In Navolging van de militaire tamboer- en pijperkorpsen besloten sommige drumbands tot introductie van fluitsecties. De Tamboers en Pijpers van het korps mariniers zijn hier een voorbeeld.

Trio Defileermars van de koninklijke marine. Andere gaven de voorkeur aan signaal instrumenten. Een volgende stap was het invoegen van basklaroenen, dan wel het formeren van een sectie jachthoorns. In de jaren zestig telde ons land tientallen tamboer, trompetter- en jachthoornkorpsen, die hebben bijgedragen tot de popularisering van de drumband.


Dat Taptoe Delft in een niet geringe mate hiervan het voorbeeld is geweest behoeft geen twijfel, mede door het feit dat vooral dienstplichtigen militairen lid waren van zo'n korps heeft er toe bijgedragen dat juist die tak van muziekbeoefening uit zijn isolement werd gehaald. Naast deze evolutie speelde het feit, dat concerten in de openlucht niet langer zinvol waren. Door sterk toegenomen verkeerslawaai werd het luisteren naar een concert in de openlucht onaangenaam, de belangstelling hiervoor liep dan ook steeds verder achteruit. De orkesten namen voor hun uitvoeringen de wijk naar een zaal of dorpshuis; het buiten gebeuren werd overgenomen door drum- en showkorpsen.


Spoedig bleek dat er, om het publiek te boeien, meer nodig was dan het rond marcheren en counteren met trommen alleen. Zo ontstonden er korpsen met zeer uiteenlopende bezettingen, die een aantal composities uit hun repertoire samenvoegden tot shows van 10 à 12 minuten.
Merendeels op eigen kracht werd een choreografie opgesteld en konden de korpsleden al spelend een aantal figuren maken. Daarnaast wisten zij de toeschouwers niet alleen muzikaal, maar ook visueel te boeien.