Désirée's World Désirée's World Désirée's World












design by MicroMacro
  

IVF-Dagboek - deel 1


- Mei 1996 -

Inmiddels is al vast komen te staan dat er zowel bij mij als bij Patrick vruchtbaarheidsproblemen bestaan. Ik heb een zéér ongeregelde eisprong en word daardoor niet spontaan ongesteld. Het afgelopen jaar had ik maar drie keer een eisprong, in plaats van de gebruikelijke twaalf. Gebleken is dat er bij Patrick spataders zitten in de linker balzak.

Daarom werden we voor verder onderzoek doorgestuurd naar Gent. Dat is voor ons het dichtstbijzijnde academisch ziekenhuis. Daar werd Patrick geopereerd. Via een katheter in de liesader werden met foto’s en contrastvloeistof de spataders dichtgespoten. Dit dagboek begint op de dag dat we de resultaten van deze operatie te horen krijgen....


- 7 juni -

Het uur van de waarheid. We kregen vandaag de uitslag van het onderzoek van Patrick, plus het behandelplan van de professor.

Gebleken is dat er nu, drie maanden na de operatie, geen verbetering is opgetreden. In het zaadmonster zitten maar twee miljoen cellen in plaats van de honderd miljoen die erin horen te zitten. En wat nog erger is: de beweeglijkheid is 0,0! Twee miljoen zaadcellen lijkt zoveel, maar als ze niet bewegen kunnen ze nooit het eitje bereiken. We hebben dus nauwelijks kans op een spontane zwangerschap. Dat was een hele klap. We hadden dit toch niet verwacht. En zèlfs met kunstmatige inseminatie, als het zaad dus kunstmatig in de baarmoeder wordt gebracht, is die kans nog slechts 1 à 2 procent, is ons verteld. Toch wil de professor dit eerst een paar keer proberen.

Als dat niet lukt kom ik in aanmerking voor IVF, oftewel In Vitro Fertilisatie. Daarbij worden onder narcose bij mij met een holle naald eitjes opgezogen en die worden in reageerbuisjes dan met zaad van Patrick bevrucht. Als dat aanslaat worden twee of drie embryo’s (voor alle zekerheid plaatsen ze er meer dan één) bij mij ingebracht. Dit lijkt dus onze enige kans...

Heel veel gehuild nu, pijn in mijn maag. Patrick was ook helemaal van slag.


- 9 juni -

Veel gehuild vandaag. Patrick moest werken en ik had zo’n behoefte om te praten, maar wie wil je daarmee lastigvallen op zondagmorgen? Telefoondienst van Freya gebeld - een vereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblematiek - maar de een was niet thuis en een ander nummer lukte niet. Toen toch maar mijn moeder gebeld. Die hadden we het gisteren verteld en ze nam nu huilend de telefoon op. Ze kwam meteen, samen gejankt en gepraat. Voel me zo ontzettend rot!


- 13 juni -

Weer een beetje uit de put, de hele week down geweest, nauwelijks gegeten, wel veel gesport ter afleiding. Morgen terug naar Gent, nog ’ns goed uitleg vragen.


- 26 juni -

Veel gebeurd in die twee weken. Na vijf dagen twee hormoontabletten Clomid te hebben geslikt zonder resultaat (geen groei van eitjes heb ik zes dagen gespoten: Humegon, twee ampullen per dag. Dit zijn hormonen die de eicelproductie stimuleren. Dit moet intramusculair (in de spier) gespoten worden volgens de bijsluiter. Dit kun je in de bil of het bovenbeen doen, maar het zijn lange naalden, dus ik durf het niet zelf in m’n been. De vorige keer deed m’n vriendin het elke avond. Zij zit net als ik in de verpleging, maar nu heb ik via mijn penvriendin die hetzelfde probleem heeft, gehoord dat het ook ’subcutaan’ kan, onderhuids met een klein naaldje. Dat durf ik wel zelf. Dus nu spuit ik zelf. Ik had wel veel last van de plekken waar ik had gespoten, dit werden harde schijven. En veel buikpijn.

Vrijdag terug naar Gent geweest. Patrick moest werken, dus ging er een vriendin mee. Nu bleek dat ik na die zes dagen spuiten al een eisprong had gehad. Positief dus. Maar nu is het te laat voor kunstmatige inseminatie! En we gaan op vakantie, dus wéér wachten. We wachten al zo lang. Het wordt allemaal zo klinisch...

In Gent zeggen ze dat het goed is op vakantie te gaan. Nou, voor mij hoeft het niet, dan heb ik veel te veel tijd om te piekeren. Ik blijf liever bezig. Als ik eraan denk dat we misschien nooit een eigen kindje zullen hebben wordt alles zwaar van binnen.

Patrick heeft nu ook een hormoonkuur en moet drie maanden tabletten slikken.


- 16 juli -

Naar Gent voor een echo, niets van eicelgroei te zien. Uit de bloeduitslag blijkt dat ik geen eisprong heb gehad. Daarom beginnen met 12 dagen Provera om menstruatie op te wekken en dan een week later weer hormoontabletten, Clomid. Ze zeggen toch: ’Dan ga je op vakantie en kom je zwanger terug’. Nou, wij niet, niks. Hup, weer in de mallemolen van ziekenhuisbezoeken, pillen en spuiten. Maar het is voor een goed doel. We hebben er àlles voor over.

We krijgen veel steun van ouders en vrienden. Eigenlijk hebben we heel lang gewacht met erover te praten. Pas in december ’95 hebben we het aan onze ouders verteld. En zo langzamerhand heb ik het ook mijn vriendinnen verteld. Ik vond dat heel moeilijk, want het is veel leuker spontaan te zeggen: ’Ik ben zwanger’. Maar ik ben blij dat ik het toch gedaan heb. Ze zijn zó lief en geven zó veel steun. Dat is echt heel waardevol.


- 20 augustus -

Nou dit weer! Heb ik een cyste, ter grootte van een mandarijn, rechts. Dat komt doordat door overstimulatie een eicelblaasje helemaal is opgeblazen en gevuld met vocht. We worden er gek van: wéér wachten. Nu tot de cyste weg is. Allemaal verloren tijd. Als hij niet vanzelf weggaat dan trekken ze hem leeg met een holle naald. Laat hem in godsnaam verdwijnen.

De professor was heel begripvol en zat echt naar een oplossing te zoeken. Hij stelde voor om het zaad nogmaals te onderzoeken. Als dat verbeterd is kunnen we op de wachtlijst voor IVF en zo niet dan op de wachtlijst voor ICSI. Dit is eenzelfde behandeling als IVF, alleen wordt er maar één zaadje uitgezocht en dat wordt buiten het lichaam direct in het eitje geïnjecteerd. In plaats van, zoals bij IVF gebeurt, het zaad bij het eitje te brengen in een reageerbuis.

Als het goed is ontstaan door ICSI pre-embryo’s en die worden drie tot vijf dagen later teruggeplaatst. Dit is een vrij nieuwe techniek. Voor mensen bij wie het zaadje niet zelf naar het eitje kan zwemmen de enige en ideale oplossing. In Nederland is de IVF/ICSI-wachtlijst lang: je moet een à twee jaar wachten. In Gent maar twee maanden! Dus we worden nu vast op de wachtlijst gezet. Dan is de tijd dat we wachten tot de cyste weg is niet zo nutteloos.


- 13 september -

Vrijdag de 13e: onze geluksdag. Eindelijk gaat het gebeuren!!! Want de cyste is weg. Bij Patrick is toch niet genoeg verbeterd, dus het wordt ICSI en we kunnen beginnen met de voorbehandeling! Als alles lukt wordt in de week van 14 oktober de eerste ICSI-poging gedaan. Spannend! We kregen zakken vol spuiten, medicijnen, lijsten, naalden en ampullen mee en een hoop instructies. Bang en hoopvol tegelijk. Er is ongeveer 20% kans op een meerling omdat er twee of drie embryo’s teruggeplaatst worden. We zijn al namen aan het verzinnen. Als alles goed gaat is zouden we eind juni volgend jaar... Ik durf niet te hopen, maar àls alles nu eens voor de eerste keer goed gaat, àls er genoeg eitjes groeien, àls er géén cyste komt - in godsnaam geen cyste! - dàn kan er over een maand, onder algehele narcose, een punctie gedaan worden waarbij eitjes worden opgezogen. Die worden dan bevrucht en als dat lukt worden ze een paar dagen later teruggeplaatst. Vervolgens moeten we dan veertien slopende dagen wachten op de menstruatie, of liever: op het uitblijven daarvan!

Het klinkt eenvoudig, maar al die gevoelens en gedachten die door ons heen gaan zijn onbeschrijflijk. Ook praktische zaken zoals: hoe regel ik het met mijn werk? Blijf ik die veertien ’afwachtdagen’ gewoon sporten? Er zijn heel veel fijne mensen die met ons meeleven...


- 14 september -

Ik moest gisteren beginnen met de pil. Juist, de anti-conceptiepil. Ongelooflijk als je grootste wens een baby is! Maar het is nodig om de cyclus te regelen. Dan weten ze straks precies wanneer de cyclus begonnen is. Het was een zware pil: Neo-stediril. De hele nacht doodziek geweest, telkens overgeven. Gebeld naar Gent, komt inderdaad soms voor. De pil is te zwaar. Nu verder gaan met Marvelon, die is lichter.


- 24 september -

Nu heb ik weer wat anders, een tenniselleboog! Iedereen is heel lief en helpt met poetsen, boodschappen tillen enzovoort. Voorlopig niet sporten!


- 27 september -

Morgen beginnen met Decapeptyl spuiten. Maandag Humegon erbij. Esther (mijn vriendin) gaat het doen. Ik heb veel vriendinnen in de verpleging, maar ze vinden het toch eng om het bij mij te doen, juist omdat het in de spier moet en het zo’n grote naald is. En vooral omdat het veel persoonlijker is dan bij een ’gewone’ patiënt. Ik ben bang, hoopvol, zenuwachtig... alles tegelijk. Zou het lukken? Als het niet lukt ben ik bang totaal in te klappen. Daar ben ik nog ’t bangst voor: voor mijn eigen reactie.


- 29 september -

Het is zondagmorgen 8.00 uur. Ik heb akelig gedroomd over koeien en kalveren die achter me aankwamen om me dood te maken. Ik heb nu al barstende koppijn. Gisteravond gespoten, ging prima. Ik heb spuiten uit Gent meegekregen met heel korte naaldjes. Ik weet niet of het daaraan ligt, maar ik heb nu veel minder last van pijnlijke plekken dan toen ik de Humegon onderhuids spoot. Dit spul, Decapeptyl dus, brandt ook niet bij het inspuiten. Ik voel nu al niet eens meer waar ik gespoten heb. Ik kan niet meer slapen, want ik lig te fantaseren over een kraamreceptie voor onze tweeling. Dat we allebei met een baby op de arm trots rondlopen. Stel je voor: de ICSI lukt. Misschien wel, want oma en mama waren ook zó zwanger. Allemaal ’ongelukjes’. De zwangerschap zèlf is bij mij dus misschien ook geen probleem - alleen de bevruchting. Morgen moet Patrick vier tabletten met een ontstekingsremmer innemen, voorafgaand aan de komende behandeling.


- 2 oktober -

Inmiddels vijf dagen Decapeptyl en drie dagen Humegon verder. Wat een ramp, het is afschuwelijk. Ik heb constant opvliegers, huil om alles, of eigenlijk om niets en word om hetzelfde kwaad. Ik ben beurs van het spuiten in mijn bil. Geen blauwe plekken, maar wel een soort erge spierpijn. Het valt me echt tegen, niet het spuiten op zich, want met spierpijn valt te leven, maar mijn gevoelens. Ik reageer zo raar, heb mezelf niet in de hand. We zijn ook allebei gestopt met roken, dus de sfeer is gewéldig op het moment. We weten waar we het voor doen en hebben alles over voor onze baby, maar als het niet lukt is alles voor niets geweest. Op 7 oktober terug naar Gent voor een echo om te kijken of Humegon opgevoerd (nu al drie ampullen per dag) of afgebouwd kan worden, al naar gelang er veel of weinig, grote of kleine eitjes zitten.


- 5 oktober -

Gisteren laatste Decapeptyl gespoten. Ik voel me al iets beter, maar heb sinds gisteren een erg gevoelige buik, vooral bij onverwachte bewegingen. Dit was ook zo bij de cyste. Als die er maar niet wéér zit, want dan is alles voor niets geweest. Moeten we wéér wachten. Overmorgen naar Gent. Was het maar zover. Ik mag op het werk niet tillen in verband met mijn tenniselleboog. Komt goed uit, dan kan ik me na de terugplaatsing rustig houden zonder smoesjes te verzinnen! Want behalve het afdelingshoofd weet bijna niemand ervan op het werk. En dat wil ik zo houden. Het is wel een grote belasting, de behandeling, zowel psychisch als lichamelijk. Het spuiten moet elke dag op ongeveer dezelfde tijd. Dus Esther is echt geweldig, dat ze dat allemaal voor me overheeft. Ik kan ook naar de dienstdoende huisarts, maar dat wil ze beslist niet. Ze vindt het fijn om toch íets voor me te kunnen doen.


- 7 oktober -

Volgens de professor zit er waarschijnlijk geen eierstok links - dus ook geen eitjes. Maar goed, rechts zit genoeg voor een half elftal. We zijn dolgelukkig. Op z’n vroegst vrijdag de 13e, ons geluksgetal, de punctie. Doorgaan met drie ampullen Humegon per dag spuiten. Ons kindje is in aantocht...


- Dinsdag 8 oktober -

Blijvende vreugde. We voelen ons al half zwanger. Iedereen belt hoe het was, zo fijn om goed nieuws te kunnen geven. Ik ga zingend door het huis, niets is me te veel. Nog steeds een soort drukkend gevoel onder in m’n buik, maar het is niet erg want het zijn allemaal eitjes. Als de professor nou meteen gezegd had dat die buikpijn juist een positief teken was, had ons dat een hoop angst gescheeld. Het spuiten is nu ook peanuts, want dan worden de eitjes nog groter. Esther grapte: ’Ik vind wel dat er een paar eitjes van mij bij zijn.’ Dat vanwege al het spuiten dat ze heeft gedaan. Ik heb haar gul een baby beloofd als het er drie zijn! Nou, de sfeer lijkt me duidelijk. Ik ga berevroeg naar bed, des te eerder is het vrijdag! Hopelijk zondag de punctie.


- Woensdag 9 oktober -

Al om vijf uur wakker. 25 september was de eerste dag van mijn menstruatie. Volgens een vriendin die op de kraamafdeling werkt zou het dan voor 2 juli 1997 zijn! Dan zou ik met kerst ’drie maanden zijn’ en op mijn verjaardag al acht maanden. Het móet gewoon lukken.


- Vrijdag 11 oktober -

Yes, ik heb een elftal in m’n buik. Op de echo waren vandaag elf eitjes te zien. Vanavond om 22.00 uur precies spuit Anja (vriendin die werkt op kraamafdeling) Pregnyl. Esther kon vanavond niet. Twee ampullen, dit is om een eisprong op te wekken en binnen 36 à 40 uur daarna moet dan de punctie plaatsvinden, het weghalen van de eitjes dus. Zondag om 08.00 uur nuchter binnen in het ziekenhuis en dan de punctie. Dinsdag of woensdag de terugplaatsing. Yes, yes, yes!!


- Zaterdag 12 oktober -

Morgen is het zover. Het is heel onwezenlijk. Bang en hoopvol tegelijk. Het is doodeng, maar we kunnen ook niet wachten tot het zover is. Zoveel tegenstrijdige gevoelens! Met mijn moeder gewinkeld en gepraat over àls ik zwanger zou zijn! We praten er maar met heel weinig mensen over, alleen met naaste familie en goede vriend(inn)en. Het is heel belangrijk voor ons, maar ook zo privé! En ik vind het vaak moeilijk om erover te praten, wil ze niet met mijn problemen en verdriet opzadelen. En ben bang de sfeer te verpesten.

Een vriendin zei tegen me: ’Soms ben ik bij jou geweest, of jij bij mij en dan denk ik daarna: ik heb ’er’ niet naar gevraagd en ook niet eens aan gedacht. En dat vind ik vervelend, maar je begint er zelf ook niet over!’

Maar dat vind ik juist fijn, om soms eens lekker te lachen of leuke dingen te doen zónder die druk van alle akelige dingen. Dat heeft een mens óók nodig! En ik weet dat, als ik wél behoefte heb aan iemand die luistert of aan een troostende arm, die er ook is!


- Zondag 13 oktober -

Alweer de 13de. Het is gebeurd! We waren niet echt zenuwachtig, hebben goed geslapen. Om 08.00 uur moesten we in het ziekenhuis zijn om daar het - ik háát dat woord - ’zaadstaaltje’ af te geven op de IVF-afdeling. Daarna naar een ander gebouw waar ik opgenomen werd. Om 08.30 uur moest Patrick gaan vragen of het staaltje goed was. Wij dachten gelijk: ’Hoezo goed, kan het nu dan nóg mis gaan?’ Een zuster bracht ons naar de tweepersoons kamer en zei dat we moesten wachten tot ze van de operatiekamer belden. Dus toen maar wachten. Even later kwam er een ander stelletje bij waar we mee aan de praat raakten. Het was hun derde IVF-poging. De vorige keer had die vrouw vier eiblaasjes, maar zonder eitjes, bleek na de punctie. Alles voor niets, zelfs geen terugplaatsing mogelijk. De moed zakte me in de schoenen. Ik was in gedachten al bijna zwanger, maar dit kan dus ook nog allemaal misgaan!

Nou, ik werd om 09.45 uur geroepen. OK-jasje aan en ik werd door Patrick en de zuster in bed naar beneden gereden (rare gewaarwording) en daar op een koude, tochtige gang geparkeerd. Er stonden allemaal kratten op de gang waar STERILISATIE op stond. Ik begon al allemaal enge dingen te denken, over wat ze verkeerd konden doen. Stel je voor dat ze per ongeluk denken dat ik voor sterilisatie kom!

Om 10.00 uur werd ik naar binnen gereden en mocht ik op de operatietafel klimmen. Links werd een bloeddrukmeter-manchet aan mijn arm bevestigd. Verder plakkers op mijn arm en borst voor de hartslag. Een knijper op mijn vinger om het zuurstofgehalte in het bloed te meten. Rechts werd een infuus in mijn hand ingebracht, dat was een rotgevoel. Ik voelde me heel bang en eenzaam tussen allemaal vreemden met kapjes voor hun mond. Het huilen stond me nader dan het lachen. Het liefst had ik alles losgetrokken en was weggerend. Toen kreeg ik een zuurstofkapje over mijn mond en neus en werd de narcosevloeistof ingedruppeld. Eerst begon mijn arm te tintelen en toen kreeg ik een gek gevoel achter in mijn keel. Toen werd ik duizelig en daarna sliep ik.

Onder algehele narcose worden vaginaal met een holle naald de blaasjes aangeprikt en de eitjes opgezogen. Ik werd om 10.45 uur wakker op de uitslaapkamer. Daar werd om het kwartier mijn bloeddruk gemeten en heb ik nog een beetje geslapen. Om 11.30 uur terug naar de afdeling. Ik mocht me gelijk aankleden. Had een wat drukkend gevoel in mijn buik, maar niet erger dan voordat ik naar de OK ging. De dokter zou komen vertellen hoeveel eitjes er waren weggehaald, maar ze kwam niet opdagen. We mochten naar huis. Om 13.00 uur was ik thuis. Daarna gebeld voor de uitslag. Dertien eitjes weggehaald. Jippie! Geluksgetal.


- Dinsdag 15 oktober -

Gisteren gebeld naar het ziekenhuis. Van de dertien eitjes waren er twaalf goed en daar zijn er tien van bevrucht! Omdat het er zoveel zijn laten ze het nog een dag langer staan zodat beter de beste eruit gezocht kunnen worden. Woensdag (morgen) is om 12.30 uur de terugplaatsing. Dan ben ik dus zwanger!

Ik ben blij dat het morgen pas is, want ik heb nog best veel buikpijn en dan heeft het nog even tijd om goed te genezen. Het is allemaal zo spannend. Eigenlijk praten we de hele dag over niets anders, want iedereen belt en komt langs en leeft mee. Dat is zo ontzettend fijn, daar hebben we echt veel steun aan.


- Donderdag 17 oktober -

Zo daar zit ik dan, het is 19.00 uur en gisteren rond 13.00 uur zijn er twee (pre-)embryo’ s teruggeplaatst. Ze lieten twee foto’s zien van een achtdelig ’klompje’ cellen. Twee potentiële mensjes, zoals de professor opmerkte. Ik moest gaan liggen en met een soort rietje werden ze tegelijk in de baarmoeder ingebracht. Nog geen tien seconden! Ik voelde er niets van.

Toen ik van de tafel afkwam had ik twee mini-baby’s in mijn buik! Ik merk of voel niets, maar voel me heel speciaal. Ik hoop dat ze gezellig samen blijven zitten, maar ik durf niet te hopen; straks spat alles uit elkaar als een luchtbel en was alles voor niets. Veel attenties gekregen, lieve kaarten, een mooi bloemstuk en twee engeltjes om een beetje geluk te brengen. Morgen terug naar het ziekenhuis om bloed te trekken. Dat kunnen ze dan ter vergelijking gebruiken voor het hormoongehalte bij de zwangerschapstest op 28 oktober (nog elf dagen). Morgen wel weer beginnen met spuiten (hadden ze ook niet van tevoren gezegd!) om het slijmvlies dikker te maken. Progestine tot en met 28 oktober en als de test dan positief is, vervolgens nog 7 dagen. En ook Progynova slikken. Ik hoop dat de tijd vliegt, dan is het snel maandag-over-een-week!


- Woensdag 23 oktober -

We vragen elkaar vaak: ’Wat denk je?’. Maar eigenlijk kun je niets denken, je kunt alleen maar hopen. Ik heb net in het babyboek gelezen dat er elf dagen na de bevruchting al een paar duizend cellen zijn! We proberen bezig te blijven, dan gaat de tijd snel. Vanavond bij vrienden geweest, die hadden allemaal lekkere hapjes klaargemaakt. Geen leverkaas en brie gegeten. Je weet maar nooit. Het roken heb ik ook afgezworen.


- Donderdag 24 oktober -

Nee hè! Vanmorgen begon ik te vloeien, weinig, maar toch. Meteen Gent gebeld (dat moest ik doen in zo’n geval, hadden ze gezegd). Gewoon doorgaan met spuiten en tabletten. Als het vloeien stopt na een à twee dagen, dan was het waarschijnlijk een innestellingsbloeding. Anders moeten we er rekening mee houden dat het fout is! Toch een zwangerschapstest doen maandag, want ze hebben verschillende keren meegemaakt dat het dan toch goed was! Toch nog wel een leuke dag gehad, met een vriendin naar de vrijmarkt in Amsterdam geweest.


- Maandag 28 oktober -

De dag van de uitslag! 07.30 uur, eindelijk maandag. Ik vloei niet meer. Van het weekend was ik somber en huilerig. Zometeen naar het ziekenhuis om bloed te laten trekken, voor 09.00 uur. Om 14.00 uur mogen we bellen voor de uitslag. We moeten allebei werken van 10-14.00 uur. Slopende uren...


- Dinsdag 29 oktober -

Inderdaad, grote teleurstelling, maar het is waar. Niet zwanger, test negatief, poging mislukt, missie niet geslaagd. We hebben veel gehuild en het doet ontzettend veel pijn. We voelen ons zo wanhopig. En ieder zal het toch op zijn eigen manier verwerken. Patrick zag lijkbleek en voelde zich helemaal ziek. Hij wilde er niet over praten en ging op bed liggen. Ik wilde er juist wél over praten!

Mijn beste vriendinnen zijn meteen gekomen en ondanks dat ik me rot voelde was het op een bepaalde manier toch heel fijn om erover te praten en het lucht op te kunnen huilen. Later voelde Patrick zich ook wat beter en samen hebben we nog lang zitten praten. We moeten tóch verder!


- Zaterdag 2 november -

We zijn bijna een week verder en hebben ons er aardig doorgeslagen, geloof ik. Ontzettend druk geweest met van alles en nauwelijks tijd gehad om te piekeren. Werken, hobby’ s, vrienden, sporten, en ga zo maar door. Dat hebben we allebei nodig. Vrijdag (gisteren) heel veel bloedverlies. Niet zomaar een menstruatie, maar een miskraam. Zo voelde het echt, dat was afschuwelijk. Echt zo definitief dat het over is, geen hoop meer op verkeerde uitslag of zo, gewoon echt fout, niet zwanger. Het was voor mij geen normale menstruatie, maar het verlies van onze twee mini-baby’s! Maar we slaan ons er wel doorheen...


- Maandag 18 november -

Er waren twee embryo’s teruggeplaatst en er waren er drie goed genoeg om in te vriezen. Dus ik moet nu de volgende menstruatie afwachten en dan terug naar Gent om op de 14de dag de embryo’s terug te laten plaatsen. Maar ik heb vrijwel nooit een spontane menstruatie, dus aanstaande vrijdag gaan we terug naar Gent om het volgende behandelplan te bespreken, na een soort vakantie. Het voelde inderdaad als een vreemd soort vakantie omdat we niet telkens naar het ziekenhuis hoefden, niet op tijd thuis hoefden te zijn om te spuiten, ik had geen spierpijn van de prikken, geen dikke, opgezette, pijnlijke buik. Gewoon eens andere dingen doen en aan andere dingen denken!

Het blijft soms pijnlijk om zwangere buiken te zien, op kraamvisite te gaan of opmerkingen te moeten incasseren als ’Willen jullie nog geen kinderen?’ of ’Ben jij nog niet zwanger?’. Maar we blijven hopen en we weten dat we niet veel kansen meer hebben, maar als we de hoop opgeven wordt alles nutteloos en is het niet op te brengen.

Er zitten ook positieve kanten aan: vriendschappen worden dieper omdat je iets heel persoonlijks blootgeeft. En als wij ooit gelukkige ouders van een kindje worden, zal het voor ons nooit vanzelfsprekend worden maar een wonder blijven.

Je komt ook als partners dichter tot elkaar omdat je probeert elkaar te troosten en te steunen. Het gaat met vallen en opstaan, maar we hebben een gezamenlijk doel en daar doen we alles voor! Daarom beginnen we zo snel mogelijk met frisse moed aan de volgende poging!

Ik heb ons verhaal op papier gezet om mensen die in dezelfde situatie zitten of nog voor een behandeling staan, inzicht te geven in wat je te wachten staat, omdat er bij alle pijn en verdriet zoveel onnodige angst en onzekerheid is, juist doordat je niet precies weet wat er staat te gebeuren.

Ook voor mensen die wel gezonde kinderen hebben is het goed te weten dat er geen ’ongelukjes’ bestaan. Elk kind hoort gewenst te zijn en heeft zelf niet om zijn komst gevraagd. Ik vond het moeilijk om mijn gevoelens en emoties goed op anderen over te brengen, maar ik hoop toch dat anderen er iets aan hebben! Dan is ons verdriet toch niet nutteloos geweest...


  




[ HOME | IVF-DAGBOEK | COLUMNS | FOTOBOEK | GEDICHTENTUIN ]
[ GEBOORTEKAARTJES | GASTENBOEK | WINKELTJE | E-MAIL | LINKS ]