Uut
`t eeste echte nummer, april 1998 
In café de
Rooie Lantaern bie Kampuus Weltevree op Oôstkappel prissenteerden me den eêsten
echten Noe. Jos van den Broeke dee van aolles en nog wat, Jan Zwemer dee 'n veraol
van z'n eige, net as The Raats en Bertus Limonard droeg een veraol van Lou
Vleugelhof vò. Naebie 'onderd man kwaeme op dien aeven af en naebie aolle
'onderd aodde ze 't er stikke naer ulder zin.
Vo 25 gulden
per jaer krieg je vier nummers van 40 bladzies. Een los nummer kost f 7,50
(aolles incl. 6% BTW). Bestelle kan via ons formuliertje.
'Ieronder 'n
verael van Raats (in
Zuud-Bevelands), tweê gedichten van Lou
Vleugelhof (ok a Zuud-Bevelands) en de tekst van een vèrsje van Adrie Oôsterlieng (in 't
West-Zeêuws-Vlaoms).
Raats
Zò rond 'n uur of achte was 't zaaltje vol. Bliekbaer ao 't durpje
een bloeiend verênigingsleven, wan de klapstoeltjes stoenge tot naebie op 't
toneêl.
De regisseur, in 't daegelijks leven 'uusschilder mie artistieke aspiraties, liep
as 'n 'oen zonder kop 'een en weer en was té belangriek om ok mae iemand te
kennen.
Zonder ênige ankondigienge wiere de gordienen open'etrokke en zag de zaal twì
wuven die a schienbaer nog bezig wazze an de leste diengetjes. Ze schrokke d'r
eigen doôd en wapperden wild mee d'r aermen nae een vent die a tussen de
coulissen stoeng, dat n te vlug 'ewist ao mie z'n gordienen.
"Dicht, dicht", riepe ze.
De zaal, die a even was stil'evaole, begon wee te roezemoezen. Bie tied en
wiele golfden de gordienen 'een en weer, of a t'r daerachter wat wier
uut'evochte.
Ineêns wiere ze wee open'etrokke. Midden op 't toneêl zat een vent,
voorover'eboge, in een ouwe zekelstoele, mie z'n 'oôd in z'n 'anden. Dienkelijk
wachten ie tot a 't stille was, wan af en toe loenkten ie tussen z'n viengers
deur de zaal in.
"Kan 't licht uut", riep een wuuf op d'eêste rij.
De man op 't toneêl docht a t'n noe wè lange genoeg 'ewacht ao.
"Waerom toch ?", riep n mee een vervroenge gezicht. 't Was een dotje
wanoôp zò a t'n dae zat.
De mensen begonne te lachen. I keek een bitje verschrikt opziee en wier d'r nie
geruster op. Vertwiefeld stoeng n op en liep 'een en weer.
"Waerom toch ?", riep n wee. Om een bitje dramatiek in z'n spel te
briengen, boenkten ie mie z'n vuuste op de toneêldeure. Die zwaaiden gewillig
open. Ineêns stoeng n oôg in oôg mie een geschminkte vrouwe die a d'r nylons an
't optrokken was. Ze schrok d'r eigen doôd en sprong opziee. De man trok
schielijk de deure toe. Te schielijk. 't Decor bewoog een bitje te vee en mie
een klap viel d'r een schilderie nae benee. De man ao z'n rol te goed 'eleêrd
om d'r deur in paniek te raeken.
"Waer è 'k dit an verdiend ?", goeng n varder. De zaal lag noe naebie
plat.
Voe 't raem in 't decor flitsten een blaeuwachtig licht op.
Ie goeng t'r nae toe en keek nae buten.
"Ok dat nog", zeid' n somber. "Noe gaet 't ok nog dondere".
Twint a t'n 't zei, kwiem er een 'and tevoorschien mie een flitslampe d'r in.
Op nog gin meter van z'n vandaen flitste 't felle licht in z'n ôgen. Dae wier n
op slag blind van. Wankelend en schomelend strompelden ie achteruut en
strukelden over de zekelstoele. Mie z'n 'anden voe z'n ôgen stortten ie op de
grond.
An d' aore kant van 't decor ao ze in die tussentied glad nie in de gaten wat a
t'r z'n eigen ofspeelde op 't toneêl en ze werkten varder an een prachtige
dunderbuu. Of a t'r een straeljaeger deur een wienkel mie serviesgoed vloog. Ze
deeë goed d'r besten. Zeker een minuute duurden 't geweld. Of'ewisseld mie
lichtflitsen die a elken keêr deur de electronenflitser de kaemer wiere
binnen'estort.
't Mannetje was in die tussentied overènde 'ekrabbeld en begon wee wat te
zieen. Ie schodde mie z'n kop en goeng in de zekelstoele zitte. Toen 'aelden ie
z'n schoeren op en keek nae de souffleur die a in 't kotje zat vóór op 't
toneêl.
"Psst psst psst", 'oôrden 'eêl de zaal.
Ie zat moedeloôs voe z'n eigen uut te kieken. Zòvee ellende in zò'n korte tied.
Dae kan gin mens tegen.
Deur 't raem zag 't publirk noe tweê mannen voorbiekomme twint a ze een grôte
metaele plaete droege.
De dunder trok voorbie.
Toch ao ze achter 't toneêl bliekbaer ok in de gaten da de man in de
zekelstoele in mekaore 'estort was, wan dae wier een reddingsactie ondernome.
De deure goeng open en dae stoeng een klesnatte vrouwe in 't deurgat. Om te
bewiezen wat voe pokkeweer 't buten was, bleef ze nog even stae, zòdat de zaal
dudelijk kon ziee dat 't gin flauwekul was. 't Waeter zeêkte zòmae nae benee.
Ok de tuute van de gieter was goed te zien.
"Goeienaevend, 't is echt 'ondeweer", riep ze glad overbodig.
Ze liep de kaemer in en boog d'r eigen over 't mannetje, die a nog aoltied in
de stoele zat. Een scheute waeter golfden uut d'r 'oedje bie die vent in z'n
nikke. Ie sproeng overènde of a t'n deur een paerebiee in z'n kont 'estoke
wier.
"Sodeju, da's koud", schreêeuwden ie.
De mensen lachten d'r eigen noe kapot.
De vrouwe keek vertwiefeld de zaal in en wist 't ok nie mì. Boven 't gelach van
't publiek uut dee de souffleur van psst psst psst, mae 't ênige wat a ze op
dat ôgenblik wou, was da ze d'r noôit an begonne was.
De man veegde mie een neusdoek z'n nikke droôge.
"Dit was niks", zeid' n rechtuut. "Wat a julder doee, motte je
zelvers wete, mae ik 'ouwe d'r mie op".
Ie nam nie eêns de moeite om d'n uutgang te vinden, mae ie trok twì stikken
decor uut mekaore en was vertrokke.
De vrouwe draaiden d'r eigen om nae 't publiek en 'ieuw d'r aermen omoôge.
"A 't zò mot, bin me gauw klaer", zei ze 'ulpeloôs.
Ze bin d'r dien aevend mae mie 'estopt.
Aol Zeêuws vandaege
Vandaege is 't aol Zeêuws;
ik bin in m'n vroegsten 'uud ekropen,
den 'uud van een pasgeborene;
ik ligge d'r in of ik nooit ergens aors
in 'elegen è. Zò lig een ei in 't nist
van een veugel, deur en deur wèrm.
Ik ete de woorden en trokke
d'r an mie m'n tannen, en de zinnen
ik biete d'r op da ze kraeke.
Ik was de smaeke bienae vergeten,
m'n grôten 'oeer is nooit over'egae.
Warrewieken
Dae stoenge ze te warrewieken
as tweê meulens dia aol te dichte
bie mekaore stoenge; 't was een geluud
van briesende paeren onder laege wolken,
en ze bleve mae deurgae in d'r eigen geliek
ieder mie z'n eigen zeêuwsen kop.
Adrie Oosterling
'k 'èn net zôvee gedachtn as stengels tèrv' op 't land
eêst riepn z' en dan snie ik z' af
eên voo eên bie d'and
ik dosn en ik ziftn ze
'eêl precies en dan
leg ik van de schoônste 'n wintervoorraodj' an
teegn de malheur, om de misère te vezachtn
'èn 'k 'n baoltje mee wèrme gedachtn
da baoltj' is net 'n vlammetje 'eêl diepe in m'n bost
of 'n wèrme bostrok bie vuuftien graoin vost
en weet j'oe a da komt
da lig ook 'n bitje an joe
wan van joe krieg ik zô'n schoôn gevoel, af en toe
tegen de malheur, om de misère te vezachtn
'èn 'k 'n baoltje mee wèrme gedachtn
bin m'n daogn soms 'n bitje an de kouwe kant
en voel ik me katievig, dan 'èn 'k wat achter d'and
en weet je wat a mien baoltje zô biezonder maokt ?
'oe meêr an 'k d'r uut eetn, 'oe voller a 't geraokt
tegen de malheur, om de misère te vezachtn
'èn 'k 'n baoltje mee wèrme gedachtn
(vèrsje van
Adrie Oosterlings schiefje 'Vrij')