Maar Vrijdag 20 oktober
konden we het er niet meer houden. Er stond 1 meter water in huis. Melk en brood
werd ons met een vlotje gebracht. 's Morgens vroeg brak er door kortsluiting
brand uit bij de buren. De brand was meteen geblust. Maar er ontstond een soort
paniek. Die mensen vluchten met hun kinderen op de arm tot hun middel door 't
water het huis uit. We hadden nu genoeg van het water. De bevrijding liet op
zich wachten, en in dat huis konden en durfden we niet meer blijven. We lieten
ons op het droge brengen. Maar slaapplaats was daar nergens alles zat propvol.
De eerste gelegenheid de beste zouden we aanpakken om naar Zoutelande terug te
keren. Er echter een stormpje en er kwamen weinig boten. We stonden bij 't
water, toen kwam Geert Janse met z'n kano. Bets was meteen besloten. Met Frans
stapte ze in en vertrok naar ons eigen dorp. het was een zware tocht. Vanaf de
toren heb ik ze nagekeken. Ik dacht: hoe zal dit aflopen?
Er was afgesproken dat ik zo spoedig mogelijk zou volgen. De kans kwam 's
middags nog. De gebroeders Francke Bram en Jaap naderden met een vlot. Ze
moesten om een nichtje dat echter niet durfde want het stormde ondertussen.
Aldus
besloot ik mee te gaan. Absoluut had ik geen begrip van wat we begonnen. Over
die 3 km hebben we ruim 4 uur gedaan, en 2uur ervan verkeerden we in groot
levensgevaar. Langs de draden van de Rommelpalen palmden we ons over de mijnen
velden voort. Sloegen soms in één minuut terug wat we in een kwartier hadden
gewonnen. tot ons middel waren we drijfnat en zo koud dat we geen gevoel in onze
benen hadden. Soms zagen we heel geen vlot meer, voelden het alleen met onze
voeten. Soms moesten we alle drie naar één kant vliegen wegens gevaar van
omslaan. We vochten voor ons leven. We wonnen. In donker, meer dood dan levend
kwamen we in Zoutelande aan. Bets en Frans bleken bij Francke de melkboer een
onderdak te hebben gevonden.
Daar kreeg ik droge kleren en werd zeer hartelijk ontvangen. We hadden ons al
voorgesteld daar om daar de winter te blijven. Tenminste als het water ons daar
niet verdreef. We hebben het daar de 2 weken die we er waren zeer goed gehad..
De
eerste week tot vrijdag 27 oktober ging rustig voorbij. Wij waren echter
allesbehalve rustig, want elke dag als 't maar één uur mooi weer was, kwamen
de Lancasters en namen de kust onderhanden. We zagen dat alles aan en Zoutelande
werd zelf steeds overgeslagen. Elke dag voeren vele kano's naar Meliskerke om
mensen en goederen te halen. Alleen de kust was nog droog en grote gedeelten van
Vlissingen en Middelburg. Van de dorpen op het eiland bleef alleen de kerk met
omringende huizen droog. Veel vee verdronk, veel eten ging in het zeewater
verloren.
Vrijdagavond was ik bijloods Aspeslagh om naar de radio te luisteren. Zelf was
hij per kano voor het Rode Kruis naar Middelburg. Plots komt Brasser binnen
vliegen en zegt: "de kano is omgeslagen". Leen Brasser is
thuisgekomen. De andere vier lagen of stonden in het water, ongeveer 1 km. van
Zoutelande. Ik maakte me niet ongerust. Aspeslagh was een eerste klas zeeman,
maar het was al donker en stormachtig. We gingen naar buiten. Aan de steiger
Langendam stond al volk. Spoedig ging een boot uit. Ondertussen was Joh. Kodde
zwemmend thuis gekomen. Nu lagen Aspeslagh, Ds. Bakker en Jan Wisse nog in het
water. De laatste twee waren aan een paal vast gebonden. Aspeslagh had al
zwemmend thuis moeten zijn. Nu kwam de Belgische loods Montigny, die zou het nog
eens proberen. De wind bedaarde iets. Na een uur van angstige spanning kwam de
boot terug, Jan Wisse hadden ze van de paal losgemaakt en gered. Ds. Bakker was,
volgens Wisse verdronken, Aspeslagh niet weergekeerd. Dus 2 slachtoffers
weggezonken in het kolkende ijskoude water. 3 maanden later is hij gevonden. Ik
heb hem helpen dragen.
* Een donkere dag voor ons.
*
Verdronken in Inundatie:
Aspeslagh, Emiel Piere
August 37 jaar
uit Vlissingen Begr. 14-12-1944
Bakker, Ds Willem Johannes Jacob 40 jaar uit Meliskerke Begr.
24- 2- 1945
Zoutelande - Langendam in het water
Bombardement van 28 en 29 Oktober