Projectomschrijving INTERVIEW in BEELD - 12 februari 2oo5

Het interview intrigeert mij en tegelijkertijd beangstigt het mij. Als ware het een ongeoorloofde inbreuk op iemand’s innerlijk, zijn ziel. Vriendschap en ontmoetingen zijn mijns inziens gebouwd op vrijwilligheid en wederzijds respect en bescheidenheid is hierin op zijn plaats.

Toch speel ik al jaren met de gedachte dat ik mensen zou willen interviewen. De rollen zijn dan immers duidelijk. Degene die geïnterviewd gaat worden weet dat er vragen gesteld gaan worden. De interviewer weet dat hij komt om vragen te stellen. En daar ontbreekt mij de moed. Ik zou geloof ik geen vraag over mijn lippen krijgen. Het hele idee komt mij ineens gênant voor.
Daar komt bij dat ik me afvraag of je bij deze vorm: een directe manier van interviewen, wel zo dicht bij de waarheid komt, als men veelal doet voorkomen. Nu is een discussie over een definitie van de waarheid immer oeverloos gebleken. Laat ik het zo formuleren: het is in mijn ogen best mogelijk, maar dat zal onderzocht moeten worden, dat je door middel van een andere vorm van interviewen, dichter bij de waarheid komt. Ik teken hier direct bij aan dat ik waarheid als iets uiterst persoonlijks zou willen zien. Alles dat uit de gedachten van een mens voortkomt hoort bij die persoon of dit nu afkomstig is uit zijn verbeelding of uit zogenaamde feiten. Uiteindelijk is alles een kwestie van interpretatie. Deze subjectiviteit is interessant. Verschil doet er toe. Zij maakt het leven mooi. Zo ook de kunst. De individualiteit is het onderscheid.

In dit project vraag ik de kunstenaars Barbara Voit, Caroline Passenier, Liesbeth Labeur, Guido Eckhardt, Michiel Paalvast, Markus en Ramon de Nennie [klik op de namen voor afbeeldingen], die ik graag beter zou leren kennen omdat iets in hen mij heeft geraakt, mee te werken aan een interview op afstand.
Ik leg aan hen iedere week schriftelijk, gedurende een maand of twee, een vraag voor. Hierop dienen zij in beeld, woord of geluid te reageren. Dit proces is voor mij het eigenlijke kunstwerk. Het spanningsveld tussen mijn vraag en het strikt persoonlijke antwoord. Er staat iets te gebeuren.

Het interessante aan een antwoord in beeld, geluid of woord zou kunnen zijn dat een ieder de voor zich zelf meest geëigende vorm kiest, dat per vraag of antwoord ook nog kan verschillen. Bovendien kan de geïnterviewde de tijd nemen om antwoord te geven. Er zou iets kunnen ontstaan en misschien is dat wel kunst.

Uiteindelijk zal de correspondentie, op welke wijze deze ook moge verlopen, worden gepresenteerd in kunstwerkplaats KipVis te St. Laurens. www.kipvis.nl

DE VRAGEN:

1. Wat is je natuurlijke toestand? De grondtoon van je bestaan.

2. Wat is je diepst gewortelde angst?

3. Waar kom je vandaan? Is dat iets om af en toe naar terug te keren?

4. Is er iemand die weet hoe je heet?

5. Volgens Jeroen Brouwers is heimwee het verlangen naar troost.
Waarin vind jij troost?

6. Sorry jongens vooralsnog wordt het er niet vrolijker op. Sterker nog het wordt steeds verschrikkelijker. Komt ie dan:
Wat doet je pijn? Erge pijn. Groot verdriet.

7. en dan:
Is er een gevoel van schuld?

8. Waar ben je als je oud bent? Onder de appelboom?