Migraine:
De dreiging op de achtergrond. De gesel van ons leven. Het zwaard van Damocles. De afsprakenvernietiger. De leuke-dingen-verstoorder. De donderslag bij heldere hemel.
Zijn er nog meer namen te bedenken?
Sociaal leven? Hoezo, sociaal leven?

Migraine:
Hij breekt bij je in als een ongenode gast, sluipt de kamers door op zoek naar jou; of volgt je spoor naar een etentje, een feestje, op reis. Het maakt niet uit waar, nergens ben je veilig, altijd weet hij je wel te vinden. Onverhoeds en meestal onverwachts...

Migraine:
Ja, daar heeft hij je gevonden, weerloos, want je verwacht hem niet. Je leeft je leven, onbezorgd, bent bezig met God weet wat. Behaaglijk nestelt hij zich in je lichaam en begint zich langzaam met je leven te bemoeien. Hij gaat je lichaam besturen, oh, heel sluipend in het begin. Je hebt niets in de gaten.
Je raakt wel wat ongecoördineerd, loopt soms tegen muren aan die je toch al je halve leven kent. Misschien praat je wat drukker of zeg je woorden verkeerd. Je ziet wat bleek en hebt het koud. Vooral koude handen en voeten. Je ogen staan wat dof.
Je familie kijkt je aan en denkt: Het zal toch niet weer.......? Zelf denk je dat niet en áls het soms even in je gedachten glipt, duw je het haastig weg. Want migraine, dat is het laatste, dat je wilt, het laatste, dat je uitkomt op welk willekeurig moment ook. Migraine, daar ben je bang voor. Dat duw je dus weg! Je voelt je ook wel wat misselijk, duizelig, licht in je hoofd. En het is zo licht overal om je heen en de geluiden zijn zo hard.

Ontspannen!
Natuurlijk, dat is het: ontspannen! Waarom kwam je daar niet eerder op? Dan voel je je vast veel beter, kun je die duivel binnen in je de baas; want je weet heus wel, diep van binnen, dat je ongenode gast er weer is en dat hij niet zal weggaan voor hij zijn gram heeft gehaald.
Ontspannen dus. Mooie klassieke muziek op en tóch maar even op de bank, voor de zekerheid, met paracetamol en óók maar iets tegen die hardnekkige misselijkheid. (Je moet dan wel het geluk hebben thuis te zijn, want anders slaat de paniek eerder toe.) En sokken aan tegen die ijskoude voeten. Misschien éven een tijdschrift inkijken of een boek...

Migraine:
Dan ineens: Je ziet de letters niet goed meer, ze dansen voor je ogen, vloeien in elkaar. Het beeld is niet meer helder, ook niet als je opkijkt. Een deel van je gezichtsvermogen lijkt weggevallen en er vliegt een hardnekkig sterretje voor je ogen. Een schitterend, puntig sterretje, dat steeds van vorm verandert en als een pingpongbal heen en weer schiet. Als het je niet zo’n angst aanjoeg zou het op een vreemde manier mooi kunnen zijn.

Migraine:
Nu is ontkenning niet meer mogelijk. Je raakt gehaast. Je moet naar bed. Wat kun je nog regelen? Over een half uur - drie kwartier slaat het monster onverbiddelijk toe. Je hebt nog éven tijd. Oppas voor de kinderen? Eten uit de diepvries? De hond nog even uitlaten? Een slordig geschreven briefje voor je man. Sorry, sorry, ik kan er niets aan doen dat ik jullie leven weer ontregel, dat jullie weer voor alles moeten zorgen. Ik ben er gewoon even niet. Voor de zoveelste keer ben ik de spelbreker. Nee, ik kan vanavond niet mee naar de buren en die afspraak voor morgen moet je ook maar afzeggen, want dan ben ik ook nog geen mens en denk je aan dit.... en denk je aan dat?
Wat voel je je schuldig. Of je zelf die indringer hebt binnengelaten; of je hem met open armen hebt verwelkomd. Gejaagd, gejaagd, nog zoveel te doen. Een emmer naast je bed voor het overgeven. Vergeet je medicijnen niet.

Migraine:
Tenslotte slaat de pijn toe. Bonzend, bonzend! Je hoofd dreigt uit elkaar te barsten. Terwijl je de trap oploopt naar je slaapkamer hou je dat arme hoofd vast, om het vooral zo min mogelijk te laten bewegen. Voorzichtig schuif je in je bed. Stil liggen, niet bewegen, niet bewegen. In de ergste gevallen moet je door elke beweging overgeven.
Wanneer gaat die Imigran nu werken? Je hoofd wordt heet en je nek stijf, ook dat nog. Je voelt je raar, doodziek, ellendig. Je hebt ook wat ingenomen om te ontspannen, te slapen, maar de slaap laat op zich wachten. Pijn, pijn, pijn!
Zo gaat de tijd voorbij. Af en toe verschijnt er vaag iemand aan je bed. Vaak slaap je toch even.
Na een uur of acht gaat het weer wat en je telt de zegeningen van Imigran. Vroeger, met Ergotamine, lag je daar drie dágen zo!
Je voelt je nog niet best, nee, dat niet, maar je kunt even opstaan, even iets eten, en dan maar weer naar bed. De rest van de pijn is (meestal) enigszins onder controle te houden met paracetamol of aspirine. Ook de volgende dag voel je je nog niet goed. Suf, doodmoe, je hebt nergens energie voor. Je "hangt" wat rond. Soms ook de dag daarna nog.
Een enkele keer verrast de duivel je. Hij heeft zich dan slechts tijdelijk teruggetrokken en valt je onverhoeds opnieuw aan, zodat de hele geschiedenis zich herhaalt. Alleen ben je nu wél voorbereid.

Migraine:
Dan is het voorbij. Voorbij! Je hoofd is helder en het leven lacht je toe. Alles om je heen schijnt meer kleur te hebben, de mooiste muziek is nóg mooier en al regent het buiten: in je hart schijnt de zon. Je bent er weer!

Migraine:
Je hebt het al weer weggeduwd (die angst, weet u nog?). Hoe kunnen mensen, die nooit migraine hebben, begrijpen hoe het is? Zijn er woorden om zo’n aanval te beschrijven? Woorden, die geloofd worden? Ik wil het zelf ook vergeten. Ik, die migrainepatiënt ben en zó, zó bang voor de volgende aanval. Meestal onverwachts...

Migraine:
Het licht is zo helder vandaag. ‘t Schijnt of alle blaadjes in de tuin het zonlicht weerkaatsen. Zó licht. Nee, ik ga maar niet naar buiten vandaag; hier binnen is het donkerder en bovendien: die vogels kwetteren zo. Ik denk dat ik mijn sokken maar aandoe; het is wel geen gezicht op zo’n warme dag, maar mijn voeten zijn zo koud.
Het zal toch niet weer......?