Errebeiers

Ik zienge mie eerbied, 't ek altied hedae

Van die man mie z'n schoppe, z'n sikkel, z'n spae

Van die man mie z'n pette en z'n vaelblauwe kiel

Zô'n echten errebeier mie eelt op z'n ziel

Die mee 'n vlehel dosten, 'n doek voe z'n mond

Mie 'n touwtje voe de muzen z'n pupen toebond

Hebukt in de peeën, verkleumd en beslikt

Oe vaek è j verbitterd je wonden helikt

En toch was je tevreeë, mè wat ei je heleje

As 'n simpele zot, werkten jie je kepot

Je was dankbaer wan j 'a nog te eten

Mer oe jong was je lichaem verslete

Soms liep je te zwoehen mie twintug man sterk

Soms ko'j wee nir uus, wan dan waster hin werk

Ik è j tot je knie'n in de mispit zie stae

En ik è je zie sjouwe mie zakken vol hraen

Erpels zie rooie, nog alles mie d'and

Stuten mie reuzel zien ete op 't land

Ik è je bewonderd, ik è j nooit benijd

Mè de mechanisatie è j eind'luk bevrijd

En toch was je tevreeë, mè wat ei je heleje

As 'n simpele zot, werkten jie je kepot

Je was dankbaer wan j 'a nog te eten

Mer oe jong was je lichaem verslete

En toch ko'j ut nie wenne, in un kille febriek

'n Elen dag binnen dat maekten je ziek

Je bleef errebeier, 'n êêl biezonder ras

Dat è me behrepe, toen a j'r nie mi was