11 maart 1991. Amanda Miss Jodie off Sofie's Pride. 19 oktober 1998. 

 

Wat is het akelig stil,leeg en koud,

als je verliest waar je zo heel veel van houd.

         Onze Jodie.

Zag je Dies dan zag je Jodie,zag je Jodie dan zag je mij,

want zij hoorde er voor ons altijd bij.

         Onze Jodie.

Geen gestoei meer s' morgens onder aan de trap,

geen lieve ogen meer die mij volgen bij elke stap.

Geen dikke kont meer boven op mijn voet,

geen natte likken meer op onze snoet.

Geen overweldigend welkom meer voor de baas na een week vissen,

ach meisje,wat zullen we jou toch missen.

Geen vakanties meer samen op het strand,

jou nooit meer zien liggen,heel alleen op het natte zand.

Geen zuchtend vragend gedraai meer op je rug,

vrouw ik wil kroelen,kom nou vlug.

Geen zwiepende staart meer die elke dag overuren maakt,

en alles en iederéén genadeloos raakt.

Geen wandelingen meer door regen en wind,

en je krantje lezen in de poot afdrukken die je vindt.

Geen uitdagend gegrom meer,kom ik wil spelen,

samen met jou konden wij ons nooit vervelen.

 

Je bleef jong van geest maar de artrose nam toe,

en je trouwe ogen vertelden ons,ik wil wel maar ik ben zo moe.

Ik kan niet meer,het doet zo'n pijn,

en wij begrepen,dit is voor jou geen leven meer,dit moet het einde zijn.

Thuis in mijn armen heb ik je laten gaan.

          Onze Jodie.

 

Bedankt lieve meid voor je vriendschap en onuitputtelijke trouw,

aan ons:jouw baas en jouw vrouw.

 

Weinig woorden,geen geblaf,

zonder de vriendschap die jij ons gaf.

                                 Maar als ik terugkijk op alles wat we samen hebben beleefd en gedaan,

komt er van dankbaarheid een traan.

Jouw sterke karakter waar ik zo trots op was,

het plezier wat ik in je ogen las.

Je eigen wil tegenover de baas als je moest komen,

bekijk het baas,ik blijf nog lekker dromen.

Samen onze mooie vakanties op het strand,

nu geen bed meer onder de haren en het zand.

Samen trainen,recreatie en spel,

wij waren een onafscheidelijk stel.

Samen,jij als aaihond naar het verzorgingstehuis,

naar school,het park en ´s avonds voor de buis.

Samen oppassen op Dylan en Chelsea was altijd een feest,

en de naderende vriendschap met Spykie,dat krolse beest.

Samen hebben wij ook je ziekte doorstaan,

tot ik zag dat wij samen niet meer verder konden gaan.

Samen zijn we ook deze laatste zware weg gegaan,

samen tot.....en toen moesten we samen ieder onze eigen weg inslaan.