Nu de hype rondom het boek I.M. van Connie Palmen een beetje is geluwd, is een post scriptum op zijn plaats.

Wat is I.M.? Een liefdesverhaal, heel duidelijk, maar dan met een wel erg hoog kalverliefde-gehalte, waarin de dosering van goede en slechte tijden veel te toevallig is en de triviale tranen te welig vloeien.

Een road-story? Dat ook, want de hoeveelheid reisinformatie (met name over Amerika), samen met de onoverkomelijke bewondering voor dat onafzienbare land, lijkt hier en daar op de ronkende tekst van een touroperator op verkooppad.

Een filosofische roman dan? Wellicht, want als luchtbellen in een rimpelloze vijver komen er soms filosofische bespiegelingen boven, restanten van een studie en voorbereidingen op het boek 'De Vriendschap' waaraan Palmen werkt.

Een 'gewone' roman? Ja, want alles is toch fictie: de keuze van de feiten, de volgorde, de weergave, de omarming van gevoelens en de gedachten tussendoor.

Een 'In Memoriam'? Natuurlijk, zo heet het laatste deel, zo'n 30 blz. keihard gelag over Palmens leven na de dood van partner Ischa. In de meest emotionele en minst triviale taal weergegeven.

Een biografie? Zeker, want de kijk op de Ischa Meijer die we van theater en tv kennen is voorgoed veranderd. Hij vertedert, niet in het minst door de vreselijke jeugd die zijn moeilijke ouders hem hebben bezorgd. Hij wordt meer mens en minder tv-persoonlijkheid. I.M. is wat dat betreft een monument voor Palmens lover en levensgezel die meer Dikke Man was dan Ischa Meijer.

I.M. is nog het meest een Dikke Man-verhaal. Palmen heeft Ischa beschreven met de middelen van de fictie.

Prometheus, pb. fl.39,90. Geb. ƒ.49,90