| |
De
cd-verpakking valt meteen op. Een paar stukjes karton. Simpel
en zonder pretenties, net als het ontwerp van de hoes. Ze
maken Nederlandstalige 'melancholische poeziepop'. Die benaming
dekt de lading volledig. Verwacht geen muzikale uitspattingen
of solistische hoogstandjes. Zijn ze origineel? Nee. Vinden
ze dat belangrijk? Vast niet. Het zijn luisterliedjes in
een akoestische setting. Denk aan Acda en De Munnik. Met
dien verstande dat dit driestemmig is. Die stemmen passen
perfect bij elkaar, wat prachtige close harmony-stukjes
oplevert zoals in Hou Van Mij. Het is breekbaar, eerlijk
en oprecht. Aan mij hebben ze dan een makkelijke recensent,
want ik hou van eenvoud en oprechtheid. Less is more. Er
zit een heerlijke weidsheid in de muziek. De oase die ze
graag willen brengen komt perfect uit de verf. Met Zeeuwse
roots is het niet vreemd dat de zee een belangrijke inspiratiebron
is. Maar echte zeemansliederen zijn het niet. De teksten
van Deo Volente vinden hun oorsprong in de liefde, waarbij
metaforen vanuit het schippersbestaan dienen als middel
in plaats van als oorzaak. Romantiek vaart hoogtij! In het
afsluitende Golven Op De Voorplecht vindt deze ep haar climax.
En
ik baal dat het slechts vijf nummers zijn. Alhoewel? Luister
nog even verder....
|
|
