Oorspronkelijk heb ik een 'normale' menstruele migraine. Het begon met één dag in de maand, maar naarmate de jaren verstreken werd de hoofdpijn-periode, met name na de menstruatie, langer. Drie weken hoofdpijn, een week zonder. De laatste jaren gebruikte ik ongeveer 5 à 6 zetpillen in de week, plus 6 paracetamols, apc's, enz. per dag. Het maakte niet veel uit, zolang het maar pijnstillers waren. Als ik 's morgens opstond begon ik standaard met twee pijnstillers. Zo kon ik de pijn een beetje indammen, tot het punt dat die ging doorbreken. Dan was het tijd voor 1 à 2 zetpillen. Die hielpen wel goed tegen de migraine. Ik kon in ieder geval redelijk doorlopen, maar raakte zo wel in een neergaande spiraal. Door het vele onbegrip bij diverse artsen besloot ik lid te worden van de Nederlandse vereniging van Migrainepatiënten. Ik kreeg hulp van onze regio-contactpersoon, de heer De Borst, en kwam op zijn advies in contact met dokter Mulder in Rotterdam. Wat een opluchting, eindelijk iemand in een witte jas die weet waar ik het over heb.

Door artikelen in Hoofdzaken was mij al duidelijk geworden dat ik waarschijnlijk voornamelijk aan medicijn-afhankelijke hoofdpijn leed en met alle pillen zou moeten stoppen. Na een zeer zorgvuldig onderzoek naar mijn medicijngebruik gedurende enkele weken werd mijn vermoeden bevestigd: ik moest stoppen! Door de verschrikkelijke verhalen van lotgenoten zag ik hier erg tegenop en mede door een verhuizing stelde ik het maar steeds uit. Het ziekenhuis wilde ik sowieso niet in. Ik had het laatste jaar al tweemaal in ons plaatselijk ziekenhuis gelegen. Afschuwelijk was dat tijdens een migraine-aanval: al die pratende mensen, rinkelende wagentjes met kopjes, wat een lawaai, en dan nog al die verpleegsters die goed bedoeld hele maaltijden op je bed zetten: "U moet wel eten hoor, dan gaat het wel over."

Nee, ik wilde het gewoon thuis in alle rust proberen. Dan kon ik ook beginnen wanneer het mij uitkwam en je zit niet zo gevangen als je je goed voelt. Op een dag was het zover, een rustige week uitgezocht, geen belangrijke afspraken, dus ik begon. De eerste twee dagen vielen wel mee. Als ik mij goed voelde, kon ik lekker met de honden de polder in. Ik probeerde zo normaal mogelijk te functioneren. De volgende twee dagen waren zwaarder. Ik reageerde vrij goed op de medicijnen, vooral door de primperan kon ik af en toe wat eten. Daardoor voel je je niet zo ellendig, maar de hoofdpijn was hevig. Nu moest ik echt afzien. Het werd een gevecht tussen mij en de cafergot die mij toelachte vanuit de koelkast en de paracetamol uit het keukenkastje. Eigenlijk was ik ook wel heel benieuwd hoe het zou aflopen zonder mijn 'chemische levensmiddelen'. Hoelang zou het nou echt duren?

De vijfde dag ging het weer beter. Ik kon een beetje bijkomen, maar de volgende dag was de zwaarste van allemaal. Ik moet eerlijk bekennen dat ik toen stiekem één paracetamolletje heb gesnoept, maar daarmee verdween wel alle hoofdpijn. Ik had een hele zware aanval verjaagd met zegge en schrijve één paracetamolletje, wat een victorie! Aan de andere kant had ik mijzelf bedrogen, ook die ene mocht ik eigenlijk niet, maar het bleef goed gaan. Daarna ging het alleen maar beter. Het ging goed op de medicijnen die ik van dokter Mulder kreeg en nu, zes maanden later, gaat het nog steeds goed. Ik ben nu helemaal clean, alleen rondom de menstruatie heb ik nog wel last, maar die is goed beheersbaar met primperan en een enkele pijnstiller. De cirkel is doorbroken en het resultaat is verbluffend.

Ik wil met dit verhaal laten weten dat het ook mee kan vallen. Ik was natuurlijk wel goed gemotiveerd. Ik wilde er per se vanaf. Eigenlijk was ik heel nieuwsgierig hoe het leven er zonder medicijnen uit zou zien. Ik hoop dat er nog meer gevallen zoals ik rondlopen, die zichzelf in dit verhaal herkennen. Als laatste wil ik graag dokter Mulder, de heer De Borst en de Vereniging bedanken. Zonder hen zou ik nog steeds een medicijnen-junk zijn.