|
Uit een artikel, via Internet gevonden, het volgende:
"E.G.M. Couturier, neuroloog te Amsterdam, ziet het als een van zijn taken meer bekendheid te geven aan de onbekende en onbevattelijke kwelling, wat hem ertoe bracht voor neurologen richtlijnen op te stellen voor de 'zelfmoordhoofdpijn'.
Tijdens zijn opleiding zag Couturier voor het eerst een patiënt die een aanval meemaakte. De jongen stond rechtop naast zijn bed en maakte een dusdanig verwarde indruk dat het op het eerste gezicht om een gek leek te gaan. Toen de aanval was afgelopen, bleek hij echter bij zijn volle verstand te zijn en had de hel waar hij zojuist doorheen was gegaan nauwelijks sporen nagelaten. Later zou Couturier patiënten meemaken die met de kop tegen de muur sloegen of anderszins probeerden zichzelf iets aan te doen. Een van zijn patiënten was een reus van een man, een mijnwerker. Al zijn klachten wezen op clusterhoofdpijn, alleen de rode vlekken in zijn hals stelden de neuroloog voor een raadsel. Tot na lang doorvragen de reus eindelijk bekende dat hij tijdens aanvallen zijn handen om de keel placht te slaan in een poging zichzelf te wurgen.
Een Amerikaanse rouwadvertentie maakte ooit melding van 'Death by suicide caused by Cluster Headache'. Een patiënt is echter tijdens een aanval niet alleen een gevaar voor zichzelf. Het is voorgekomen dat een hoofdpijnlijder niet gediend was van hulp en troost bij een aanval: dat kostte de meevoelende kennis het leven.
Op de VAS, de Visual Analogue Scale waarmee pijn geclassificeerd kan worden, staat clusterhoofdpijn bovenaan genoteerd. Couturier verklaart deze notering als volgt: 'Als clusterpatiënten bijvoorbeeld een been verliezen, zul je over het algemeen zien dat ze hun hoofdpijn toch als erger blijven waarderen. Bovendien maken artsen en onderzoekers ook andere pijnlijders mee en concluderen zij dat dit erger is.' Het blijkt, mede dank zij deze classificatie, zelfs mogelijk door de autoriteiten erkend te worden als blijvende invalide en een wao-uitkering in de wacht te slepen.
Het meest verwarrend voor de patiënten is echter het gevoel dat ze als gespleten persoonlijkheid door het leven gaan. Iemand die 's nachts meermalen door een hel gaat, zou deze afgronden toch ook in het dagelijks leven in zich moeten dragen? Niets daarvan. Het brein werpt een uiterst geraffineerd wapen in de strijd: een selectief geheugen.
De hoofdpijn heeft schijnbaar nauwelijks invloed op mijn dagelijks leven. Ik ben af en toe wat moe misschien, of heel even niet bereikbaar, maar als ik geen koppijn heb, hèb ik ook helemaal geen koppijn. Ik ga niet als een gehandicapte door het leven en heb ze doorgaans redelijk op een rij.
De patiënten die zich roeren in het blad Hoofdzaken en op Internet, hebben het er een stuk moeilijker mee. Uit ieder verhaal spreekt een wereld van leed: 'When I'm having a severe attack, I can't even pray, but can only say: Lord, take away this pain or take me home.
'Cluster headache suffers life in absolute fear. Everyone should experience just one cluster headache attack to understand how intense the pain is.' 'Iemand alleen zou dit nooit aankunnen.' Ook geeft men wel goedbedoelde adviezen: 'Wil je slapen? Slaap dan! Wil je janken? Jank dan! Doe vooral wat je denkt te willen doen! Maar in het bijzonder: doe wat je lichaam je gebiedt te doen!'
Geheel in de geest van de tijd wordt ook wel beweerd dat de aanvallen kunnen worden veroorzaakt door stress. Met andere woorden dat het 'allemaal psychisch' is, dat de pijn letterlijk tussen de oren zit. Dat is niet waar. Clusterhoofdpijn is een puur somatische aandoening. Wel kunnen een aantal zogenaamde triggers de aanvallen aanzwengelen. Naast onder meer alcohol, temperatuurswisselingen en verstoringen van het slaapritme kan ook de psychische gesteldheid van invloed zijn. En misschien ook kaas. Of - wie weet - buitenlucht. Maar de aanvallen zullen sowieso optreden.)
|
|
