Transsiberie Expres (Rusland/Mongolie/China) 14 juni t/m 4 juli 1999
In 1999 hebben we van Moskou naar Peking met de Transsiberie Expres gereisd. De eerste paar dagen hebben we in Moskou doorgebracht, daarna 5 dagen in de trein. In Ulaan Bataar uitgestapt voor een 8-daagse trek door de graslanden. Nog 2 nachten in de trein en tenslotte nog 2 dagen in Peking doorgebracht. Deze reis hebben we met Djoser gemaakt, die dit voor het eerste jaar aanboden.
Amsterdam - Moskou
Vertrek naar Moskou met KLM. Op schiphol al de groep waarmee we gaan reizen ontmoet en dat is toch altijd een beetje vreemd. Op het eerste gezicht denk je, moet ik daarmee op vakantie! En na 3 weken is het net of je iedereen al jaren kent. Aangekomen in Moskou gaan we voor het eerst in de rij en maken we voor het eerst kennis met de Russische "klantvriendelijkheid". We staan denk ik wel 2 uur aan te schuiven voor we eindelijk de douane door zijn. Na de douane eerst maar snel wat roebels gewisseld. Daarna allemaal in de bus en naar het hotel. Het hotel is een enorm betonnen complex, wat gebouwd is voor de olympische spelen die daar ooit gehouden zijn. Het is nu een beetje vergane glorie. We zitten op de 34de verdieping en hebben wel een prachtige uitzicht. Alleen om op die 34ste verdieping te komen is bijna een avontuur op zich. Het vergt al heel wat van je geduld voordat je een lift te pakken krijgt. Sta je er dan in, dan weet je eigenlijk niet wanneer hij op jouw verdieping stopt (als hij dat al wel doet). Regelmatig hapert de stroomvoorziening, dus als je even een peetje pech hebt…… En voor we bij onze verdieping zijn, moeten we nog een keer overstappen, want de liften gaan niet in een keer zo hoog.
Het was het eind van de middag, maar we wilden wel heel graag de stad in. Dus na onze rugzakken gedropt te hebben was onze eerste bestemming het Rode plein. We hadden verder geen beschikking over vervoer in de stad. We waren aangewezen op de metro, maar dat is super geweldig in Moskou. Het enige wat een probleem is dat je direct een analfabeet bent. Je snapt niets van wat op de borden staat. Het is een kwestie van de bordjes vergelijken met je metrokaart en heel geconcentreerd haltes tellen. Ben je de weg kwijt, weer een probleem. Je vindt nog niet zo makkelijk een Rus die Engels praat.
De metrostations in Moskou zijn prachtig. Ze zijn allemaal versierd met beelden en wandschilderingen. Het lijken net museumhallen. En wat liggen ze diep. Van ons leven hebben we nog geen roltrappen gezien die zo lang en zo steil waren (en zo snel waren). Maar het is een prachtig en goed functionerend systeem, we hebben in de drie dagen heel wat "gemetroot". Omdat dat wel te voorzien was hebben we de eerste keer maar direct een soort abonnement gekocht waarmee we 3 dagen onbeperkt konden reizen.
Met de metro kwamen we bijna onder het rode plein uit. Eerst even snel het Rode plein bewonderd en daarna naar het Manegeplein. Het manegeplein is tijdens de dagen in Moskou steeds ons centrale punt geweest. Je vindt hier namelijk restaurantjes en terrasjes. Het was centraal en bekend. We hebben hier 's avonds in een van de restaurantjes eten.
Moskou 15 juni
Vanmorgen eerst Lenin gedag gezegd. Het is nog een hele tour om hem te bezichtigen. Je mag geen tas meenemen. Die kun je wel ergens in bewaring geven. Dat hebben wij ook gedaan, en vandaar is het denk ik een kilometer lopen naar de controle poorten. Daar word je gefouilleerd en na de controle moet je in een rij van twee opstellen. In rij ga je dan naar Lenin. In zijn mausoleum mag je niet meer praten en ook niet stilstaan. We hebben hem gezien, maar we weten eigenlijk nog niet wat we er van moeten denken. De meningen in de groep waren ook verdeeld. Was hij echt of was het nu een pop of waren gedeeltes van hem vervangen. Na Lenin kom je langs de Kremlin muren en daar liggen alle (overleden) presidenten en andere belangrijke persoonlijkheden uit de Russische geschiedenis begraven. Door de Gouma (warenhuis) kun je uiteindelijk er weer uitkomen. Heel het rode plein is 's morgens namelijk afgesloten ter ere van het bezoek aan Lenin en je mag alleen de aangegeven route bewandelen.
Na Lenin werd het tijd voor het Kremlin. Je loopt wel langs de gebouwen waar geregeert wordt, maar daar mag je niet in. Ook moet je netjes tussen de witte lijnen blijven lopen. Ga je hierover heen dan wordt je direct teruggefloten. We wisten eerst helemaal niet waar ze voor liepen te fluiten, tot we hier achter kwamen. We hadden net een paar stappen buiten de lijnen gedaan, om iets beter op de foto te kunnen zetten. De kathedralen op het kathedralen plein zijn prachtig. Het is ook de moeite waard om ze van binnen te bezoeken.
's Middags zijn we naar de Arbat gegaan. Hier staan veel souvenirs stalletjes. We hebben hier een Matrouska pop gekocht. We informeerden bij een kraam naar de prijs en ze vond het heel vreemd dat we het niet kochten omdat we eerst nog verder wilden kijken. Later bleek dat alle kraampjes van de staat zijn. Alles kost overal hetzelfde. S Avonds zijn we russisch gaan eten, bietensoep, dit smaakte bovenverwachting erg lekker.
Moskou 16 juni
Met de metro naar het nieuwe maagdenklooster gegaan. Op het kerkhof hiervan liggen vele russische beroemdheden (degenen die de kremlinmuur niet hebben gehaald o.a. kroetsjov). Wij vonden dit kerkhof echt een bezoek waard. De graven zijn versierd met komplete beeldwerken, schilderingen en sokkels van de overledenen. Met de metro weer naar de omgeving van het Poesjkin museum en daarna hebben we een stadswandeling gemaakt, die eindigde op het manegeplein. Het is bloed- en bloed heet in de stad. Er heerst een hittegolf. Op het manegeplein hebben ze een grote fontein. Deze werd nu gebruikt als zwembad en iedereen die langs liep kon een plens water verwachten.
Moskou 17 juni
Vanuit onze hotelkamer keken we op een grote permanente markt. Deze zijn we eens gaan bekijken. Ze verkochten van alles en nog wat van een stuk vlees tot een bruidsjurk. Na de markt hebben we een boottocht over de Moskva gemaakt. Doordat we alle dagen met de metro overal naar toe waren gegaan, had ik ondertussen een heel vertekend beeld van de stad. Een heleboel plaatsen zagen we vanaf de boot, en dan op plaatsen waar ik ze niet had verwacht. Ik heb dan ook heel de reis getwijfeld of we wel op de juiste boot zaten. Het was een heel gedoe om een kaartje te bemachtigen en ook nog om te weten of we wel een kaartje voor de juiste boot hadden gekocht. Het loketje was een gaatje van 35 bij 35 cm. Daarachter zat een vrouw die alleen Russisch sprak en ik werd onder het vragen constant weggeduwd door Russen die tussendoor hun kaartje kochten. Tot ik het zo beu was dat ik heel het gat blokkeerde. Ik liet mijn boek met een kaartje van de plaats zien waar we naar toe wilden en eindelijk had ik 2 kaartjes. We zijn toen op de boot gestapt die klaarlag en het was wonderwel de juiste. Eind van de middag terug naar het hotel want onze grote treinreis stond op het punt te beginnen.
In de trein
Toen we op het station aankwamen was de trein er nog niet. Ondertussen werden we ingedeeld in coupes. Wij deelden onze coupe met Jan en Marijke. De trein kwam aan. We zaten vrij ver van voren in de trein. De provodnik (wagonmeester) wees ons onze coupe en dan moet je met 4 mensen en heel veel bagage, je proberen te installeren voor 5 dagen. Nou dat valt eerst niet mee. En na 5 dagen weet je niet meer beter. We kregen ook beddengoed. Er waren 2 stapelbedden, de onderste waren overdag ook bank en het bovenste bed kon weggeklapt worden. Er was een klein tafeltje en wat ruimte voor de bagage. Al met al helemaal niet slecht. Heel de reis konden we warm water tappen. Onze groep nam 4 coupes in beslag en ik dacht dat er ongeveer 10 in een wagon waren. Er waren 2 toiletjes in de wagon en daar moest iedereen op. Die aan onze kant werd een beetje door de provodnik als zijn wc beschouwd. Die hebben wij dus ook in gebruik genomen en dat ging vrij goed. Een paar hebben hem eerst wat schoongemaakt en daarna hadden we een wc voor de groep incl. provodnik alleen. We wasten ons door lege waterflessen te bewaren. Die kon je dan half vullen met warm water en half met koud zo kon je je provisorisch (in de wc) toch een beetje wassen. Eten kochten we op de stationnetjes en s avonds gingen we in de restauratiewagen eten. Op de station wist je nooit echt hoe lang de trein bleef staan. De trein vertrekt ook zonder een signaal te geven. Je begrijpt dat we af en toe een gestresste reisleidster hadden.
Onderweg zie je van alles langs komen. Typische Russische dorpjes, vlaktes zo ver je maar kijken kunt, het Baikalmeer, berkenbossen.
Langs heel de lijn staan kilometerpalen. Er is een boekje waar elke kilometerpaal beschreven staat. Zo kun je goed volgen waar je bent. Hoe verder we van moskou af kwamen hoe leger de stationnetjes werden. Eerst konden we alles kopen, maar later niets meer. Toen werd de trein de weekmarkt voor de bevolking. In de trein zitten veel Mongoolse smokkelaars, die kleding kopen wat ze vanuit de trein verkopen. Verder hadden ze heel hun coupes volgestouwd met sigaretten, drank en meel. Hoe dichter we bij de grens kwamen hoe meer de waar over de trein verdeeld werd. We konden niet meer in het gangpad staan zonder steeds over onze tenen gereden te worden. Ze waren verder heel aardig en ook niet bedreigend, maar vanaf dat moment bleef er steeds iemand in de wagon om te voorkomen dat er ook spullen in onze coupes verstopt zou worden. Het was leuk om dit zo allemaal te kunnen volgen.
De vrouw van een van de smokkelaars was hoog zwanger en in de buurt van Irkuts zette de bevaling in, dat was wel een hele sensatie. Eindelijk bij de stad aangekomen werd ze met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. 's Avonds hoorde we van de vader (die in de trein was gebleven) dat hij een zoon gekregen had. We hebben toen wat blikjes bier en chips naar hem toegebracht als kadootje en hij kwam later terug met een fles Wodka die we op proostend op zijn zoon, soldaat hebben gemaakt.
Verder weet ik ook niet zo goed wat we allemaal gedaan hebben. 5 dagen lijkt eerst lang, maar we hebben ons geen moment verveeld, we hebben zelfs nog geen kwart boek gelezen. Dan keek je weer naar buiten, maakte je een praatje met je buren of je coupegenoten, dan ging je eens een kop thee maken of je je wassen of je deed een dutje en zo vlogen de dagen voorbij. De douanecontrole ging ook vrij soepel. Het duurde in totaal wel 5 uur, maar dat was nog vrij snel.
Ik heb mijn verjaardag gevierd in de trein. We hebben getrakteerd op Wodka en Russische campagne. Deze kosten fl. 2,50 per fles. Van de ene na de andere fles werd de kurk afgeknald en het werd steeds gezelliger in de restauratie wagen. Ook werd bijna bij elke fles weer lang zal ze leven gezongen. Een paar Amerikanen vroeg wat er aan de hand was en toen ze hoorden dat ik jarig was deden ze gezellig mee. Het was een bijzondere verjaardag.
Ulaan Bataar
Vanmorgen aangekomen in Ulaan Bataar. Het is een gekrioel van mensen op het station en het doet aziatische aan. Eerst naar het hotel want iedereen was best wel toe aan een douche en een tijdje afzondering. Afgesproken dat we s middags met zijn allen naar een uitkijkpunt over de stad zouden rijden en ook stond een bezoek aan het nationaal historisch museum op het programma. Het museum hebben we voorlopig laten schieten. Niemand had echt zin om er naar toe te gaan. We zouden dit nu doen na de trektocht. Wel waren we er zeer op gebrand om wat proviand in te slaan voor de tocht. We werden met z'n allen naar een supermarkt gereden. Tot onze verbazing stonden er allemaal westerse artikelen (over de datum te koop). Iedereen sloeg behoorlijk aan het hamsteren en na het voedsel werd het tijd voor drank. Naar de liquor store. Nou we komen deze week wel door!!!
S Avonds met een aantal mensen uit de groep bij de Koreaan gaan eten. Het was wel een eind lopen, maar het openbaar vervoer systeem was voor ons nogal met vraagtekens omgeven, en daar wilden we ons de eerst avond nog niet aan wagen. In Mongolie kun je met iedere auto meerijden, je hoeft hem alleen maar staande te houden. Je zegt je bestemming en als hij die richting uitgaat stap je in . De kosten zijn dan een dubbeltje per kilometer. De eerste avond hebben we het niet geprobeerd, maar later wel en het werkt goed en makkelijk. Je moet alleen niet te kieskeurig zijn wat auto's betreft want van een APK keuring hebben ze daar nog niet gehoord.
Mongolie
De trip naar de graslanden van Mongolie gaat beginnen. We zien onze busjes al aankomen. Het leken wel busjes van ongeveer 40 jaar terug. Ze blijken ijzersterk en hebben nul komma nul komfort. Dat mag de pret niet drukken. De groep wordt over de busjes verdeeld. 2 banken waarop per bank 3 personen zitten. Degene die in het midden van voren zit, heeft de slechtste plaats want hier ligt de motor. Niet alleen geeft deze ontzettende hitte af, hij ligt net zo hoog als het zitgedeelte van de bank zodatje je benen niet kwijt kunt, alleen omhoog op scheidingplank. Afgesproken wordt dat deze plaats gerouleerd wordt en dat heeft verder de hele reis geen enkel probleem gegeven.
Naast de 2 chauffeurs gaan er ook twee koks mee. En zo gaan we op weg. Ongeveer 5 kilometer na Ullaan bataar stopt het asfalt en rijden we over sporen in de graslanden verder. De busjes rijden er niet minder hard door. Verkeersborden hebben we niet meer gezien, maar de chauffeurs schijnen aan de het landschap te kunnen zien waar we ongeveer zijn.
Eerst moet er nog getankt worden. In de middle of nowhere staat een bezinestation, in ieder geval er staat een bezine pomp en er is benzine. Met de hand moet de benzine opgepompt worden en omdat dat gelukkig niet erg snel gaat, hebben wij de kans om door het gehuchtje te lopen. Al helpen we wel allemaal even mee met pompen want dat valt nog niet mee.
Als het 's avonds tijd wordt om te stoppen, stoppen we gewoon op de eerste beste plaats waar de chauffeurs zin hebben. Of we nu hier stoppen of 20 kilometer verder er is alleen maar gras. En het is gewoon weg fantastisch. We hebben geen enkele voorziening. Geen water, stroom, geen toilet. Als je moet loopt je gewoon zo ver mogelijk weg en doet wat je moet doen. Wat is dit een geweldige ervaring. En ook al zie je niets en niemand. Zo steeds een half uurtje nadat we zijn gestopt komen uit het niets altijd wel een paar mensen op een paardje een bezoek aan ons (eigenlijk aan de koks en chauffeurs) brengen.
Onze reis vervolgend komen we geregeld langs waterpompen. Aangezien onze water voorraad op is zijn wij nu hier ook van afhankelijk. In de dorpjes waar we af en toe komen is geen water te koop. Dat vinden de mensen ook raar water uit flessen. Zij drinken allemaal uit de bronnen. Zelfs coca cola is hier nog niet doorgedrongen, alleen wat Russische frisdrank in erg chemische kleurtjes is hier te koop. De bronnen liggen niet perse in de dorpjes, maar juist vaker in de buiten gebieden. Meestal liggen er al wat kamelen of paarden te wachten tot er iemand langskomt om de waterbak te vullen. Voor de mongolen is dit ook karma, ze vervullen hiermee een goede daad en bij de bronnen wordt dan ook altijd even gestopt.
Natuurlijk brengen we ook af en toe een bezoek aan een ger familie en krijgen dan een heel klein kijkje in hun leven. Het lijkt voor ons een romantische bestaan, maar de werkelijkheid is dat het daar keihard overleven is.
Ook zien we geregeld bij Ovoo's. Dit zijn heilige plaatsen. De chauffeurs doneren iets (een steen of een fles o.i.d.) en lopen 3 keer om de Ovoo heen om een goede en veilige reis af te dwingen.
Na 3 nachten wild gekampeerd te hebben, mogen we een nacht in een ger slapen, in een soort Mongolees center parcs. Maar het was wel lekker om je weer eens te kunnen wassen. Tijdens onze trip door de Gobi woestijn bezoeken we het Sjanch Chiid klooster en de resten van de stad die Dzjenghis Khan gesticht heeft. Ook komen we langs de ruines van het Gandan klooster. We gaan wel kijken maar het is midden op de dag en bloed en bloed heet. En in de Gobi woestijn staat geen bomen, dus ook geen schaduw te bekennen.
Tijdens pauzes spannen we nog wel eens een zeil tussen de busjes om toch een beetje schaduw te hebben anders is het soms niet uit te houden.
De laatste 2 nachten slapen we ook in een ger kamp. Iedereen snakte naar een douche, maar die deed het niet, dus douchen moest echt wachten tot we terug in ullaan Bataar waren.
De trip door Mongolie was fantastisch en eigenlijk niet te beschrijven. Het is zover van ons bed af. Zoveel ruimte en nog zo weinig luxe, maar zo ontzettend mooi.
Terug in ullaan bataar gaan we eerst eten. Gelukkig voor de mensen in het restaurant is binnen geen plaats meer en gaan we buiten zitten. We ruiken het waarschijnlijk zelf niet, maar na 1x douchen in 8 dagen, met temperaturen rond de 30 graden en veel stof en vuil, kan het niet anders of we moeten vreselijk stinken. Na het eten naar het hotel om te douchen, maar ook dit keer zullen we moeten wachten, want er is geen water. Dit komt pas na een paar uur, maar dan zijn we ondertussen al de stad in geweest. 's Avonds dan toch eindelijk onder de douche en het water stroomt zwart van me af.
De koks reisden voor de eerste keer met een west europees gezelschap mee en hadden een paar aparte ideeen over wat we aten. Zo kregen we 's morgen gekookte spercieboontjes, dit was hun variant op bonen in tomatensaus wat je wel eens bij een Engels ontbijt kreeg.
Op een morgen kregen we een Mongolees ontbijt. Met zijn allen keken we ernaar en alhoewel een op een omelet leek, was niemand echt wild om het te proberen. Het was het vel van de melk, wat daar een delicatesse is. We hebben allemaal een stukje gegeten en het restant aan de koks gegeven. De Mongolese yoghurt was trouwens wel lekker..
Trein Ulaan Bataar - Peking
We stappen weer in de trein voor het laatste traject naar Peking. We zaten nu in de Chinese trein, wat goed te zien was aan de inrichting van de trein. De reis zou nu 3 dagen duren. We misten de bedrijvingheid van het eerste traject. Op dit traject namelijk geen handelaars/smokkelaars. We reisden voor het grootste deel door de Gobiwoestijn en het was dan ook behoorlijk warm in de trein.
Omdat de sporen tussen Mongolie en China van breedte verschillen. Kregen we op de grens andere wielen onder de trein. Dit gebeurde midden in de nacht. Als je wilde kon je uit de trein en alles vanaf het station bekijken. Wij bleven lekker in de trein. Alle wagons worden losgekoppeld, de wielen worden losgemaakt en de wagon wordt paar meter de hoogte ingetild. De oude wielen worden weggereden en de nieuwe worden eronder gezet. Daarna vertrekt de wagon naar een zijspoor. Een paar groepsgenoten waren uitgestapt. Niemand wist de exacte procedure, toen onze wagon dan ook weggereden werd, waren ze toch wel in paniek.
En dan zijn we in China. Vanaf de trein is de muur op sommige plaatsen al zichtbaar. Het landschap wordt ook weer bergachtiger en groener. En dan ineens komen we aan in Peking. Ook op dit station is het een drukte van belang en de verwachte bus staat er niet.
We bestellen een aantal taxi's en gaan naar het hotel. Daar kunnen we geld wisselen.
Peking
We hebben niet veel tijd in Peking. We zien in inder geval de high lights van de stad zoals, het plein van de hemelse vrede, en de verboden stad. We slenteren wat door de winkelstraten en tussen de middag eten we bij McDonalds, het is heel erg maar daar hadden we vreselijk veel zin in 's Avonds eten we in een lokaal restaurantje in de buurt van het hotel. ER is geen plaats voor zoveel personen, dus worden tafels en stoelen aangesleept en op de stoep gezet. We eten heerlijk en drinken de hele voorraad bier op. Ook in Peking heerst een hittegolf en het is bijna niet te doen om buiten te zijn. In de verboden stad zijn we ook zoveel mogelijk in de schaduw gebleven en die is er niet echt veel op al die pleinen.
Dag twee zitten we al vroeg in de bus voor onze excursie naar de muur. Dit is toch nog wel een anderhalf uur rijden. We gaan de muur bij Badaling op. Je kunt hier de muur per trap beklimmen of met een kabelbaan. Wij nemen de kabelbaan. De eerste stap op de muur vond ik geweldig. Je stapt toch op een wereldbekend, monument. Het was erg druk en je moest redelijk ver lopen om een beetje uit de mensenmassa te zijn. Echt makkelijk loopt het niet. Veel treden die allemaal ongelijk zijn en redelijk hoog, maar het is erg indrukwekkend. Door de hitte was erg heiig waardoor het uitzicht niet perfekt was, maar het was mooi genoeg.
's Avonds eten we als afscheidsmaaltijd Pekingeend. En dan zit deze geweldige reis erop. Wat een aparte ervaring. Vooral Mongolie was met niets te vergelijken.
Vertrek naar Moskou met KLM. Op schiphol al de groep waarmee we gaan reizen ontmoet en dat is toch altijd een beetje vreemd. Op het eerste gezicht denk je, moet ik daarmee op vakantie! En na 3 weken is het net of je iedereen al jaren kent. Aangekomen in Moskou gaan we voor het eerst in de rij en maken we voor het eerst kennis met de Russische "klantvriendelijkheid". We staan denk ik wel 2 uur aan te schuiven voor we eindelijk de douane door zijn. Na de douane eerst maar snel wat roebels gewisseld. Daarna allemaal in de bus en naar het hotel. Het hotel is een enorm betonnen complex, wat gebouwd is voor de olympische spelen die daar ooit gehouden zijn. Het is nu een beetje vergane glorie. We zitten op de 34de verdieping en hebben wel een prachtige uitzicht. Alleen om op die 34ste verdieping te komen is bijna een avontuur op zich. Het vergt al heel wat van je geduld voordat je een lift te pakken krijgt. Sta je er dan in, dan weet je eigenlijk niet wanneer hij op jouw verdieping stopt (als hij dat al wel doet). Regelmatig hapert de stroomvoorziening, dus als je even een peetje pech hebt…… En voor we bij onze verdieping zijn, moeten we nog een keer overstappen, want de liften gaan niet in een keer zo hoog.
Langs heel de lijn staan kilometerpalen. Er is een boekje waar elke kilometerpaal beschreven staat. Zo kun je goed volgen waar je bent. Hoe verder we van moskou af kwamen hoe leger de stationnetjes werden. Eerst konden we alles kopen, maar later niets meer. Toen werd de trein de weekmarkt voor de bevolking. In de trein zitten veel Mongoolse smokkelaars, die kleding kopen wat ze vanuit de trein verkopen. Verder hadden ze heel hun coupes volgestouwd met sigaretten, drank en meel. Hoe dichter we bij de grens kwamen hoe meer de waar over de trein verdeeld werd. We konden niet meer in het gangpad staan zonder steeds over onze tenen gereden te worden. Ze waren verder heel aardig en ook niet bedreigend, maar vanaf dat moment bleef er steeds iemand in de wagon om te voorkomen dat er ook spullen in onze coupes verstopt zou worden. Het was leuk om dit zo allemaal te kunnen volgen.
Vanmorgen aangekomen in Ulaan Bataar. Het is een gekrioel van mensen op het station en het doet aziatische aan. Eerst naar het hotel want iedereen was best wel toe aan een douche en een tijdje afzondering. Afgesproken dat we s middags met zijn allen naar een uitkijkpunt over de stad zouden rijden en ook stond een bezoek aan het nationaal historisch museum op het programma. Het museum hebben we voorlopig laten schieten. Niemand had echt zin om er naar toe te gaan. We zouden dit nu doen na de trektocht. Wel waren we er zeer op gebrand om wat proviand in te slaan voor de tocht. We werden met z'n allen naar een supermarkt gereden. Tot onze verbazing stonden er allemaal westerse artikelen (over de datum te koop). Iedereen sloeg behoorlijk aan het hamsteren en na het voedsel werd het tijd voor drank. Naar de liquor store. Nou we komen deze week wel door!!!
Naast de 2 chauffeurs gaan er ook twee koks mee. En zo gaan we op weg. Ongeveer 5 kilometer na Ullaan bataar stopt het asfalt en rijden we over sporen in de graslanden verder. De busjes rijden er niet minder hard door. Verkeersborden hebben we niet meer gezien, maar de chauffeurs schijnen aan de het landschap te kunnen zien waar we ongeveer zijn. 
Na 3 nachten wild gekampeerd te hebben, mogen we een nacht in een ger slapen, in een soort Mongolees center parcs. Maar het was wel lekker om je weer eens te kunnen wassen. Tijdens onze trip door de Gobi woestijn bezoeken we het Sjanch Chiid klooster en de resten van de stad die Dzjenghis Khan gesticht heeft. Ook komen we langs de ruines van het Gandan klooster. We gaan wel kijken maar het is midden op de dag en bloed en bloed heet. En in de Gobi woestijn staat geen bomen, dus ook geen schaduw te bekennen.
Tijdens pauzes spannen we nog wel eens een zeil tussen de busjes om toch een beetje schaduw te hebben anders is het soms niet uit te houden.
