Verhaal van Ria

Eindelijk hebben we het voor elkaar nadat ik geconfronteerd werd met een spierziekte, kunnen wij gaan genieten van onze vrije tijd, we hebben namelijk een bootje gekocht dit houd voor mij in dat ik kan gaan liggen, staan of wat dan ook wanneer het mij uitkomt dit zal mij met een auto niet lukken omdat ik niet lang achter elkaar kan zitten, hoewel ik vroeger nog niet eens op een rondvaartboot durfde stappen heb ik eindelijk mijn angst overwonnen en geniet echt van het leven op het water zeker met onze GREENHORN hoe meer wij er mee varen hoe meer ik er van ga genieten vorig jaar zijn we door mijn Stadje Utrecht gevaren ongelooflijk, ik heb mijn stadje nog nooit van die kant gezien.

Nu september 2000 varen we op het Veerse meer en valt mijn scheet mij plotseling in de armen en zegt mij dat hij nog niet dood wil gaan, ik weet niet wat mij overkomt hoewel ik wel in de gaten had dat ik hem de laatste dagen niet serieus moest nemen vanwege het feit dat alles wat ik tegen hem zei teveel was, toen we later in de week naar huis gingen zei ik tegen hem dat als je het niet vertrouwd maar eens een afspraak moet maken met de dokter

Vandaar wil ik ook een klein stukje schrijven op deze homepage om anderen te laten weten dat een persoon die samen leeft met een kankerpatiënt ook wel het een en ander meemaakt, ten eerste moet je verwerken dat je man zo ziek is en je nog niet weet hoe je hiermee om moet gaan, gezien mijn zusje borstkanker heeft en het op dit moment redelijk goed met haar gaat heeft zij mij en Cor heel veel geholpen door sommige vragen te beantwoorden die wij hadden dit heb ik uiteraard zeer gewaardeerd maar het meeste moet je toch zelf doen omdat ik mij groot wil houden voor mijn man en dat is niet altijd even makkelijk op zo'n moment zit je met zoveel dingen in je hoofd waar je niet over kan praten.

Gezien wij in Zeeland wonen en Cor in Rotterdam wordt geopereerd en behandeld is de weg er naar toe iedere dag weer een grote opgaaf mede daar ik ook niet zo goed in mijn vel zit, maar je doe het uit liefde en ik dacht als hij thuis komt kan ik weer lekker voor hem zorgen dus een tijdelijk onderkomen gevonden voor onze lieve hondjes Timmy en Dolly bij onze buurvrouw waar ze zo lang als mogelijk mochten logeren samen met onze ex-buurman het vervoer geregeld voor de dagelijkse bezoeken vanwege het feit dat ik vanwege mijn ziekte niet zelf kan rijden, maar toch die drie en een halve week dagelijks naar Rotterdam waren wel slopend, dat liet ik hem niet merken en als ik na het bezoek later op de dag weer thuis kwam schreef ik elke dag een mailtje naar vrienden familie en kennissen om ze op de hoogte te houden dat werd zeker door hun gewaardeerd dit was niet altijd even makkelijk als je weet dat je man zo ziek is dan is het een hele opgaaf omdat je nooit weet hoe hij zich de volgende dag weer voelt, 1 keer heeft een goede vriend van ons een mailtje geschreven dat kwam omdat Cor op dat moment heel erg ziek was en ik geen enkele toets kon vinden vanwege mijn tranen ook deed het zeer toen hij op de I.C lag en hij mij weg stuurde omdat hij het heel erg moeilijk had en heel slecht aan toe was op dergelijke momenten moet je toch alles alleen verwerken, daar kan niemand je mee helpen, de weken dat hij in het ziekenhuis lag heb ik als heel erg moeilijk ervaren als ik 's.morgens en 's.avonds naar het zieken huis belde stond het water in mijn handen omdat ik nooit wist hoe hij zich weer voelde maar ik werd altijd weer netjes te woord gestaan en ze hadden alle tijd voor mij om mijn vragen te beantwoorden.

Om mijn verhaal niet te lang te maken wil ik wel laten weten dat als je ook in deze omstandigheden bent je altijd moet praten met iemand die je vertrouwt en waar je op dat moment je verhaaltje bij kwijt kan ook wil ik een ieder veel liefde en sterkte toewensen die deze zware gang ook nog moet meemaken of heeft meegemaakt ik ging er in die tijd vanuit dat achter de wolken ook meestal de zon schijnt. 

Veel liefs en sterkte Ria