design by MicroMacro

Zal ik dit... of toch maar dat?

Vanmorgen toen Mike lag te slapen, heb ik de Mijn Geheims van 1996 opgezocht waarin ik als Marije mijn IVF-dagboek schreef (vanwege te geringe naambekendheid van ICSI noemden we het voor ’t gemak maar zo). En op m’n gemakje nog eens alles gelezen en jemig, ik ben er helemaal ondersteboven van. Ik heb ’t gelezen met kippenvel op m’n armen en tranen in m’n ogen. Ging dit echt over ons? Was dit echt mijn verhaal? Omdat ik het al heel lang niet meer had gelezen, was het als nieuw voor me, ik was zelfs bijna benieuwd naar de afloop! De vriendin voor wie ik de tijdschriften opzocht belde net toen ik aan ’t lezen was. Ik vertelde hoe vreemd ik het vond dat het verdriet zo snel slijt. Ik weet het nog wel, maar heel veel details zijn naar de achtergrond verdwenen. Ik leef nu in zo’n totaal andere wereld met m’n dreumes en dikke buik, maar het is wel altijd bij me aanwezig. Hoe verbaasd we ook waren over de tweede zwangerschap, wij spreken nooit over een ongelukje; het is onze grote verrassing! Toen ik indertijd de terugplaatsing had van de embryo’s uit de diepvries had ik zelf een eisprong gehad. Dus zoals de huisarts onlangs opmerkte: we zullen nooit weten of ik van Mike niet óók spontaan zwanger ben geraakt...

Voor ons maakt het weinig meer uit. Mike is onze grote schat en we zijn ontzettend blij met hem. Hij is pas een week flink ziek geweest en dan zou ik willen dat ik de pijn van hem kon overnemen Hij had een virusinfectie, die zich uitte door twee enorme zwerende blaren op z’n tong. Zo zielig. Hij kon niet eten of drinken en niet slapen van de pijn en omdat hij niet op z’n tuutje kon zuigen. Je kunt zo’n kleintje niet uitleggen wat er aan de hand is en dan zou ik alles willen doen om hem weer te laten opknappen.

Na een week nauwelijks eten en drinken, veel huilen en bijna geen slaap (dat geldt voor ons alledrie!) is hij weer de oude, leest opgewekt voor de driehonderdste keer al z’n boekjes en geniet van een potje voetbal met papa. Favoriet is de bal expres onder de kast laten rollen en dan heel eigenwijs met z’n handpalmpjes naar boven gedraaid verbaasd staan kijken en uitroepen: ”Ta? Ta?”

Met de baby is alles prima, die voel ik nu eindelijk flink schoppen. Dat duurde best lang naar m’n zin. Mike voelde ik al rond 17 weken! Waarschijnlijk heeft dit kindje nu gewoon meer ruimte en duurde het daarom wat langer. Ik ben nu gezellig onder controle bij de verloskundige in plaats van bij de gynaecoloog; dat vind ik toch wel veel persoonlijker, misschien ook wel omdat het een vrouw is. Ik zou graag thuis willen bevallen, maar voor die tijd moeten er nog heel wat andere dingen gebeuren. Wat een keuzes moet ’n mens toch maken in z’n leven, daar sta je normaal gesproken niet zo bij stil. Ik geloof dat ik de laatste tijd niet anders doe dan denken: ’Zal ik dit... of toch maar dat?’ Zoals ik eerder vertelde hebben wij ons huurhuis kunnen kopen en meteen hadden we grootse verbouwingsplannen. De keuken wilden we zus en de badkamer zo en als we dan toch bezig waren dan gelijk ook ’even’ de wc meepakken. Maar nu onverwachts ons tweede spruitje zich aankondigt, doen we ’t maar wat rustiger aan. We willen wel een nieuwe keuken plaatsen, maar daarna is eerst de nieuwe babykamer aan de beurt. Voor de keuken moeten al onmogelijk veel beslissingen worden genomen.

De kleur van de kastjes + blad + spoelbak, hoeveel kastjes, welke kastjes waar, wat voor tegeltjes, plavuizen, enzovoorts. Er was maar één ding dat stond als een huis: er moest en zou een vaatwasser komen. Zoals een bewoner in het verpleeghuis sarcastisch zei toen hij ’t gesprek opving: een luie-wijven-apparaat. Nou laat dat dan zo zijn, het scheelt zeeën van tijd! Maar goed, op wat kleine dingetjes na ik de keuken klaar. Maar nu de babykamer nog! Daarover de volgende keer meer.

Volgende column: Een wieg of een ledikantje?