Mammismo

In de openbare Bibliotheek van Vlissingen werkt een kleine, verwoed lezende blonde engel. Haar naam is Nel Colijn. In de pauze van ons optreden in de Hoppit, vroeg ze mij waarom ik me op het internet had begeven in de zoektocht naar een Eva. “Dat heb jij toch niet nodig?”

Ze hoorde mijn uitleg aan en was begripvol. Ik vroeg haar of ze een suggestie wilde doen ten aanzien van het volgende onderwerp voor mijn column. “Goh, daar moet ik over nadenken. Je hebt zelf toch wel genoeg ideeën?”

“Aan ideeën geen gebrek, maar ik ben nieuwsgierig naar wat jij zou willen weten van mij.”

We gingen de derde set in. Niet alle twintig leden van visclub ‘Nooit Beet’ waren vertegenwoordigd, maar wat er restte moedigde ons aan met verve. Aan het eind van de avond zocht Nel me op en zei: “Welke rol speelt het innerlijk van de vrouw in jouw interesse? Daar ben ik benieuwd naar. Daarover zou je kunnen schrijven.”

Laat ik voorop stellen dat het uiterlijk voor mij een dusdanig prominente rol speelt, dat ik zelden de tijd krijg om mijzelf te richten op de grote schoonheden van geest & ziel. Tenzij laatstgenoemden een prettig voorkomen hebben uiteraard. Dat komt door mijn moeder. Zij was ooit de mooiste vrouw van Vlissingen, type Gina Lollobrigida. Mijzelf buiten wagen in haar gezelschap leverde zonder uitzondering een martelgang op langs de stellages van fluitende bouwvakkers en de heimelijke lustsignalen van de gegoede burgerij. Talloos de keren dat mijn moeder me met zachte hand mee moest tronen wanneer ik tegen de steigers schoppend mijn kwelgeesten tartte het gevecht aan te gaan.

Je kunt niet opgroeien, omgeven door zoveel lieflijke schoonheid, en daar later niets aan overhouden. Ik citeer een stukje uit de krant:

“Italianen vinden het moeilijk, soms zelfs onmogelijk ver van hun moeder te leven. Volgens het nationale statistisch bureau in Rome (ISTAT) woont ruim 42 % van de echtparen op minder dan één kilometer afstand van de moeder van de man of vrouw. Wie wat verder weg woont, belt vaak dagelijks naar huis. Talrijke Italianen kunnen zich zelfs als ze volwassen zijn niet van hun moeder losmaken, constateert de psycholoog Maurizio Andolfi. Het Italiaans heeft daar zelfs een woord voor: ‘mammismo’, overdreven moederbinding. Vooral mannen kampen met dit probleem. (AFP)”

Een mooie vrouw kan zich tegenover mij veel permitteren.Tenslotte moet ze natuurlijk boeten voor haar wangedrag. Daarin ben ik uiterst geduldig en doortastend. Toch acht ik me niet volledig afgesloten voor de charmes van minder goed bedeelde dames. Ik herinner mij een ‘doorsnee’ vrouw die me terstond verlamde met haar oogopslag. Ik wist haar adres te bemachtigen en bestookte haar huis met liefdespost tot ze zich gewonnen gaf. Zoete tijden braken aan waarin ik me niet druk maakte om haar grote neus en dito voeten, maar slechts luisterde naar de briljante spinsels van haar geest, zwemmend in het zilveren water van haar oeverloze ogen. Tot ze haar haren liet verknippen. Toen was het over. Mijn moeder heeft namelijk een kapsalon.

naar volgende column