(Voor de afbeeldingen, scroll even naar beneden)

PresentatieTuin.

Deze presentatie wil een idee geven van een tweetal projecten waarin glasinlood verwerkt is op een wijze die niet in dienst staat van een kleur- en lichtesthetiek, maar van de eigen materialiteit ten bate van de idee. Een tweetal ideeen heb ik nu concreet uitgewerkt (anno 2009).
Ik heb ze op diverse plaatsen geprobeerd, waaronder onze bescheiden tuin te Heille (Sluis), alwaar ik een door de tuin wandelende installatie heb gemaakt.

De ene heet; Prothese voor een soort van geluk.

Ik kende iemand die de ziekte van parkinson had.
Soms werd hij gedesorienteerd in de zin van dat hij dwars op zijn looprichting lijnen nodig had om zijn richting te kunnen vinden. Ik moest dan een stokje of zo voor zijn voet leggen.
Traplopen was daarin geen probleem.

Mijn prothese is een soort constructie waartussen van gebrandschilderd glas een traject is geklemd, doorsneden door loodlijnen. Een spoor, ingeklemd tussen twee balken als een soort prothese, een prothese voor een soort van geluk, het relatieve geluk enige richting te kunnen vinden. Overigens, doordenkend hierop, concludeer ik dat de hele technologische beschaving ten opzichte van het naakte bestaan zogezegd, een prothese is voor een soort van geluk.

Mijn installatie-idee betreft het kunnen betrekken van een kabinet.
In het midden stel ik op de vloer het object op, de prothese, gericht op de muur waarop een kistje komt met daarin een handafdruk, de plek waar de steun gevonden wordt, het relatieve soort van geluk waar de prothese de daarin verwerkte voetstappen heen geleid heeft.

De andere heet; tombeau du temps perdue.

Dit object was gedacht in de St. Baafskerk te Aardenburg, alwaar op de binnenzijde beschilderde middeleeuwse grafkisten te zien zijn.
Mijn object is een loodkist, de kist waarin loodstrengen worden aangeleverd, waarin het lood als kunstwerk is weergekeerd.
Twee kwartmensfiguren van blank structuurglas, gevat in opalescent kleurglas.
Ook hier louter de materialiteit van glas, lood en de kist waarin het besloten zit in dienst van de idee van de verlorenheid van het leven in de dood die je ervaart als je dit doort monumenten ziet. Geen licht erdoor dus, maar erop.

Mijn installatie-idee betreft het kunnen betrekken van een kabinet met daarin de kist op 2 schragen in het midden van de ruimte.
Op de wanden denk ik dan kleine glasinloodengeltjes, al dan niet gebrandschilderd, eenvoudigweg aan kleine spijkertjes hangend tegen de wand, zonder licht erachter, maar licht erop.

De foto’s geven een idee van de objecten.
Beiden zijn zij o.v. 2 meter lang.
De prothese zo’n 40 tot 50 centimeter breed, de kist zo’n 30 centimeter breed.
Het kistje met de handafdruk is zo’n 30 bij 40 cm.
De engeltjes zijn tussen de 10 en 20 cm lang.

P.Clijsen

E-mail ons voor Bestellingen en/of informatie.