1-11-2004 t/m 28-11-2004
Onze vakantie dit jaar gaat naar Vietnam. Samen met Rob en Annette die we in Nepal hebben ontmoet. We hebben de route en de hotels vastgelegd via Vietnam a la Carte wat gerund wordt door Cees, een Nederlander die in Hanoi woont. Het is een mooie en een bijzondere reis geworden. Als je wilt zien wat Vietnam a la carte allemaal te bieden heeft klik dan op de volgende hyperlink: Vietnam a la carte
Het eerste Vietnamese woord wat we van Cees leerden was Oi soi Oi wat zoveel betekent als tjongejonge. We hebben het nogal eens gebruikt en hadden er veel succes mee (zeker met afdingen).
Maandag 1 november/dinsdag 2 november Amsterdam -Hanoi
Het vliegtuig vertrekt om 11.10 uur en omdat wij vanuit Zeeland naar schiphol moeten staan we al om half 6 op. We worden om 6 uur opgehaald en afgezet op het station in Goes. We hadden het vermoeden dat het wel heel druk zou zijn op maandag morgen maar het viel nogal mee.
Om 9 uur waren we bij de incheckbalie, maar nog geen spoor van Rob en Annette te zien. Rogier ging eens kijken en ze zaten lekker koffie te drinken. Na het inchecken hebben wij dat ook gedaan. Vlucht naar Singapore, helemaal vol maar de eigen tv schermpjes/computer heeft ons goed bezig gehouden. De vlucht naar Hanoi was niet vol en daar hebben we op 3 stoelen nog een uurtje kunnen slapen.
In Hanoi moesten we onze visa nog halen. We hadden echt geen flauw idee hoe dat in zijn werk ging en zijn maar gewoon in de rij gaan staan. Toen we eindelijk aan de beurt waren werden we terugverwezen naar een kantoortje en werd alles geregeld. We mochten ook nog vooraan bij de paspoort controle en ondertussen stond Cees ons al op te wachten. Hij was nogal druk want hij was dit weekend net verhuisd. We moesten dus voorbereid zijn op wat rommel, maar als reizigers bij Vietnam a la Carte moesten we toch flexibel zijn, zo werd ons direct gezegd nog voordat we in de auto stapten en nog geen meter in Vietnam gereisd hadden. Het huis was trouwens prima in orde. We kregen ieder zelfs een eigen PC op de kamer, de eerste e-mailtjes naar het thuisfront werden snel verstuurd.
's Middags de omgeving een beetje verkend en 's avonds mochten we bij Cees thuis mee-eten en dat was wel fijn zo'n eerste avond. En het eten smaakte heerlijk!
Helaas zat in onze mailbox een niet zo leuk bericht van thuis. Een collega van Rogier is verongelukt, hij was bekneld komen te zitten onder een buis. Heel onrealistisch om dat op zo'n manier te horen. We hebben die avond nog een aantal e-mailtjes verstuurd, meer kunnen we niet doen, je bent dan ineens echt ver van huis.
Woensdag 3 november - Hanoi
Het Vietnamese ontbijt is geen succes. We proberen de eerste morgen de Pho (spreek uit Feu) maar wij vinden het niet te eten. Het ruikt al vies. Het is een soort vetachtige bouillon met noedels en nog vanalles ondefinieerbaars. Na een paar hapjes houden we het dan ook voor gezien. We hebben ons de rest van de vakantie er ook niet meer aan gewaagd. Gelukkig zijn er op de meeste plaatsen heerlijke broodjes te koop. Die smaakten ons een stuk beter.
Ons eerste plan vandaag is om Ho Chi Min te bezoeken, maar door het bezoek van Koning Harald van Noorwegen is alles rondom het Mausuleum afgezet en mogen we er niet in. Morgen nog een poging.
Op aanraden van Cees bezoeken we de lokale markt en die is echt lokaal er is geen toerist te zien. We lopen tussen de kippen, eenden, (en vinden het helemaal niet gek, dat hier wel eens ziektes uitbreken, wat een bende en een hoop gevogelte op elkaar gestapeld) gedroogde vis, kruiden, groente en fruit. We maken ook kennis met de Dragon fruit.
Vanuit deze markt lopen we naar het oude centrum van Hanoi. We willen eigenlijk ook wel wat drinken, maar zijn duidelijk nog niet gewend aan Vietnam, want wat we zien bevalt ons niet. Na lang lopen zien we ook weer wat toeristen en eindelijk vinden we iets wat ons wel geschikt lijkt (lekker westers). Aangezien we ook honger hebben besluiten we om ook maar direct wat te eten (ook lekker westers).
Na de lunch bezoeken we de schildpadpagode in het Haon kiem meer en we kopen kaartjes voor de waterpoppenvoorstelling van die avond.
Vervolgens lopen we via de andere kant van het meer naar de tempel of Literature, dit is een hele wandeling maar we zien op deze manier veel van de stad. De tempel is zeer zeker, erg mooi, maar raakt me niet echt. Het mist iets maar ik weet niet goed wat. Waarschijnlijk is het omdat hij niet meer gebruikt wordt en nu een museum is. Het leeft niet meer. Het was de eerste universiteit van Vietnam (1076). De tempel bestaat uit 5 verschillende pleinen. Het mooiste zijn de 82 zuilen of grafzerken in de vorm van schildpadden.
Op weg terug naar de oude stad drinken we een biertje op een terrasje. Om half 7 begint de voorstelling van de waterpoppen. Eerst krijgen we nogal de slappe lach van de muziek en zang die we horen en dan komen de waterpoppen. Dit is best leuk om even te zien, maar een uur vinden we achteraf wel erg lang. Het is een soort poppenkast in het water. Na een half uur moeten we alle 4 heel erg ons best doen om wakker te blijven en dat is niet alleen van de jetlag. Als verrassing krijgt iedereen een cassettebandje mee naar huis.
Na deze voorstelling eten we in het restaurant Little Hanoi (nu eten we wel vietnamees). Aangeprezen door jawel, de lonely planet en we eten er heerlijk.
Donderdag 4 november 2004 - Hanoi
Na het Pho-drama van gisteren besluiten we vandaag maar niet te ontbijten. We gaan wel ergens koffie drinken met iets erbij. Op weg naar Oom Ho vinden we een restaurantje op het water. Dit is duidelijk voor de toeristen, maar ze hebben lekker koffie en lekkere pannenkoekjes.
Het mausoleum is dicht, want Ho Chi Min is naar Rusland om een opknapbeurt te krijgen. We bezoeken wel het complex rond het mausoleum waaronder de eenpilaarpagode en het zomerhuis met tuin van Ho Chi Min. Dit is zeker de moeite waard om naar toe te gaan.
Van daar lopen we op ons gemak weer naar het oude centrum. We wandelen door de ambassade buurt en komen toevallig ook nog langs de Nederlandse ambassade.
's Middag struinen we op het gemak wat door de stad. We kunnen goed merken dat we gisteren veel gelopen en gedaan hebben. We hebben een stuk minder energie dan gisteren. We kopen nog badslippers en een T-shirt voor Rogier en voor allebei nog een zijden lakenzak voor 3 dollar. We kopen een eenpersoons en achteraf heb ik daar wel een beetje spijt van gehad, want die zijn niet echt ruim. Een tweepersoons is opgevouwen nieteens zoveel groter maar ik denk dat die wel wat comfortabeler liggen.
's Avonds eten we bij het half man/half noodle restaurant weer erg lekker. We gaan op tijd terug naar Cees. Morgen begint onze tocht naar het Noorden en we willen onze tassen nog herpakken en nog wat zaken doorspreken.
Vrijdag 5 november 2004 - Hanoi - Ha Giang
Om kwart over 5 gaat het wekkertje en om 6 uur zijn we op weg naar Ha Giang wat tegen de grens ligt. Het is niet ver in kilometers maar de weg is verschrikkelijk slecht en we moeten er op tijd zijn om nog een permit te kunnen krijgen voor morgen.
We worden in een Jeep gepropt en voor de komende 11 dagen zijn we met zijn zessen op pad. De gids Nguyen lijkt wel sympathiek en blijkt dat ook te zijn. De chauffeur stelt zich niet eens voor, later blijkt het dan ook een bullebak te zijn, dat komt verder nog wel een paar keer ter sprake.
We zijn op weg. Net uit Hanoi stopt de comfortabele weg en die hebben we ook niet meer gezien tot we weer terug waren in de omgeving van Hanoi zo'n 10 dagen later. In heel het noorden lijkt het of ze aan de weg bezig zijn. Het is een puinhoop tot en met. En voor de mensen die aan die weg wonen moet het helemaal verschrikkelijk zijn. Als het droog is, is het een grote stofbende. Alles, maar dan ook echt alles langs de weg is bedekt met een dikke laag stof. Binnen in de huizen moet het echt verschrikkelijk zijn. Ze proberen het wel wat tegen te houden door wat zeilen te spannen, maar ik denk niet dat dat echt veel
tegenhoud. Als het regent wordt het een grote blubberbende, met alle ellende van dien.
We stoppen ergens om een hapje te eten. Ik moet nog even acclimatiseren en heb geen trek. Ook wil ik niet te veel drinken, want dan moet ik constant plassen. Dit heb ik echt af moeten leren deze vakantie. Op den duur kon ik gelukkig met weinig water toe. Ik drink normaal erg veel water en krijg hoofdpijn als ik te weinig drink, maar ik moest nu wel want het was niet te doen.
Na een poosje stopten we om de benen te strekken. We liepen naar door de velden naar een aantal waterraden van bamboe. Ook zagen we onze eerste waterbuffels een bad nemen. De chauffeur was nu al doodop, hij was in diepe slaap toen we terug kwamen bij de auto (vonden we al vreemd, maar verder stonden we er niet bij stil want het was nog maar de eerste dag).
Tussen de middag hebben we in een lokaal restaurantje gegeten. We maken nu mee hoe ze in (het noorden van) Vietnam eten. We krijgen allemaal een kommetje en twee stokjes en midden op tafel worden verschillende gerechten gezet. Met je stokjes pak je steeds iets van die schaaltjes en dat eet je op. Iedereen kan pakken wat hij/zij wil. Na een aantal gerechten komt als laatste en als opvulling de rijst. Nguyen had een aantal gerechtjes besteld, met vlees een soort spareribs (hele kleine, kip?), rundvlees en tofu. We worden al wat meer aan Vietnam gewend en eten met smaak. Wel hebben we duidelijk gemaakt dat we geen hond willen eten, want dat staat in Vietnam op het menu. Als je een bord met Thit cho ziet, weet je dat daar hondenvlees geserveerd wordt. Nu is dit in vietnam ook vlees wat alleen bij speciale gelegenheden op het bord komt. Je komt het dus niet veel tegen. Wij hebben het zelf een keer gezien. Na het eten ga je aan een ander tafeltje zitten en wordt er thee gedronken. Vietnamese thee en dat is niet met Pickwick te vergelijken. Echt lekker is het niet, maar je leert het wel drinken en het is goed voor de dorst (zeggen ze). Je krijgt maar hele kleine kopjes, formaat borrelglas, maar je krijgt zoveel je wil.
In de middag zijn we bij rijstvelden gestopt waar de mensen aan het oogsten waren. Nguyen liep er naar toe en maakte een praatje en we konden vragen wat we wilden, Zij waren ook erg nieuwsgierig naar ons, het was de tweede keer dat ze toeristen zagen. We mochten ook helpen. Ik geloof niet dat ik het erg goed deed, maar iedereen had wel lol.
Aangekomen in Ha Giang rijden we eerst naar het politieburo om onze permit. De man die deze uitschrijft was er niet. Nguyen zegt vanavond nog wel eens terug te gaan. Eerst maar naar ons hotel. Ook dat is weer even wennen, want ook hier is de standaard weer niet zoals we gewend zijn, maar gelukkig went het snel. Na een paar dagen vraagt Annette bijv. hoe het toilet ergens is en ik vertel haar dat het een prima toiletje is. Lachend komt ze terug en zegt dat onze standaard nu behoorlijk verlegd is. In Nederland zouden we er niet over prakkiseren om er op te gaan, maar nu vinden we het een keurig wc'tje. Terug naar het hotel, het onderlaken is redelijk schoon. De deken en kussen zonder hoes gaan we niet gebruiken. We kruipen vannacht in ons lakenzakje. Er hangen zelfs handdoekjes in de douche. Ook de douche is anders. Wel gewoon een douchekop met soms wel, soms geen warm water, maar wc, douche en wastafel is altijd een ruimte. Je douchet dus naast en boven het toilet zodat alles nat wordt en je hebt geen droog plaatsje om te staan, maar ook dit ben je snel gewend. De wastafel heeft vaak geen afvoer, het water loopt zo op de vloer en hoort dan te verdwijnen in het afvoerputje van de douche.
Met zijn vieren gaan we het stadje in waar niet veel te beleven valt. We gaan ergens zitten vanwaar we denken dat het een cafeetje is. Als we gaan zitten doen ze ineens de lichten aan. Door zelf de koelkast in te duiken snappen ze dat we koud bier willen. Ook liggen er zakjes chips (soort kroepoek) die we aanwijzen en die nog lekker smaken ook. De lokale jeugd heeft ons ook snel ontdekt en de een na de andere dappere jongen komt zijn engels oefenen. We vinden dit erg leuk. Ze komen alleen niet verder dan How are you and where are you from en wij komen niet verder in het Vietnamees dan Oi soi Oi. We zijn dus snel uitgepraat.,br>
Om half 8 gaan we eten. En we eten echt overheerlijk We maken hier kennis met de rijstewijn wat meer jenever als wijn is en die vloeit rijkelijk. Het wordt erg gezellig die avond. Dat vindt de eigenaar van het restaurant ook die aanschuift bij ons aan tafel. En als wij hem dan onze meegebrachte cognac laten drinken kan het voor hem niet meer stuk. De rekening valt ook erg mee. Met zijn zessen inclusief twee flessen rijstewijn zijn we Euro 18 kwijt.
Zaterdag 6 november 2004 Ha Giang - Dong Van
Ontbeten met broodjes warm vlees, die erg goed smaakten. Ze hebben wel wat weg van de Vietnamese broodjes die we wel eens op de markt in Goes kopen. Vannacht heeft het pijpenstelen geregend en het regent nog als we wegrijden. Als we het stadje uitrijden zitten we gelijk in de bergen en het weer wordt beter.
In Quang Ba stuiten we op een markt en gaan we bezoeken. We komen in een andere wereld terecht. Alle mensen in klederdracht. De mensen zijn erg verlegen, maar als je lacht dan lachen ze terug en is het ijs gebroken. Ook zij kijken hun ogen uit. Vooral ons bergschoenen trekken veel aandacht. Ik ben wel benieuwd hoe wij er door hun ogen uitzien. Niet al te charmant heb ik het idee.
Bij de lunch niet al te veel gegeten, Het stond direct al tegen en ik vond het erg stinken in het restaurantje. De rijst en de bananen gingen wel naar binnen en daar hou ik het ook best een poos op vol.
's Middags hebben we veel gereden. Een mooie weg door de bergen, maar het schiet niet op. De snelheid komt bijna nooit boven de 40 a 50 kilometer per uur. Je daalt, klimt en draait constant en de weg is net zo breed als een polderweg. Eenbaans en niet erg goed geplaveid, dit is noord Vietnam en dit is ook de reden dat hier nog niet veel toeristen (kunnen?) komen. We nemen het op de koop toe en we vinden het fantastisch.
In Dong Van zitten we in het enige hotel/pension wat er is, compleet met kakkerlakken. Maar het is nog niet zo slecht als dat we gedacht hadden (Cees waarschuwde ons voor dit hotel). Op de kamer is niet veel lol te beleven. We gaan direct het dorp in. Buiten het hotel worden we aangesproken door 5 meisjes van ik schat een jaar of 12, die goed engels kunnen. We worden onmiddellijk door ze geadopteerd en ze willen dat we minsten een paar dagen blijven. Ze hebben allerlei plannen om ons te laten zien en eerlijk gezegd klinkt het best goed. Alleen gaan we helaas morgen al weer verder. Na de straat een paar keer op en neer te hebben gelopen, gaan we ergens zitten om wat te drinken. We slepen de stoelen naar buiten. De stoelen zijn bijna allemaal van plastic en over het algemeen in het formaat waarop hier kinderen zitten. Je zit dus met je knieën naast je oren en na een poosje heb je een houten kont. Terug uit het noorden was een criteria om bij een restaurant naar binnen te gaan of ze zachte stoelen hadden. Gek hč, hoe je aan zoiets raars, als een zachte stoel, behoefte kan hebben tijdens je vakantie.
Nguyen stelde voor om Karaoke te gaan zingen. En dat vonden we een goed idee. Alle liedjes waren in het Vietnamees met de knop op kan niet harder. We werden er erg melig van. Ik weet niet of de gids dat wel erg leuk vond, want hij was erg serieus aan het zingen.
Rogier moest op den duur plassen en dat was een probleem. Hij ging bij de mensen naar binnen en we zagen hem een paar keer langs lopen, op den duur met een emmer in zijn hand! Annette en ik moesten ook maar we hebben ons toen maar bedacht en gewacht tot we terug in het hotel waren. De eigenaar van het hotel had voor eten voor ons gezorgd en er was weer rijstewijn.
Zondag 7 november 2004 - Dong Van - Meo Vac - lung Phin - Ha Giang
Laat het nu op zondag in Dong Van ook markt zijn! We krijgen wel een strikt tijdschema van Nguyen anders halen we de markt in Lung Phin niet. We moeten om 10 uur weg zijn uit Dong Van. Het ontbijt was weer soep, letterlijk en figuurlijk dus. Omdat er niets anders was hebben we een kommetje droge rijst naar binnen gewerkt, wat bananen en een Papaja, in stukken gesneden door een vrouwtje wat ook in het restaurantje aan het eten was en dat was eigenlijk een prima ontbijtje.
Dit was achteraf de mooiste markt die we hebben gezien. Hij was klein en compact. Vol met mensen, misschien niet veel verschillende bergvolken, maar dat vonden we niet erg. De sfeer was er goed. We hadden leuk contact met de mensen en toch lieten ze ons ook gewoon doen. Het was compleet. Ze verkochten hier de sjaals die veel vrouwen dragen, daarvan hebben we er ook een aantal gekocht, in mooie knalkleuren. We moesten echt weggesleept worden van de markt en Dong Van. Wat een fantastisch plaatsje. Alleen de ligging is al geweldig. Overal om de dorp heen zie je de bergen. Het dorpje ligt in een vallei. Maar we moesten weer door.
We reden een stuk door prachtige natuur en om 12 uur kwamen we in Lung Phin aan. De markt liep hier al aardig op zijn eind. Maar we kregen toch een goede indruk. Hier werden naast de gebruikelijke producten ook vee verhandeld. Rogier trok veel belangstelling met zijn foto's op de digitale camera. Hij liet de mensen zien hoe ze op de foto stonden. Ook zagen we hier weer klederdrachten die we nog niet gezien hadden. De verschillende bevolkingsgroepen kan ik nog niet echt uit elkaar houden. Na deze markt gingen we weer terug naar Ha Giang. Een stuk over dezelfde weg als op de heenweg. We sliepen weer in hetzelfde hotelletje maar zijn wel ergens anders gaan eten. We hadden zin in gebakken Noodles. Dat is hier niet zo gebruikelijk als avondeten maar ze gingen het toch voor ons maken en het smaakte heerlijk net als de loempiaatjes. Annette en ik zijn nog gaan internetten. Je hebt hier een soort van internet/computer cafés en die zitten bomvol met de lokale jeugd die aan het chatten of gamen is. Voor ons werd snel een computer opgestart en we konden op het net maar het ging heel erg traag. Maar het is geweldig dat je overal kunt internetten en dat voor 4000 dong voor een half uur, dat is maar een paar cent.
Maandag 8 november 2004 Ha Giang - Ba Be
Vandaag was het een echte rijdag. De gids had ons al gewaarschuwd en niet voor niets. Het was echt alleen maar autorijden. In Vietnam kunnen de chauffeurs niet autorijden zonder te toeteren en dat doen ze echt bij het minste of geringste. Nu vonden wij dat die chauffeur van ons het wel helemaal overdreef, we werden er bijna dol van. We hebben de toeter al een paar keer kapot gewenst. En wat gebeurt er .. vandaag gaat de toeter nog echt kapot ook. En dat is hier echt een drama. Wij vonden het wel rustig zo. De kapotte toeter zorgde wel voor oponthoud. En de weg was ook al niet al te best en de afstand was erg lang. De chauffeur werd er zeer ongedurig en onzeker door en zei dat hij niet kon rijden zonder toeter, terwijl vonden dat hij zo veel beter reed. 's Morgens stopen we nogal vaak, er werden dan allerlei pogingen om de toeter weer aan de praat te krijgen. Dit is tenslotte ook gelukt bij de lunch, daarna konden we gaan knallen. Om half 6 was het al donker en we moesten nog zeker 70 kilometer. We hielden allemaal de moed erin. In het pikkedonker nog gestopt om te plassen en spontaan gingen we allerlei gymnastiekoefeningen doen. En voor de jeep uit joggen.
Om kwart over 7 waren we in het stadje bij Ba Be. En tot onze verbazing zat het vol met toeristen. Zo vol dat er niet eens plaats voor ons was. Wij moesten uitwijken, maar ook dat kon ons niet deren. We vertrokken fluitend naar een hotelletje in de buurt waar we heerlijk geslapen hebben.
Dinsdag 9 november 2004 - Ba Be - Bac Ngoi Village
We waren al vroeg wakker en zijn eerst wat boodschappen in het dorpje gaan halen. Na het ontbijt op pad. De chauffeur zou ons bij de boot afzetten, onze bagage rijdt met hem mee. Na een rit van ongeveer een hele minuut, konden we aan boord van onze boot. De boot lag aan het eind van de weg. Waarom we er niet heen zijn gelopen zal altijd wel een raadsel blijven. Bijna waren we ook onze dagrugzakjes kwijt, want de chauffeur reed met spinnende wielen weg zodra we uitgestapt waren. We kregen nog niet eens de kans onze tassen te pakken. Gelukkig keek hij nog in zijn achteruitkijkspiegel.
Na de lange autodag van gisteren was dit boottochtje heerlijk relaxend.
Af en toe zagen we mensen langs de kant bezig met de was of aan het vissen. Op een gegeven moment ging de rivier door een grot. Hier legden we aan om de vleermuizen te bekijen, waar het natuurlijk veel te donker voor was.
Na de grot legden we aan op de plaats vanwaar we naar een waterval konden lopen. Het is hier echt tropisch regenwoud, veel begroeiing, warm en klam. Eerst kwamen we bij een restaurantje. We hadden nog geen honger en zijn eerst naar de waterval gelopen en nog naar het dorpje. Onderweg kwamen we een groep motorrijders tegen die net van de markt afkwam. Het is niet te geloven hoe ze met motors over de paadjes konden rijden. Deze waren smal, steil, modderig en met veel keien. Het viel soms niet eens mee om te lopen. Ook kwamen we een aantal paarden bepakt en bezakt tegen.
Terug in het restaurant bleek dit ingenomen te zijn door een groep Fransen. We hebben gewacht tot ze weg waren voor wij gingen eten. De rijstewijn vloeide rijkelijk. Rob en Rogier werden helemaal bij de mannen opgenomen.
Niet geheel meer nuchter stapten we daarna weer op de boot voor het tochtje naar het dorpje waar we zouden overnachten.
We hadden de man des huizes 's middags al gezien. Hij spreekt geen woord engels en bleef maar zeggen dat we bij hem sliepen vanavond of zo, maar we snapten er geen hout van en vonden het toen maar een vreemde vogel. Maar hij is erg aardig en zijn vrouw ook. We hadden per paar een tweepersoonsbed in een soort bedstee. De bedden waren helemaal afgeschermd met gordijnen. Keurige dekens en schone onderlaken. Het was bloedheet je had dus geen deken nodig. We zijn onder onze lakenzak gaan liggen. Maar zover was het nog niet, het had niet veel gescheeld of we hadden helemaal geen bagage.
Eerst werden we weer aan het drinken gezet. Thee en niet heel lang daarna bier. Nguyen gaat ondertussen de chauffeur tegemoet om de bagage op te halen. Twee uur later is hij terug zonder chauffeur en zonder bagage. De chauffeur wil niet meer komen want hij heeft te veel gedronken. We stonken een uur in de wind en waren vies en plakkerig. als we dat vooraf geweten hadden, hadden we wel spullen voor de nacht en om te douchen mee genomen, dan had de chauffeur ook niet speciaal hoeven komen. Maar ons was niets gezegd en we wilden wel graag onze spullen en zijn erg boos geworden. Een uurtje later was alles in orde. We hebben het nu wel gehad met de chauffeur!
We aten op de grond met weer veel te veel rijstewijn. De familie had ook hondenvlees in huis.
Woensdag 10 november 2004 - Ba Be - Cao Bang
Om half 7 Rogier wakker gemaakt en het valt nog niet tegen hoe hij zich voelt. We kregen voor het ontbijt bananenpannenkoekjes en maakten zelf thee (we hadden zelf gewone thee bij). Na het eten stond een wandeling van 7 kilometer op het programma, bij het eindpunt zou de chauffeur ons ophalen en zouden we op weg gaan. De tocht was leuk, maar warm en eindigde in een dorpje met weer een marktje. Bij het schooltje gewacht op de chauffeur. Om 11 uur waren we weer in het stadje waar we eergisteren overnacht hebben. We vonden het nog te vroeg om te eten en zijn daarom doorgereden naar Cao Bang waar we om 3 uur aankwamen. We hebben hier een heel luxe hotelkamer. We besluiten eerst even een poosje op de kamer te relaxen. Ik heb even wat T-shirts en sokken gewassen. 's Avonds gaan we met zijn vieren eten. Het werd ons makkelijk gemaakt. In het restaurant stond alles uitgestald, je kon aanwijzen wat je wilde hebben en dan werd het gekookt of gefrituurd of wat dan ook. Na het eten op een terrasje wat gedronken.
Donderdag 11 november 2004 - Cao Bang - Lang Son
Vanmorgen aan het ontbijt, dit waren trouwens heerlijke broodjes met kaas, hoorden we dat de plannen gewijzigd zijn. We moeten onze tassen meenemen en slapen vannacht in Lang Son. We gaan dan ook een kijkje nemen bij de Chinese grens. Volgende de gids is dat praktischer want dan hoeven we morgen niet meer zo lang te rijden. We zijn dan zijn we al aardig richting Halong Bay om de boot te nemen. We vinden het maar goed, wij weten het verder ook niet.
Eerst gaan we naar de Ban Gioc watervallen, deze zijn werkelijk schitterend. Aan de overkant van de rivier ligt China. Daar liggen ook wat meer bootjes. Er schijnen nogal eens schermutselingen te zijn tussen de Chinezen en de Vietnamezen, maar als wij er zijn gebeurt er niets. Wel heeft de commercie hier toegeslagen. Je moet over 2 bamboebruggetjes voor je bij de watervallen bent. Een slimmerik heeft bedacht dat hij hier wel tol voor kan heffen. Je moet dus een paar centen betalen voor je erover mag. Nguyen was hier een beetje verbolgen over. Hij was hier 3 weken terug ook en toen was het nog niet, hij vindt het ook eigenlijk maar raar.
Na de watervallen gaan we weer op weg, naar wij dachten naar een grot. We rijden maar en we rijden maar. Geen grot meer gezien. Er wordt nauwelijks gestopt en we snappen er niets van want de omgeving is prachtig, de weg is supersuper slecht. We moeten een paar keer wachten tot bulldozers of kranen de weg opmaken voor we door kunnen, maar dit oponthoud mag eigenlijk geen naam hebben. De chauffeur heeft duidelijk haast. Om een uur of 5 zijn we in de buurt van Lang son. We zijn ondertussen al helemaal verreisd en hebben het wel een gehad. De chauffeur en de gids willen perse naar de grens. Er wordt verder niets gevraagd er wordt gewoon naar toe gereden. We snappen het pas als we eraan komen. De grens is een soort winkelcentrum waar je schijnbaar heel goedkoop Chinese spullen kan kopen. De chauffeur gaat een keyboard voor zijn dochter halen en de winkels gaan om half 6 dicht.
In Lang Son hebben we ook nog eens ontzettend slecht hotel. Het wemelt er van de muggen en is vies. We hebben er dan ook behoorlijk de pest in, dat we hierin geluisd zijn. Het stadje is ook niet echt leuk en de gids weet hier duidelijk niet de weg. We vinden nog een fatsoenlijk restaurant en eten wel lekker. Maar snel gaan slapen, dan zijn we hier ook snel weer weg.
Vrijdag 12 november - Lang Son - Quan Lan Island (Halong Bay)
We lopen wel een half uur door het stadje om iets voor het ontbijt te vinden. Op den duur hebben we bij een soort bakkertje wat koeken gehaald en bij het hotel warm water. Om half 8 op weg, het moet nu nog maar een paar uurtjes naar Halong Bay zijn en we verheugen ons erop om op tijd op het eiland te zijn. De weg is prima, er zijn ineens weer 2 banen en er ligt asfalt en niet al te veel putten. We kunnen dus knallen alleen heeft de chauffeur vandaag geen haast meer. Na een half uur rijden wil hij al stoppen omdat hij moet slapen. Dit gaat zo een poosje door en als de gids dan zegt dat hij ongerust wordt over onze aansluiting bij de boot, worden we flink pissig. We hebben een goed hotel en een grot bezoek laten vallen voor mijnheer zijn keyboard. Hij moet zijn werk doen en 's nachts slapen. Gisteren was van slaap niets te merken.
Er zijn 2 routes naar het eiland, een korte en een lange. Op het schema staat nu de korte route. We snappen er helemaal geen hout van, maar de korte kunnen we schijnbaar al niet meer halen. Dan maar de lange, als hij hier ook al ongerust over wordt, worden we echt boos en zeggen dat we hoe dan ook naar het eiland gaan al moet hij (op kosten van Cees natuurlijk) desnoods een prive boot charteren. De gids en de chauffeur hebben een soort van gesprek en we halen de boot. De chauffeur gaat gelukkig niet mee naar het eiland.
De boot vertrekt om half 2. We hebben zelfs nog wat tijd over. De tocht naar het eiland is werkelijk prachtig en doet ons de heenweg met chauffer al snel vergeten. 4 uur zijn we aan het varen. Je kan binnen zitten of op het dak. We wisselen dat een beetje af. Om iets over 5 komen we op het eiland aan. Ook het hotelletje is fantastisch. Heerlijk rustig, alleen stroom van 6 tot half 11 's avonds als de generator aangaat. We hebben vakantie!
Nguyen heeft er zelfs voor gezorgd dat we koud bier hebben. Vanaf het vaste land hebben ze ijs mee laten komen en onze biertjes staan in grote koelboxen koud te worden.
We eten met zijn vijven op het balkon en komen weer helemaal bij. Morgen een dag niets. Nguyen had allerlei plannen, maar wij maar een, niets doen!
We horen wel dat morgen een grote groep Vietnamezen in het hotelletje komt. De gids doet nog een poging om ons te verhuizen, maar wij gaan nergens naar toe. De tas blijft eens een dagje staan.
Zaterdag 13 november 2004 Quan Lan
Een dagje niets, een dagje strand. Rogier koopt in het dorp een petje, een uniek exemplaar voorop staat adidas en achterop het Nike merkteken. Wij zoeken een plekje in de schaduw. Rob en Annette naast ons in de zon. Nguyen verveelt zich al snel en gaat weer naar het hotel. Het is bloed en bloed heet. We zijn helemaal alleen op het strand. De zee is best ruw met hoge golfen. Rob en Rogier gaan zwemmen en Rob is direct al zijn duikbril en sandalen kwijt door de sterke stroming die er staat.
We hebben afgesproken om half 2 terug in het hotel te zijn voor de lunch. Om een uur gaan we op weg. Rob op blote voeten. Het is bijna te warm om te lopen. Het lijkt een stuk verder dan vanmorgen.
Voor de lunch krijgen we gebakken noodles en gebakken aardappeltjes. Om kwart voor 3 weer terug naar het strand. De zon gaat hier vrij snel onder en om 5 uur zeggen we het strand gedag. Het hotel zit nu inderdaad vol met Vietnamezen die overal liggen te slapen. We eten om half 8 met krab en garnalen. Wat een heerlijk eiland.
Zondag 14 november 2004 Quan lan - Hue
Nguyen zou ons vanmorgen wekken, maar om 5 uur nog niets van hem gehoord, We waren toen al een kwartier op. Toen hij er nog niet was toen we om half 6 beneden kwamen werden toch wel wat ongerust. We moesten echt op de boot om de trein vanavond van Hanoi naar Hue te halen. Net toen we hem wilden gaan zoeken (hij sliep ergens anders door alle vietnamezen in het hotel) kwam hij binnen.
De boot lag al aan de kade en na een blik op het loopplankje waren we al bang dat we het eiland niet droog zouden verlaten. De bemanning zag dit ook in en ze trokken de boot richting de kade zodat we erop konden klimmen. Nu lukte het wel om aan boord te klimmen, al was de manier waarop niet erg elegant te noemen.
Tot een half uur voor Halong Bay boven op het dek genoten van de omgeving, toen werden om een of andere reden naar binnen gedirigeerd. Deze keer waren er nog andere toeristen op de boot, we waren ze ook op het eiland al tegen gekomen.
In Halong Bay stond (hiep hoi!!) dezelfde chauffeur weer op ons te wachten. Toen waren we helemaal blij dat we niet voor de andere bootoptie gekozen hadden, dat had betekend dat we anderhalf uur langer in de auto moesten zitten, wat met deze chauffeur zeker op 2 en een half uur was gekomen.
In een moordend langzaam tempo gingen we richting Hanoi, De chauffeur heeft niet een keer zijn vierde versnelling gevonden. Op de plaats waar we stopten voor de lunch, een werkplaats voor gehandicapte kinderen, konden we een boterham met kaas bestellen. Die hebben we ons goed laten smaken.
Nog 80 kilometer naar Hanoi en het was kwart over 1. Eerst nog een pin-stop om nog wat Dongs te hebben en daarna naar Cees. Cees had voor de zekerheid toch maar de late trein geboekt. Dat betekende dat we vanavond om 11 uur vertrekken. We krijgen een kamer, computer en een douche tot onze beschikking. Hij zorgt echt goed voor ons.
's Avonds gaan we met het gezin en een nieuw aangekomen reiziger in de buurt eten, daarna douchen en dan maken we ons op voor de treinreis.
Ik ben gewoon een beetje zenuwachtig voor vertrek, waarom weet ik niet maar hat verdwijnt al snel als we in de taxi zitten. Ook op het station loopt alles goed. We hebben ons al snel in ons coupeetje geďnstalleerd.
Maandag 15 november - Hue
We lagen wel in onze bedjes maar geslapen hebben we niet veel. Het werd 's nachts bloedheet in de coupe. De airco was schijnbaar uitgegaan en na op een paar knoppen te hebben gedrukt werd het iets koeler. De trein had geen regelmatige cadans, maar schudde, schokte en rammelde aan alle kanten wat het in slaap vallen niet bevorderde. Om half 8 kregen we onze wake up call en ons ontbijt. Een cup instant noodles.
En het regent in Hue. Een taxi brengt ons naar het hotel en we staan perplex, zoveel luxe zijn we allang niet meer gewend. Na een snelle douche gaan we de stad in. We gaan naar de forbidden purple city en eerlijk gezegd valt die tegen. Er is heel weinig van over en ze doen ook niets om de fantasie te prikkelen. Het is gewoon weg. We lopen door de restanten van de gebouwen die er nog staan en over het hele terrein.
We komen in deze middag al meer toeristen tegen dan in onze 10 dagen in het noorden. Het is ook wennen dat iedereen weer toeristen gewend is. Ook de riskja's zijn niet bij ons weg te slaan. Een denkt slim te zijn, hij volgt ons naar een restaurantje. Net als we aan ons biertje beginnen zien we hem wegrijden, om hem tijdens het eten weer terug te zien komen. Samen met 3 collega's. Koppig en een beetje chagerijnig door slaapgebrek besluiten we alles te lopen.
Na een paar uur begint de slaap ons echt parten te spelen en het gaat ook nog regenen. Erg moe en doordoor prikkelbaar gaan we terug naar het hotel en we vallen alle 4 als een blok in slaap. Wel de wekker gezet en om 7 uur maken we Rob en Annette wakker. In het toeristengedeelte van Hue zoeken we een restaurantje. Dit gedeelte ligt een minuut of 10 lopen van ons hotel.
Tijdens het eten valt opeens de stroom uit. Ze zijn daar op voorbereid want binnen 'no time' is ieder tafeltje voorzien van een kaars. Met alleen het licht van de brommertjes lopen we heel voorzichtig terug naar het hotel.
Dinsdag 16 november Hue - Hoi An
Het regent nog steeds in Hue. Na het ontbijt gaan we terug naar de kamer om wat te lezen. Als het even iets minder wordt rennen we naar het internetcafeetje aan de overkant van de straat. Na een poosje lijkt het droog te worden en wagen we het om naar de Notre Dame te lopen. Het was valse hoop tegen de tijd dat we daar aan komen hoost het weer. Best wel nat komen we terug in het hotel.
Om kwart voor 2 worden we opgehaald door de Sinh cafe bus. De reis verloopt soepeltjes. Bij de eerste stop verkopen ze snickers en marsen, die kunnen we echt niet weerstaan. De weg wemelt van de fietsers. Het zijn allemaal studenten die naar huis gaan. De meisjes dragen allemaal de traditionele Vietnamese kleding, ao dai. Dit ziet er erg mooi en elegant uit.
Om een uurtje of 6 zijn we in ons hotel, het Ving hung 3. Na de tassen in de kamers gezet te hebben, zakken we op het eerste beste terrasje wat we zien (tegenover het hotel) voor een biertje. We hadden daar zo onze vakantie terug kunnen verdienen. De meeste restaurantjes in Vietnam zijn gebouwd in de voorkamer en de mensen wonen er achter. Als je naar de WC moet, maak je gewoon gebruik van de WC/douche van de mensen. Toen ik naar de WC moest lag er op de wastafel een flink pak met geld en dat vond ik erg vreemd. Ik heb heel even in de verleiding gestaan om het in mijn zak te steken, maar heb het toch maar aan de eigenaar gemeld en na wat navraag bleek dat moeders had het daar had laten liggen.
De lokale specialiteit in Hoi An zijn wontons. We zijn er nog niet helemaal uit wat het precies is. Het is een soort deeg met iets van vlees erin. Ze worden op veel verschillende manieren klaar gemaakt. Annette had de gefrituurde versie en ik had de gestoomde versie. Ze zijn zeker aan te raden.
Woensdag 17 november 2004 - Hoi An
In de lonely planet staat een stadswandeling door Hoi An en die volgen we vandaag. Ondertussen doen we ook nog het nodige aan souvenirs jagen. Behalve de sjaaltjes en de pet hebben we nog niets gekocht. De buit van Rogier is een T-shirt. Ik zie ook iets wat ik mooi vind, maar niet weet wat het is. Bij navraag blijkt het een pijp te zijn. De prijs is te hoog en ik loop met wat spijt in mijn hart door. Morgen ben ik hier ook nog, ik kan er dus altijd nog om. Later zie ik in een ander winkeltje nog een pijp staan, die ik eigenlijk nog mooier vind. De prijs is ook aangenamer en niet lang daarna ben ik in het bezit van wat later een opiumpijp blijkt te zijn. (het verontruste me wel wat met alle hasj honden op schiphol, maar hij staat nu veilig in de kast in Lewedorp).
De wandeling brengt ons langs veel verschillende straatjes. In een straat staan allemaal oude franse huizen en het huis van de familie Dong is te bezichtigen. Dit is zo'n goede business geworden dat mijnheer Dong zijn baan als leraar aan de wilgen heeft kunnen hangen. Hij leidt ons rond in zijn huis, wat al heel lang in de familie is. We staan stil bij de foto's van zijn overleden ouders. Hij praat 5 kwartier in een uur in een Engels wat moeilijk te volgen is. Boven gaan we zitten en krijgen de gastenboeken te zien (van heeeel heeel veel jaar). Het is ondertussen gaan stortregenen, De boeken worden dan ook uitgebreid bekeken. Als we het echt niet meer langer kunnen rekken staan we tenslotte op. We willen twee regenjasjes kopen bij een vrouwtje wat langs komt fietsen. Dit leidt tot een ruzie tussen mijnheer Dong en dat vrouwtje. Mijnheer Dong schijnt ook regenjasjes te kopen en verteld ons fijntjes dat die mevrouw veel te duur is. De slotsom is dat we twee regenjasjes bij het vrouwtje kopen voor een hele lage prijs en dat mijnheer Dong en het vrouwtje erg boos zijn op elkaar en ook op ons. Maar wij hebben regenjasjes en blijven droog en daar was het ons om te doen.
Het blijft maar regenen. Om het uit te kunnen zitten gaan we uitgebreid lunchen in een restaurantje aan de rivier. Om 3 uur vervolgen we onze route naar de Japanse brug.
En het regent nog steeds. We worden nog een schooltje ingetrokken waar de kinderen net engelse les krijgen. Als proefkonijnen worden een heleboel vragen op ons afgevuurd. De kinderen gaan netjes staan als ze een vraag stellen.
Als we 's avonds het stadje weer inlopen om wat te gaan eten is het zowaar droog.
Donderdag 18 november 2004 - Hoi An - Nha Trang
We zouden vanmorgen met de dagbus naar Nha trang vertrekken voor een busreis van zo'n 12 uur. Alleen de dagdienst bus is geschrapt. We moeten met de nachtbus. En daar zie ik als een blok tegenop, echter zonder alternatief. En nog steeds regent het in Hoi An!
Na het ontbijt gaan we terug naar de kamer om wat te keutelen. Als het om 12 uur iets droger is gaan we de stad in. We gaan op souvenir jacht en willen ook het stadje nog eens goed bekijken. Dit is met zijn geel geschilderde huizen met donderrode dakpannen gelegen aan smalle straatjes, en sommigen met zicht op de rivier, echt de moeite meer dan waard. Dit is ook wel weer een pluspunt van de nachtbus, we zijn nu een dag langer in Hoi An.
De souvenir jacht is goed geslaagd (T-shirts, schilderijen, aardewerk, cd's). We konden een kamer aanhouden tot 6 uur en na een nog een douche genomen te hebben staan we bepakt en gezakt klaar te wachten op de nacht die komen gaat.
De bus is keurig op tijd. We willen plaatsnemen op de voorste stoelen maar worden daar zonder pardon van weggestuurd. Later snappen we waarom. De buschauffeur of zijn maatje reserveert deze stoelen voor familie of vrienden. Tijdens alle busreizen kregen toeristen nauwelijks de kans om hier te zitten.
Wij zitten vervolgens op de akeligste plek in de bus. Boven op de wielkasten. Tussen de stoelen is al geen plaats en we zijn nu ook nog gedwongen om heel de nacht met onze knieën opgetrokken te zitten. Is reizen nu nog leuk? De bus is Tjokkeblok vol als we tenslotte vertrekken.
Je krijgt altijd het advies om zo weinig mogelijk s nachts te rijden omdat dat toch gevaarlijk is. Dat spookt de eerste uren constant door mijn hoofd. Ook is het weer erg slecht. We rijden hard en midden op de weg, in het donker met regen. Is de chauffeur wel uitgerust? Is dit wel verantwoord? Langzaam ben ik mezelf gek aan het maken en zet daar dan resoluut een punt achter, ik zit hier nu en zal mee moeten gaan. Ik neem een primatour (daar word ik slaperig van) en leg me neer bij de situatie met de gedachten dat het wel goed komt en val vervolgens in slaap. De eerste uren zag ik de wijzer van de klok heel langzaam opschieten en in mijn gedachte werd het nooit twee uur 's nacht. Maar als ik wakker word is het half 5. We hebben een kleine stop, om een uur of half 12 was de vorige stop. De chauffeurs wisselen en we maken ons op voor de laatste uurtjes bussen.
Vrijdag 19 november 2004 Nha Trang
Toch wel aardig geradbraakt komen we in het hotel aan. We gaan eerst een paar uur slapen. We spreken om 11 uur af en dan schijnt warempel de zon!
We gaan vandaag niets doen. Nha Trang zal ongetwijfeld mooi zijn en vele bezienswaardigheden hebben, maar niet voor ons. Wij gaan richting strand. Waar we direct gezandstraald worden. Jeetje wat waait het hard.
We barricaderen onze handdoeken en gaan plat in de zon. De mannen duiken af en toe de zee in. De meiden doen enorm hun best om bruin te worden en negeren ondertussen de verkoopsters die ons om de haverklap komen storen. We doen het rustig aan vandaag. Rogier en ik hebben na een poosje genoeg van het strand en strijken neer in een strandtent voor een biertje met een boek. Het is echt vakantie vandaag. Rob komt ons na verloop van tijd gezelschap houden en als de zon al ver gezakt is kan Annette zich tenslotte ook van het strand lostrekken. Om het vakantiegevoel nog te verhogen gaan we een cocktail bestellen. Hierop volgt een klein dompertje, de bar is nog niet open en dat betekent geen cocktails. En omdat we van Cees flexibel moeten zijn nemen we dan nog maar een biertje.
Zaterdag 20 november 2004 - Nha Trang - Saigon
De vakantie is weer afgelopen. We gaan weer reizen en dus zitten we om kwart over 6 aan ons ontbijtje en worden we om 7 uur weer door de bus opgepikt. Bij het Sinh café komen we erachter dat we via Mui Ne naar Saigon gaan. We krijgen dus een 'sneak preview' over waar we de laatste vakantiedagen gaan doorbrengen. Ook nu weer mogen we niet op de voorste stoelen gaan zitten, maar we zijn nu voorbereid mijden de plaatsten met de wielkasten.
In Mui Ne zien we het Seahorse resort aan ons voorbij gaan en het ziet er goed uit. Annette zit al smachtend naar het strand te kijken maar we krijgen haar toch zover dat ze mee verder gaat naar Saigon.
De tocht verder naar Saigon (volgens de planning nog 4 uur) wordt een barre tocht. Het schiet maar niet op. Om 7 uur staan we eindelijk voor het Sinh café in Saigon. En dan is het even slikken, dit is een grote stad en dat zijn we niet meer gewend. We worden direct door jan en alleman belaagd. Annette ontworstelt zich uit de mensenmassa en gaat op zoek naar een taxi terwijl wij onze spullen bij elkaar gaan zoeken.
Hoe krijg je 4 passagiers met al hun bagage in een taxi? Dat weet onze taxi chauffeur wel. De handbagage gaat in de kofferbak. En de grote bagage op schoot. We zien niets meer, maar we zitten wel en alle 4. De rit duurt gelukkig niet zo lang en het hotel is goed en ligt centraal.
Bij de balie ligt een brief voor ons klaar over het verdere verloop van de reis. We hebben vooraf namelijk al een twee daagse reis naar de Mekong Delta geboekt en een excursie naar de Chu Chi tunnels en de Cao Dai sectie waarna we direct door gaan (of is het nu teruggaan) naar Mui Ne.
Nadat de tassen op de kamers staan, storten we ons in het Saigon geweld. De drukte is ook weer wel gezellig.In het restaurant moeten we zelfs om stokjes vragen. We zijn in Saigon!
Zondag 21 november 2004 - Saigon
We gaan vandaag (stads)wandelen. Cees heeft in zijn programma boekje een wandelroute door Ho Chi min opgenomen en die gaan we volgen.
We starten om 9 uur en na de eerste afslag lopen we al hartstikke verloren. Via het plattegrondje in de lonely planet komen we dan uiteindelijk toch bij de Ben Rath markt. Die valt tegen. De markt is overdekt en heeft voor het overgrote deel allemaal kitcherige spullen. Het is geen klein lokaal marktje, Wij hadden de Noord Vietnam markjes nog op het netvlies. Na een minuut of 5 zijn we er dan ook al weer vertrokken.
Het presidentiele paleis is zeker de moeite waard. Op het moment dat wij er zijn is er ook nog een fototentoonstelling over Vietnam en Japan. Prachtige foto's, ik wilde zelfs al foto's van de foto's gaan nemen, maar Rogier vond dat toch wat te ver gaan. De schuilkelders waren zeer interessant om te zien. Alles is zo gelaten als dat het toen was.
Het is vandaag wel ontzettend warm. Na het paleis besluiten we eerst iets te gaan drinken. Onze volgende stop is het War museum, maar het gaat net dicht als we daar aankomen. Het sluit tussen 12 en 14 uur. We balen enorm!
We besluiten om naar Cholon te lopen en dan aan het eind van de middag terug te gaan. Het wordt een lange lange, hele lange , heb ik al gezegd lange en warme wandeling naar Cholon. De weg er naar toe is niet interessan en we weten eigenlijk ook niet percies waar we zijn en hoe we moeten lopen. Na anderhalf uur lopen zijn we het dan ook zat en houden tenslotte een taxi aan. Die brengt ons naar een restaurantje wat achteraf helemaal niet ver meer is.
Na het eten struinen we door Cholon (China Town). We bezoeken een paar pagodes en een moskee, waar we vooral de wierook die in spiralen aan het plafond hangt er decoratief vinden. Deze pagodes spreken mij erg aan, je merkt dat ze leven in de buurt.
We zien het smerigste riviertje van Vietnam. En dat is echt vies. Het water is pikzwart en alle begroeiing aan de kant is afgestorven. Van de bomen staan alleen nog de skeletten overeind. Tot onze verbijstering springen een aantal kinderen vrolijk het water in.
We nemen een taxi naar het war museum en geven ons over aan de verschrikkingen van de oorlog. Zeer onder de indruk van wat we in het museum gezien hebben, nemen we een taxi terug naar het hotel.
Maandag 22 november 2004 - Mekong Delta
Ineens reizen we met een hele groep en dat is wennen. We stonden al veel te vroeg te wachten op de bus. Het was een gekrioel van mensen. Om half 11 waren we in de Mekong Delta en lag onze boot voor de tocht naar de drijvende markt klaar. Deze was alleen al afgelopen dus dat begon al lekker. Waarom vertrekken ze niet om 6 uur inplaats van 8 uur, we snappen het niet goed. Wij hebben voor 2 dagen geboekt, maar de helft van de groep gaan vanmiddag weer al terug naar Saigon.
De rest van de dag bestond uit bezoek van fabriekje naar souvenirwinkel en van nog maar een souvenirwinkel naar weer een ander fabriekje. Op ons maakte het niet veel indruk. We hadden eerlijk gezegd een totaal andere voorstelling van onze excursie naar de Delta. Een beetje gedesillusioneerd waren we wel toen we afgezet werden in ons hotel in Cantho.
Een beetje door Cantho gelopen en voor 's avonds alvast een plaatsje op het balkon van een restaurantje (Nambo) gereserveerd. Waar we heerlijk hebben gegeten.
Dinsdag 23 november 2004 - Mekong Delta
Nog een dag in de Mekong Delta. Om 8 uur schepen we in voor onze tweede drijvende markt en deze is fantastisch.
We zitten in kleine bootjes en varen dwars door de kopende- en verkopende bootjes door. De kleinere bootjes met daarin de mensen die spullen over hebben verkopen deze aan de grotere boten. Je kunt zien wat de grote boten inkopen doordat het product aan een hoge stok hangt. Het gekrioel en de mensen en alle bootjes zijn erg mooi om te zien.
De organisatie kan het toch niet laten en na de markt worden we weer meegenomen naar een fabriekje. Na dit verplichte nummer varen we een poos door de wat smallere takken van de Mekong. Lang de oevers is het niet zo heel levendig. Je ziet wel mensen, maar niet erg veel. Vooraf had ik de voorstelling dat het net zoiets zou zijn als de klongs in Bangkok, maar je kunt dit op geen enkele manier vergelijken en die knop moet ik even omzetten om te kunnen genieten van de wat de Mekong ons voorschotelt.
Na deze tocht leggen we aan bij een restaurantje om wat te drinken. We blijven hier anderhalf uur. Het restaurantje heeft een heerlijke tuin met zitjes en hangmatjes. Je mag hier blijven of je kunt het naburige dorpje bezoeken. Ik denk dat bij ons de reismoeheid is toegeslagen want we duiken alle 4 direct een hangmat in en we verroeren ons pas weer als het tijd is om terug naar de boot te gaan.
Na een klein stukje varen zijn we weer bij de bus. De school is net uit en er fietsen studentes langs. Deze hebben we vanuit de bus al zoveel gezien en nu hebben dan toch de kans om een foto van ze maken.
Woensdag 24 november 2004 - Chu Chi Tunnels/Cao Dai Secte/Mui Ne
Vandaag zitten we op een strak schema. We gaan eerst naar de Chu Chi tunnels, moeten daar op tijd weer weg om de mis van 12 uur van de Cao Dai secte te halen en de chauffeur wil om een uur of 2 zeker vertrekken richting Mui ne.
We hebben er vandaag ook een gids bij en die wil ook de hele dag lopen gidsen. Het is gelukkig maar een dag want ik word er gek van. Daarbij komt dat hij ook nog eens heel slecht verstaanbaar engels praat, maar we kunnen het niet over ons hart verkrijgen om te vragen of hij aub zijn mond wil houden. We hebben deze keer echter wel een dijk van een chauffeur. Hij spreekt een woord of 10 engels maar we kunnen het goed met hem vinden.
Bij de Chu Chi tunnels kijken we even om de hoek naar de film die getoond wordt. Dan gaan we het bos in. Rob probeert zich in een niet vergrote tunnelopening te persen en is bijna gedwongen daar te blijven tot hij een paar kilo is vermagerd, met wat hulp komt hij toch los. Daarna wagen we ons allemaal in het tunnelstelsel. Door het gebrekkige engels van onze gids, verstaan we dat we zeker 40 minuten onder de grond gaan doorbrengen. We zijn nog geen minuut in de tunnels of ik heb het al Spaans benauwd. Het is krap, donker, warm en heb ik al gezegd heel krap. Ik kom heel erg sterk in de verleiding om terug te gaan. Nu kan het namelijk nog. Omdat ik het toch eigenlijk ook wel wil zien verman ik me en ga over het punt van 'No return'. Ik kruip achter de anderen aan, neem zelfs nog een foto en zet mijn verstand op nul en bereid me geestelijk voor op het voor 35 minuten onderdrukken van claustrofobische gevoelens als Rogier na 2 minuten roept "we zijn al bij de uitgang". Opluchting en ook een wel wat teleurstelling want dit geeft me niet het gevoel van avontuur en heldenmoed wat ik gedacht had te krijgen na het veroveren van de tunnels. De 40 minuten waren nog geen 4 minuten, maar we krijgen een herkansing van nog eens 4 minuten. De voorstelling van hoe het daar beneden ten tijde van de oorlog moet zijn geweest gaat mijn voorstellingvermogen te boven. Je krijgt er wel een beeld van maar het idee om hier tijdens een oorlog verscholen te zitten onder de grond, met boven je een dumpplaats van bommen en allerlei andere zooi bezorgen me een steen in de maag.
We vragen de gids wat hij ervan vindt dat de Amerikanen dit komen bezoeken en hoe hij zich voelt als hij ze hier rondleidt. We krijgen hierop als antwoord dat de Vietnamezen vinden dat ze het verleden moeten laten rusten en naar de toekomst moeten kijken. De Amerikanen geven nu veel economische steun aan Vietnam en daarom vindt hij het niet erg om ze rond te leiden en heeft hij geen haatgevoelens tegenover de Amerikanen. Heel nobel, misschien moeten we hier een voorbeeld aan nemen.
Na de tunnels op weg naar de Cao Dai sectie. We moeten hier best wel een stuk voor rijden en eigenlijk willen we diep in ons hart al wel op weg naar Mui Ne. De Cao Dai sectie is alleen in Vietnam te vinden en alleen daardoor al uniek dus zetten we door. En het is ook uniek. Door alle zuurstokkleurtjes en figuren zou de kerk niet misplaatst zijn in Disney land. Op sokken of blote voeten mogen we de kerk in. De mis begint en alle deelnemers verspreiden zich, onder de blik van het allesziende oog, in keurige rijen over de kerkvloer. Wij mogen dit van bovenaf aanschouwen en dit levert zeer veel kodak momenten op. Na een kwartiertje maken we ons op voor de lange rit naar Mui Ne. In Saigon zetten we de gids af (wat een rust!) en dan is het nog zeker een dikke 4 uur rijden. De chauffeur houdt er aardig de snelheid in, alleen tegen dat het donker wordt moet hij het rustiger aandoen. Je zou een ongeluk maken met alle onverlichte fietsers, ossenkarren en voetgangers die midden op de weg lopen.
Om half 8 komen we aan bij het Seahorse resort en na het geven van een dikke fooi zeggen we de chauffeur gedag die nog teruggaat naar Saigon. De huisjes in het resort zijn geweldig en overtreffen onze verwachting. We lopen even over het park en eten daar ook. Na nog een afzakkertje in de bar gaan we douchen en slapen.
Donderdag 25 november 2004 - Mui Ne
We beginnen de dag met een duik in het zwembad en vervolgens hebben we al onze energie nodig om zonnebedjes te veroveren. Het resort is ingenomen door een groep Duitsers en die leggen beslag op alle bedjes ook als ze er alleen maar 's middag een uurtje op liggen. Het is zelfs zo erg dat ze de bedden (en die zijn niet licht) kompleet met kussen meeslepen naar hun huisjes. En als de Duitsers ze niet in de gaten houden dan doet het personeel het wel, die reserveren de bedjes (met kussens) die nog overblijven voor familie en kennissen. Daarvoor zijn ze uren bezig alle zandkorrels rond deze bedjes recht te leggen totdat de familie arriveert.
We veroveren nog 2 bedden met kussens. Ook Rob en Annette krijgen nog 2 stoelen te pakken en lenen kussens bij het buurresort waar niemand ligt. Dan volgt een dagje van zon, zee, strand en wind.
's Avonds eten we buiten het resort, daar zijn nog wat winkeltjes en restaurantjes. We kopen daar ook water. Het prijsniveau buiten het resort is lager, maar we vinden het ook leuker om ergens anders te eten.
Vrijdag 26 november 2004 - Mui Ne
De groep Duitsers is vertrokken en wij doen direct de stoelendans.
We gaan nog de laatste inkopen doen. We gaan thuis toch sinterklaas vieren (al hadden we vooraf gezegd van niet)en we willen voor iedereen een kleinigheidje meenemen. Verder weer zee, zon, wind, en lekker zwemmen.
's Avonds hebben we ons laatste avondmaal (restaurant Coco Flower) in Vietnam.
Zaterdag 27 november 2004 - Mui Ne/Saigon/Singapore/Amsterdam
We rijden weer 4 uur terug naar Saigon. Eten wat op het vliegveld en maken daar ook onze laatste dongs op. Na een rustig vlucht arriveren we in Singapore, waar we op internet ontdekken dat Hoi An en Hue overstroomd is door de vele regen. Na 6 uur wachten volgt de lange vlucht naar Amsterdam. Ik zie 2 films en slaap een beetje. De bagageband is kapot, we zitten op een schopstoel want we willen de eerstvolgende trein naar Goes halen. Een beetje overhaast nemen we afscheid van Rob en Annette en halen gelukkig de trein. Pa en Ma halen ons op van het station en we zijn na 4 weken weer thuis en dat is weer even wennen.
