Op een feest van een aantal Atheense vrienden (waaronder Sokrates) wordt besloten in plaats van heel veel te drinken, de god Eros (van de liefde) te prijzen. Ieder moet zijn best doen een zo goed mogelijke lofrede te houden. De een na de ander vertelt, prijst, en wordt steeds abstracter. Sokrates is als laatste aan de beurt, en natuurlijk overtreft zijn prijzen dat van alle anderen. Maar dan komt er nog een gast binnen. Het is de jonge Alkibiades. Hij besluit niet Eros te prijzen (daarvoor is hij te dronken), maar Sokrates zelf. Hij verteld over het geweldige uithoudingsvermogen van de man, zijn onaantastbaarheid, en nog veel meer goede eigenschappen. Het verhaal eindigt in de ochtend, als degene die het verhaal aan Plato vertelde weer wakker wordt met een kater.
Dit boek is leuk omdat het een vrolijke gebeurtenis goed en leuk beschrijft, en ook een filosofische inslag heeft. De lofredes zijn naar mijn idee nogal vaag, en zoals Sokrates ook opmerkt 'Ik was zo naïef te denken dat je de waarheid moest spreken over alles waarvan je lof zong'. Plato zelf moet een goed schrijver zijn geweest, vooral de opbouw van het boek is erg goed, maar ook de vertaling is volgens mij erg mooi, hoewel ik de oorspronkelijke tekst niet gelezen heb. De noten maken de tekst gemakkelijker te begrijpen. Het nawoord van Piet Gerbrandy is een leuke toevoeging.
<< terug