Vandaège is ’t aol Zeêuws;
ik bin in m’n vroegsten ’uud ekrope,
den ’uud van een pasgeborene;
ik ligge d’r in of ik nooit ergens aors
in elegen è. Zò lig een ei in ’t nist
van een veugel, deur en deur waerm.
Ik eete de woorden en trokke
d’r an mie m’n tannen, en de zinnen
ik biete d’r op da ze kraèke.
Ik was de smaèke bienaè vergete;
’t zit ’eêl dieepe van binnen,
m’n
grôten ‘oeer is nooit over’egaè
‘Ier lag ze te persen toet
d’r ienkel
nog traènen kwaème, overdwas
in de bèstie, bênen buten
boord,
da de dokter d’r beter bie
kon.
Ie most mie z’n ‘annen mien
‘oôd voele
en of aolles op z’n plekke
zou zitte,
nie overdwas of
achterstevoren
of a God aolles goeed ao eleid.
‘t Was aollemaèle gaèf en ’t
zat
mie z’n ‘oôd nì voren en z’n
voeten
nì achter, ie kon zò nì
buten krupe,
’t was een kwestie van
aèssem ‘aèle.
Nog even perse en ’t floept
d’r uut,
tannen op mekaore, medêmen
kun je wee
lache, want wee is t’r eên
van de doôd
ered om daoken opnieuw te sturven.