Uut `t zesde nummer, baemisse 1999 
Noe nummer 6 verscheen in september 1999. ‘Ieronder vin je een paer biedraegen
uut ’'t nummer. Me è ‘ier gekoze vo de Thoolse Rap van Arie de Viet, Vier koniengen van Cees Maas en Licht uut, spot an van Marco Evenhuis.
Plezierig. En a je de rest van ’t nummer oôk wil leze, moe je ’t mae kôpe. Vo 25 gulden per jaer
krieg je vier nummers van 40 bladzies. Een los nummer kost f 7,50 (aolles incl.
6% BTW). Bestelle kan via ons formuliertje.
Arie
de Viet
Stok
over blok,
de
geite nae den bok,
pap
at de man,
kom
ma a je kan
zwart
ram at ooi,
t
is oek over nooi
kort
an de karre
de
deure op een garre
ik
chat op t net
gae
laete nae bed
ee,
die scooter is echt vet
klesse
mee de buure
die
bluuf nog we een uure
oe
lank gae dat noe dure?
iedeboedenie
iedeboedena
geef
me n centje
in
de rommelda
is
t nie t eên
dan
is wè t aore
in
Smurdiek bin k gebore
k
stiere je straks een fax
de
duven vliege uut Dax
lus
je geên brie
dan
eet je mae nie
je
wèrk je te boste
je
koôp een draoi mee woste
schrief
mae een brief
of
bel mae mobiel want
diesdag
veile ze kriel
Cees
Maas
De
zee zag er vals uut. De man boog z n rik en keek naè de witte schuumkoppen op
de golven. Ie probeerde z n voeten drooge t ouwen mae de golven waere zo
donders snel, voraol de deurschieters, tweê op mekaore, die waere bie je vo je
t wist. De man ieuw wè van een bitje sturm. Aolles raesde en dee dan, t was
anarchie, t was net of de saoiheid van t daegelijks leven mee kracht
weggeblaeze wier. Nee, sturm blies je kop schoôn, en nog wat meer ook. Het was
goed vo de geêst.
De
man kuierde zò mee z n eigen
gedachten tussen Domburg en Waschappel en genoôt van de meeuwen die blienkend
en stilletjes tegen den duune an ienge. Oe ard de wind ook waoide, een meeuwe
voerde t ouwe spiegelgevecht en ieng stille, gewoon stille. Drie ons veugel en
dan zo stèrk, dat moch je bewondere, docht de man. Ie schopte een stik out weg.
Het schuum was bruun en lag te bibberen op t natte strange en z n ogen gienge
traene van de wind en t fiene zand.
Ineens
docht n dat bie t volgende paeloôd den ouwen Jasper Kallemein zag stae visse,
en ie trok mee z n oogleden om beter te kunne kieken. t Kon natuurlijk glad
nie, wan niemand gieng er visse mee sturm en zeker Kallemijn nie die aolles
wist van de zeê en nog een bitje meer ook. Mae de man zag toch dudelijk een
figuur tussen de paelen. Die ronde kop, dat kalotje, ie ao z n anden in z n
zakken, as een ouwe konieng stoeng n daè, jae, dat moch n weze. Of was t t ouwe Reusje? Of neê, Hajuit? Of
Job de schoenmaeker? Noe wist n t nie mì.
De
figuur veranderde naermate de man dichterbie kwam. Toet n zag dat de sturm een
bos wilgenout uut den duune tegen een paele angeblaeze ao en dat leek uut de
verte net een vint die stoeng te vissen. De man keek er nie zò van op, ie ao a
eêl vaeke diengen geziee op t strange die anders leke as ze waere. Zeker mee
sturm. Mae een bitje onder den indruk was n toch wè, wan de vier vissers die
den zògenaemd geziee ao, waere aolle viere a jaeren doôd. En om noe bie een
verwaoide takkebos meteên te dienken an die mènsen, dat von n toch wè wat
vreêmd van z n eige.
De man trok z n kraege op en draoide z n
rik in de wind. Misschien juust omdat ze doôd waere, dat n d r daèrom om
gedocht ao. Of omdat n ze onbewust mistte in t daegelijks durpsbeêld. Ze waere
aolle viere op ulder eige manier toch stèrke mannen geweest, karakters, en guus
van dezeê, net as die meeuwen die daè tegen den duune an ienge. Ie ao d r as
kleine joeen nog van lere visse. Misschien dat n ze zò mistte en daèrom
teruggeroepen ao bie t eerste beeld dat op een mènse leek. En juust ier, omdat
t ier zò n bitje ulder plekke was, ier aodde ze zòvee gestae, in t paeloôd om te
kieken naè de zeê. En noe waere ze doôd, en de zeê sturmde gewoon deur. Maer ie
ao toch even an die mannen gedocht asof ze nog leefden en dat was toch
biezonder. De man mompelde wat in z n eige en gieng verder langs de waeterkant.
In t westen klaerde t op. Aolle meeuwen waere weg.
Licht
uut, spot an
Marco
Evenhuis
De
onden beneje in t durp wiere d r nie goed van. Janke, joengen, da wil je nie
wete. En t volk op t plein vo de vees te grôte kerke, een basiliek zelfs, vo t
kleine durpje, mae leven maeke. Ulder wiste wat a t r op deed. De beêsten nie.
Die roke nie aors as onraed.
Bie
mien bovenop m n bergje was t t mae stille. Gin mens ao de moeite genome om zò
oôge dien euvel op te klimmen en veugels oorde je ook nie. Die aodde ulder
nistje opgezocht; t wier doenker.
De
zunne wier aoltmae kleiner. Vee kon je daè nie van ziee, want d r zaete mae
weinig gaeten tussen de wolken. Maer om kwart over twaolve, toen de zunne nie
meer as een zunig kôperen fliestertje meer was, kwam t r vanuut t westen lankzaem
an een flienk stik blauw anwaoien.
Beneje
in t durp waere de mensen stil g ore. Zoue ze dan toch een eêl klein bitje
benauwd weze vo deze aollemensig fraoie lichtshow? De onden jankten omterardst
deu. Op mien euvel vouwden ier en daer wat blommetjes lankzaem toe.
Eênentwintig
over twaolve. In een fractie van een seconde ontvouwde z n eige een schouwspel
dat aolle toeschouwers nog lang za euge. Een wolk schoof opziee en t
flientertje zunne, nie meer as een gouwe draedje rond de maene, wier wì
zichtbaer. En gliek daenae schoof de maene volledig vo de zunne. Een paer
flienke lichtflitsen, de leste spotlichten achter de maene die uutknipten en
dan: sfeerverlichtieng. Vanachter de maene was anderaolve minuut lang een
schiensel zichtbaer dat a mee gin penne te beschrieven vaolt. En rond de maene,
ietsjes verder d r vandaen as t bekende riengetje rond de maene dat ies op de
baene geeft, een grôte rooie nevelige rieng.
Nae die anderaolve minuut weer een paer
lichtflitsen. De spots goenge uut, t licht weer an. De zunne, nog aoltied maer
een iel schelletje, toônde z n eige weer. En dae wier van opluchtieng vreêd ard
vo geklapt in t durp. De onden ieuwe d r eige wì koest.
Nie
lang daenae rolde d r grôte blienkende linters deur t dal beneje. t Mensdom
zocht mekaore (en t bier en de barbecue) op om te kunne vertellen oe goed ze t
wè nie aodde kunne ziee, oe spectaculair t wè nie geweest ao en of ze in 2002
noe oôk mee nae Afrika gae vo de volgende verduusterieng.
Ik
bin nog maer even op m n bergje bluve zitte...