Waar wordt je als laatste deelnemer door duizenden mensen opgewacht en krijg je ook nog de zilveren medaille toegekend voor het NK in de categorie H65.
Het finishen in Almere moest gebeuren want wanneer je drie keer faalt dan heb je er niets meer zoeken was het idee van triatlonveteraan Sjaak Sinke (67). Ondanks een matige voorbereiding die pas vijf weken voor het evenement goed begon te lopen lukt het op het nippertje om bijna op tijd te finishen. Je hoopt dan natuurlijk op redelijk weer vandaar dat de weersvoorspelling op lange termijn regelmatig bekeken werden en dat zag er goed uit: windkracht west drie en een redelijk kans op regen. Vrijdagavond barstte er een ongekend onweer los boven Almere. Op zaterdagmorgen zes uur hoosde het van regen maar zo rond de start om half acht in de morgen was het afgezien van een windkracht 5 á 6 redelijk weer.
Na het startschot van de Burgemeester mevrouw Jorritsma het water in voor 3.8 km zwemmen. De eerste vijfhonderd meter was een ramp. Flinke golven en de wind aan de ademhaalkant. ,,Laat maar dacht ik, haal mij maar uit het water want dat is niet te doen’’.
Na 27 minuten en 1200 meter van de eerste lap even het land op wat zo leuk is voor het publiek toch maar doorgezwommen om uiteindelijk na 1 uur en 28 minuten in de haven te finishen. Wetsuit ging redelijk snel uit en tien minuten later op de fiets voor 180 km.
De eerste ronde van 60 km verliep nog redelijk met een verlies van 2 minuten op een schema van 30 km/h. De wind werd echter steeds sterker waardoor het verlies uiteindelijk opliep naar bijna een uur.
Snel rekenen leerde dat er dan nog maar iets meer dan zes uur overbleef voor de marathon.
Ruimschoots voldoende voor een beetje redelijk loper maar niet voor mij. Overleg met dochter Natalie, die al 18 jaar mijn coach is. Probeer het maar, als je nu stopt krijg je spijt was haar wijze oordeel.
Af en toe een beetje draven en daarna weer wandelen beter bekend als de Sinke-shuffle want ondanks een prima hartslag willen de beenspieren niet wat jij wilt. De vele kennissen die langs het parcours je staan aan te moedigen en Natalie die gigantische stukken heeft meegelopen geven je de kracht om door te gaan. Na 14 km in 2 uur en 5 minuten weer even rekenen, het moet mogelijk zijn om ’s-avonds half elf binnen te komen en jawel de tweede ronde ging slechts 50 seconden langzamer. Vervolgens kreeg ik te horen van de derde H65-deelnemer dat hij er mee zou stoppen en dat boot perspectief op een zilveren NK-plak en dat kwam goed uit want ik heb al twee keer brons gehaald.
Bij doorkomst in het stadion kreeg ik steun van de speakers die beloofden mij in ieder geval te laten finishen.
Op naar de derde ronde waarbij het al behoorlijk donker werd en ik een volgauto meekreeg om me bij te lichten in het enge bos.
Vervolgens kreeg ik een motorrijder naaste die meedeelde dat ik officieel tot laatste deelnemer was gekwalificeerd en dat betekend in Almere dat er steeds meer gevolg ging meerijden.
Voorop een politieman met blauw zwaailicht. Naast me eerst een motorbegeleider en daarna een motorarts die moest toegeven dat ik er mentaal nog goed bij liep. Bij iedere afrit van de dijk werd het gevolg groter tot een stuk of tien motoren, mensen van de bevoorrading die een stukje meeliepen.
Nog twee kilometer te gaan en Natalie kon aansluiten vervolgens een tiental militairen, die voor de afzetting hadden gezorgd en bij ons aansloten.
Van de appartementen langs het Gooimeer barste er regelmatig applaus los en de hoop om op tijd binnen te komen was er nog steeds. De speaker van het stadion begon al vast het publiek op gang te krijgen.
Bij de ingang van het stadion nog de laatste meters en de klok stond op 14 uur 59 minuten en 58 seconden. Daar was men zo goed om de tijd even stil te zetten en kreeg ik de kans om net onder de limiet te finishen. Het publiek ging als één man op de banken scandeerden mijn naam: Sjakie, Sjakie. Vervolgens werd ik opgevangen door tientallen camera’s zowel video als foto of ik de Elfstedentocht had gewonnen.
De medische dienst ving me daarna op in een GOUDEN isolatiedeken en nam me mee naar de EHBO-post. Eerst maar even bijkomen waarna men serieus overwoog om me aan het infuus te leggen. Gezien mijn heldere voorkomen werd dat afgeblazen waarna de TV-ploeg van Omroep Flevoland een interview wilde hebben.
Na een kwartiertje gezellig gebabbeld te hebben werd de TV naar buiten gestuurd en kon me even verkleden. Ga je gang maar vertelde de vrouwelijke arts, ik zie wel eens meer wat. Maar zo iets kleins is toch wel bijzonder dacht ik nog. Natalie om de fiets gestuurd en wachten op de prijsuitreiking. Dat liep even mis want die was al om 21.00 uur geweest.
Maar je krijgt je twee medailles (één van Almere en één van het NK) toegestuurd werd meegedeeld door een official.
De triatlonmaaltijd hebben we maar laten zitten en heb ik strompelend, door een flinke blaar onder het eelt van mijn voet, de auto opgezocht samen met mijn trouwe coach richting het nieuwe Apollohotel in Almere-stad aan het Weerwater. Je kunt je niet voorstellen hoe lekker het is om even weg te dutten op je bed om daarna in een warm bad met kruiden je spieren weer op lengte te laten komen. Na een prima nachtje slapen zagen we dat er een blauwe lucht met een beetje wind het weer bepaalden. Waarom niet een dag eerder? Op de terugreis vanuit de auto een interview gegeven met Mattieuw Gideonse van Omroep Zeeland dat om 12 uur werd uitgezonden.
Een en ander betekent wel dat ik volgend jaar weer ga meedoen om in ieder geval de 15e keer vol te maken. En daarna hangt af van mijn gezondheid. Natalie bedankt voor je geweldig steun en finishcadeau. Vrouw Anneke voor het verwerken van het vele wasgoed. Iedereen die me verder gesteund heeft bedankt.
Nog een paar cijfers: 375 deelnemers ingeschreven en slechts 312 gestart met 275 finishers
Mijn energieverbruik: zwemmen 2000 kcal, fietsen 4500 kcal en lopen 4000 kcal. In totaal 10.500 kcal een hoeveelheid energie die een gemiddelde man in vier dagen verbruikt!