Uut `t negende nummer,
naezeumer 2000 
Frank
Tazelaar
Zuuzande
’t
Regent op zeê een ‘emel die de zeê inweegt. Lauwn dag,
trek
naor ’t westn weg, mao zonder da geluud! Schelde, lik
een
kaftzwartn ‘emel. Ik bin trug. Den eên bedienkt onheil, den andern
geluk.
‘Oe zou ’t me vergaon? Pruumbloesem zienkt de zoôjn in.
Den
optocht van de lampionn (is vanwege konegin) begint. De muziek
neemt
de kinders om den ‘oek. Alle liefde daolt op kôperdraogers, op
lampionndraogers,
en de vaoders, on’andiger. Ons leevn daolt
in
dit ôgenblik. Daoboovn vangt een vliegtuug zunlicht da stijgt
en
verdwient in een andere lucht. De nacht raokt nachtelijk. Gie trekt de jurk
uut.
Wind
zuugt an ‘t ‘uus. De Schelde likt den kaftzwartn ‘emel. Den eên bedienkt
onheil,
den andern geluk. Onder de wilgn ontploft vannacht ’t flutekruud.
Meê
een lief da zich omdraoit komt ’t dekbed los, komt een gloed van tied,
komt
een ruus, van daogn, komt een raom op een straote van droômn los.
En
droômn we? Ik bin trug. Gie legt j’n eign teegn m’n an. ‘Oe zou ’t me vergaon?
Frank Tazelaar (’t Kèrkje 1968) is dichter en
directeur van ’t Arnhems/Nijmeegs literatuurfestival De Wintertuin.
Achteruutkiekspiegel
Cindy Buteijn
‘As je echt van kinders ‘oudt ee, dan laèt je ze
gewoon nie gebore worre’. Pier sloeg daèbie mie z’n vuuste op taèfel. De
lepel, die at n nog daèrin vast ao, tokten op den ‘outen taèfel. Ie keek me
even deurdriengend an nam toen mie een smekkend geluud een ‘ap van z’n
opgewaermde prutje. Ie voog z’n mond mie d’n achterkant van z’n and of. Z’n
‘oôd glumden in ’t zunnetje dat a deur ’t achterraèm naè binnen scheen. In de
loôp der jaeren was z’n voorste ‘aergrens zovarre geweke, dat n saèmenviel mie den achtersten. Normaal
gesproke ao t’n z’n ‘oed op. Daè kon je ‘m mie schildere. Riant geparkeerd op
z’n luxen fiets mie blitse achteruutkiekspiegel. En at n je dan verbie ree,
tikten die aoltied even tegen z’n ‘oed en zwaaiden die vervolgens mie een weids
aermgebaer. Mae noe zat n in z’n eihen ‘uus, te smikkelen van z’n karige maèltied
en keek n mie vernienige ôgen naè me op. Z’n stemme trilden terwielen at n die
boude bewerieng dee.
Verdrietig schuddde n mie z’n oôd en voe z’n
ôgen (waèvan eêntje mie staer) zag je de vuufentachtig jaeren van z’n leven
verbie trokke. Ie zuchtte. ‘Bedankt trouwens,’ zei t’n terwielen at n ’t
krantje even oppakt dat a ‘k neffen z’n bord eleid è. Anders zag ik n alleênig
at n op z’n fiets zat. Mae ’t was wee tied voe m’n wekelijkse ronde mie de
krantjes en noe ao z’n deure waègenwied open estaè. Vanuut ‘t felle licht van
buten zag je z’n silhouet a van een ende an taèfel zitte t’eten. ‘k Ao eêst
bedeesd mae keurig ‘vollek!’ erope, mae dat ao t’n nie ehore. ‘k Riep ‘t nog
‘s, flienk ‘ard. Aangezien t’n nogga doôf was, zou t’n wè ’s akelig van me
kunne schrikke a’k ineêns voe z’n estaèn ao.
‘Wì mot ‘t naè toe mie de mènsen tegenworig. Ze
leve noe zò allemachtig gauw. Da’s toch gin leven zò. Dit doee, dat doee, gin
tied voe dit en gin tied voe dat. Doch je da’k m’n guust of kleinguust vee
ziee? Neênt. Vroeger’, ie onderbrak z’n eihen: ‘en dan zu je wè dienke, daè ei
je wee zò’n ouwe zeêveraer die at ’t allênig maer over vroeger eit’, mie een
poging om z’n gezicht te laète lachen. Dat lukten nie, wan z’n ôgen deeë nie
mee. ‘Vroeger, net naè den oorlog, goeng aolles vee rustiger. De mènsen ao nog
tied voe mekaore. Ze ao nog tied voe de liefde. En noe? De wèreld is ‘ard en
onpersoônlijk eworre. Mae daè bin jie ‘t zeker nie mee seêns? ‘Oe oud bin jie
eigenlijk? Toch nie vee ouwer as tweêëntwintig zeker?’.
‘Da zit goed in de buurte, Pier. Mae goed… ik
weet ok wè da’k nog mae net kom kieke. En ik ken alleên de tied zò at ie noe
is. Maer as jie dat zeit, dan geloôf ik dat zonder meer. Ik dienk da oôns
eigenlijk stikke blieë motte weze. Mè da me dat glad nie deur ‘ebbe. Toch?’
‘Percies. Dat ao’k ezieë. Een misje dat a
naèdienkt. Da’s een goeien eigenschap daèrom. ‘k Zoue wille da iedereên dat
dee.’. En naè dien opsteker goeng t’n wee vadder mie z’n relaas. En ie raèsden
zò, da z’n opgewaermde prakje agauw wè koud most weze. ‘Eêl de tied ‘oeng t’r
een stikje in z’n mond’oeke. Ie bewaèrden zeker nog wat voe dien aèvond. Mae
dat mag ‘oor, a je oud bin.
‘Ze wille mien in een verzurgiengsuus stoppe. Ik
bin wè-r oud, en d’r bin een paer diengen die a ik nie mi kan, mae ‘k bin nie gek
‘oor!’ En wee een optater voe dien taèfel. ‘A ze me gewoon een bitje in de tuun
zoue kommen ‘elpe, dan was t’r niks an den ‘and. Mae ja, daè ei iedereên ’t te
druk voe. In zò’n tehuis zette is makkelijker, ee. Da kost minder tied. Ja, nie
dan?’
Ie goeng zò op in z’n eigen woorden dat n
langzaèm mae zeker roôd anliep en z’n prakje ‘êlemaele vergat. Ik ‘oefde nie
eêns terug te proaten. Um ao ’t woord. Naè een aolf uurtje was t’n zòwat buten
aèsem en zei t’n dat n me nie langer van m’n werk of wou ‘ouwe (en verdomd as
’t nie waer is, ik kwam inderdaad in tiednôôd. Mae daè kon ik niks an doee, da
was ommerst een kenmerk van mien generatie, ee). Ie maèkten z’n excuses nog –
’t was nie z’n bedoeling ewist om zo zwaer en belerend te wezen.
Dienzelfden zummer belandde
Pier in ’t zieken’uus. Daènaè in ’t verzurgiengsuus. Via via ‘oôrde ‘k dat n ’t
glad nie naè z’n zin eit. Dat n humeurig is, dat n van niks mi geniet. Ie
mopper op aolles en iedereên. Z’n ‘uus is verkocht. Een joenge fermielje
verzurg noe de blommetjes en plantjes in z’n tuuntje. Af en toe zie ‘k n in
gedachten nog wè-r ‘s riee. Terwielen at n lacht, geniet en grappen maèkt. Mae
z’n achteruutkiekspiegel, daè kiekt n noe nie meer in.
Lou Vleugelhof
Kind van zeê en land
Ie zit op de rik van de paeren
zò ‘oôge as alleêne een kind
op de rik van de golven kan vaere,
een boôtje deur weer en wind.
De paeren die dampen en ruke
naè mist. Uut de mist en de slik
kommen beelden naè beelden opduke:
een paerd mie een kind op z’n rik.
Een kind dat de paeren mot sturen
van uto en aro en vort
en dat deint op de wisselende golven
van ’t jaer dat bloeit en verdort.
Ie bluuft op de rik van de paeren
mie de lienen vertrouwd in z’n ‘and
as ’t roer op de golven vaeren,
een kind van de zeê en ’t land.
