Ik vraag mij af of wij de Camino lopen of een onderzoek zijn gestart waar de beste restaurants zijn te vinden in Portugal. Ik denk dat ik mijn bevindingen door ga geven aan Michelin***. Ik ga sluiten omdat het reeds 21.00 uur en JP tegen mijn stoel aan het duwen is.

Mijn geduld wordt beloond, ik mag aanschuiven. We hebben wel even moeten zoeken naar een PC, maar de ervaring heeft geleerd dat er altijd wel ergens een te vinden is. Deze dag was een prachtige tocht. Een reis door het verleden. We hebben mensen hier bezig gezien zoals dat bij ons vermoedelijk 50 jaar geleden was. Zaaien met de hand, dorsen met de hand en ga zo maar verder, arbeidsintensief dus. Ossenwagens en oude vrouwtjes die op hun knieën in de grond zaten te wroeten. We liepen over oude Romeinse wegen (ik vraag mij nu af hebben de Romeinen ook Portugal bezet) waar de sporen in de stenen zo'n 15 centimeter waren uitgesleten. Het is bijna niet te geloven dat dit hier zo is gebleven. Van de 40 km die we vandaag hebben afgelegd gingen er zo'n 30 over dit soort wegen. Het mooie is dat ze er zorg voor dragen, ze leggen er riolering onder en leggen de stenen er opnieuw in.
Al bij al een zeer geslaagde maar zware dag. Klimmen op zulke oude wegen is geen sinecure! Maar wij oude bokken kunnen goed klimmen. Mijn vriend Joop vond het vandaag weer nodig zijn marinierstraining nog eens te demonstreren, mijn maatje was weer eens iets vergeten, zijn petje lag nog op het muurtje dus 1 km v.v. terug. Lekker kon ik weer even zonnen. Morgen een tochtje van 20 km of Joop moet andere plannen hebben.
Groet en een goede nachtrust.

4e Dag De weg naar San Roque 17 mei 2007

Gisteren konden wij jullie geen bericht sturen daar San Roque een heel erg klein plaatsje is zonder internetcafé maar daarom nu maar een dag later.
De weg naar San Roque de naam zegt het al: de Rots. Dat had mij moeten waarschuwen. Ook het kaartje met reliëf had alle alarmbellen moeten doen laten rinkelen. De tocht zelf was slechts 19.3 km lang maar het venijn zat zoals altijd in de staart.
Het kaartje liet zien dat er moest worden geklommen naar "slechts" 410 meter, maar dan wel van km 12 tot km 13.5 en ik kan je verzekeren dan ga je een klein beetje d...
Met al mijn training van 40 jaar geleden als marinier konden daar niet veel meer aan veranderen. En wat mij eigenlijk het meest deed afzien was het feit dat de Beul van 't Sas die naast mij liep steeds verder van mij wegliep. Ik kom eindelijk boven zit hij uitgebreid te dineren en begint aan een verhaal dat hij eens de exacte leeftijd heeft laten vaststellen. Terwijl ik mijn doorzweette zaken van mijn lijf probeer te stropen en te drogen gaat hangen. De leeftijd bij JP blijkt 43 te zijn en ik oude zak, ja ik ben 57 jaar, dus je begrijpt daar kan ik niet tegenop. Ik moet jullie wel een geheim verklappen JP gebruikt 's morgens een crème wat hem veel jonger doet lijken en voelen wat blijkt. Je begrijpt het al ik ga die ga ik ook gebruiken en ik hoop daarmee mijn jeugd terug te krijgen en als we dan weer een heuvel bereiken ik er als eerste boven kan zijn. Het zal wel bij een droom blijven.

Deze tocht was een hele bijzondere. Het parcours mocht dan zwaar zijn en klimmen plots beklimmingen worden het was weer zeer indrukwekkend.
Weer van die paden waar de sporen diep getrokken in het plaveisel ligt. Karren door ossen getrokken die door het landschap gaan. Toet, toet daar komt er een aangesloft, droom ik. Ben ik zover heen. We staan te kijken met onze mond open en flits er vliegt een vlieg naar binnen. Het is dus toch echt, ik sta niet te slapen. Dit stukje van de tocht is net een openluchtmuseum je valt van de ene verbazing in de andere. Ook hier hebben ze waterkorenmolen net als bij ons in Sas, maar deze is nog volop in werking.
We hebben overnacht in een schitterende nieuwe auberge voor 75% betaald door ons allen, europees geld, en 25% door de lokale overheid. Het is voor hun erg belangrijk de pelgrims in hun dorp te hebben. Iedere pelgrim laat heel wat Euro's achter voor eten en drank die ze bij de lokale winkelier moeten inslaan.. Van de beheerder van de auberge hoorden we dat de pelgrim gemiddeld maar 1 euro in de donatiepot, donativo betekent vrijwillige bijdrage in de overnachting, doen. Dat betekent dus dat velen van die gasten gewoon niets betalen.
Nou over betalen gesproken, we waren weer vertrokken vandaag, toen mijn maat plotsklaps zijn rugzak afwerpt en een klein sprintje trok en onderwijl over zijn schouder riep ik heb nog niet betaald. In eerste instantie dacht ik nog dat hij hoognodig moest maar nee meneer de betaalmeester had vergeten zijn pecunia af te dragen in de auberge.
Ik heb dus niet kunnen zonnen want het was nog maar 06.15 in de ochtend.

5e Dag Loop naar een ander land, Spanje 18 mei 2007

Vandaag van San Roque naar zoals de titel al laat zien naar Spanje en wel naar de plaats Porrino.
Gisteren besloten om vandaag een etappe te nemen die anderhalve kaart lang was. Dat houdt in dat de afstand 40 km was. Achteraf bekeken eigenlijk te lang, alhoewel wij nu om 21.30 nog even ons bericht op internet zetten. Zo zie je maar alles is betrekkelijk. Gisteravond was het heel gezellig, een wijntje gekocht door een van de peregrinos's, bleek tamelijk zuur te zijn. De beheerder van de auberge reed daarom even huiswaarts om een tweetal eigen wijntjes op te halen. Een witte en een rode, dat betekende weer een late avond maar weer een om niet te missen. De volgende dag op pad, wij wisten dat het te doen was maar de temperatuur nekte ons toch bijna. Als je wilt weten hoe het voelt ga de komende vakantie eens bij 30 graden en met een bepakking van 10 kg eens 40 km lopen dan weet je hoe het was. Je hoeft geen medelijden te hebben want wij doen het ons zelf aan.
Langzaam aan lopen wij Portugal uit en komen bij de brug die de rivier Rio Minho overspant. Om 12,30 betreden we de brug om die weer om 13,40 te verlaten. Hoe kan dit? In het midden van de brug loopt de grens. Ik kijk eens naar rechts en zie JP zitten wachten tot dat hij op het web kan. Wat is er aan de hand? Hij zit namelijk op een computer die wel geld slikt maar hem geen toegang geeft om het web op te komen. Aan allen die ons volgen blijf kijken en stuur ons jullie reacties toe want we vinden het prachtig om die te lezen.

Zo hier ben ik weer.
De overgang van Portugal naar Spanje is te vergelijken met de overgang Nederland België. De oude wegen welke men in Portugal herstelt, vult men in Spanje op met een soort grind. Gaat lekker snel en is tamelijk goedkoop, maar lijkt nergens naar. De doorgaande wegen in Portugal zijn voorzien van kinderkopjes hier in Spanje gooit men er asfalt overheen. Het voelt dan aan of men over een brandende ovenplaat loopt. Tot aan de Spaanse grens verliep de tocht prachtig door de natuur, maar eenmaal over de grens, na een tijdje, kwamen we in een industriegebied terecht die zich uitstrekte over een lengte van zo'n 15 kilometer asfalt en geen schaduw. Maar ja als pelgrim moet je dat er voor over hebben, je moet verder. Nu we zo lopen over deze afstand ga ik toch door naar Fisterra, we hadden dit al ingecalculeerd in ons programma. Tenslotte wil Joop zijn zwembroek gebruiken als was het maar voor een duik in zee!
Misschien kunnen we het geheel in 4 dagen afronden, daarmee bedoel ik van Santiago naar Fisterra, mijn maat gaat als een speer.

6e dag Pontevedra 19 mei 2007

Zo, hier zijn we dan weer
Vandaag een trip van Porrino naar Pontevedra. Normaal een trip van 35 km. Wij hebben een alternativo ingelast en er dik 40 km van gemaakt. Het vertrek verliep vlot, de rentmeester had besloten dat ik vandaag de kaart zou dragen en dus ook de navigator zou zijn. Dat ging dus een 3 km goed. We moesten een bergje over van zo'n 200 meter hoog en een helling van 3 km. Na ongeveer 1.5 uur zegt Joop: "Ik heb al een uur geen pijlen meer gezien"."Ik ook niet, maar we zitten al een uur op deze helling en ik heb geen zin om terug naar beneden te lopen", zegt JP. Dus wij verder door naar boven. Het leek wel of  ze er twee op elkaar hadden geplaatst, er kwam geen eind aan. Bijna boven waren we het noorden kwijt? Rugzak af en kompas er uit. Ook miss Tom Tom even wakker gemaakt. Zij wist ons te vertellen dat we de verkeerde kant van de berg hadden beklommen. Gerard, mijn fietsmaat, weet wel hoe leutig dat is. Op de fiets zeg je dan merde! en rijd terug. Maar ja wij zijn gewoon doorgelopen en hebben dus 3 uur gelopen over 6 km.
Boven gekomen zijn we de grote weg opgegaan en daar kwamen we een "bakkerinnetje" tegen. Even een broodje kopen voor onderweg. "Quanta kostda"? Ze kijkt ons aan en schud met haar .... en zegt: "nada".
Een eindje verder staat er een madam haar kindertjes in te laden voor een training bij FC Barcelonas. "He, manne jullie lopen verkeerd, ge moet aan de andere kant van de berg zijn, ja, ja madam maar wij simpele pelegrino's zijn verkeerd gelopen". Waarop zij antwoord: "Allee stap in en ik breng jullie op de route terug". Je ziet wij beheersen de Spaanse taal.
Ik kan stellen dat is een belevenis om door een Spaanse dame gereden te worden. Zij vloog over de binnenwegen en wij zagen een aantal pelgrims die later gestart waren dan ons, in een flits voorbij gaan. Zij hebben ons nooit meer terug gezien, wij hun ook niet.
Je ziet het gaat niet altijd fout door mij maar ook JP kan er wat van. Doordat we de rollen hadden omgedraaid, de reden weten wij nu nog niet, liet ik JP ook de volledig koers bepalen. Ik vermoed dat JP een of andere afslag heeft gemist. We denken dat er door het feit dat er lokale verkiezingen waren een van de pijlen was afgeplakt. Maar het is een feit dat je merkt dat je verkeerd aan het lopen bent en toen wij die ontdekking hadden gedaan moesten we er dan ook hartelijk om lachen. De lach schalde door het dal gelijk de hoorn van de posttrein in Zwitserland. Na de snelle rit van de Spaanse dame kwamen we al lopend aan in Redondela waar de plaatselijke auberge nog gesloten was. Als brave burgers meldden wij ons bij de lokale politie en lieten onze credencial afstempelen. Het was nog vroeg zo rond 12.00 uur en wij besloten door te lopen naar Pontevedra. Daar lag een mooie auberge geheel modern maar voor alles moest betaald worden. Zelf voor onze cup-a-soep, voor het hete water, en dat gaat ons te ver. Je gaat toch niet betalen om je water te laten koken. Dus de stad in om te gaan internetten. Met een ijsje in de hand heerlijk richting de stad gewandeld. O, ja  op dat moment, terwijl ik dit zat te typen, is JP die brave gast teruggelopen naar de auberge om het kabeltje te halen dit om de foto's over te zetten op de PC. Alleen kan ik nu niet in de zon zitten wat hij altijd doet  als ik terugloop. Trouwens het is ook al 18.45 en de zon neemt al in kracht af. Je merkt, nu wij op een kleine 65 km van Santiago af zitten de invloed van de zee al, de wind waait flink en in de schaduw daalt de temperatuur dan ook snel.
JP valt enigszins buiten adem terug binnen, hij haalt camera en kabel te voorschijn en wil alles gaan installeren. Op dat moment komt de dame van de winkel naar hem toe en zegt tegen hem:"Het is verboden om foto's te plaatsen", zou ze soms denken dat wij sex foto's willen plaatsen?
Je begrijpt dat ons formidabele Spaans niet toereikend is om hier weerwoord tegen te hebben.
Je begrijpt ook, dat JP die na deze snelle terugkeer van een kleine 4 km en dat voor Jan Doedel niet helemaal happy was. Hij vertelde later dat hij dit maar beschouwde als penitentie voor zijn vandaag gemaakte fouten. Naar mijn gevoel was hij reeds eerder gestraft. In het kort even een uitleg. Lopend langs de Ria de Vigo, kijkend naar het prachtige landschap struikelt hij plots over een kokosnoot, dennenappel of een vliegenpoepje? Hij weet het niet, maar de zwaartekracht en zijn bepakking drukken hem naar beneden. Niks stopt hem en hij valt op de keien. Ik snel op hem toe en ruk mijn waterfles uit zijn houder en open deze en was zijn verwondingen direct uit. Gelukkig valt alles mee en kan hij 's avonds die extra kilometers makkelijk maken.

Hieronder wat sfeerbeelden.

7e dag Caldas de Reis 20 mei 2007

Zo, vandaag een rustige dag over Gods wegen. Eigenlijk is er niets gebeurd wat de wereld moet weten. Maar voor jullie, hoe onbeduidend misschien voor ons, schrijven we dit op. Ik ben vanochtend om 06.00 uur gewekt door mijn telefoonwekker. Waarna ik Joop porde om op te staan alleen een "mmmmm"was hoorbaar. Oké, dan blijven we nog wat liggen, dacht ik. Uiteindelijk stonden we op rond 08.30 uur. We vertrokken voor een tocht van 23 km. Om 14.00 uur waren we op de plaats van bestemming. De auberge bleek al een jaar of twee buiten gebruik, dus zijn we op zoek gegaan naar een alternatief. Lopend door het plaatsje zagen we enkele pelgrims uit een hotelletje komen. A,ha dachten we daar zullen wij ook maar eens binnen stappen. Het was een net hotel met een douche en toilet meer dan genoeg voor ons.
Vandaag zijn we weer een aantal Duitse pelgrims tegen gekomen. Het blijkt dat en of andere Duitse artiest de Camino Francaise heeft gelopen en daar een documentaire over heeft gemaakt. Dat is de reden dat er plots zoveel Duitsers de Camino aan het lopen zijn.

Zondag, 1 week weg, bij het opstaan zien we dat het bewolkt is en later zien we dat de temperatuur die dag slechts 14.5 graad is. Gisteravond zijn we bij de chinees gaan eten, een vreemde ervaring. Ik bestel Peking eend en JP een vispannetje, dankzij een engelse kaart, anders waren we nooit zover gekomen. De bediening komt, brengt ons de bestelde gerechten maar rijst of iets dergelijks is er niet bij, nee dat moest afzonderlijk worden bijbestelt.
Dit alles terzijde . Het opstaan vanmorgen. Ik voel een por en weet dat JP me wekt. Ik hoor hem mompelen,denk ik, zullen we doorgaan het is 06.30. Ik mompel wat terug waarop ik duidelijk hoor, "dan blijven we nog wat liggen", ik mompel nog iets en draai mij vlug om om verder te slapen, heerlijk.
In mijn achterhoofd weet ik dat dit een relatief rustige route zal worden van een kleine 23 km. Na het opstaan rond 8.30 nemen we een uitgebreid ontbijt met worstjes, jus, kaas,koffie en brood en al wat we nog meer in onze knapzak vinden. Daarna verlaten we de auberge echt als laatste peregrinos en trekken de deur achter ons dicht en daarmee op slot. Jullie raden het al ik ben het routeboekje vergeten mee te nemen. Gelukkig stond het raam nog open, even naar binnen en daarna weer zonder zorgen op pad. Door de stad op zoek naar de juiste brug. Bleek dat de Erasmus brug hier ook lag en dachten we even terug te zijn in Nederland. Het bleek bijna zo te zijn dat ieder straat uitkomend op de rivier zijn eigen brugovergang had. Gelukkig had men in het boekje de juiste brug opgenomen zo dat dit voor ons verder geen problemen gaf.
Hierna volgde de pijlen zich weer snel op waardoor de Camino weer rustig verder kon worden gelopen. Ook het bewust fout lopen in de stad lijkt bijna onmogelijk omdat veel oudere mensen nog begaan zijn met de Caminogangers. Regelmatig hoorden wij aanmoedigingen dan wel correctie op onze genomen route. Ook wensen ze je een goede trip met veel zegen, aardig toch.
Onderweg nog even stilgestaan in het kleine plaatsje Santa Maria de Alba hier staan alle graven bovengronds. Deze graven zijn allen voorzien van glazen deuren waar zich een klein altaar achter bevindt, vreemd voor ons noorderlingen. Uit beleefdheid heb ik geen foto genomen omdat er op dat moment veel mensen aanwezig waren op het kerkhof. Wel een foto genomen van de kalebas en staf van St. Jacob. Verder gelopen namen wij een rustpauze aan de waterkant en waar wij onze maaltijd genoten. Na nog wat verder te hebben gegaan vonden wij ons dagelijks café voor de hoognodige café con letta. Goede lezers hebben al opgemerkt dat wij verschillen in uitspraak omtrent de koffie, hierover hebben we weer een half uur gezeverd, blijkt toch na het openslaan van ons woordenboek dat het letcha moet zijn, letta is Italiaans.
Na deze discussie valt er ook weer makkelijk een langdurige stilte tussen ons beiden. Dat geeft ons de tijd om de accu weer op te laden.
Plotsklap roep JP:"foto nemen", wat blijkt er staat een zwart en een wit lammetje voor ons op straat, ze lopen daar te grazen terwijl hun moeder vastgebonden loopt te mekkeren. Zou dit symbolisch zijn het zwarte en het witte schaap voor ons en wie is wie dan?
Zo lopen wij verder geen café meer gezien en normaal is het dan zwaar want buiten je eigen water is er dan verder niets te drinken en dan bedoel ik warm drinken. Alleen vandaag is zoals vertelt koel en bewolkt en dat scheelt.
Als je heel gelovig bent zou je kunnen denken dat St. Jacob je beschermt, net als gisteren.
Voortstappend in een tempo van boven de 5 km kan je alles prima overzien en horen. Want wat hoorden wij toch regelmatig in de verte voor doffe knallen. Wat dichterbij komend bleek dat er telkens een drietal schoten waren te horen waarop ik lachend tegen JP zeg:" daar voor ons worden weer drie pelgrims afgeschoten, goed dat wij met ons tweeën zijn". Later bleek dat ze aan het kleiduiven schieten waren, wat een opluchting.
Dan passeren we de stadsgrens van Caldas de Reis en gaan op zoek naar een auberge, bleek deze gesloten te zijn. Deze was enkel open geweest in 2004 daarna nooit meer open, politiek gesteggel.
Dan wordt het toch weer zwerven in de stad en door de verlaging van de bloedsuikerspiegel, wat een mooi scrabble woord, geleerd van JP, hij is tenslotte de sportman vlug een eettentje opgezocht. De bestelling luidde een hamburger complete, wat was dat lekker. Ik hoor sommige van jullie al zeggen jij houdt toch niet van Mc*, nou deze keer wel.
Nu op zoek naar een slaapplaats een internetcafé en daarna aan de overkant van ons hotel een restaurant gevonden om te eten.
Welterusten aan ieder, ogen dicht en morgen weer verder

De Stadswandeling, op deze manier konden wij onze heimwee gevoelens naar Sas van Gent onderdrukken

8e dag Theo 21 mei 2007

We hebben een lekkere tocht gehad van een kleine 30 km. Ook deze keer weer een met bonus. De auberge in Theo, genoemd naar een de Vries uit Oostburg?, ligt zoals gezegd in het hol van Pluto. Bij aankomst bleek dat je de sleutel via een telefonisch contact moest ophalen. Er hing wasgoed aan de lijn wat er op duidde dat er reeds gasten waren gearriveerd. Wij zijn doorgelopen om eten te zoeken voor het avondmaal. We waren daar om 15.00 en hebben ongeveer 2 uur rondgelopen voor we wat eten bij elkaar hadden gescharreld. Om dit allemaal een klein beetje te begrijpen Theo is een plaats van 15000 inwoners maar het is verspreid alsof men met de hand een koeienvla heeft geplet overal een beetje huizen maar geen enkel verband. Voor de zekerheid had ik maar 2 pakken spaghetti gekocht met in mijn achterhoofd, moesten er later nog pelgrims binnenkomen zij geen eten meer zouden kunnen halen.
Dat bleek wel. Bij terugkomst in de auberge zat er een Nederlands echtpaar dat in Spanje woonde. Zij liepen voor de 5e keer een Camino. Beiden waren dik in de 70.
Ook waren er juist voor ons 4 dames binnengekomen die we al eerder hadden zien lopen. Ze liepen achter elkaar gelijk 4 ganzen op een rij. Zoals gezegd  hadden wij hun al eerder opgemerkt. Onder elkaar hadden wij al gezien dat zij werden geleid door een feldwebel. De wijze waarop deze dames voortsnelde had menig commando in verlegenheid gebracht. Voor de rest een fijne groep, dat zou later nog blijken. Zij hadden niets bij hun dus wij besloten een gezamenlijke maaltijd te gebruiken. Wij zorgden voor het eten zij voor de wijn en zij deden ook de afwas, prima geregeld toch.
Van de 4 dames was er een fysiotherapeute. Na het eten gaf zij spontaan ieder van ons een kleine nek- en schouder massage, en ik kan jullie mededelen dat was heerlijk. Voldaan en ontspannen vielen wij die avond heerlijk in slaap.

9e dag Santiago

Vanmorgen heerlijk vroeg om 06.30 opgestaan. Gewassen en ontbijtje klaargemaakt en om 07.00 op stap. Een korte tocht van slechts 12 km resten ons nog naar de poort van St. Jaques. Toen we stad binnenkwamen en ons door het park begaven stonden de twee vriendinnen van vorig jaar ons reeds op te wachtten. Je moet wel bedenken dat wij ze van te voren niet hadden verwittigd, bleken ze toch over telepathische krachten te bezitten. Toen we doorliepen richting de kathedraal hoorden we Jaques zeggen: "Beste Gerard je bent 10 jaar jonger geworden". Waarop ik snel ingreep door te stellen dat dit niet Gerard was maar Joop. Blijkbaar heeft de crème dan toch geholpen.
Als ik Nancy was zo ik nu wel heel nieuwsgierig worden naar mijn kerel want als zelf Jaques het verschil niet meer kan zien wat dan...

Na het bezoek aan de kerk zijn we onze prudencial gaan halen waardoor ik kon stellen dat ik mijn eerste deel had volbracht. Dan weer routinewerk, een slaapplaats zoeken, een hotel dit maal. Ons wassen en dan een eetgelegenheid zoeken om de inwendige mens te verwennen.
Deze dag vernamen we dat het grootte wierookvat niet zou worden gebruikt en dat ook en dat was voor mij de grootste tegenvaller St. Jaques de hand niet kon worden gereikt dit alles wegens renovatie. Het vermoeden is dat alles klaar moet worden gemaakt voor 2010 het nieuwe heilige jaar. Ik heb mijn oude belofte kunnen inlossen en dat voelt prima. Spreekwoorden stellen nu eenmaal, belofte maakt schuld.

Morgen pakken we ons boeltje in met achterlating van wat Kg en gaan dan verder richting Fisterra.

10e dag Negreira

Alweer een dag voorbij, het einde nadert snel, nog 68 km te gaan, gepland wel te verstaan. Gisteren hebben we in Santiago goed gegeten want we hebben nog 3 tochten te gaan. Nu ontspon zich een discussie over goed of lekker eten. Joop zegt tegen mij verras me eens voor wat betreft het eten. Dus heb ik de keuze gemaakt uit een dagschotel: koude pasta als voorgerecht (penne) met groente en ham, vervolgens rijst met inktvis, brood en een biertje plus koffie na. Voor mij dus een goede maaltijd.

's Avonds na wat te hebben rondgelopen in de stad zegt ik tegen Joop:" we moeten nog eens goed gaan eten, dan hebben we wat reserve voor de komende dagen". Dat is goed zegt Joop,"iets van pasta of zo zeker". "wel, ik heb daar een Italiaans restaurantje gezien lijkt mij wel wat". Waarop ik zeg:"Oké, verras me maar".
Nu is Joop zijn kijk op eten iets anders dan de mijne en ik kan je stellen dat als je de Camino met Joop gaat lopen en je gaat elke dag GOED eten dan ben je zo wel 25 kg aangekomen.
Eerst moet er een antipasta worden genomen, blijkt iets te zijn zonder pasta. Was voor mij garnaaltjes en voor Joop iet met sneetjes brood en kaas er tussen. Vervolgens een pasta, natuurlijk met een goed glas wijn. Brood erbij en nog wat van een soort stoepstengels. Als afsluiting had hij met de ober besloten een soort Ierse koffie te nemen, wel in miniatuurformaat. Ik moet toegeven het heeft mij voortreffelijk gesmaakt. Tot, ja jullie snappen het al natuurlijk vanaf nu hebben we het niet meer over goed of lekker eten maar over gezond eten..

We zijn aangekomen in de eerste auberge op dit stuk naar Fisterra. We zijn vertrokken om goed 07.00 uur en hebben een mooie tocht gemaakt door de bossen en over bergpaden en om 13.00 uur aangekomen. Het was een zeer mooie tocht waar we drie keer gestopt zijn voor een bakske koffie. Telkens als we zaten te genieten kwamen er enkele zombies voorbij, het bleken Caminogangers te zijn die op de automatische piloot aan het lopen waren. Mogelijk door de tocht afgestompt, meestal eenlingen. De auberge is volledig volgelopen er zitten nu zo'n kleine 50 man binnen. Er worden extra matrassen aangesleept en uitgelegd in het halletje onder de trap en in het eetvertrek.

Wij gaan dit verhaaltje lekker relaxt uitlopen en zo veel mogelijk genieten. Want zoals vader Winne vroeger zei:"De tijd gaat snel, besteed hem wel. Bij dagen en nachten, besteed steeds uwe krachten terwijl gij jong en onversleten zijd".

Mijn verhaal op weg naar Fisterra, op vele wijze te schrijven, wordt ook wel weergegeven als het einde van de wereld, splits het woord maar. In oude tijden werd deze kust ook "de kust des doods", genoemd. Op deze manie komt de streek niet al te optimistisch bij je over. Je kan dan ook wel begrijpen dat in vroegere tijden als men naar deze kust wenste te wandelen in vele gezinnen paniek uitbrak. Dat is in deze stad prachtig verwerkt in een standbeeld.

Toen wij vanmorgen vroeg uit Santiago vertrokken en op de eerste heuvel ons omwendde om nog eenmaal een blik te werpen op Santiago werden wij blij verrast. De opkomende zon scheen juist door de openingen van de torens, het leek wel een Indische schaduw voorstelling. In stilte en onder de indruk van het mooie, liepen wij verder. Al snel nadert onze eerste koffiestop en eerlijk ik zal weer moeten afkicken van al die koffie van de afgelopen dagen, ik beken u nu ik ben een theedrinker en alleen 's avonds drink ik hoogstens twee kopjes koffie en dat is alles. Wij genietten weer van deze tocht omdat dit weer een van de goede caminotochten is, die loopt door de natuur. Ook laat hij ons weer over prachtige en oude middeleeuwse bruggen gaan. We ontmoetten weer vele nationaliteiten: Japan, Korea en Brazilië om er maar een paar te noemen. Het Japanse koppel doet ons wel zeer verbazen, voor drie dagen lopen, zijn zij overgekomen en deze willen ze dan op een gympje en zonder slaapzak, dan vragen wij ons af? Het dorpje Negreine, waar we nu verblijven, staat ook vermeld in de roman van Ernest Hemingway genaamd, "For whom te bell tolls". Deze plaats bezit een prachtig kasteel en nog oude stadsmuren. Daarom tot besluit we gaan weer gezond eten alhoewel ik hoop dat het ook lekker is.

Ps. Bij het verlaten van het Italiaans restaurant hoor ik Joop tegen de ober zeggen it was bellicimo, tot zaterdag????!!! (wordt vervolgd)

11e dag Olveioa

Een tocht van toch dik 35 km. De eerste 10 km over bos en bergpaden, vervolgens via smalle asfaltwegen overgaand in heuvelachtig landschap. De laatste 15 km waren extreem zwaar enkel asfalt en geen fourageerpunt. Dat alles met een temperatuur van een kleine 30 graden, geen eten en drinken te krijgen. Aangekomen in de auberge weer gelegen in een hol van Pluto. Een supermercado op 4 km afstand, daar loop je echt niet meer heen.

Vele caminogangers zijn op dit laatste stuk kapot gegaan, onvoldoende drinken en eten bij zich. Er zijn  nog gasten binnengekomen om 21.00 geheel opgebrand, terwijl wij toch redelijk fris om 14.30 waren aangekomen.

Nu JP het meeste wel vertelt heeft kan ik enkel nog de sfeer van die dag optekenen. Als je loopt moet je de discipline bezitten of opbrengen om rustig doch doeltreffend met vocht om te gaan maar zo jullie al hebben kunnen lezen was dat op de laatste 15 km niet langer voorradig. De laatste 5 a 6 km hadden we nog een voorraadje van een kwart liter. Kleine slokjes nemend kwamen we aan in het grote dorp, model Zandstraat, aan. Gelukkig was daar wel een restaurant, café aanwezig wat ons direct voorzag van een dubbele koude cola. Sissend liep dit naar binnen geen keelgat rakend. Daarna richting auberge die naar wij vonden een prachtig geheel vormde met dit stille boerse dorp. Een straat was volledig auberge: graanschuur, maïsschuur enz dit alles overgoten in de prachtige kleur blauw rond de ramen.

Steeds blijft het mij verbazen waarom mensen toch zo snel moeten vertrekken en dan bedoel ik vroeg om weer naar een andere auberge te gaan om daar weer in de rij te gaan zitten om binnen gelaten te worden. Als je alles overziet dan ga je toch voor het lopen en is de rest bijzaak. Natuurlijk moet je kunnen slapen maar dat moet toch niet de overhand krijgen.

Ik ga weer sluiten met de opmerking dat we halfweg zitten van Fisterra.

12e dag Fisterra, Het einde van de wereld

Vanochtend bij het wakker worden was het al volop aan het regenen. Alles mag maar aan regen heb ik als sporter een hekel, zeg gerust een bloedhekel. Ik weet nog dat tijdens mijn fietstocht richting Santiago na een dag regen alles kleddernat was, hoe goed het ook was ingepakt.
Eerst maar een ontbijtje in ons dorpsrestaurant. Onze bedoeling was om een tocht te maken van een kleine 22 km te maken, nog niet wetende dat het dubbele km zou worden.
Een mooie tocht door de bergen, maar door regen en mist een mysterieuze tocht. Pas om 18.30 komen we aan in Fisterra, moe maar voldaan dat we de tocht hebben gemaakt.
We verkrijgen ons diploma dat we de tocht naar het einde van de wereld hebben gedaan. Daarna douchen en eten en dan voldaan naar bed.

Vanmorgen na het wakker worden zagen we dat het regende, daarom een SMS gestuurd met de tekst:"heerlijke donkere wolken pakken zich samen, nu gaat het gebeuren". Wat hadden die woorden later een hoog waarheidsgehalte. Oplopend naar Hospital een 8 km verder gelegen plaatsje onze eerste koffie genomen. De vrouw achter de bar begon wat drukdoende te vertellen wat ze niet allemaal had om ons te bewegen wat te eten. Zij kon onmogelijk weten dat wij nog maar pas hadden ontbeten in ons dorpsrestaurant. Hierna betraden we een 15 km langs niemandsland, wat ook nog eens door mist was afgesloten. Hierdoor werd ons wereldje wel heel klein. Denkend aan het boek "Nevelen van Avalon" stapten wij verder. We bereikten een kleine kapel midden in niemandsland waar een "holy fontain" traag haar water liet lopen. Wij stapelden wat stenen op elkaar waardoor wij onze meegebrachte bocadillo's konden opeten.
Ik kan jullie vertellen dat ik de gehele dag honger zal houden, volgens onze sportexpert een teken dat het lichaam meer energie vraagt dan het op dat moment kan leveren. Aankomend in het plaatsje CEE, ja vreemde naam maar het klopt, direct een bar in. We namen koffie en boccadillo's met kaas en ham, eten en nog eens eten. Ik snap nog niet waar ik het allemaal heb gelaten.
Een wat oudere heer vertelde ons nadat we wat flappen hadden getapt hoe we het beste konden gaan richting Fisterra. Toen gebeurde er iets wat ik nooit had verwacht mijn scheenbeen ging opspelen, mijn energie level daalde en ik kreeg het koud. Diep in mijn hart was ik wel blij, dat dit mij pas op de laatste dag overkwam. Beter is het om dit helemaal niet te moeten meemaken. Morgen rest ons slechts een klein uitstapje richting de punt. Na weer een gezonde of goede maaltijd voel ik mij weer een klein baasje en zit ik hier met een grote cervezza weer een grote vent te wezen. Morgen zal het bewijs leveren.

13e dag terug naar Santiago

De meeste mensen die aankomen hier nemen een hotel. Wij hadden besloten om ook de laatste dag in een auberge te gaan slapen. Kleddernat en koud stapten we de auberge binnen. We wilden graag vernemen en zien hoe anderen het was vergaan en wilden van hun tocht ook de verhalen horen. Na het eten van een lekker visje zijn we vroeg naar bed gegaan om 21.00 uur lagen we er al in.
Na een heerlijke nacht in de auberge, zijn we rond 07.00 uur opgestaan om onze laatste 3 km naar de Capo de Fisterra te lopen, het einde van de wereld.
Daar bevindt zich paal 0.00 km duidelijker kan het niet zijn het einde is bereikt alle km zijn verstapt. Alhoewel de opgaande km nog wel gingen maar teruggaand naar de auberge verliepen moeizaam en pijnlijk heb ik dan toch een ontsteking te pakken of zal het slechts overbelasting blijken te zijn. Wat ben ik blij dat dit mij de laatste dag is overkomen, is dit geluk of kijkt St Jaques dan toch toe zoals mijn stapmaat het dikwijls stelt? Je vraagt je dan wel af waaraan heb ik dat dan verdiend?. Gisteren zoals gesteld regen vandaag veel wind en fris toch heb ik besloten op blote voeten de tocht naar boven te doen, de reden was dat onze schoenen nog niet droog waren. Over schoenen gesproken komen we boven staat er nog slechts een bronzen schoen de andere is verdwenen is hier dan ook al vernielzucht, diefstal aangekomen, wat een ellende.
Verder doorlopend naar de punt en turend in de verte over een uitgestrekte zee kan ik mij volledig indenken dat mensen in vroegere tijden moeten hebben gedacht hierna is er niks meer. Het standbeeld in een vorige plaats gaf dat dan ook prachtig weer besef ik nu nog beter.
Terugkerend op onze schreden gaan we ontbijten om daarna de bus terug te nemen naar Santiago. We hebben daar weer het zelfde hotel en zullen ook weer gaan eten bij de zelfde Italiaan, althans dat was de bedoeling, alleen is dat niet gelukt want om 19.30 was hij niet open. Wij besloten daarom maar een ander restaurant te nemen van de vele die hier zijn in deze plaats. Toen wij later richting ons hotel liepen kwamen we toch nog even langs de Italiaan, wat denk je hij was wel open. Ik vroeg mij hardop af  "mocht ik niet meer lekker eten."

We gaan morgen naar huis maar een ding weet ik nu al te vertellen met de steun van je stapmaat en met alle reacties van het thuisfront is het fijn om onderweg te zijn. De twee weken zijn voorbij gevlogen en voor ons tweeën was het lang genoeg.
Ik kan ieder aanraden die wil gaan wandelen doe deze Camino al was het maar één dag

Home