Belevenissen van een beginner.  

(gelezen in het newfoundlanderclubblad van juni 2004)

Eigenlijk was het alleen nog maar de vraag van wanneer komt ie. Mijn vrouw is al jaren lang gek van newfoundlanders, en ze zei altijd 'ooit wil ik nog eens een newfoundlander'. Dus het ras lag al vast en het feit dat ie zou komen ook. Zelf ben (was) ik helemaal niet zo'n hondenliefhebber dus ik dacht van uitstel komt misschien ook uiteindelijk wel afstel. Niet dus. De zomervakantie van 2001 heeft daar drastisch verandering in gebracht. Op de camping stond een rode bestelbus met twee stickers van een newfoundlander erop. Ergens op de camping moest dus een newfoundlander zitten. Sindsdien was mijn vrouw ontzettend lang weg als ze naar het toilet of naar de campingwinkel moest en ging ze opvallend vaak "zomaar" even een ommetje maken. Het kon natuurlijk niet uitblijven, op een dag kwam ze heel vrolijk lachend terug van het toilet: 'ik weet waar ze staan'. Ik heb het nog een paar dagen uit kunnen stellen maar uiteindelijk moest ik dus mee gaan kijken. Ik kon net een poedel van een Duitse herder onderscheiden en van newfoundlanders wist ik niets meer dan dat ze groot en zwart of bruin waren en dat ze veel haar hadden. Dus wij met ons gezin pa, ma en de drie kinderen naar de newfies kijken. En ja hoor twee honden, groot, veel haar, één bruin en één zwart, beiden teefjes. Het klopte precies met wat m'n vrouw me had verteld over newfies. De bruine kwam ons vrolijk begroeten, de zwarte bleek al twaalf jaar oud te zijn en bleef daarom liever liggen waar ze lag. Ik dacht zo even een praatje maken met die mensen over newfoundlanders en zo en dan weer terug naar de caravan. Aanvankelijk ging dat ook zo maar het praatje bleef maar duren en opeens viel het woord fokker. Ik dacht nog bij mezelf nu wordt het toch echt tijd om weer eens te gaan kijken of de caravan er nog staat, maar ik kreeg m'n vrouw met geen mogelijkheid mee. Sterker nog er kwam pen en papier aan te pas en naam, adres en telefoonnummer van een fokker werden genoteerd. Op dat moment besefte ik dat we het "point of no return" gepasseerd waren. Zeker toen bleek dat de fokker vlak bij in Koewacht (Zeeuws-Vlaanderen) woonde. Toen we terug van vakantie waren vertelde ze tegen familie, vrienden en kennissen dat ze ooit nog wel eens een newfoundlander wilde maar nu nog niet. Enkele dagen later toen ik thuis kwam van m'n werk, bleek dat ze al naar de fokker in Koewacht had gebeld. Het laatste puppy was net twee uur geleden verkocht. Gelukkig dacht ik nog maar haar verhaal was nog niet klaar. Er zaten nog twee reuen van een jaar die weg mochten dus had ze maar gelijk een afspraak gemaakt met de fokker. Op een zaterdagmiddag vertrokken we met het hele gezin naar Koewacht. In de auto vertelde m'n vrouw omdat we weinig of geen ervaring met honden hadden dat Jazz het beste bij ons zou passen. Ze had dus al iets meer besproken met de fokker dan alleen die afspraak maken. Na enig zoeken in de polder tussen Axel en Koewacht vonden we uiteindelijk Newfoundlander kennel "van het Knosselbos". Daar werden we gastvrij ontvangen door de Jan en Magda den Hamer. Allereerst kregen we een rondleiding langs alle newfies. Toen ik de eerste zag sloeg de schrik me om het hart. Het zal wel verbeelding geweest zijn maar volgens mij waren deze een stuk groter dan die we op de camping gezien hadden en dit was dan nog maar een teefje. Later kregen we Villa nog te zien, een reu. Wat een beer was dat zeg en ik dacht toen nog: dit gaan we dus niet doen. Op den duur hadden we tien newfies gezien - en ik moet zeggen ik begon er een beetje aan te wennen - maar we hadden nog steeds geen Jazz gezien, de uitverkorene. Jazz lag binnen en Jan ging hem even halen. Jazz was gekamd, geknipt, gewassen en geföhnd, de vonken sprongen er vanaf en het was ook zo'n beer als Villa alleen nog iets minder fors. We kregen wat te drinken aangeboden en we hebben daar nog wat gezellig zitten kletsen vooral over newfies natuurlijk. Regelmatig dwaalden m'n ogen af naar Jazz die er braaf bij zat. En telkens dacht ik: wat een beest en om eerlijk te zijn zag ik het nog niet zo zitten. We namen afscheid en zeiden dat we er nog eens over na gingen denken. We twijfelden nog of we Jazz zouden nemen of dat we zouden wachten op een puppy. Een puppy groei je mee op en met een "tweede hands" hond moet je maar afwachten wat je in huis haalt. Dit hadden we ook aan de fokker voorgelegd. Hij maakte er geen probleem van. We konden Jazz een tijdje "proberen" en als het niet ging mochten we hem terug brengen en dan alsnog een puppy uitzoeken. Meer garantie kun je niet krijgen dus Jazz ging met ons mee. Jazz bleek een prima opgevoede hond dus van problemen was geen sprake m.a.w. Jazz bleef.

Ma had haar newf en pa werd naar de hondenschool gestuurd. Jazz heeft inmiddels de beginners-, vervolg-, en gevorderdencursus met goed gevolg doorlopen. Alleen tijdens de examens was er altijd wel iets aan de hand. Bij het eerste examen stond er o.a. het onderdeel "spelenderwijs apporteren". Ik gooide z'n konijn weg en riep 'apport'. Jazz bleef zitten en dat uitgerekend op z'n examen. Ik probeerde hem enthousiast te maken door zelf naar het konijn te rennen en dat hielp. Jazz werd enthousiast en kwam aan gerend. Maar in plaats van het konijn, werd ik als het ware geapporteerd. Wat er precies gebeurde weet ik niet meer maar uiteindelijk maakte ik een halve salto en lag ik op m'n rug op het grasveld. Ik was de laatste van de groep die examen moest doen dus de rest zat in de kantine door het raam naar mijn verrichtingen te kijken en mijn salto veroorzaakte nog al wat hilariteit. Uiteindelijk kreeg Jazz een 6.5 voor apporteren en ik een 9.5 voor m'n salto. Op de vervolg cursus stond het onderdeel "los volgen" op het programma. Het ging perfect. Zo trots als een pauw deed ik nonchalant de lus van z'n riem weer over z'n kop en liep zeer zelfverzekerd weer terug naar de plaats in de groep. Naarmate ik verder liep begonnen er steeds meer mensen te lachen en ik begreep niet waarom. Ik begon nu toch wel een beetje te twijfelen en keek voor alle zekerheid maar eens naast me wat Jazz aan het doen was. Maar toen ik naar de lijn keek waar Jazz aan zou moeten zitten zag ik geen Jazz. Jazz zat nog op de plaats waar de examen oefening geëindigd was en keek me zo aan van "wat loop jij daar nou te doen". Hij lachte me nog net niet uit. Op het derde examen stond het onderdeel "terug sturen plaats" op het programma. Op een gegeven moment roep je de hond voor en moet hij daarna op het commando "VOET" weer links naast je komen zitten. Maar Jazz nam nu het commando "VOET" wel erg letterlijk. In een speelse bui gooide hij zich op z'n rug op m'n voeten en begon met z'n poten in de lucht te trappelen. Ik schoot in de lach en voordat ik het besefte waren we met z'n tweeën aan het rollebollen. De examinator kon er ook  wel om lachen en nam het gelukkig sportief op en we kregen gelukkig niet al te veel aftrek voor ons speels intermezzo.

Ook als je met Jazz een eindje gaat lopen kun je wel eens voor verrassingen komen te staan. We wonen zo'n 200 meter van de zee vandaan. De zeedijk is dan ook een zeer geschikte plaats om je newfy flink uit z'n dak te laten gaan, gras om te rennen en water om te zwemmen. Jazz is ook dol op vogels.Als hij vogels ziet moet hij er achteraan, het maakt hem dan niet uit waar de vogels dan zitten, op het gras of in het water. Maar het is ook wel eens laag water. En bij ons zijn de zandkorreltjes wat aan de kleine kant en men spreekt dan niet van strand maar van modder of slik. U voelt hem al aankomen natuurlijk. In al z'n enthousiasme sprinte hij de vogels op het slik achterna. De klodders modder vlogen in het rond en dus op Jazz zelf. Na een tijdje was hij uitgeraasd en kwam hij weer naar de kant toe. Het was nog erger dan ik dacht, wat zag die hond eruit en ik stond me te bedenken: 'hoe leg ik dit thuis uit'. Mijn vrouw had eigenlijk liever een bruine newf gehad i.p.v. een zwarte dus dat probleem had ik ook gelijk opgelost. Thuisgekomen zijn we maar direct begonnen om het beestje van z'n modder te ontdoen. Eerst met de tuinslag de ergste modder eraf gespoeld, daarna met de shampoo er overheen en weer goed uitspoelen. 's Avonds lag Jazz weer aan ons voeten en naar mate hij verder opdroogde begon hij steeds meer te ruiken, zeg maar gerust stinken. Die modder was dus hardnekkiger dan dat we gedacht hadden. Een dag later hebben we hele ritueel nog eens herhaald en dat hielp gelukkig.

Rond de jaarwisseling (2001/2002) begon m'n vrouw tegen familie, vrienden en kennissen te  vertellen dat ze er ooit nog wel eens een tweede bij zou willen hebben, maar nu nog niet. Enkele dagen later op 5 januari 2002 was het zover. We belden naar de fokker voor een zak eten voor Jazz en we kwamen met twee zakken en een hond terug. Grietje kwam erbij en ook Grietje heeft zich snel aangepast aan haar nieuwe situatie. Met z'n tweeën kunnen ze het prima met elkaar vinden. Het is hartstikke leuk om te zien slapen, spelen, rennen en ravotten.

Peter Eekman, Terneuzen

"De Uitverkorene" :Jazz Black Moon v.h. Knosselbos