ROCK WERCHTER 2004 1-2-3-4 juli

20 april:

Kaartje binnen, het feest kan beginnen!



donderdag 1 juli:

Omstreeks een uurtje of 11 arriveerden we per luxe tourbus (de stationwagon van fam. Galle) op camping A8 van Werchter. We hadden ons al snel gesetteld op de groene campingweide, zelfs het opzetten van de tent ging verrassend soepel. Al snel voelden we ons thuis tussen de sprinkhanen. Aangezien de eerste optredens pas rond een uur of 5 's middags begonnen, hebben we onszelf nog even op de camping moeten amuseren. Toen de wanhoop boven kwam drijven, trok Ruth zelfs een pak kaarten uit haar tas, maar na één potje hadden we het wel weer gezien. Rondom ons begon het ook steeds voller te raken, achter ons bevonden zich onze geliefde Belgen (zie ook bij quotes) en naast ons hadden zich inmiddels redelijk irritante Nederlanders gevestigd. Onze vaderlandsliefde kroop in een donker holletje, om er vervolgens nog wel een paar dagen te blijven hangen.

Maargoed, de tijd verstreek en langzaamaan werd het tijd om eens op het gemakje naar het festivalterrein af te zakken. Hier aangekomen was het eerste optreden wat we mochten aanschouwen dat van THE BEES



Niemand van ons kende ze, maar het was zeker leuk. De muziek is redelijk mellow, maar klonk erg goed in de tent. Het was ook echt opvallend hoeveel 'wissels' er gemaakt werden, toen ging de zanger drummen, daarna de gitarist weer bassen etc. De naam 'Beatles' bleef ook niet ongenoemd, maar daar is zeker niks mis mee.

Daarna zakten we af naar het hoofdpodium waar we nog een stukje van Sean Paul meepikten. Tsja, wat deed die daar? Toch goed voor de dagelijkse portie lichaamsbeweging in de vorm van bootyshaken. Toen was het wachten op PINK, die vervolgens bewees wel degelijk over talent te beschikken en niet alleen door slimme producers in de Top 40 beland te zijn. Door de vele hits die ze inmiddels gehad heeft, kon iedereen meezingen en hoewel sommigen haar festivalwaardigheid in twijfel trokken, was het voor mij duidelijk dat ze daar op dat grote podium goed op haar plek was.



Toen kwamen we Laurien, Ilse en Liza tegen (die we trouwens de rest van het weekend niet meer gezien hebben):



Na een voedzame maaltijd (ik weet niet meer wat) en wellicht nog een stukje van een optreden (ik weet niet meer wat) was het dan tijd voor THE CURE. We hadden ons al op tijd voor het hoofdpodium genesteld, want we wilden het wel goed zien. We stonden uiteindelijk tegen de hekken van het derde vak, maar één van de securitymannen belemmerde steeds ons uitzicht op de zorgvuldig getoupeerde coupe van Robert Smith.



Maar dat mocht te pret niet drukken. Het optreden was geweldig, doordat het al bijna helemaal donker was, was de sfeer fantastisch en toen de hemelse tonen over de weide schalden, verkeerde iedereen in extase. Het optreden duurde wel iets van twee uur, maar door het uitblijven van Boys Don't Cry was nog niet iedereen verzadigd, maar helaas.



Hierna zagen we nog een paar nummers van Basement Jaxx en Cypress Hill, maar na deze eerste vermoeiende dag kropen we op tijd terug de tent in.

vrijdag 2 juli:

Die nacht weinig geslapen dankzij onze Belgburen op de camping. Toch bleek onze tent veerkrachtig genoeg te zijn om iemand op te vangen zonder in te storten en toen ik mijn oordopjes gevonden had, kon ik toch nog wat slapen. Ruth en Anouk hadden trouwens nergens last van en draaiden zich nog eens om terwijl ik hen van verpletting probeerde te redden..

De volgende ochtend zag het weer er niet veelbelovend uit, maar met een extra trui trotseerden wij wederom de inmiddels niet meer zo groene wei. Gelukkig was er onderweg een broodjeskraam, die bij deze werd omgedoopt tot onze vaste morning hangout. Toen we het festivalterrein bereikt hadden, kregen we al snel de eerste bui, gepaard met onweer, op ons dak. Gelukkig bleek onze geruite picknickdeken multifunctioneel te zijn en konden we er ook onder schuilen:



De eerste band die dag waren de LOSTPROPHETS. Helaas hadden ze er ook niet zoveel zin in, het optreden was maar matig. Alleen toen het intro van Reptilia van The Strokes werd ingezet kon het ons even verblijden, maar dat bleek valse hoop, want ze maakten het nummer niet eens af. Jammer, want met hun eigen matige nummers mochten ze wel wat beters lenen.





Daarna was het wachten op BLACK REBEL MOTORCYCLE CLUB. We stonden inmiddels in het tweede vak, dus we konden het best goed zien. De regen was alweer opgehouden en de zon brak zelfs af en toe voorzichtig door. Dit kwam de muziek van de BRMC niet echt ten goede. Ze hadden naar mijn mening ook beter in de tent kunnen staan, zo rond een uurtje of 9 's avonds. De combinatie van het vroege tijdstip en het waterige zonnetje deed de sfeer weinig goeds. Toch was het concert verre van slecht, vooral de wat snellere nummers kwamen goed uit de verf.







Hierna gingen we wat eten en een beetje relaxen in de buurt van de Marquee (de tent), terwijl we ondertussen de heerlijke fruitsapjes ontdekten.



Eenmaal uitgerelaxt gingen we de tent in en vingen we nog een glimp op van Triggerfinger, maar die waren eigenlijk net klaar. Dus was het wachten op THE VON BONDIES.
Deze band uit Detroit (later daarover meer) zette een goede show neer, die in de tent goed tot z'n recht kwam, maar op het hoofdpodium ook overeind zou zijn gebleven. Ze speelden vooral nummers van het nieuwe album Pawn Shoppe Heart en single C'Mon C'Mon bleek bij het publiek al goed bekend te zijn. Toen zanger Jason Stollsteimer iets zei over dat ze uit Detroit kwamen, kon Anouk haar enthousiasme niet meer bedwingen en gooide vol passie haar metalhand in de lucht. Gekke Amerikanen...





Na de show gingen we weer richting hoofdpodium, waar de Dropkick Murphys een feestje aan het bouwen waren. Het kon ons weinig boeien, dus we streken neer op ons picknickkleed en gingen onze mede-festivalbezoekers observeren. Wat bleek: vrijdag was toch echt de dag van Metallica. In amper 10 minuten telden we al ruim dertig mensen met een Metallica-shirt, -pet, -zweetband, -dekbedovertrek, -watdanook. En dat deden niet veel bands hen na.

Inmiddels was The Darkness begonnen. Maar ook hiervoor liepen we niet warm, al liggend luisterden we naar de met gitaarsolo's overgoten muziek en de toch wel geinige pogingen die de zanger tussen de nummers door deed om met het publiek te communiceren. Maar hoe kan je ook niet lachen om iemand die er zo uitziet:



Ondertussen werd onze aandacht getrokken door de Humo-lichtkrant waarin stond dat de Von Bondies over een half uur een signeersessie gingen houden. Aangezien Anouk haar Detroitse helden nog wel eens van dichtbij wilde zien, besloten we erheen te gaan. Nou zo'n signeersessie is ook niet echt 'je van het'. Na een paar krabbeltjes en een foto's gingen we weer weg.




Ik sta er niet echt op m'n best op, maar hij ook niet, haha!



Hierna gingen we weer een beetje chillen op het veld. De vliegtuigen vliegen daar trouwens supervaak en vrij laag voorbij.



NELLY FURTADO speelde in de Marquee. Was ook nog erg leuk eigenlijk! We stonden net buiten de tent maar het was wel een aardige show daarbinnen, meisjes die op het podium mochten komen dansen enzo. Jaja.

Even later was het tijd voor 'het echte werk'. Het moment waarop driekwart van de bevolking van het festival (ons niet inbegrepen) had zitten wachten, was eindelijk aangebroken: METALLICA!



We vonden er geen reet aan. Maar de meesten reageerden -uiteraard- zo:



Na al deze fysieke inspanning waren we moe en bovendien was het koud aan het worden, dus gingen we weer terug naar de tent.

zaterdag 3 juli:

Op het gemakje weer naar het festivalterrein geslenterd en onze chill-mode weer voortgezet op de wei voor het hoofdpodium, waar de HEIDEROOSJES bezig waren. Ze hadden als extra'tje nog een bijzondere gast meegenomen:



Jawel, Urbanus! Haha, dat was wel een mooi moment. Iedereen ging staan om te kijken of het echt waar was. Schijnbaar hebben de Heideroosjes hun naam aan iets van hem ontleend, vandaar de connectie.
Tijd voor wat minder ongein. In het programmaboekje stond de beschrijving van BROKEN SOCIAL SCENE ons wel aan, dus we verhuisden weer naar de Marquee om ze aan het werk te zien.



En dat was erg goed! Als extra'tje duikelde één van de drie gitaristen nog even voorover het podium af, maar dat was volgens mij niet helemaal de bedoeling. Anyway, mooie muziek, de zangeres die er bij was was af en toe wel een beetje irritant maar ok, daar konden we nog wel mee leven.

Waar iets minder mee te leven viel, was de bevolkingsdichtheid in de tent tijdens FRANZ FERDINAND. Als een waar sardientjesblik stond het daar volgepakt, en toen was het optreden nog niet eens begonnen. Toen ze dan eindelijk wel begonnen waren, brak het helemaal los! Lekker knus, dat wel, lekker springen (want je kon toch niet omvallen en die houten vloer bouncte lekker mee) maar ademhalen zat er niet echt in. Ik vond het deze opoffering wel waard, want ze waren wel erg leuk, maar Ruth en Anouk konden het niet meer uithouden dus toen hebben we vanaf buiten de rest gevolgd.



















zondag 4 juli:





(nieuwe manier van het dragen van een tshirt)
















maandag 5 juli:



Inpakken en weer naar huis!




Foto credits:
De lelijke door mij, de mooie door Rock Werchter en De Standaard.

[<- TERUG]