Vliegeren in Irak
Onze oudste zoon ging naar
Irak met de eerste lichting van het korps Mariniers (SFIR 1) in juli 2003. Via
Koeweit, waar zij een drietal weken geacclimatiseerd hebben, zijn zij naar de
provincie Al Muthanna getrokken. In een tentenkamp hebben
zij daar in de hitte gewoond en gewerkt. Het kamp werd opgebouwd, evenals de
verdediging rond het kamp. Tevens werd er door hem patrouille gereden en
konvooien met brandstof en water begeleid. Lange stoffige uren, grote afstanden
en weinig vrije tijd. De 
spaarzame uurtjes werden veelal rustend doorgebracht. Veel telefonisch
en e-mailcontact met het thuisfront in de weinige
vrije uren waren gelukkig allemaal mogelijk. Maar al snel slaat toch in zo’n oord de verveling toe. Er is daar dus he-le-maal niks te doen. Je gaat bezigheden zoeken. Onze
zoon heeft samen met een andere marinier het plan opgevat om een vlieger te
gaan maken. Gekozen werd voor de diamantvorm. Er werd een kruis gemaakt van
hout en met jute werd dit bespannen. Een ander materiaal was niet voor handen.
Het geheel bleek toch te zwaar en te weinig draagkracht te kunnen ontwikkelen
en vloog dus minimaal. Dit idee werd al spoedig verlaten.
Voor de tweede versie werd een sleemodel gekozen. Een
logische keus. Meer zeiloppervlak, minder gewicht in het frame. Nadat de bouw
was afgerond, 
werd een locatie gezocht om
de luchtdoop te realiseren. Gekozen werd voor een locatie buiten het kamp. Toen
de heren de creatie de lucht in lieten, vloog de slee meteen naar grote hoogte,
al naar gelang hij touw kreeg. De lijn bestond uit aan elkaar geknoopte touwen.
Er stond toen een flinke wind. De luchtdoorlatende jute kon toch nog genoeg
draagkracht ontwikkelen om vlieger en touw te liften. Waar ze geen rekening mee
hadden gehouden, was dat ze midden tussen de mortierputten stonden. De
dienstdoende commandant kon dit niet over zijn kant laten gaan en gaf bevel om
dit vliegende tuig met onmiddellijke ingang uit het luchtruim en uit
schootsveld te verwijderen. Vliegeren werd met onmiddellijke ingang verboden. Zodoende was dit meteen de
laatste keer dat een poging werd ondernomen om te vliegeren in Irak. Een
prachtige locatie, lijkt mij. Een strakke wind en de ruimte!
© CandorKites december 2004
terug naar verhalenindex