Camino de la Plata

Hier volgt een dagverslag van onze 2^e Camino. Ik heb deze ook weer samen gelopen met Jean Pierre Winne. In het verhaal wordt hij verder aangeduid als JP.
Het verhaal is ook te volgen op onze website http://joopenjp.waarbenjij.nu

Home

Camino de la Plata ook wel bekend onder de naam de "Zilverroute". Deze begint in Sevilla, maar dat was ons te ver daar wij slechts 14 dagen hadden om deze tocht te lopen zijn wij op een andere plaats gestart. Hieronder volgt ons verslag van de route die wij hebben gevolgd.

Aankomst Madrid 13 Oktober 2008

Aangekomen op het vliegveld spoeden wij ons naar de metro om onze reis te kunnen vervolgen richting Salamanca alwaar wij dachten te kunnen starten. Bij de balie melden wij ons bij twee vriendelijke dames en vroegen wij hoe met trein of bus richting Salamanca verder te reizen. De dames tekende alles netjes voor ons uit welke lijn van de metro wij moesten nemen om onze bestemming te bereiken. Maar men kan al raden wanneer men de taal niet machtig is dan kunnen er ondanks de goede bedoelingen wel eens misverstanden ontstaan. Maar daar zouden we pas later achter komen. Wij vertrokken in de opgegeven richting en daar na een half uur aangekomen, bleek bij verdere navraag dat wij weer in dezelfde richting moesten omkeren er bleek geen treinverbinding te zijn aldaar richting Salamanca.
Met enig gepuf en wat onverstaanbare klanken onzerzijds weer ingestapt en op onze schreden teruggekeerd. Nu kwamen we aan op het grote station van Madrid waar het tamelijk druk was en wij wat onwennig rondkijkend een poging waagden om ons in de rij te plaatsen om een ticket te bemachtigen. Wij vroegen ons hardop af hoe nu verder te handelen daar er slechts enige loketten waren geopend van de 23 en wij sommige van de passagiers een nummertje zagen trekken waarmee ze na afroep van hun  nummer zich begaven richting van één van de geopende loketten. Op dat moment passeerden er een groepje mensen die ons in verstaanbaar Nederlands vertelden dat wij prima stonden en geen nummertje nodig hadden, dat stelde ons direct gerust en zachtjes schoven wij vooruit richting het loket. Plotsklaps sloot één van de twee slechts voor dagtickets geopende loketten en werd deze niet meer bemand door een ander, de gehele rij stokte in zijn voortgang. Voor ons stond een Nederlander, naar later bleek woonachtend in Spanje, zich licht op te winden. Voor ons een mooie gelegenheid even een praatje met hem te maken, zo kwamen wij erachter dat hij al jaren in Spanje woonde. Hij vertelde ons dat dit normaal was in Spanje, na afloop van een voorgaande meerdaagse staking, had men nog niet veel zin om service te geven aan de wachtende mensen. En er werd behoorlijk gewacht, achterom kijkend, en ik overdrijf niet, stond zeker een rij van 25 meter te wachtten. Hoe er geen revolte uitbrak onder ons is mij nu nog steeds een raadsel. Eindelijk waren wij aan de beurt en vroegen onze tickets voor Salamanca aan in de hoop nog met de trein van 15.30 mee te kunnen, ijdele hoop bleek. Deze trein was vol, men verkoopt namelijk genummerde plaatsen, op deze wijze heeft men wel altijd een zitplaats en hoeft men zich niet asociaal te gedragen bij het instappen. Kan men misschien in Nederland ook invoeren?
Voor de volgende trein van 17.30 was nog volop plaats, dus die maar genomen, ons reisschema lag nu toch al in elkaar. "Wat gaan we doen", was onze allereerste vraag: " laat ons eerst maar gaan eten, dan hebben we dat gehad", zeiden wij tegen elkaar.

Om 17.30 uur zaten we op de trein, wel gescheiden van elkaar dat was jammer, maar wel rustig tijdens deze twee uur durende rit. Naast mij nam een Amerikaanse plaats, naar later bleek. Met haar heb ik op het einde van de rit nog over de Amerikaanse politiek gehad, zij bleek een studente geneeskunde te zijn en te studeren in Salamanca. De universiteit aldaar is de oudste van Spanje en trekt veel studenten uit de wereld aan. Zij wenste ons een mooie Camino toe en vertrok net als ons richting de stad. We waren nog in onze reismoed en dachten nog even te kunnen doorreizen naar Zamora omdat we al hadden gezien dat het vertrek vanuit Salamanca te ver lag om deze Camino uit te lopen. Dus gesneld naar het busstation waar men ons vertelde bij aankomst, dat de volgende bus om 23.00 uur zou vertrekken het was zondag en over de gehele wereld loopt er dan een andere dienstregeling die luidt: om de twee uur. Dat werd ons toch een beetje te gek, wij besloten om daarom een taxi te nemen en ons te laten afzetten bij de auberge in Salamanca en morgenvroeg weer terug te keren op het busstation.
Rond 21.00 waren wij aan de auberge, die door een Duits echtpaar werd gerund, na inschrijving en over en weer wat vragen en indrukken te hebben uitgewisseld vroegen wij de man of wij de stad nog in konden. Hierop moest hij ons teleurstellen daar de auberge om 22.00 uur op slot ging en hij geen sleutel kon meegeven.
Er dreigde nog iets fout te gaan ik was mijn Credencial vergeten en zoals vele pelgrims weten dan kan men niet slapen in een refugio, auberge. Mijn geluk was dat er geen pelgrims op dat moment verbleven in de auberge. De volgende morgen bleek de man voor mij nog een verrassing te hebben, maar dat horen jullie morgen wel. Met een kleine zucht van opluchting en teleurstelling gingen wij naar onze kamer om van een goede nachtrust te genieten de eerste reisdag zat erop.

14 oktober Zamora - Montomarta

De dag van gisteren nog in gedachten, trekken we de reis nog even door.
O, ja ik had jullie beloofd te vertellen wat de beheerder voor mij als verrassing had bedacht voor deze dag. Hij had voor mij een credencial geregeld wat speciaal voor deze tocht was gemaakt het heette: "Salamanca en la Via de la Plata-Camino de Santiago". Ik was echt verrast omdat ik mij al had ingesteld te wachtten tot dat het bureau die de credencial regelt open zou gaan. In veel plaatsen en vooral in grootte steden zetelt een dergelijk bureau waar men dit kan regelen. Wat deze credencial zo speciaal maakte is dat elke plaats die men gaat passeren reeds vernoemd is, tevens is er een kaart met de route in afgedrukt. Dat alles maakt het wel speciaal voor mij.
We gaan deze morgen naar het busstation om van Salamanca naar Zamora te worden gebracht. Hier willen we de werkelijke reis aanvangen. Om 06.00 opgestaan en op weg naar het busstation. Daar aangekomen eerst een prima ontbijt genomen, een bocadillo altijd heerlijk en een kop koffie. Het inwendige is gevuld en voldaan stappen we naar het ticket bureau. Nu geen problemen meer, ticket gekocht en op weg naar de meer dan 24 opstap lijnen. Wij moeten slechts lijn 2 nemen om te kunnen vertrekken. In 1 uur rijden we naar Zamora waar we normaal 2 dagen over zouden hebben moeten wandelen. Dat scheelt een flink stuk, toch!. Nu zullen sommigen onder jullie denken aan al die verhalen die JP ooit wel eens afstak op zijn eigen website en wat ging over die "foefelaars", maar dat zijn wij toch niet? Wij zijn eigenlijk nog niet eens begonnen en dan kan je over foefelen nog niet eens spreken. Want foefelaars zijn mensen die pretenderen dat zij hebben gelopen wat voor anderen overduidelijk niet zo is. Wij geven aan in ons verslag hoe wij deze reis gaan aanpakken en elke niet gelopen Km willen wij verklaren.
Wij zijn gearriveerd in Zamora vooraleer te starten eerst maar een kop koffie en iets heerlijks erbij, je weet maar nooit hoe lang het kan gaan duren vooraleer je weer iets kunt bemachtigen.
Op weg naar Montamarta en het begint gelijk al goed, vorig jaar hebben we al geschreven dat alle wegen in Spanje op de schop worden genomen nou, dus ook hier. De weg die we moesten volgen, een kleine 10 km, liep alleen langs de grote baan N630 (4 baansweg) met daarnaast aan beide zijden nog een parallelweg. Laat ik het voorzichtig stellen daar word je niet vrolijk van. Maar met alles wat met  St.Jaques te maken heeft, wordt dat altijd weer gecompenseerd met iets wat je dan niet verwacht en je weer blij maakt. We komen in een onooglijk dorp met een prima, aan de buitenkant niet om aan te zien, restaurant. Er is tevens een openbaar zwembad aanwezig. Dat trok ons niet gelet op de tijd van het jaar en tevens was de temperatuur op dat moment niet al te hoog. We gaan hier naar binnen en worden  als kleine vorsten behandeld. Niks teveel gevraagd en een snelle bediening, heerlijk. We verkrijgen een prima salade, bestaand uit olijven, tomaten, tonijn en nog vele andere lekkere groenten. Dit was nog maar het voorgerecht. Daarna frites en varkenslapjes 3 stuks, de man, en dat alles doorgespoeld met heerlijke koele Coca-Cola en dat alles voor 20 euro en dat voor ons tweeën wel te verstaan. Na deze voldoende en heerlijke maaltijd gaan we enigszins verzwaard verder.
Het pad gaat door de meseta zoals de streek hier heet. Dat bestaat uit een vlak op hoogte gelegen landbouwgebied wat vele dagen lopen inhoud om dat te doorkruisen. Na vele kilometers te hebben gelopen komen we aan in Montamarta, waar ons een Auberge wacht die we eerst ontdoen van alle vuiligheid die er nog ligt van de vorige bewoners. Drie zakken vol met bananenvellen en andere fruitzaken. Je kunt je voorstellen dat er al aardig wat vliegen binnenzaten. Hierna gaan we ons douchen en de handwas doen zodat de kleren morgen weer droog zijn. De temperatuur is aardig opgelopen naar een kleine 24 graden. De draad is gespannen tussen twee bomen en de was hangt. Daarna  pakt JP de spuitbus (vonden wij in de onderhoudskast) ter hand en spuit alles onder zodat de deuren een voor een kunnen worden gesloten. Wij gaan op stap naar het restaurant om een heerlijke koel biertje te gaan drinken en eens rond te kijken achter een computer, maar dat valt tegen geen een te vinden. Daarom het dorp maar eens in om daar verder te vragen, nee was telkens het antwoord, ons Spaans naar het vragen naar dit soort zaken gaat ons steeds beter af. Daarom maar boodschappen gedaan in een klein allimentacion. Terwijl de moeder haar oude Mercedes aan het wassen was, worden wij geholpen door de jonge dochter. Telkens als wij wat vroegen schalde haar jonge stem door de ruimte richting haar moeder om te vragen wat het kostte en wat ze verder moest doen. Haar moeder was dit na een kleine 10min blijkbaar beu want ze liet alles liggen om ons wat versneld te helpen. Onze boodschappen meenemend gaan we straks heerlijk buiten eten we zijn tenslotte toch de enige bewoners op dit moment. Het wordt al donker rond acht uur. Na een uur heerlijk buiten te hebben gezeten besluiten we om 21.00 uur naar bed te gaan, geen vliegen meer gezien. Rond half tien ogen dicht en pitten. Om een uur of elf uur roept JP mij toe:"hoor jij niks", ik stamel nog half slapend van "nee". Laat ik voor de lezers gelijk maar bekennen dat ik eenzijdig redelijk doof ben en niet Oost-Indisch doof, zoals ik nu al enige onder u hoor denken. Wat blijkt om 11.00uur staat er een peregrino op de deur te rammen, het is een ijzeren deur moet je weten, dat geeft behoorlijk wat galm. Na dit te hebben opgelost gaan we eindelijk slapen om morgen rond zes uur weer op te staan.

 

15 Oktober Montomarta - Granja de Moreruela

Vanochtend zijn we om 06:00 uur opgestaan in onze alberge in Montamarta, en zijn in het donker op pad gegaan en ik kan je verzekeren het is donker hier. Je hebt hier nagenoeg geen horizonvervuiling zoals wij dat kennen in Nederland. Je kan er op zitten wachten wanneer je zo vroeg vertrekt, men mis kan lopen doordat je een pijl niet waarneemt. Ook al hebben wij beiden een koplamp op, dan nog is dat geen zekerheid voor niet fout navigeren.
Na een kleine 5 Km zijn we mis gelopen, net als vorig jaar, de verkeerde kant het bergje op. Dit kostte ons 1,5 uur en zo,n kleine 8 Km extra lopen. Deze verloren kilometers haal je nooit meer in. Daarom besluiten we maar om bij een jachthut eerst maar eens uitgebreid te lunchen. Hierna gaan we verder op pad om via een prachtig rivierdal met daaroverheen nog mist flarden, verder te wandelen. Uitstekend boven de mist ontwaren we de contouren van de oude ruïne van één nog door de ridders van Santiago gebouwd fort, kasteel. Veel later wanneer we dichterbij komen zien we hoe indrukwekkend dit moet zijn geweest. Aan dit alles is af te lezen de macht en rijkdom van deze orde.
De wegen die we moeten bewandelen zijn meestal van kiezels, welke wij gebruiken om er beton van te maken, en dat loopt zeer lastig. Temperatuur is s´morgens rond de 5 graden en deze loopt op naar de 30 en zakt dan weer, in de loop van de avond.
Verder op komen we in een klein dorp waar we vlug een cola en water inslagen. In dit dorp moet ook een auberge gelegen zijn, tevens dient het café ook als restaurant. Later vernemen we van een andere perigrino dat hij hier eens een ernstig maagprobleem heeft opgelopen en zijn reis daarvoor moest onderbreken.. Hiervan zijn wij gelukkig tot nu toe verschoond gebleven.
De dame in kwestie is zeer op pelgrims ingesteld. We zien haar verzameling aan en deze laat vele spelden e.d. zien. Als ze de bladwijzer ziet die in ons loopboek zit met daarop St Jaques, is ze ook maar wat verrukt deze te mogen krijgen. Wij vermoeden dat ze gebedjes prevelt van geluk, het zou ook zo maar iets anders kunnen zijn.
Vervolgens verder richting Tabara, maar daar zijn we niet geraakt, de batterijen liepen leeg, we worden ouder zeker?
We zijn gestopt in Granja de Morreruela en overnachten in een mooie maar eenvoudige auberge. Deze auberge is voorzien van een plaatselijk café en restaurant.

Wij gaan afsluiten, er staan hier namelijk 8 Spaanse dames te wachten, die een computercursus volgen op 2 PC´s en die bezetten wij nu. Ja het is op deze route dun gezaaid wat betreft computers dus we waren maar wat dankbaar dat we gebruik mochten maken van deze gelegenheid. We spoeden ons naar het restaurant om aan te schuiven, onderwijl genieten we weer van een voetbaluitzending. Ik vermoed dat dit restaurantje goede zaken doet want het stroomt langzaam vol met voetballiefhebbers en ze consumeren geweldig.
De keuken gaat ook hier pas open om 21.00 uur. Het late eten bevalt niet altijd even prima, dat merken we als we in bed liggen en onze volle magen onze slaaprust toch ernstig verstoort. Ook de dorst doet je wat vaker wakker worden. Hopelijk gaat het weer wennen. Maar over het eten zelf geen klagen dat is prima en voedzaam en wat wil een pelgrim meer.

 

16 Oktober Granja de Moreruela - Tábara

Gisteren zijn er in de auberge nog 3 peregrino´s bijgekomen, een Spanjaard een Italiaan en een Duitser we zullen hun nog wel een paar keer ontmoeten.
Het was gelijk volle bak in de kleine maar prettige auberge.
Ik had mezelf in een voorkamertje geplaatst met een apart deurtje dus ik kon mij terugtrekken indien nodig. Ik had dan ook prima geslapen en maar goed ook, vandaag werd een lange en naar het eind ook zware tocht.

Om 7 uur opgestaan en direct op pad in de schemering. Nu worden alle paden en pijlen dubbel gecheckt..we hebben ons lesje geleerd.
Toen we zo´n twee uren verder waren besloten we te gaan eten, want we zorgen er steeds voor dat wij bij aankomst weer eten inslaan voor de volgende stapdag. Dat alles bestaat uit worstjes, kaas, appels, sinaasappels, kiwi, brood, ham de goede Spaanse wel te verstaan, dus je ziet verhongeren doen we niet. De tocht was over de eerste 20 km prachtig zeker de tocht langs de rivier die we pal aan onze linkerkant hielden. Al klimmend naar een hoogte van zo´n 700 meter kwamen we langs eikenbomen. Deze waren rondom hun stam omgewroet door wat wij denken everzwijnen, die naar truffels aan het zoeken waren. Misschien is onder jullie iemand die hierover een andere mening heeft, laat het mij dan weten. Eindelijk naderen we een dorp na 20 km en gaan direct onze voorraad aan vullen bij de plaatselijke kleine maar gezellige winkeltjes. De ander gaat naar de bakker en we ontmoeten elkaar weer in de bar voor het bakje koffie en een koude cola.
Om een indruk te geven hoe ouderwets de kroegjes zijn tot nu toe, hier een kleine uitleg: als je naar de WC wilt dan moet je in deze zaak buitenom via een poortje naar het toilet, wel is alles netjes.

Nu we weer voldoende vocht bij ons hebben kunnen we de laatst 6 km door het droge en voor deze tijd van het jaar hete vlakte verder gaan. En met de temperatuur zit het wel goed 28 graden en dat ga je merken. Zeker als je over wegen spreekt die tot in het oneindige doorlopen, het lijkt of er geen einde aankomt. Bedenk wel hier is geen schaduw te vinden de zon doet zijn best om je laatste beetje vocht afhandig te maken. Daarom dient men op deze camino steeds volop water bij zich te hebben.
Aangekomen in Tábara, in de wel heel kleine auberge, waar nu op dit moment een kleine 6 personen zitten. Er kunnen ook 4 paarden of ezels worden geplaatst, de voederbakken onder het afdak laten dit zien. Onderwijl ga ik de was doen en wel op de ouderwetse manier, zoals vele Spanjaarden voorheen, in een open publieke wasplaats. De wasmachine hier aanwezig, heeft geen toevoerslang voor water en zoals jullie weten dan werkt het apparaat niet.

Nu alles is gedaan en de was is opgehangen en wij ons hebben gedoucht, gaan we op stap naar het dorp op zoek naar een computer. Die vinden we in de lokale bibliotheek. Een goede tip voor komende camino reizigers ga dus naar de plaatselijke bibliotheek voor het gebruik van de computer.
Nadat alles is geplaatst, op de computer wel te verstaan, op zoek naar een goed plaatselijk restaurant om een prima welverdiende maaltijd te nuttigen.
 

17 oktober Tábara - Santa Croya de Tera

Weer een dag verder en nog steeds zitten we op de meseta, van een vlak terrein met landbouwgronden gaan we over naar velden vol eikenbomen, heuvel op en af.
Deze gronden worden gebruikt voor de plaatselijke jacht op beren en everzwijnen. We ontdekken zelf sporen van wolven,lynx en wilde varkens.
Vanochtend om 8 uur zijn we op pad gegaan. Eerst in het café op de hoek van het dorp eerst een broodje gegeten en een heerlijke caffé con leche gedronken. Tevens wat extra (chocolade)koek meegenomen, kwam goed uit want er was onderweg niets te verkrijgen, zoals altijd pas op het eind
Een mooie loopdag gehad van ca 30Km door een mooi landschap. Overgang van de droge Meseta naar de hoger gelegen gebieden. We zitten nu op 800M hoogte in een echt prachtige auberge. De dame van de auberge heeft net een heerlijke salade gemaakt waar Joop reeds aan is begonnen. Zoals je al snapt is er in deze auberge een internetaansluiting. Ik ga straks eens uitvogelen of ik er ook foto´s mee kan bewerken, maar dat zie je dan wel als ze verschijnen. Wij wisselen hier af omdat de een zit te tokkelen terwijl de ander de salade zit weg te schrokken.
Hier ben ik dan weer, mijn salade heb ik naar binnengewerkt om toch maar weer snel het verhaal te kunnen vervolmaken. Al gezegd een mooie tocht maar je moet uitkijken de dorpen liggen hier werkelijk 10 tallen km uit elkaar. Zorg er dus voor dat je voeding op tijd inslaat. Dat hadden we gisteren niet gedaan maar wij hadden nog voldoende over van de vorige dag maar let op hou je bij de les.
Op deze tocht waren er niet veel zaken die je deden opkijken het was meer neerkijken om niet je enkel te verzwikken. Dat was ook de reden dat wij de wildsporen ontdekten. Dat gaf weer enige stof tot discussie hoe de sporen te bekijken, gelukkig gaf het boek van de route ons de uitleg omdat hierin ook was opgenomen sporen van plant en dier. We kwamen door een klein dorpje waar in vroegere tijden een refugio communal was gevestigd maar die nu zo te zien niet langer meer in gebruik was, grote sloten op de deur bevestigde dit. De aangekondigde Bar en alimentacion op een en het zelfde adres was ook gesloten, een tegenvaller. Een paar reeds in het dorp verblijvende peligrino's had ons dat al duidelijk willen maken.
Na een klein vervolg het dorp uit en over de brug gaande deden wij een stop voor eten en ook even om onze grote behoefte in het veld te doen. JP had nog gelachen met mijn WC rol maar tot nu toe heeft hij er al drie keer gebruik van gemaakt.
Na gedane zaken weer op stap en door aangelegde populierenbossen à la de Braakman weer bergop. Na het passeren van diverse bodega's, dit zijn in de bergen uitgeholde verblijven, geschikt voor mens en de wijn die in de nabijgelegen velden wordt verbouwd.
Op een bepaald moment zien we een bord refugio 150 meter dus op stap daar aangekomen kon ik een lach niet onderdrukken enkel een metalen frame met daaroverheen wat takken en binnenin wat stronken van bomen die diende voor tafel en stoel, was alles wat we aantroffen. Wij zouden zeggen een mooie picknick plaats in het bos.
Dus verder tot de Auberge Casa Anita waar we nu zitten en alles wat we moesten doen gedaan hebben. Dus vanaf nu rust en verder niets. Nu nog enkel boodschappen doen voor morgen en de dag zit er weer op.
Zo, mijn salade zit ook binnen. De was nog even gecontroleerd, deze droogt voor geen meter, de temperatuur is wat gezakt en het is wat vochtig geworden. Onze gastheer heeft de openhaard aangestoken en deze heb ik nog even bewerkt, zodat hij nu dienst doet als wasdroger voor het gehele dorp. Dat was althans wat wij dachten, doch toen wij terugkwamen van boodschappen en een laatste controle deden op onze was, bleek de open haard uit te zijn en onze was nog even vochtig als te voren.
JP had wat last van zijn knie, hij vermoedt dat het zijn meniscus is daarom even langs de farmacie om te vragen achter een bandage. Geen probleem de farmacie was van alles voorzien. Met de extra ondersteuning gaf dit toch wat extra steun waardoor alles weer wat lekkerder zit. De komende dagen moet dit nog gaan bewijzen.
Als de avond valt worden wij uitgenodigd om het die middag bestelde eten te doen verorberen in de opnieuw aangestoken open haard ruimte. Alle kleren die nog vochtig zijn worden weer meegenomen, die van ons zijn reeds droog door het door JP meegebrachte föhn die ons de komende dagen nog voortreffelijk van pas zal doen komen.
Na het eten presenteerde onze gastheer nog kastanjes die we laten poffen in de warme as. De maaltijd werd voorzien van eigen wijn die ik persoonlijk niet al te lekker vond, maar ja smaken verschillen.
Na dit alles konden we niks meer doen dan te gaan slapen en zo was er weer een dag voorbij.

6e dag 18 october Santa Croya de Tera - Mombuey

Wij zijn er weer, op de computer wel te verstaan, gelukkig kunnen we weer alles kwijt van de afgelopen drie dagen we gaan er voor. We konden terecht op het plaatselijke gemeentehuis, prima geregeld, zou dit bij ons ook kunnen?
De reis hier naar toe verliep geheel anders dan wij in eerste instantie hadden gepland.
We hebben een alternatieve route genomen i.v.m. tijdgebrek gaan we over N525 richting Mombuey. Eten in de berm en de KM verdwijnen spontaan onder onze voeten.
De auberge die we als eerste tegenkomen ligt een 9 tal km voor het einde. Deze auberge gelegen in Rinegro de Puente is prachtig er is zelfs een wasmachine. Nu kunnen we eens overschakelen van handwas op een grote machinewas. Na kort overleg gezien de tijd en de resterende kilometers besluiten we door te gaan het is nog vroeg 13.00 uur. Er restten ons nog slecht een 9 tal KM. Na uitgebreid te hebben gegeten, men moet weten dat wij altijd behoorlijk wat voorraad meenemen, gaan we verder. Na een 100 meter stelt JP de vraag: "Joop, heb jij het routeboekje, "nee", roep ik en terwijl ik dat zeg realiseer ik mij dat ik dat heb laten liggen in de voorgaande auberge, gelukkig slechts 500 meter terug. Met volle bepakking al hardlopend terug, een echte marinier. De deur was op slot natuurlijk, gelukkig werd er vermeld waar de sleutel te doen halen en zo kwam het boekje weer terug in onze handen. Op dat moment dacht ik weer terug aan Portugal.
De snelweg passerend gaan we de laatste 9 km door een grote grasvlakte. Hier worden koeien en de daarbij lopende stieren nog door een originele koewachter geweid. Wij moesten doorheen en langs deze starende EL TORROS gaan, wij hebben maar niet gezwaaid. Aankomend in het dorp, nabij een door de tempelridders gestichte kerk, lag onze auberge. Deze auberge was zeer primitief, 1 douche ,wc en 11 bedden.
Hier ontmoetten wij een persoon van 45 jaar die al jaren non stop door Europa trok, dat ging ons toch wat te ver over 9 dagen gaan wij weer naar huis.
In dit dorp weer de normale inkopen verricht en ´s avonds uit eten in een plaatselijk restaurant wat in onze ogen geen restaurant mag heten. Alles wordt over het algemeen op het platteland nogal snel opgediend. Dat houdt in dat wanneer je nog aan het eerste bezig bent het tweede gerecht reeds wordt opgediend. Het toetje is altijd pudding, yoghurt of koffie na. Alleen de eerste twee is iets uit een kuipje wat wij thuis ook zouden doen, rechtstreeks uit de winkel dus. Het is voetbal wat de klok slaat deze week en dat is toch wel wat beter dan stierenvechten. Alhoewel als je de lijn zou doortrekken lijken voetballers ook wel op toreadors het verschil zit hem in het schoppen niet in het steken.
 

7e dag 19 october

Het busverhaal .Mombuey - Puebla de Sanabria

Wij hadden na goed overleg besloten op zondag met de bus te gaan naar bovengenoemde plaats om vandaar met de trein naar Laza te gaan. Reden: Nog steeds te veel KM voor te weinig dagen.
Wij gevraagd aan een lokaal persoon, de kruidenier, wanneer er een bus komt op zondag hij vertelde ons tussen 09.30 en 10.00 uur en vertelde er ook bij waar men moest gaan staan om de bus te doen stoppen.
Voor alle zekerheid waren wij om 08.30 uur reeds bij de busstop. Wij waren op tijd kan je wel stellen. Op of rond 10.00 uur komt de bus er aan, de chauffeur zwaait en laat ons verbaast achter. Op dat moment komen er woorden uit onze mond die ik hier beter niet kan noteren.
Op dat moment realiseren we ons dat we 2.5 uur staptijd kwijt zijn, inhalen doe je die nooit meer. Daarom maar te voet naar ons buseinde. Dus weer over de N525 op weg naar Peubla de Sanabria. Ik kan jullie vertellen dat gaat vervelen, dus op een bepaald moment hebben we de originele route weer opgepakt.
We arriveren ter plaatse en een oudere man, beheerder van deze privado wacht ons op. Na inschrijven en betalen en niet andersom mogen wij ons begeven in de Auberge. Hier staat ook een wasmachine maar deze mochten wij niet gebruiken. Nee, de was diende met de hand in de daarvoor bestemde wasbakken gedaan te worden en wel met koud water. Dat ging me toch te ver, waarop ik besloot tegen het advies van de man in om yoch warm water af te tappen in de keuken. Daarna had ik toch het gevoel dat ik de was op een juiste manier kon schoon krijgen. Later vernam ik van een Duitse vrouw dat het wassen van de kleren ook goed ging met shampoo en laat ik jullie vertellen dan ruikt ook alles veel fijner. Deze tip heb ik opgeslagen in mijn geheugen. Voor het overige kan gesteld worden dat deze Auberge een 5 sterren verdiende. Aan de overzijde was een prima restaurant gelegen waar we ook gebruik van hebben gemaakt. Telkens vragen we of er een mogelijkheid is tot internetten en ja hoor men vertelde ons, op het station, dus wij op weg.
Let op dit is 2km klimmend en 2 km terug alsof we al niet voldoende gelopen hadden. Je komt boven en wat denk je gesloten, niet het perron maar wel de lokatie met de computers. Fijn dan maar terug. Wij hadden in deze plaats meer verwacht daar het volledig draait op het toerisme wat ook duidelijk waarneembaar is. Terug bij de Auberge gaat het licht tweemaal uit, bij ons en in het gebouw.
Welterusten en tot morgen
 

8e dag 20 october

De laatste grote bergetappe. Puebla de Sanabria  -Padornelo

Eindelijk aangekomen bij een hotel voor truckers, dus het eten zal ook wel prima zijn. Maar laat ik niet te ver vooruitlopen het verhaal begint als volgt.
Om 08.00 vanmorgen vertrokken, eerst brood halen en wel nog bij een echte bakker. Wij stapten binnen terwijl de oven nog volop draaide. Het vuur gloeide ons tegemoet. De warmte en de geur wierpen je terug in de tijd. De bakker was volop bezig het brood zowel in als uit de oven te nemen. Mijn jeugdjaren kwamen spontaan boven.
Daarna naar het postkantoor waar JP enkele postzegels ging halen, zonder dat komen ze nooit aan die kaarten.
Nu de stad zien uit te komen dat is altijd lastig men vindt niet altijd de pijlen terug. Maar alles kwam goed en we trokken de bergen in jullie horen het goed wij zijn de meseta uit. De bergen zullen oplopen van 400 naar 1400 meter. Deze tocht gaat 9 uren duren afgelegde weg 30 km.
Het was vreemd maar beiden hadden we het gevoel in rondjes te lopen. Dat is mogelijk daar jullie moeten weten dat door de vele opnieuw gelegde wegen de pijlen niet altijd overeenkomen met de afgelegde weg dan wel in het boekje opgenomen route.
Ook ons boekje maakte ons soms niet veel wijzer, alles is heel summier.
Onderweg vele malen water getapt uit diverse fontinas, dat bleek deze dag heel belangrijk. Eindelijk bereiken wij een dorpje Requejo. Hier is een bar die tevens voorziet in levensmiddelen en ook als gokpaleis. Even iets korts over bars in Spanje, men mag daar nog volop roken indien er een bordje staat dat dit is toegestaan naar mijn idee heeft men dit dus overal gedaan en dat is ook te zien en te ruiken. De peuken en overig afval ligt onder de toog en wordt eenmaal daags gekuist????
Dus rokers onder ons ga naar Spanje!!!!!!.
Even terugkomend op dat barretje/winkel, ook daar mocht gerookt worden. Leuker kunnen we het niet maken. Hier nemen we onze koffie en bocadillo met als uitsmijter een koude Coca.
Wat ons daarna, toen we verder gingen wandelen nog te wachtten lag hadden wij niet verwacht. Hier gingen we omhoog naar 1400 meter. Een reuzenberg die ons de adem en ook de spieren ontnam. Stijf en kompleet uitgewoond kwam ik boven de beul stapte verder en ik kon niets anders doen dan volgen, zwijgend, tot de top waar ook JP een half uur voor pampus heeft gelegen. Op zo´n moment doen we de schoenen en sokken uit voor het drogen want deze zijn meestal redelijk vochtig. Na onze genoten welverdiende rust weer verder. We gaan door een tunnel van zo´n 400 meter met ons zaklampje aan. De wind giert hier doorheen en verkoelt ons tot we het zelfs koud gaan krijgen. Aan het eind van de tunnel staat de Gardia Civil, Buenos Dias,signores en verder gingen we. Nog net niet strompelend bereiken wij het al eerder vernoemde truckers hotel. Na een goed bad en lekkere tapas en een diner om 20.00 uur waren wij weer het mannetje doch om 21.00 uur lagen wij in coma.
 

9e dag  Padornelo - Ourense

Het begint al weer goed als je zelfs de datum aan het vergeten bent dus daarom alleen de 9e dag als titel.

Nog even terugkomend op gisteravond in het truckers hotel. We hadden een Babylonische spraakverwarring met een Duitse dame die we voor de 2x maal ontmoette. We hadden het over de kinderen en naar ik dacht ook over de klein kinderen, wat denk je zegt de dame ineens: "heb jij zulke kleine kinderen nog?", blijkbaar kan dat dus niet, zo als ik er nu uitzie? Ik dacht even na en zei:"nee mijn kinderen zijn al wat ouder want de kinderen waarover ik spreek zijn hun kinderen". Waarop de dame stelde dat zijn dus jou "enkel kinderen".
Wij hebben met zijn drieën nog heerlijk zitten eten. Met behulp van JP boekje ¨wat&hoe¨, in het Spaans komen we meestal te weten wat er op het menu staat, denk maar niet dat de kaart internationaal is.
Geen kennis van het Spaans kan je wel van alles voorgeschoteld krijgen. Dus bij ons niet dus. Wij zochten het op en kozen voor speenvarken en toen ons het bord werd gebracht lag het voorpootje bij mij en en het achterpootje bij JP of vice versa op ons bord. Dat was schrikken, lag dat hele been van dat beest over ons bord, maar het was overheerlijk. Daarna naar bed en na een goede nachtrust en na een koffie en croissant op stap richting Lubian een kleine 10 km verder, op weg naar het station zoals al eerder besproken.
Toen we de afslag naar het station naderden en de weg insloegen down hill bemerkten we al snel dat dit station zijn laatste levensadem al lang geleden had uitgeblazen. Dus omkeren en weer upp hill richting het genoemde plaatsje.
Aldaar aangekomen hebben we eerst maar via het gemeentehuis onze zaken op het internet geplaatst en deze hebben jullie allemaal reeds kunnen lezen. Na gedane arbeid gaan we richting een lokale bar, er is er maar een, dus je begrijpt het al, geen al te grote plaats. Daar besloten we om de komende 20 km te overbruggen met behulp van een taxi, kosten 20 euro.
Deze bracht ons in gezapig tempo naar de A Gudiña en achteraf gezien was dit geen slechte keuze.
Ik zal het proberen uit te leggen.
Toen wij aankwamen na de taxi rit en na een korte rondloop door het dorp, begon het weer binnen een uur volkomen om te draaien.
De temperatuur zakte naar een kleine 5 graden de wind wakkerde aan en de regen geselde de straten en alle pelegrino´s die de stad inkwamen liepen erbij als verzopen katten.

Aangekomen rond 12.00 uur en moeten wachten tot 18.26 om weer verder te kunnen was eigenlijk nog het zwaarste wat we die dag hebben ondervonden.
Wij hebben deze dag in een lokaal cafe gezeten en gelegen en daar naar GTST gekeken, op zijn Spaans wel te verstaan, laat ik zeggen er zit niet veel verschil tussen die in Nederland en hier slechts de tijd, hier duurt het 3 uur.

Om 18.00 begeven wij ons naar het station en zien wij dat er op een kwartier drie treinen dienen te passeren waarvan een sneltrein..
De trein komt binnen rond 18.36 en wij kopen onze tickets aan boord, voor een uur reizen twee personen 35 euro. Waar die andere twee treinen zijn gebleven hebben we niet kunnen achterhalen er had toch een sneltrein moeten komen, hij is ons in ieder geval niet gepasseerd.
Zo is deze dag toch nog extreem duur geworden maar wij zijn er dan ook een 100 km meeverder geraakt, voor wandelaars is dit een dikke 3 dagen.
Na aankomst gaan we richting de Auberge. Deze is in Ourense gelegen nabij een kerk uit de 12e eeuw. Wij vinden de auberge niet één twee drie en daarom vragen wij aan een persoon, die als portier in een museum zit, waar de auberge is gelegen. Hij komt naar buiten rukt zijn jasje aan en gaat ons in looppas voor . Wij kunnen niet anders dan hem volgen ook in looppas, maar dan wel met 10 kg op onze bult. Trap op en op, want het gaat steeds hoger, naderen we de auberge. We danken de persoon maar denken waarom niet wat trager waarom moest dit nu in looppas? In deze stad vinden we al copie´s van de kerk van Santiago je merkt aan alles dat we steeds dichterbij komen. Nog even een kleine uitstap gedaan naar een restaurant voor het menu del dia, prima voedzaam en deze keer ook goed. Na afloop weer terug naar de Auberge en daar de nacht flink snurkend doorgebracht. Dit alles verneem ik natuurlijk pas de volgende dag van JP. De grote boosdoener is mijn kleine neusverstopping je moet tenslotte toch altijd een excuus kunnen geven.
 

10e dag 22 oktober Ourense - Monesterio de oseira

Na de grote aanloop richting de Auberge in Ourense had JP een wat verdikte knie er was wat vocht ingekropen maar met behulp van de bandage was dit vlot verholpen. De rest van de dag geen problemen meer.

Vandaag hebben we een trip gepland naar het klooster van Monesterio.
Joop heeft een prachtig verhaal gelezen in ons boek over de ontvangst en het verblijf in het klooster.
Nu heb ik wel ervaring met kloosters en al wat daar zo´n beetje bij komt kijken, maar bij paters krijg ik een beetje kippenvel.
Zusters zijn me in het verleden goed bevallen, bij paters kom je al gauw in kelders terecht en andere middeleeuwse toestanden. Met Gerard heb ik ook eens bij de paters geslapen in een kelder, wel mooi beschilderd! Maar voor de rest een kerker .
Nou hier zou het een ontvangst worden met warme choco!! Een heerlijke broodmaaaltijd .....
Nou het klooster was indrukwekkend, groot als een kasteel met muren van 4 meter dik. Ruim 800 jaar bestond het al en in zijn gloriejaren moet het zeer machtig en rijk zijn geweest. Prachtige torens en een ingang zoals die bij een grote kathedraal zou verwachtten.
De auberge zou volgens de madam van een nabij gelegen café in dat groene deurtje zijn aan de zijkant van het gebouw. Alleen aan de gezichtsuitdrukking van die madam wist ik al genoeg. Trouwens de plaats van de deur voorspelde mij ook al niet veel goeds, het moest de ingang naar een ondergrondse kerker zijn!!
En jawel. Wij de deur openen, stappen wij in een zaal van pakweg 30 bij 50 meter met enkele kleine raampjes op 4 meter hoogte en een plafond op 6 meter. Als je sprak zag je de adem uit je mond komen, het was er net boven nul  Er stonden een 40 tal dubbele bedden op een hoop en een tafel van 10 meter met 2 banken. Een spaarlamp aan het plafond (6 meter hoog) verder zo vochtig als ....
Merde, hoe moeten we ons hier wassen en plassen??
Terug naar buiten en via de dame van het voornoemde café worden we naar de hoofdingang gestuurd waar een touw uit de muur komt.
Joop trekt aan het touw en ja, tingelingeling... deur gaat open en ...er staat een schoon madammeke in de opening. Achter het deurtje was een winkeltje!! "Auberge, ja, ja, wassen geen probleem, kleren wassen, moeilijk maar kan". Wij gaan achter haar aan het klooster in (zeg maar fort) muren van een meter dik, het doet je denken aan het Gravensteen in Gent vanbinnen.
De waszaal had een 10 tal douches, alleen koud water! Na het wassen moesten we linia recta terug naar het slaaphol, nie choco en nie brood!
Ik kijk Joop aan en zeg vriend van me, als jij vannacht de vespers wilt horen en meebeleven OK, maar ik ben hier weg!
Zusters ok maar paters Bedankt!

Wat kan ik daar nog aan toevoegen, berustend en erkennend dat JP gelijk had deed mij medebesluiten hem te volgen. Terug naar buitengaand vertelden wij de madam van het winkeltje dat we hadden afgezien van een verblijf alhier. Gezwind spoedden wij ons naar buiten, terwijl JP nog wat foto's nam om dit alles geloofwaardig over te brengen. Wij passeerden de eerste dame die met een glimlach ons doorstuurde naar de tweede madam om aldaar een taxi te doen laten bellen.
Wij vermoedden dat dit de gebruikelijke gang van zaken was, ook bij andere pelegrino's die de binnenkant van het klooster hadden gezien.

Het was 18.00 uur en een volgende auberge was gelegen op 11 km, niet haalbaar lopend voor de komende duisternis. Na het eten van een tosti van een 12 ponder brood, gevuld met ham en kaas en weggespoeld met een coke was onze maag weer prima gevuld, zodanig dat wij die avond niet meer uit eten zijn gegaan. De taxi arriveerde en voor 25 euro vertrokken wij richting onze voor die nacht verderop gelegen auberge. Onderweg heeft JP met mij nog vele malen de draak gestoken over mijn niet gehaald paterlijk avontuur.

 

11 dag 23 october Monesterio de oseira - Castro Dozon - Silleda

Wij zitten met zijn tweeën tegelijk verhalen te schrijven waardoor soms de intro gek kunnen overkomen. Mogelijk gaan we nog verhalen aanvullen door de een of ander. Toch proberen we de logica te blijven volgen.

We vertrekken uit Castro Dozon van hier uit is het nog een kleine 70 km lopen.
De auberge, om jullie een voorstelling te geven, bestaat uit een 3 tal units a la Fa.Moens keten.
Wij waren gisteravond vrij laat aangekomen, dus de was drogen werd een probleem. Maar er was een geluk in de keten zat een airco dus ook heating. Deze aangezet en de was er voor gehangen en een raampje licht opengezet, er waren nog 6 andere personen dus zij konden eveneens mee profiteren. Wij waren op een bepaald moment in bed gekropen en ook de anderen gingen te bed. Een persoon moet gedacht hebben wat is het hier warm, laat ik alles maar uitzetten en het raampje dichtdoen. Wat later bemerkten wij dit omdat de temperatuur deze nacht onder het vriespunt kwam en dan blijkt zo´n Moens keet toch niet al te warm te zijn. Gelukkig bleken er een aantal zaken toch gedroogd te zijn en konden wij de was rond 8.30 uur er toch afhalen. Mijn zweetshirt was aan de onderzijde nog nat maar ja gedurende de dag zal dat niet veel beter worden. Dus toch maar aangetrokken en op weg naar het eerste bakje koffie.
Daar hebben we wat koeken ingekocht voor onderweg en daarna op stap.
Vandaag was een prachtige dag lopend door een matig glooiend landschap waar op een bepaald moment de rust werd verstoord door enorme grote zandwagens. We liepen tegen de uitbreiding aan van een nieuwe snelweg. Gelukkig had men voor de Camino lopers hier rekening meegehouden, er was een goede nieuwe route uitgezet, dat is volgens JP wel eens anders. Door deze onderbreking is pas goed te zien hoe men door het veld loopt want regelmatig kruisen wij deze nieuwe snelweg. Niet alle dagen zijn spectaculair maar sommige zijn precies goed om het gevoel van het lopen te benadrukken en dit is zo´n dag. We naderen het plaatsje Laxe waar we een menu del dia nemen.
Het vreemde is, het smaakt voortreffelijk, maar wij zitten vol terwijl we het gevoel hebben dat we moeten eten. Vermoedelijk komt dit door het feit dat wij deze dag wat vreemde eettijden hebben aangenomen.
Langzaam lopen we de plaats Silleda in waar we eerst de bibliotheek opzoeken om onze info op het web zetten. Foto´s plaatsen lukt niet om dat de beheerder ons stelt dat de computers enkel worden gebruikt voor informatie, althans zo begrijpen wij het.
Na plaatsing gaan we nog een kleine 5 km verder naar de auberge en dan hebben we er weer een kleine 35 km opzitten. Nog twee grote of drie kleine stapdagen zijn wij verwijderd van Santiago.

vervolg op de 11e dag 23-oct

Zoals jullie al aan de titel kunnen zien, zijn wij na het plaatsen van alle verhalen op internet verder getrokken.
Achteraf gezien een ¨verkeerde keuze¨.
Doordat wij de verhalen van een kleine 3 dagen telkens plaatsen kost dat wat veel tijd ook nu. Rond 19.00 uur waren wij gereed met onze berichtten plaatsen en na het horen bij de garda civil dat er een kleine 4 km verder nog een auberge lag besloten wij verder te lopen. Ons gevoel gaf aan dat dit wel eens verder kon liggen dan de gemelde 4 km, denk maar eens terug aan ons verhaal in Portugal daar gaf men ook drie keer aan dat het nog 12 km was. Spanjaarden en afstanden zijn niet 1 op 1.
Wij op pad met in het achterhoofd dat het rond 20.00 uur pikdonker wordt. Dus stevig tempo aangehouden rond de 5.5 km p/u. Je raadt het al na een 4 tal km geen auberge. Onderweg iemand aangehouden op de tractor om te vragen naar deze auberge, deze persoon begon terstond te melden:¨er is geen auberge in deze buurt¨, onderwijl roept hij Antonio, een wat ouder persoon aan. Ook deze begon eerst met een ontkenning maar realiseerde zich opeens dat in het plaatsje Medelo een auberge zou moeten zijn met de opmerking, jullie raden het al, een kleine 4 km verder, een kleine glimlach onderdrukkend gingen we op weg. De avond valt en het is donker in het bos, goed dat we led verlichting bij ons hebben wat ons nog redelijk het pad laat zien. Wij besluiten toch het bos te verlaten en via de N525, hier heb je hem weer, de weg te vervolgen. Ik kan je vertellen dat loopt in het donker met slechts een kleine verlichting niet altijd prettig, je vraagt je constant af ziet men mij wel en wat te doen als het fout dreigt te gaan.
Al lopend langs de weg zien we plots voor de binnenkomst van het dorp Bandeiro plotseling een bordje met de verwijzing richting auberge de pelegrinos.
Opgelucht volgen wij deze richting die weldra verdwijnt in een lange donkere opgebroken weg. Twijfel alom. Wat gaan we doen? Op dat moment gaan we eigenlijk een beetje heen en weer lopen terwijl wij ons afvragen dit kan toch niet waar zijn? Plotseling zien wij in het donker een auto aankomen JP doet hem stoppen en vraagt:¨weet u de auberge liggen¨. De man trekt eerst vertwijfeld zijn schouders op en vraagt ons dan bij hem in de vrachtauto plaats te nemen. Hij realiseert zich plotseling waar de auberge ligt en brengt ons terstond er naar toe. Een rit van 3 km volgt voor al eer wij aankomen bij wat een camping blijkt te zijn, met daarop een locatie voor peligrinos. De man vertrekt en laat ons geheel achter in het:¨hol van Pluto¨.
Het terrein oplopend zien we een kaartje hangen waarop vermeld staat dat we een zekere Christine dienen te bellen als wij voor 22.00 nog binnen willen zijn.
We kijken vlug op ons klokje en zien dat het 21.00 uur is, maar realiseren ons ook dat we mobile bellen en het landnummer moeten hebben van Spanje, laat ons dat nu net niet weten. Ik bel naar huis en JP naar Ijzendijke en zo verkrijgen we het nummer 0034. Nu is het slechts nog Christine bellen en alles komt goed.
Wij bellen haar op en in ons beste Spaans/Engels en van haar kant alleen Spaans vertellen we haar waar we staan. Na een onbegrepen conversatie gaat de hoorn op de haak en vragen wij ons af, heeft zij het begrepen. ¨Laat ons eerst maar wat eten¨, stelt JP voor:¨en dan bellen we haar weer op na een kwartier dan zal ze het wel begrijpen hoop ik¨. Wat schetst onze verbazing na een kwartier zien we in de verte een verlichting opduiken, een auto stopt en twee bambino.s en Christine stappen uit, we worden ingeschreven en gaan op pad naar een werkelijk mooie blokhut. Dit blijkt onze auberge te zijn.
Ook deed ze voor ons de douche open, deze bleek enkel koud water te hebben en dat ging ons te ver zie het verhaal van het Monesteria maar. Ook bleek het nog eens ijskoud te worden die nacht. We zijn met alle kleren aan en ongewassen onze slaapzak ingekropen. Het was koud zo koud zelfs dat we niet ons bed uit wilden gaan voor het plassen, maar ja dat houd je niet lang vol.
Aan de andere kant zo lang hebben we ook nog nooit door geslapen we zijn zelfs wakker gebeld door onze Camino Oma die zich vertwijfeld afvroeg of er iets mis was met ons.
De volgende morgen ongeschoren en niet gewassen op weg, terug 3 km richting Bandeiro en daar zo snel mogelijk koffie en toast genomen om ons weer een beetje mens te voelen.
Toch had ik deze dag niet willen missen dit heeft kleur aan je Camino.
 

12e dag Silleda - Bandeiro/Medelo

Zoals met alles maar vooral op de Camino worden dagen van twijfel, leed of andere duistere zaken afgewisseld met weer zonnige zaken.
Zo houdt onze St.Jaques alles in evenwicht. Dus als jullie ooit van plan zijn een Camino te gaan lopen twijfel nooit aan de goede afloop of je moet van nature al een heel slecht mens zijn maar dan loop je vermoedelijk ook geen Camino.
Vandaag merken we aan alles dat we door het lieflijke Galicie lopen alles is anders dan in de voorgaande provincies er is hier duidelijk meer welvaart alles is meer verzorgt. Alleen wij zijn nog steeds de zwervers van het verhaal hier voor. Nog nooit eerder zijn wij door mensen aangesproken of wij water nodig hadden, vandaag wel.
We mochten zelfs even binnenkomen bij iemand die volop bezig was aan de renovatie van een prachtig oud huis. We hebben ons zelf niet in spiegel bekeken, zagen wij er echt zo slecht verzorgd uit?
Het is vandaag weer een warme dag. Hierdoor voel je je extra smerig, maar op een bepaald moment merk je dat zelf niet meer, het zweet stroomt rijkelijk over je lichaam en in je schoenen. Dus wanneer je de tijd krijgt, schoenen uit en drogen die voeten. Bij mij ligt er wat vel af maar met het gebruik van compeed pasta gaat het redelijk goed. Je trekt de schoenen met een klein pijnscheutje weer aan en doet je eerste stappen wat voorzichtig, daarna ben je weer helemaal het mannetje.
De halve dag loopt er al een hond met ons mee was waarschijnlijk gek op onze geur, een echte zwervershond dus. Hij wilde niet terug naar huis en toen wij stopten voor rust en wat voeding, dacht de hond ook voorzien te worden van wat lekkers. Daar dachten wij anders over en met een zwaai en een brul jaagden wij hem terug. De winkelier had gezien dat er met ons een hond opliep en bracht vanuit de zaak een wat kwabberig hoopje vlees mee om hiermee de hond te voeren, alleen de hond liet zich niet meer zien. Hij had zich geheel verontwaardigd terug getrokken.
Hierna onze weg vervolgd en langzaam aan naderden wij onze laatste rustplaats op deze prachtige Camino. De auberge leek voor ons wel een paleisje, douches met warm water, bankstel, cola automaat, kookplaat en nog veel meer goede dingen waar een mens van op knapt. De eerste gang was douchen, scheren en dan pas kleding wassen. Deze keer was alles omgedraaid.
We waren ineens weer zwerver af.
Na gedane zaken gingen we op weg naar beneden naar een bar aan de N525, daar is ie weer, en namen wij een fles Vino blanco, installeerden een tafeltje en twee stoelen op het terras voor de zaak en wij voelden ons als ... in Spanje.
De bar eigenaar vond ons maar een stel vreemde snuiters, maar genoot er wel van. Voor hem was het terras seizoen al een maand gesloten terwijl voor ons het niet lang genoeg kon duren. Het was op dat moment nog steeds zonnig en 22 graden.
Na het nuttigen van deze heerlijke fles gingen we naar binnen om te gaan eten, comer in het Spaans. Nu namen we een vino tinto en zo spoelden wij ons zwervers bestaan van slechts 1 dag weg. Daarna voldaan terug naar de auberge om te gaan slapen om de volgende morgen richting Santiago te lopen.
Ja nog slecht 18 km scheidden ons van deze plaats.
 

13e dag 25oct Bandeiro/Medelo - Santiago de Compostela

Vandaag nog slechts 18 km, mis, ik vind dat te kort na een km kom ik tot de ontdekking dat ik mijn leesbril vergeten ben, dus terug ophalen maar.
Op deze manier wordt de dag toch wat langer. Deze dag is een wat vreemde het is de laatste dag van dit prachtige avontuur we gaan naar Santiago. Het is ook een dag van geen koffie. Geen bar zijn we tegen gekomen en dat is wel een beetje vervelend.
We hebben daarom het overlevingspakket maar aangesproken dat al 14 dagen in de rugzak zat. Twee meusli repen de man en 1 sinaasappel(deze was wel vers) redden ons door deze dag.
Op een bepaald moment zie je nog 7.998km op een Santiago paaltje en je vraagt je af waarom een zo vreemd getal waarom niet gewoonweg 8km.
Ook nu krijgen we het gevoel dat de afstand niet overeenkomt met de opgave maar geen Camino ganger die daar nu precies over maalt.
Langzaam zien we dit jaar Santiago vanuit een andere richting opdoemen en al speurend proberen we de 3 torens te zien van de kathedraal.
Daar zijn ze de drie kenmerkende torens die Santiago zijn gezicht geven. Daarmee zijn we er nog niet. Het naderen van Santiago valt niet mee, het blijft klimmen naar de stad. Door de ervaring weet ik nu dat dit veelal zwaarder is dan je zou verwachtten.
Het lijkt wel te bestaan uit een drietal steeds hoger gelegen niveaus die men moet opgaan. Men gaat dus letterlijk en figuurlijk op naar St. Jaques. Via een laatste oude steile straat komen we aan op het plein voor de grote kerk. Heerlijk om er weer te zijn en misschien klinkt het gek deze keer voelt het zelfs prima aan. We gaan de kerk even in daar is de mis net zijn einde aan het naderen. We geven onze Jaques een dikke kus op zijn achterhoofd en verdwijnen dan uit de kerk om een slaapplaats te zoeken.
Ook lopen wij even aan om onze compostello op te halen, het bewijs dat je deze tocht hebt gelopen volgens de daarvoor gestelde regels.
Voldaan maar wel licht uitgehongerd zitten wij hier nu de laatste berichtten naar jullie te maken. Dus weet wanneer je dit bericht leest wij op weg zijn naar een koud biertje en wat tappas.
Wat kan het leven toch mooi en simpel zijn.
 

14e dag: Santiago de laatst dag van ons pelgrims

Het is zondag, in de stad vindt een marathon plaats een heel spektakel.
Ook het gebeier van de vele klokken van de kathedraal doen ons opgewekt ontwaken
Deze ochtend worden we rustig wakker, met in de wetenschap dat we ook nog eens een uur extra cadeau krijgen. Na scheren, wassen, gaan we op weg naar een willekeurig restaurant voor koffie en croissants. Het is nog fris en de zon komt net over de eerste huizenrij om ons nu al te kunnen verwarmen. Toch besluiten wij op het terras plaats te nemen, we moeten eigenlijk wel het restaurant zit vol. Vele mensen kijken ons wat meewarig aan. Toch zie je dat binnen een half uur meerdere mensen plaatsnemen naast ons. Het bekende spreekwoord is ook hier van toepassing.
Na onze koffie gaan we richting het grote plein nabij de kathedraal waar de start en finish is gelegen van de al eerder vernoemde marathon. De aankomst van de eerste marathonlopers nemen we terloops mee.
Vele aankomende pelgrims bepakt en bezakt lopen vast in deze hectiek en dat is wel jammer voor hen.
Nu dienen ze een grote omweg te maken om in de kerk te kunnen komen. Ook zie je hier op het plein nog mensen die de oude pelgrim trachtten te benaderen. Zij dragen de voorgeschreven pij en daarbij passende hoed met schelp en in hun hand de bekende bedelaarsstaf. Alleen als je deze façade wegschuift blijkt het een modern mens met goed gevulde beurs te zijn. Zijn er dan geen ¨sprookjes¨ meer, is het leven dan toch maar schijn of ga ik nu te ver in mijn filosofisch gemijmer.
Ook hier neemt de commercie zijn plaats in.
Mijn laatste dag hier in Santiago doet me ook denken aan thuis en allen die je hebt achtergelaten. Aan alle berichten die wij van jullie bekende en onbekende mensen hebben gekregen. Als ik alle reacties nog eens teruglees kan ik vaak een lach niet onderdrukken omdat de wijze waarop jullie vaak antwoorden op vragen of reageerde op dingen die we meemaakten hartverwarmend overkwam. Deze kleine dingen doen ons goed om de weg voort te zetten. Het samen stappen met mijn maatje JP bevalt mij prima onze karakters zijn dan wel totaal verschillend maar ook goed aanvullend en wij konden het de afgelopen 14 dagen prima samen vinden. Wij hebben nog geen nieuwe plannen gemaakt voor volgend jaar dat hadden wij ook niet in het voorgaande jaar gedaan. Ik zelf heb wel al een plan om volgend jaar het Pieterpad te gaan lopen. Maar een ding leer je steeds weer opnieuw niet te veel plannen maken op voorhand, laat de tijd je maar verrassen. Nogmaals wil ik iedereen danken voor de reacties op onze soms moeizaam doorkomende berichtten. Ook mijn stapmaat wil ik danken voor de vele fijne momenten die we samen meemaakten en doorheen gingen. Er waren veel overeenkomsten met de Portugese route van 2007.
Ik had het voor geen goud willen missen, is een veel gehoorde uitdrukking soms blijkt het waar te zijn.
Zo, na dit ietwat filosofische einde van Joop kan ik maar beter niets meer schrijven, maar toch:
Voor mij is het boekje vol, de laatste bladzijde van mijn Caminoboekje is afgestempeld. Zeg nooit, nooit heb ik al vaak gehoord dus zeg ik het nu ook niet. Maar voorzover ik het nu kan bepalen heb ik het wel gezien. Het wordt te druk op weg naar St, Jac.
Het was weer een mooie ervaring en dat hebben we met jullie trachtten te delen. Je moet er niet te zwaar aan tillen, dingen worden verteld maar zijn nooit onder woorden te brengen zoals je het zelf meemaakt. Voor ons was het een prachtige trip, en of je nu een blaar loopt of je knie eens verdraaid, als ik thuis op mijn duim sla met een hamer zegt iedereen stommerik, was er geen plaats naast!! en lacht daarbij.

We gaan nu naar het grote wierookvat kijken en als het lukt maak ik er nog een filmpje van.
Wij waren te laat voor het wierookvat toen we de kerk binnen kwamen roken we het alleen, jammer.
Voor mij de tweede keer en voor JP de derde keer dat we het niet hebben meegemaakt. Sommige dingen komen je aanwaaien voor andere zaken moet je zelf goed alert zijn. Er komt misschien nog wel eens een andere keer?